Νούσιμες κουβεντες από την International Herald Tribune

Το άρθρο το βρήκα στην έκδοση της ΝΥ σε συνεργασία με την International Herald Tribune.

http://www.nytimes.com/2012/11/23/opinion/european-workers-must-get-a-bigger-slice-of-the-pie.html

Άμα το ψάξετε όμως θα το βρείτε σε διάφορες εφημερίδες

Το αρθρο υπογράφεται από τον

Simon Tilford ο οποίος είναι is chief economist at the Center for European Reform in London.

και φέρει τον τίτλο

Workers Must Get a Bigger Slice of the Pie

Και βεβαίως είναι μια παρουσιάση μιας πιο ολοκλξρωμένης μελέτης που μπορείτε να βρείτε (στην αγγλική εδώ).

Νούσιμες κουβέντες (καθώς λέει τζαι ο φίλος ο στροβολιώτης - αν και με μια διαφορετική νουσίμαδα)

Η μετάφραση χρεώνεται στον γκουκλ τρανσλατορ - με κάποιες δικές μου μικροδιορθώσεις (όποταν η σύνταξη δεν είναι και η καλύτερη)

Οι εργαζόμενοι πρέπει να πάρουν ένα μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα

Η οικονομική ανάπτυξη στην Ευρώπη εξαρτάται από την ανάκαμψη της κατανάλωσης των νοικοκυριών. Και αυτό, με τη σειρά του, απαιτεί μια επανεξέταση της ισορροπίας μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 30 ετών, η αύξηση των μισθών έχει μείνει πίσω από την παραγωγικότητα σε όλο τον βιομηχανικό κόσμο, που οδηγεί σε μια απότομη πτώση σε μισθούς, ημερομίσθια και λοιπές παροχές των εργαζομένων ως ποσοστό του ΑΕΠ

Ταυτόχρονα, υπήρξε μια μεγάλη αύξηση των ανισότητων με τα οφέλη της οικονομικής ανάπτυξης να έχουν πραγματοποιηθεί από αυτούς στην κορυφή της εισοδηματικής κλίμακας, σε συνδιασμό με μια σταθερή αύξηση του εταιρικού εισοδήματος και κερδών. Οι τάσεις αυτές έχουν πάει χέρι-χέρι με μια σταθερή πτώση των επιχειρηματικών επενδύσεων.
Στρατηγική της Ευρώπης για την αντιμετώπιση της κρίσης της ζώνης του ευρώ έχει επιδεινώσει τις τάσεις αυτές και ως εκ τούτου είναι ένα επιπλέον εμπόδιο για την οικονομική ανάκαμψη. Οι ευρωπαϊκές χώρες βασίζονται σε δύο πράγματα για την τόνωση των επενδύσεων και της απασχόλησης:

Πρώτον, προσπαθούν να μειώσουν το κόστος εργασίας, κάνωντας το επιχειρηματικό περιβάλλον πιο ελκυστικό με την αλλαγή του φορολογικού βάρους από τον επιχειρηματικό τομέα στον καταναλωτή, με την προώθηση των μεταρρυθμίσεων εργασίας με στόχο τη μείωση της διαπραγματευτικής δύναμης των εργαζομένων και περιορισμό των κοινωνικών δικαιωμάτων και της ανακατονομής εισοδημάτων. Δεύτερον, προσπαθούν να ενισχύσουν την επιχειρηματική εμπιστοσύνη με την εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών.
Μια τέτοια στρατηγική θα μπορούσε να έχει νόημα για τις επιμέρους χώρες, εφ 'όσον μπορούν να βασίζονται στις εξαγωγές, αλλά όχι για την ευρωπαϊκή οικονομία στο σύνολό της. Η στρατηγική υπόσχεται να επιδεινώσει περαιτέρω το βασικό πρόβλημα της Ευρώπης - μια δομική ανεπάρκεια της ζήτησης - με την άσκηση περαιτέρω μείωσης του εισοδήματος εργασίας και με περαιτέρω αύξηση της ανισότητας.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για την ανάγκη μεταρρυθμίσεων, με στόχο την αύξηση του ανταγωνισμού και ανοίγματος του δρόμου για την υιοθέτηση των νέων τεχνολογιών. Ωστόσο, οι κυβερνήσεις πρέπει να συνδυάζουν τις μεταρυθμίσεις της αγοράς με μέτρα που αποσκοπούν στην πρόληψη της περαιτέρω μείωσης του μεριδίου της πίτας από την εργασίας.Με τα νοικοκυριά πλέον υπερχρεωμένα σε όλο τον βιομηχανικό κόσμο, μια διατηρήσιμη ανάκαμψη της ιδιωτικής κατανάλωσης θα απαιτήσει αύξηση του μεριδίου του εθνικού εισοδήματος που αντιστοιχεί στους μισθούς και τα ημερομίσθια.

Υπάρχουν διάφορα πράγματα που μπορούν να κάνουν οι κυβερνήσεις. Αλλά κάποια από αυτά απαιτούν να αμφισβητήσουν την βαθιά ριζομένες πεποιθήσεις/ υποθέσεις, να συνεργαστούν στενότερα και να αποστασιοποιηθούν από τις απαιτήσεις των επιχειρήσεων.
• Υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι η αύξηση του επιπέδου των δεξιοτήτων μπορούν να καταπολεμήσουν την ανισότητα, και οι κυβερνήσεις θα πρέπει σίγουρα να διπλασιάσουν τις προσπάθειές τους, ώστε  να μειώθει ο αριθμός των ατόμων που εγκαταλείπουν πρόωρα το σχολείο. Αλλά ακόμη και οι χώρες που έχουν καλά εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό έχουν βιώσει απότομη πτώση του μεριδίου της εργασίας και την αύξηση της ανισότητας.
•Οι αποδοχές των διευθυντικών στελεχών πρέπει να συνδέονται με τη μακροπρόθεσμη απόδοση, και όχι μόνο για την τιμή της μετοχής. Καθήκον των στελέχη  »θα πρέπει να είναι με την εταιρεία, τη μακροπρόθεσμη (οικονομική) υγεία της και εκείνων που εργάζονται για αυτήν. Αυτό θα ενθαρρύνει μια μεγαλύτερη έμφαση στη μακροπρόθεσμη οργανική ανάπτυξη (σε αντίθεση με την επέκταση μέσω εξαγορών και συγχωνεύσεων) και θα μειώσει την υπερβολική έμφαση στη μείωση του κόστους εργασίας. Η σχέση μεταξύ κινδύνου και ανταμοιβής πρέπει να ξαναχτιστεί από τη μείωση των αποδοχών των διοικητικών στελεχών.


• Τα φορολογικά συστήματα θα πρέπει να έχουν στόχο τη δικαιότερη κατανομή του πλούτου. Η έχοντες πρέπει να πληρώσουν περισσότερο φόρο σε αντίθεση με εκείνους με χαμηλότερα εισοδήματα θα πρέπει να πληρώνουν λιγότερα. Παράλληλα, οι κυβερνήσεις θα πρέπει να αλλάξουν το βάρος της φορολογίας από την κατανάλωση στο κεφάλαιο με τη μείωση των φόρων προστιθέμενης αξίας και την αύξηση των φόρων επί του κεφαλαίου και του πλούτου.
Δεν υπάρχει καμία εμπειρική απόδειξη ότι αυτό θα πλήξει τις επενδύσεις και τα κίνητρα για εργασία.
Σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσει πολιτικές φορολογικού ανταγωνισμού (beggar-thy-neighbour*), η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να κινηθεί για την εναρμόνιση των εταιρικών φορολογικών βάσεων και τιμές.

• Οι χώρες πρέπει να τερματίσουν την εμμονή τους με την ανταγωνιστικότητα. Η ανταγωνιστηκότητα είναι η σχετική.  Τα κράτη δεν μπορούν να επιστρέψουν όλα στην ανάπτυξη με το να έχουν ανταγωνιστική σχέση μεταξύ τους. Οι πολιτικές που χρησιμοποιούνται για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας απειλούν την περαιτέρω μείωση του μεριδίου της εργασίας και την αύξηση της ανισότητας.

Αντί της ανταγωνιστικότητας, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα πρέπει να επικεντρωθούν στην ενίσχυση της εγχώριας ζήτησης. Αυτό θα απαιτήσει επεκτατικές μακροοικονομικές πολιτικές. Η νομισματική πολιτική θα πρέπει να χαλαρώσει περαιτέρω, και η Ευρωπαϊκή Ένωση στο σύνολό της πρέπει να δώσει ένα τέλος στη δημοσιονομική λιτότητα.
• Τέλος, οι κυβερνήσεις πρέπει να υιοθετήσουν μια πιο δύσπιστη στάση όταν έρχονται αντιμέτωποι με την άσκηση πίεσης από τις επιχείρησεις. Αυτό που θα μπορούσε να λειτουργήσει για μεμονωμένες επιχειρήσεις είναι, στην καλύτερη περίπτωση αποτέλεσμα μηδενικού αθροίσματος όταν εγκριθεί από τα κράτη.
Από την πλευρά τους, οι ηγέτες των χρηματοοικονομικών και των επιχειρήσιακών οργανισμών πρέπει να αναγνωρίσουν ότι η αμοιβή τους αποτελεί εμπόδιο για τις μεταρυθμίσεις των αγορών, που οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι χρειάζονται για την ενίσχυση των οικονομικών επιδόσεων.
Τι θα συμβεί εάν οι κυβερνήσεις αποτύγχουν να αλλάξουν πορεία; Η οικονομική ανάκαμψη θα αποδειχθεί απατηλή και τα δημόσια οικονομικά θα παραμείνουν χρονίως ασθενή. Αυτό θα επιδεινώσει τα προβλήματα νομιμότητας των αγορών, θα αποδυναμώσουν την κοινωνική συνοχή και θα υπονομεύσουν την πολιτική αποτελεσματικότητα.
Οι ψηφοφόροι θα συνδέσουν τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις με τη μείωση του βιοτικού επιπέδου, την αυξημένη ανασφάλεια και ανισότητα. Δεν είναι μόνο οι κυβερνήσεις που θα δυσκολευτουν να περάσει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, αλλά θα υπάρχει επίσης ο κίνδυνος μιας ευρύτερης αντίδρασης εναντίον της οικονομίας της αγοράς και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τα κυριάρχα πολιτικά κόμματα είναι πιθανό να χάσουν μεγάλο μέρος της αξιοπιστίας τους, και ο ευρωσκεπτικισμός είναι πιθανό να επικρατήσει καθως πιο λαϊκιστές πολιτικοί ανταποκρίνονται στην ευξανόμενη λαϊκή οργή από την ολοένα αυξανόμενη έχθρα προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η υποστήριξη για τον κρατικό έλεγχο επί του κεφαλαίου είναι πιθανό να αυξηθεί, καθώς οι απαιτήσεις για ισχυρότερες πολιτικές προστατευτισμού στο εμπόριο και τη μετανάστευση.

Αυτά είναι απίθανο να αποδειχθούν παροδικές τάσεις: Γεγονότα αυτού του είδους τείνουν να επηρεάζουν τη συμπεριφορά για δεκαετίες.


* Η φράση από την wikipedia: a beggar-thy-neighbour policy is an economic policy through which one country attempts to remedy its economic problems by means that tend to worsen the economic problems of other countries

Πλέον το λεν απροκάλυπτα: Φταιν οι χαμηλόμισθοι

Με δύο δημοσιεύματα ο Πολίτης, μας πληροφόρησε για το εξής παράδοξο ότι οι χαμηλόμισθοι είναι τελικά υψηλόμισθοι !!!
Το πρώτο στις 26/10/2012 με τίτλο "Υψηλόμισθοι οι "χαμηλόμισθοι"
Χάσμα απολαβών δημόσιου και ιδιωτικού, μετά την τρόικα
Ενώ, πολλοί μιλούν για την ανάγκη ανάπτυξης, ελάχιστοι αντιλαμβάνονται ότι το χάσμα απολαβών - παραγωγικότητας είναι η ρίζα της τρέχουσας οικονομικής κρίσης.
Το συγκεκριμένο, μάλιστα, έπαιξε και ως πρωτοσέλιδο.

Το δεύτερο, ήρθε στον κυριακάτικο Πολίτη στις 3/11/2012, με άρθρο του κύριου αρθρογράφου του οικονομικού τμήματος με τίτλο "Κυπριακός Στρουθοκαμηλισμός"

Η πηγή του άρθρου είναι το Κέντρο Οικονομικών Μελετών του Πανεπιστημίου Κύπρου (Τονίζεται μάλιστα στο άρθρο ότι τα γραφόμενα δεν το λέει μια εργοδοτική οργάνωση, αλλά ακαδημαϊκοί.... λες και έχει διαφορά). Έψαξα στην ιστοσελίδα, δεν βρήκα τον πίνακα που παρουσιάζεται στο άρθρο.. Βρήκα όμως μια παρόμοια έρευνα δημοσιευμένη το Δεκέμβρη του 2011.
Ιδού.http://www.ucy.ac.cy/data/ecorece/Kratik...nt_16-12-11.pdf
Η έρευνα λέει λίγο πολύ τα ίδια πράγματα.
Η κύρια διαφορά είναι χρονική . Η έρευνα του Πανεπιστημίου που βασίζεται στους μισθούς του 2009. Ενώ, το άρθρο του Πολίτη αφορά στους μισθούς μετά τα μέτρα του 2011, καθώς και προβλέψεις με βάση των προτάσεων της κυβέρνησης και τρόικας.

(Σημειώνοντας βεβαίως ότι η πρόταση της τρόικας συνιστά σωστότερη διόρθωση των μισθών. Προφανώς, κάπου υπάρχει μια ανανεωμένη έκδοση της πιο πάνω έρευνας - αν ξέρει κανένας που μπορούμε να την βρούμε.....)

Ας δούμε τί λέει η έρευνα του 2009 – έστω - σε σύγκριση με τα λίγα νούμερα που παρουσιάζονται στο άρθρο για σήμερα

Καταρχήν, χωρίζουν τους εργαζόμενους στις πιο κάτω ομάδες.
Διευθυντές/ ανώτεροι λειτουργοί, διδακτικό προσωπικό, άλλοι προσοντούχοι, τεχνικοί/βοηθοί, γραφείς/ταμίες, υπάλληλοι υπηρεσιών/πωλητές, ειδικευμένοι εργάτες και ανειδίκευτοι εργάτες.

Για τις πιο πάνω ομάδες, συγκρίνουν τις απολαβές και φτάνουν στο συμπέρασμα ότι οι χαμηλόμισθοί στο δημόσιο τομέα αμείβονται περισσότερο από τους χαμηλόμισθους στον ιδιωτικό , ενώ αντίθετα οι διευθυντάδες του δημοσίου αμείβονται χαμηλότερα.
Τα ίδια στοιχεία, σταθμίζονται (ένας θεός ξέρει πώς - παρόλο που επιβάλλεται), αναλόγως των προσόντων και έτσι εκεί που κατά μέσο όρο ο δημόσιος φέρεται να πληρώνεται 45% περισσότερα, μετά τη στάθμιση πληρώνεται 27% από τον ιδιωτικό υπάλληλο.

Αντίστοιχα, ο οικονομικός συντάκτης του Πολίτη στο άρθρο του στις 29/10/2012 μας λέει κατά λέξη ότι "αν εφαρμοστούν τα μέτρα της τρόικας ως έχουν, από το 116% οι απολαβές των δημοσίων υπαλλήλων θα μειωθούν στο 105% των αντίστοιχων απολαβών στο ιδιωτικό τομέα"

Η έρευνα παρουσιάζει δύο - τρεις άλλες συγκρίσεις που δεν δημοσιεύονται στο άρθρο του Πολίτη.
Η άλλη σημαντική "στρέβλωση" είναι το γεγονός ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι λαμβάνουν αυτόματες προσαυξήσεις - που προκαλούν ηλικιακές στρεβλώσεις.

Έτσι (χοντρικά να το πούμε) ένας 60αρης στο δημόσιο παίρνει 71% πιο ψηλό μισθό από ένα 30άρη του δημοσίου, ενώ ο 60άρης στον ιδιωτικό τομέα παίρνει μόνο 40% πιο ψηλό μισθό με σχέση με τον αντίστοιχο 30άρη. Και αφού, το σωστό είναι ο ιδιωτικός τομέας - έχουμε στρέβλωση.

Η μόρφωση αποτελεί, επίσης, στρέβλωση, αφού το απολυτήριο λυκείου δίνει περισσότερα στο δημόσιο από ότι στον ιδιωτικό τομέα..... Σε σχέση με.... ;;;; (δεν έχω καταλάβει). Προσλαμβάνεται κανένας στο δημόσιο που δεν έχει ούτε απολυτήριο γυμνασίου ; !!

Η άλλη στρέβλωση είναι, βεβαίως, η ΑΤΑ, οι προσαυξήσεις και οι προαγωγές σε σχέση με την ηλικία.

Η έρευνα ολοκληρώνεται με το συμπέρασμα/ πρόβλεψη ότι τα δύο πακέτα μέτρων που είχαν αποφασιστεί (προ τρόικας) θα μείωναν τη διαφορά (παρόλο ότι οι πιο πάνω «στρεβλώσεις» θα διατηρούνταν).....

Η πρόταση της έρευνας είναι να δημιουργηθούν δείκτες παραγωγικότητας στο δημόσιο βάση, των οποίων θα καθορίζονται οι μισθοί. Εναλλακτικά αν μείνουν οι μισθοί, ως έχουν, όπου αλλάζουν με βάση το "κατά το δοκούν δίκαιο" (η φράση έρχεται κατ’ ευθείαν από τον ακαδημαϊκό) η δημόσια υπηρεσία θα συνεχίσει να είναι αναποτελεσματική.

Η πρόταση αυτή αν και αφηρημένη (έχουμε ξαναπεί τη δυσκολία της κατασκευής δεικτών παραγωγικότητας), ας πούμε ότι αντέχεται.....

Ο οικονομικός συντάκτης δε του Πολίτη, μέσω των αφαιρέσεών του, στην ουσία εισηγείται πιο παραγωγικά μέτρα. Οριζόντιες περικοπές, αντί κλιμακωτές, έτσι που οι χαμηλόμισθοί να εναρμονιστούν με τους παραγωγικούς (χαμηλούς) μισθούς του ιδιωτικού τομέα.
.......
Τι δε λέει η έρευνα.
Γιατί.....
Οι αριθμοί δεν λένε από μόνοι τους καμιάν αλήθεια.
Έχει σημασία πως τους διαβάζεις.
Έχει σημασία τι θέλεις να σου πουν....
........
Δεν ξέρω πιθανώς να υπάρχει κάπου ολόκληρη η έρευνα (και του 2009 και του 2012), αφού προφανώς αυτή που βρίσκεται στην ιστοσελίδα είναι περίληψη. Στη περίληψη παρουσιάζονται μόνο τα αποτελέσματα και όχι η μεθοδολογία.

Ας πούμε:

Υπάρχουν ένα σωρό δουλειές στο δημόσιο τομέα που για ευνόητους λόγους δεν υπάρχουν στον ιδιωτικό (αστυνομικοί, στρατιωτικοί, πυροσβέστες, διπλωμάτες κλπ) και αντιστρόφως (χρηματιστές, ασφαλιστές, μεσίτες, γκόλντεν μπόυς κλπ). Αυτοί, προφανώς, κάπου τσουβαλιάζονται ώστε να συγκριθούν. Ακόμα και η κατηγορία "πωλητές" - δεν ξέρω στο δημόσιο ποιός πουλά τί ;

Αλλά, ακόμα και αυτοί που είναι συγκρίσιμοι.... Στο διδακτικό προσωπικό για παράδειγμα, στη μέτρηση του μισθού του ιδιωτικού υπολογίζουν και όσους είναι υπάλληλοι σε ιδιωτικά φροντιστήρια (χωρίς 13ο, με ετήσια απόλυση τους μήνες του καλοκαιριού κλπ) ;

Αφήνουμε τη στατικότητα, αφού πολλοί στον ιδιωτικό τομέα πληρώνονται με τη μορφή "προμήθειας", κάτι που προφανώς αλλάζει σε περιόδους φούσκας και περιόδους κρίσης.

Ας πούμε, όμως, ότι το τσουβάλιασμα έγινε με ένα τρόπο μεθοδολογικά σωστό.
Τα νούμερα έχουν σημασία και ως ποσοστά και ως απόλυτοι αριθμοί ανάλογα με το τί παρουσιάζεται.

Ας τα βάλουμε σε ένα πίνακα και να κάνουμε κάποιες συγκρίσεις. Ο πίνακας παρουσιάζει πόσο μεγαλύτερο ποσοστό πληρώνεται ο δημόσιος υπάλληλος, σε σχέση με τον υπάλληλο του ιδιωτικού τομέα.



Τί μπορούμε να δούμε από τα πιο πάνω; (θεωρώντας ότι τα νούμερα της έρευνας, από την ίδια πηγή με το άρθρο του Πολίτη – καθώς και τα νούμερα στο άρθρο είναι σωστά)

Καταρχήν, φαίνεται ότι από το 2009 μέχρι το 2012 οι δημόσιοι υπάλληλοι, ενώ κατά μέσο όρο αμείβονταν 43% ψηλότερα σήμερα αμείβονται μόνο 16%, ψηλότερα, ενώ με τα μέτρα θα γίνει 5%.

Οπόταν, το μεγαλύτερο κομμάτι της στρέβλωσης έχει είδη διορθωθεί. (Αμ δε , δεν τους φτάνει για τον οικονομικό συντάκτη αυτό είναι απαράδεκτο, αφού λόγω μονιμότητας οι δημόσιοι υπάλληλοι έπρεπε να πληρώνονται λιγότερα από τους ιδιωτικούς).

Το πιο σημαντικό, βεβαίως, είναι ότι ενώ οι ανειδίκευτοι εργάτες του δημοσίου πληρώνονταν 45% περισσότερα από τους αντίστοιχους του ιδιωτικού τομέα το 2009 , σε μόλις τρία χρόνια πληρώνονται τα υπερδιπλάσια.

Που μπορεί να σημαίνει ότι:
Α) Οι μισθοί των χαμηλόμισθων δημοσίων υπαλλήλων αυξήθηκαν δραματικά ή
Β) Έγινε πραγματικοί σφαγή στους μισθούς των χαμηλόμισθων στον ιδιωτικό τομέα.
Γ) και τα δύο μαζί

Εσείς πιο από τα πιο πάνω νομίζεται ότι έγινε ;
Η απάντηση υπάρχει εν μέρει στο άρθρο του Πολίτη, αφού φαίνεται ξεκάθαρα, ότι το 2011 τουλάχιστον οι μισθοί στο δημόσιο μειώθηκαν.... Οπόταν....
Το πρόβλημα, βεβαίως, βρίσκεται στη στατικότητα της αντίληψης τους (αφού κινούνται κλασικά με χρόνους χρηματιστηρίου και όχι χρόνο της πολιτικής οικονομίας) και στη πίστη τους, στην αποτελεσματικότητα της ελεύθερης αγοράς.

Αν, λέει, αποφασιστούν οι οριζόντιες περικοπές που εισηγείται η τρόικα, θα εξισωθούν οι μισθοί δημόσιου και ιδιωτικού.... Μα αφού μετά από κάθε περικοπή στο δημόσιο, ακολουθεί σφαγή στον ιδιωτικό τομέα. Που σημαίνει ότι αν μειωθούν ακόμα περισσότερο οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα, τότε το χάσμα θα εξακολουθήσει να υφίσταται.... οπότε, θα χρειαστούμε ξανά νέες περικοπές και τανάπαλιν.

Συγκρίνεται τα νούμερα του 2009 και του 2012 των «ακαδημαϊκών ερευνών» και η απάντηση είναι μπροστά σας.

Άσε που προκύπτει ένα άλλο ερώτημα.
Αν οι μέσοι μισθοί δημόσιων και ιδιωτικών υπαλλήλων από το 2009 ως το 2012 συγκλίνουν, (από 43% περισσότερα στο 16%) ενώ για τους χαμηλόμισθους κινούνται στην αντίθετη πορεία (για το διδακτικό προσωπικό είναι λίγο πολύ σταθερά), τότε ξανά ένα από τα πιο κάτω μπορεί να συμβαίνει

Α) Οι μέσοι και υψηλόμισθοι δημόσιοι υπάλληλοι δέχτηκαν τρομερές μειώσεις στους μισθούς τους
Β) Οι μέσοι και υψηλόμισθοι ιδιωτικοί υπάλληλοι δέχτηκαν τρομερές αυξήσεις στους μισθούς τους.
Γ) και τα δύο μαζί

Δεν έχω την απάντηση την αφήνω στη κρίση σας .

Τα νούμερα, βεβαίως, έχουν σημασία και ως ποσοστά και ως απόλυτοι αριθμοί αναλόγως με το τί παρουσιάζεται
Γιατί κάπου θα θέλαμε να μας πουν πόσα πληρώνεται κατά μέσο όρος ο χαμηλόμισθός στον ιδιωτικό τομέα ;
Σε ευρώ να μας πουν, όχι σε ποσοστά.
Και μετά, βεβαίως, να μας πουν με τούτο το ποσό, αν οι ίδιοι μπορούν να ζήσουν....
Απόλυτους αριθμούς, επίσης, θα θέλαμε για το πόσοι ακριβώς είναι οι χαμηλόμισθοι και οι υψηλόμισθοι ; Έχει διαφορά.

Επίσης, το διάγραμμα 5 στη σελίδα 3 της έρευνας, δεν δείχνει μόνο ότι χαμηλόμισθοι του ιδιωτικού έχουν μεγαλύτερη απόσταση από το μέσο μισθό σε σχέση με αυτούς του ιδιωτικού (και το αντίθετο για τους ψηλόμισθους). Από το ίδιο ακριβώς διάγραμμα, (με τη δική τους μεθοδολογία και αριθμούς) φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο "χαμηλόμισθος" και "ψηλόμισθος" του δημοσίου τομέα είναι πιο κοντά στο μέσο μισθό.

Σε αντίθεση με τον παραγωγικό ιδιωτικό τομέα (όπου τα κέρδη και την παραγωγικότητα τα παίρνουν αποκλειστικά τα χρυσά παιδιά) ο πίνακας δείχνει, επίσης, τη τεράστια ανισότητα που υπάρχει στον ιδιωτικό τομέα.

Δεν φαίνεται αυτό να είναι άξιο λόγου να αναφερθεί....

Και όλα αυτά, όταν ο ίδιος ο Economist σε πρόσφατη έκδοση λέει ξεκάθαρα πλέον ότι οι ανισότητες, δεν είναι απλώς κοινωνικά άδικες, αλλά πλέον στέκονται τροχοπέδη στην ανάπτυξη. Πλέον, δεν είναι απλώς θέμα "κατά το δοκούν δικαιοσύνης" - οι πιο έξυπνοι έχουν ξεκινήσει να καταλαβαίνουν ότι η ανισότητα "δεν συμφέρει".

Παρ’ όλα αυτά, η έρευνα του πανεπιστημίου, καθώς και ο αρθρογράφος του Πολίτη στηρίζουν την όλη ανάλυση τους πάνω σε μια υπόθεση, η οποία δεν είναι αποδειγμένη, ούτε καν με βάση τη θεωρία της ελεύθερης αγοράς.

Οι υποθέσεις βάση των οποίων παρουσιάζουν τα δεδομένα και προτείνουν λύσεις είναι η εξής δύο:

Στον Πολίτη:
«ελάχιστοι αντιλαμβάνονται ότι το χάσμα απολαβών – παραγωγικότητας είναι η ρίζα της τρέχουσας οικονομικής κρίσης»

Στην έρευνα:
"Ο μισθός στον ιδιωτικό τομέα τείνει να είναι ίσος με τη παραγωγικότητα του υπαλλήλου. Αν είναι πιο ψηλός, η επιχείρηση θα κλείσει. Αν είναι πιο χαμηλός η επιχείρηση θα προσλάβει περισσότερους υπαλλήλους μέχρι ο μισθός να είναι ίσος με τη παραγωγικότητα. Επομένως, οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα είναι σημείο αναφοράς για να εκτιμηθεί πόσο υπεραμοίβονται ή υποαμοίβονται οι δημόσιοι υπάλληλοι"

Είναι, όντως, ο μισθός στον ιδιωτικό τομέα ίσος με τη παραγωγικότητα ;
Ένα σωρό έρευνες, τόσο στην Κύπρο, όσο και στο εξωτερικό, κυρίως μετά την επικράτηση του νεοφιλελεύθερου δόγματος έχουν αποδείξει ότι, ενώ η παραγωγικότητα αυξάνεται, οι πραγματικοί μισθοί, είτε έχουν μείνει, σταθεροί είτε (στις πλείστες περιπτώσεις) έχουν μειωθεί.
Οπόταν, η βασική υπόθεση που στηρίζεται σε ένα θεωρητικό κατασκεύασμα, δεν στηρίζεται από τα δεδομένα. Στηρίζεται στη θρησκευτική (σε βαθμό φονταμενταλισμού ενίοτε) πίστη, ότι επειδή είναι το αποτέλεσμα της αγοράς είναι αυτόματα το σωστό - και αν τα δεδομένα λεν άλλα, τότε ή μιλούμε για στρέβλωση ή για μια διαδικασία προς τη διόρθωση.... Την πιθανότητα να κάνουν λάθος την έχουν απολύσει εκ προοιμίου.

Αντί να ρωτήσουν πόσα παράγει; πόσα αμείβεται ; Αμείβεται σε σχέση με την παραγωγικότητα του ;

Αποφασίζουν να βάλουν το άλογο μπροστά από την άμαξα. Οπόταν λεν ; Πόσα πιάνει; Τόσα. ΑΡΑ τόση είναι η παραγωγικότητα του, ΑΦΟΥ η αγία ελεύθερη αγορά πάντα κάνει το σωστό.
Εμμ. Δε δουλεύει έτσι η επιστήμη.
Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε βασικούς κανόνες μεθοδολογίας.

Έλα στο παζάρι να δεις, αν οι εταιρείες δουλεύουν όπως πιο πάνω.

Γιατί δεν δοκιμάζει κάποιος αυτής της άποψης να πάει σήμερα στον εργοδότη του και να του πει : Κοίτα να δεις μάστρε, πέρσι έκαμα 1000, φέτος έκαμα 1500 κομμάτια (πέρσι δούλευα τόσες ώρες, φέτος δούλεψα περισσότερες κλπ), θέλω 50% αύξηση.
Πόσες πιθανότητες έχει να του πει:
Εντάξει γιε μου να σου δώσω ή
Φύε γιε μου και βρίσκω άλλο πιο φτηνόν που εσένα.

Τούτοι οι θεωρητικοί της ελεύθερης αγοράς, με κάνουν να αναρωτούμαι μερικές φορές αν έχουν επαφή με την πραγματικότητα.

Είναι τόσο βαθιά ριζωμένη η πεποίθηση ότι, αφού έτσι είναι το αποτέλεσμα στον ιδιωτικό τομέα, αυτό είναι αυτόματα παραγωγικό. Ούτε πώς οι παραγωγικοί τραπεζίτες έχουν βουλιάξει, όχι μόνο τις επιχειρήσεις τους, αλλά κινδυνεύουν να βουλιάξουν και την οικονομία. Και άμα το πεις , ε τότε είναι έλλειψη εποπτικού πλαισίου τη στιγμή που οτιδήποτε έχει να κάνει με το κράτος τους προκαλεί αλλεργία.

Επίσης, η ίδια η θεωρία της ελεύθερης αγοράς αναφέρει πέρα από την παραγωγικότητα και άλλους παράγοντες που καθορίζουν το ύψος του μισθού. Με πιο σημαντικό, βεβαίως, τη ζήτηση και την προσφορά.

Απλώς παραδείγματα.
Σε περίοδο κρίσης, με την αγορά στο ναδίρ και την ανεργία να αυξάνεται, μειώνεται η ζήτηση για εργασία, ενώ ταυτόχρονα αυξάνεται η προσφορά (ελέω ανεργίας), με αποτέλεσμα τη μείωση των μισθών - το οποίο ουδεμία σχέση έχει με την υφιστάμενη παραγωγικότητα των εργαζομένων.

Όσον αφορά, κυρίως, στους χαμηλόμισθους εργάτες μέρος της απάντηση δόθηκε από το δικηγόρο των τραπεζών και πρόεδρο της επιτροπής οικονομικών, όταν επιχειρηματολογούσε κατά του κατώτατου μισθού. Οι ξένοι εργάτες είναι διατεθειμένοι να δουλέψουν με πιο χαμηλούς μισθούς, αφού στη χώρα τους το κόστος ζωής είναι κατά πολύ χαμηλότερο. Με αποτέλεσμα να συμπιέζονται ακόμα περισσότερο οι μισθοί στις θέσεις για ανειδίκευτους εργάτες. Το γεγονός ότι οι άνθρωποι αυτοί, λόγω της φτώχειας τους, δέχονται χαμηλότερους μισθούς είναι προφανές ότι ουδεμία σχέση έχει με την παραγωγικότητα τους.

(Και για αυτό ο συντάκτης παραπονιέται στο άρθρο της 3/11. «Ήδη η κυβέρνηση δεν δίνει με ευκολία άδειες εργασίες. Βγάζει τη πίστη όλων όσους θέλουν να εργοδοτήσουν ξένους. Ήδη, κάνει περισσότερους ελέγχους»..... Όπα! Κινδυνεύουμε να ξεφύγουμε και από τα όρια της νομιμότητας. Μας ενοχλεί πλέον και ο έλεγχος)

Με το ίδιο σκεπτικό εξηγείται και η διαφορά μισθών μεταξύ του διδακτικού προσωπικού στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Είναι γνωστό ότι στην κυπριακή κοινωνία έχουμε περισσότερους δασκάλους/καθηγητές από όσους μπορεί να απορροφήσει το δημόσιο. Η αυξημένη προσφορά είναι εμφανής ότι δίνει το δικαίωμα στους εργοδότες ιδιωτικού τομέα να κατακρημνίσουν τους μισθούς του διδακτικού προσωπικού.

Να μην αναφέρουμε, βεβαίως, ότι στην έρευνα του Economist, υπάρχει η παραδοχή ότι η αυξημένη ανισότητα είναι μεταξύ άλλων αποτέλεσμα της μείωσης της δύναμης των συντεχνιών.

Καθώς, αναφέραμε και πρόσφατα με βάση ακόμα τις δικές τους έρευνες (global competitiveness index), οι κύπριοι διευθυντάδες του ιδιωτικού τομέα είναι οι ίδιοι μια από τις σοβαρότερες αιτίες της χαμηλής ανταγωνιστικότητας. Παρόλ’ αυτά, οι συντάκτες της έρευνας και του άρθρου, επιμένουν - ΑΦΟΥ τα παίρνουν, ΑΡΑ τα δικαιούνται.

Τέλος, ένα σχόλιο για το τρόπο που βγάζουν συμπεράσματα. Στο άρθρο της 3/11, έχει λέει πρόβλημα για ένα συνέδριο που διοργανώθηκε και αφορά στην ανισότητα μισθού ανδρών και γυναικών. Και λέει γιατί να κάνουμε συνέδρια για μια διαφορά 15-25%, «ενώ για ένα χάσμα 100-120% σιωπούμε».

Το 100-120%, βεβαίως, αφορά χαμηλόμισθους και διδακτικό προσωπικό, όχι το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων.... λεπτομέρειες...
Στο δικό του άρθρο, μόλις της προηγούμενη βδομάδα (όπως είπαμε πιο πάνω) ο μέσος μισθός είναι μόνο 16% ψηλότερος.
Αλλά το πιο σημαντικό:
Συνέδριο για την ανισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών γίνεται με σκοπό να αυξηθεί ο μισθός των γυναικών και όχι να πέσει ο μισθός των ανδρών.... Σε αντίθεση με τις δικές του απόψεις....

Μετά από τη πιο πάνω έρευνα και εισηγήσεις αναρωτιέμαι τί (μπορούμε) να περιμένουμε.
Θα σταματήσουν, άραγε, να δημοσιεύουν μισθούς υψηλόμισθων (χαμηλόμισθων) δημοσίων υπαλλήλων, αφού τελικά έχει αποδειχθεί ότι έπρεπε να πληρώνονται περισσότερα;

Και θα ξεκινήσουν να δημοσιεύουν τους μισθούς των χαμηλόμισθων υψηλόμισθων δημοσίων υπαλλήλων ;

ΣΚΑΝΔΑΛΟ: ΕΝΩ Η ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΑΛΠΑΖΕΙ ΟΙ ΧΑΜΗΛΟΜΙΣΘΟΙ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΠΑΡΤΥ ΜΕ 1200 ΕΥΡΩ ΜΗΝΙΑΙΩΣ.

Από Δέφτερη Ανάγνωση 2012-11-21 05:10:18

http://www.defterianaynosi.com/article.php?id=419

Στο καλό χρόνη

Το "καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς"
Ήταν ίσως το πρώτο πολιτικό βιβλίο που εθκιέβαζα στα 14-15....
Μαλακία θα μου πεις να ξεκινάς ανάποδα.
πρώτα τουλάχιστο να πιστέψεις στο όνειρο τζαι ύστερα να απογοητευτείς.....
Άμα ξεκινήσεις που τούτο - απογοητέφκεσαι πριν να ονειρευτείς.
Όμως συγκινείσαι που τους ανθρώπους που επιστέψαν στο όνειρο.
Τζαι σύμφωνα με το κλίμα του βιβλίου, κύρίως με τζίηνους που ήταν αρκετά  τυχεροί να σκοτωθούν ενώ το όνειρο ήταν ακόμα ζωντανό..... Σε αντίθεση με τους άλλους που εζήσαν και είδαν το όνειρο να πεθαίνει (αν δεν εσυμβάλλαν τζαι οι ίδιοι στο θανατό του)


Είχα συγκλονιστεί τη πρώτη φορά.
Καταρχή πρώτη φορά αυτοβιογραφία.
Πρώτη φορά εθκιέβαζα κάποιο που έβριζε. Έτσι απλά όπως κάμνουμε τζαι στη καθημερινότητα.
Πρώτη φορά εθκιέβαζα ένα βιβλίο που δεν είσσιεν κανενός είδους δομής. ξεκινά που την μιαν ιστορία στη πορεία ανοίγει μιαν άλλη (χρονικά ή πρηγούμενη ή επόμενη). Την αρχική εμπόρεν να την ετέλιωνε εμπόρεν τζαι όχι.... Δεν είσσιε σημασία η δομή. Δεν έχρειάζετουν η αρχή η μέση τζαι το τέλος.....


Η περιγραφή των βασανιστηριών που εδεχτήκαν τούτοι οι άνθρωπο ήταν ανατριχιαστική.
Η περιγραφή ήταν πάντα ανθρώπινη - όχι "συστημική".
Η σχέση βασανιστή - κρατούμενου.
Των αριστερών με μια συντηρητική κοινωνία.
Η σχέση μεταξύ πολιτικών και ποινικών κρατουμένων.
Η σχέση μεταξύ πολιτικών κρατουμένων διαφόρων ιδεολογικών αποχρώσεων (της αριστεράς).
Η σχέση με το κόμμα.
Η σχέση με την κοινωνία. Με τις γυναίκες. Με το σεξ.
 Με τη μάνα.
Δεν είναι για γενικοποίηση.
Είναι ανθρώπινες (θα ήθελα να πιστέφκω πραγματικές) ιστορίες. Και πολλές φορές διαφορετικές (δεν ήταν ασ πούμε η σχέση βασανιστή - κρατούμενου η ίδια κάθε φορά... )


Κάθε φορά που το εθκιέβαζα ανάλογα σε τι φάση ήμουν έβρισκα άλλα πράματα.
Ακόμα τζαι για την αργκό τζαι το ρεμπέτικο.


Σε κάμνει να φοάσαι μερικές φορές ως προς το που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος.
Πόσο σαδιστές εμπορούσαν να ήταν τζίηνοι οι βασανιστές - ενώ ταυτόχρονα έξω που τη φυλακή να έχουν μια κανονική ζωή..... έντιμοι άνθρωποι - κυρ παντελήδες.
Τζαι που την άλλη ο φόβος.... Που το λέει ξεκάθαρα κάπου ο μίσσιος.... Αν εκερδίζαμε θα είμαστουν καλύτεροι ;


Που τότε εθκιέβασα ένα σωρό βιβλία... Ιστορικά, πολιτικά, ιδεολογικά.... Με δομή, με επιστημονικότητα..... Τωρά που το σκέφτουμαι ίσως κανένα να μεν με επηρέασε τόσο.... Αλλά σίγουρα κανένα δεν με άγγιξε τόσο....

Στο καλό χρόνη....
Εν τζαι  επίστεφκες σε μιαν άλλη ζωή.
Τουλάχιστο τούτην έζησες την γεμάτη.... όσον λίοι....

Ερωτήματα αφελούς

Σε σχέση με κάποια ερωτήματα που θέτει ο osr, όπως το πόσον ηλίθιο είναι να μην δανείζει απευθείας η κεντρική στα κράτη, αλλά αντίθετα να δανείζει τις τράπεζες για να δανείζουν τα κράτη (για να φκάλουν τζαι τζίηνες το κάτιτις τους..... χωρίς να δουλέψουν, χωρίς να παράγουν......), έχω τζαι γω κάποιες που πραγματικά σε κάμνουν να αναρωθκιέσαι τούτο το εβλοημένο το σύστημα πως δουλέφκει....
Για να είμαι ειλικρινής εν τζαι καταλάβα ακριβώς πως δουλέφκει αλλά αδυνατώ να καταλάβω γιατί να μεν αλλάξει κάτω που τες υφιστάμενες συνθήκες.
Τζαι άμαν πεις γιατί να μεν το αλλάξουμε, η απάντηση είναι "αφού έτσι ένι" !!!

Θκύο παραδείγματα, τζαι αν κάτι εν εκατάλαβα διωρθώστε με.

Έγινε ας πούμε ολόκληρο θέμα με το πότε θα πρέπει ένα δάνειο να θεωρείται μη-εξυπηρετούμενο. Οι δικοί μας οι τοκογλύφοι - τζογοπαίχτες υπολογίζαν το στους 6 μήνες - οι άλλοι τοκογλύφοι που θέλουν να δανείσουν τους δικούς μας (τζαι να πκιερώσουμεν εμείς)εθέλαν να θεωρείται μη-εξυπηρετούμενο στους 3.

Το συμπέρασμα που φκαίνει που τες εφημερίδες είναι ότι αν το υπολογίζουν στους 3 μήνες τότε η τρύπα των τραπεζών θα γίνει ακόμα πιο μεγάλη.... πόσο πιο μεγάλη εν ιξέρει κανένας.
Καταρχή σε τούτη τη διαφωνία, είναι σαφές και προφανές ότι δεν υπάρχει ΝΟΜΟΣ που να καθορίζει πως κάμνουν τα λογιστικά τους βιβλία οι τοκογλύφοι παρόλες τες Βασιλείες Ι και ΙΙ, παρόλη την ύπαρξη της ΕΚΤ και της τοπικής ΚΤ.
Ο καθένας εν ολίγοις κάμνει του τζεφαλιού του, ανάλογα πόσο ρίσκο θέλει να πάρει, πόσο κέρδος θέλει να δείχνει πόσους φόρους θέλει να πκιερώνει κλπ.
Μπάτε σίυλλοι αλέστε για το συγκεκριμένο κριτήριο.


Είναι ένα κριτήριο κατασκευασμένο - αλλά νόμος δεν είναι.
Δεν θα ήθελα να μπω στη συζήτηση ποιο είναι πιο καλό οι 3 ή οι 6 μήνες. (αν τζαι υποψιάζουμε ότι οι 6 μήνες εβοηθούσαν τους τόπακες τζογαδόρους να δείχνουν καλύττερα αποτελέσματα)
Τζίηνο που δεν καταλάβω είναι το εξής.
Με πιο σκεπτικό τούτος ο δανειστής έρκεται τζαι επιμένει στους 3 μήνες τη στιγμή που ξέρει ότι αν επιμένει σε τούτο το κριτήριο εννα πρέπει να μας δανείσει παραπάνω;
Θέλει να μας δανείσει παραπάνω ο εβλοημένος ;
Αφού όσα παραπάνω μας φεσώσουν τόσο λιοστέφκουν οι πιθανότητες τους να τα πιάσουν πίσω.
Ανάγκασ τες τράπεζες ρε κύριε να πληρούν το κριτήρο σε ένα ορίζοντα Χ χρόνων,  εν ανάγκη τωρά, για να φεσωθούμεν τζι άλλα δις ; Αφου το εβλοημένο το κριτήριο εμείς το κατασκευάζουμε.....
(με τελικά θκιεβάζουμεν ότι εσυμφωνήσε η κεντρική με την τροικα.... σε τι εσυμφωνήσαν ; !!!)



Το ίδιο ισχύει βεβαίως τζαι με το λόγο που οι 2 τράπεζες θέλουν τες λίρες.
Θέλουν τες γιατί δεν πληρούν ένα που τα κριτήρια.
Νομίζω λέγεται της κεφαλαιουχικής επάρκιας.
Εν τζαι χρωστούν σε κανένα τζαι πρέπει αμάν αμάν να του τα δώκουν, ούτε οι καταθέτες εν πόξω που τη τράπεζα τζαι θέλουν τες καταθέσεις τους.
Απλά δεν πληρούν ένα κριτήριο.
Φυσικά σε αντίθεση με το πρώτο - τούτο το κριτήριο της κεφαλαιουχικής επάρκιας εξέραν ότι έπρεπε να το πληρούν. τζαι εκάμαν τα μάτσιες.
Η τράπεζα αυτή τη στιγμή δεν καταρέει.
Αλλά άκουα τζαι σήμερα το πρωί ένα "καθηγητή οικονομικών" να επιμένει ότι πρέπει να πιάμεν τζίηνα τα λεφτά γιατί το όλο σύστημα βασίζεται στην "πίστη". (Σε ίντα θεό πιστεύφκουν ρε γαμώτο τούτοι οι άνθρωποι).
Όποταν αν εκατάλαβα καλά, τες λίρες θέλουν τες για να διατηρήσουν ένα κριτήριο, που αν το διατηρήσουν θα διασφαλίσει την "πίστη", τζαι άμαν πιστούν οι πιστοί τότε εν θα καταρεύσουμε.
Δεν παύει όμως να είναι ένα κριτήριο, που θα πληρωθεί με πραγματικά ρυάλια, που πραγματικούς ανθρώπους τζαι με πραγματική ανθρώπινη δυστηχία.
Άικε που, τα ρυάλια που θα πιάν δεν θα παν καν στη πραγματική οικονομία (όπως τζαι στη περίπτωση της ελλάδας), αλλά θα παν στους λοαρκασμούς των τραπεζών για να εκπληρούν τα κριτήρια.
Ε, αλλάξετε το κριτήριο. Πόσο δύσκολο ένι ;
Πκιον ξεκινούν.....
Μα αν αλλάξει το κριτήριο ,  θα ξεκινήσει η καταστροφή, αν χαλαρώσουν τα κριτήρια θα είναι σιειρότερα, αν τα χαλαρώσεις εν τζιαμέ που εννα χαθεί η πίστη...

Ε φκάρτε έξω τα αγιαστήρκα σας, τους παπάες σας, τα ιερά σας τζαι πείστε τους πιστούς σας. Ας έρτει η ΚΤ ή η ΕΚΤ να τους εγγυηθεί τζαι να δώκει την απαραίτητη πίστη που χρειάζεται. Να τους ρέξει τζαι ένα "μνημόνιο" που θα τους κόφκει τα κουμάρκα, τα μπονούς, θα τους αναγκάσει να πουλήσουν τζαι καμιά επιχείρηση που αποφέρει κέρδη (οπως θέλουν  να ιδιωτικοποιήσουν κερδοφόρους οργανισμούς), μέχρι να φτάσουννα πληρούν τα κριτήρια σε ένα προσυμφωνυμένο χρονικό διάστημα. Χωρίς να δανειστούν. Ας τους κάμουν μιαν επιμυκυνση κριτήριου, κάτω που τους όρους ενός μνημονίου, τζαι ας εγγυήθει την πίστη ο πάπας του συστήματος.

Αφού το κριτήριο είναι κατασκευασμένο που τον άνθρωπό , ο άνθρωπος το αλλάσει με τους όρους που θέλει.
Τζαι με ποιο επιχείρημα ;
Με το ίδιο που μας λεν οι ίδοι.
Άμαν ρωτούμε, γιατί να κρατικοποιηθούν/ κοινονικοποιηθούν τα χρέη μιας ιδιωτικής εταιρείας (στο κάτω κάτω άλλα ευαγγελίζεστε..... είναι ενάντια στη πίστη σας ρε παιδί μου);
Η απάντηση είναι:
Μα αν κατερέυσουν θα καταρέυεσει η οικονομία.
Τζαι όσο τζαι να είναι ενάντια στη πίστη μας - θα είναι χειρότερο για την οικονομία αν τις αφήσουμε να καταρέυσουν.
Ε, χαλαρώστε το κριτήριο, για τον ιδίο ακριβώς λόγο.
Είναι κατασκευασμένο το γέριμο, είναι αυθαίρετο.
Κάμετε μιαν ευαγγελική σύνοδο τζαι τροποποείστε το κανόνα.
Γ^$#^ω τη πίστη του γ@#%#ώ.... !!!!!

το δικαίωμα στην ιδιοκτησία, το εδαδ και η επιτροπή.

Η δισδαιμόνα χτες εθυμισεν μου, μιαν παλιά ανάρτηση που αράχνιασε να περιμένει φυλάγμενη......   Ο τίτλος ήταν ο εξής   Αποτάθηκαν στην επιτροπή αποζημιώσεων των κατεχομένων, ιδιοκτήτες περιουσίας που περίπου καλύπτουν τις 355 χιλιάδες τ.μ.! τζαι είπα εν τζαιρός να την αναρτήσω.....         Λοιπόν για το πως εκαταλήξαμεν στην επιτροπή  - και κυρίως, πως μετά την υπέρ μας απόφαση της τιτίνας - υπάρχουν δύο ή κατακρίβεια τρεις απόψεις.   Η μια εν του πρώην δικαστή του εδαδ, του λουκαίδη ο οποίος θέωρεί ότι ο λόγος που το εδαδ άλλαξε στάση, είναι γιατί εμείς είμαστεν υποχωρητικοί στο εθνικό. όπως λέει συχνά ο ίδιος, δεν μπορεί το εδαδ να είναι βασιλικότερο του βασιλέως.   η άλλη άποψη λέει το αντίθετο. Το εδαδ μας τιμωρεί για το όχι, για τον τάσσο, τον  απορρηπτισμό μας κλπ   μια τρίτη λέει ότι ο λόγος που το εδαδ άλλαξε γνώμη, είναι ο όγκος των προσφυγών που εκάμαμεν μετά τη τιτίνα.   Και η τρεις απόψεις έχουν τουλάχιστο ένα κοινό. Το πιο βασικό είναι ότι και οι τρεις απόψεις υποστηρίζουν (τωρά που εξεκινήσαμεν τζαι χάνουμε), ότι οι δικαστές του εδαδ (και όχι μόνο), αλλάσουν απόψεις επιρεαζόμενοι είτε από πολιτικές εξελίξεις είτε από τον όγκο εργασίας.  Και οι τρεις θα εμπορούσαν δυνιτικά, σε κάποια φάση να αποδειχθούν και εμπειρικά. Με συνεντέυξεις (ας πούμε) απόστρατων δικαστών.   Βεβαίως επειδή πιθανόν οι δικαστές των 90ς να μην είναι οι ίδιοι με τους δικαστές των 00ς, δεν σημαινει απαραίτητα ότι οι ίδιοι δικαστές ως άτομα αλλάξαν γνώμη, αλλά το δικαστήριο ως μια μη-προσωποποιημένη οντότητα.  Θα μπορούσε ακόμα και να αποδειχθεί ότι απλά οι νέα γενιά δικαστών έχει άλλες απόψεις ή αξίες. Ποιος ξέρει πως αλλάσει η έννοια του δικαιού στους δικαστές από γενιά σε γενιά ;     Εγώ θα αποπειρανθώ μια άλλη παρουσιάση αυτής της κατάστασης. Δεν θα την πω "αλλαγή" του δικαστηρίου, αλλά "συνέχεια". Είναι μια άποψη πιο θεωρητική, αυστηρά μη-νομική, και ως εκ τούτου ακόμη πιο δύσκολο να αποδειχθεί και εμπειρικά.   Η θέση η οποία εκφράζω είναι η εξής: Από την τιτίνα στην επιτροπή σε οδηγεί από μόνο του "δικαίωμα". Το δικαίωμα πάνω στο οποίο βασίστηκε η όλη στρατιγική μας στο δικαστήριο - το δικαιώμα δηλαδή στην ιδιοκτησία.     Το ανθρώπινο δικαίωμα στην ιδιοκτησία, είναι από τα πρώτα που εκατοχυρωθήκαν μετά το τέλος του Β ΠΠ. `Ήταν τζαι έτσι ο κόσμος τον τζαιρό της Χάρτας. Οι αμερικάνοι επεράσαν τα ανθρώπινα τζαι οι ρώσσοι τα συλλογικά.   Το δικαίωμα στην ιδιοκτησία είναι βεβαίως μακράν και το πιο αμφιλεγόμενο. Σειρά φιλοσόφων αμφισβητήσαν τούτο το δικαίωμα. Ενώ άλλα δικαώματα δεν τυγχάνουν αμφισβήτησης που καμιά σχολή σκέψης. Το δικαίωμα να μεν σε βασανίζουν , για παράδειγμα,  είναι αποδεκτό από όλες τις σχολές σκέψης. Και είναι βεβαίως αναπαλωτριώτο.   Επειδή κρατούμεν το τζαι ανεμίζουμεν το τούτο δικαίωμα, τζαι φωνάζουμε ότι μας επιάσαν το δίκαιωμα μας -  καλό είναι να θυμούμαστε ότι όχι μόνο έχει  αμφισβητηθεί από πολλούς, αλλά είναι και το πιο έντονα πολιτικοποιημένο. Εξού τζαι ήταν μεσα σε τζίηνη τη πρώτη λίστα με τα ανθρωπινα δικαιώματα.   Ενώ ασ πούμε δεν έχει κατοχυρωθεί μέχρι σήμερα το δικαίωμα της πρόσβασης σε καθαρό νερό (μαχούμαστε να το αλιέυσουμε που τα δικαιώματα του παιδιού ή της γυναίκας) - το δικαίωμα  στην ιδιοκτησία ήταν φάτσα κάρτα στη πρώτη λίστα. Ποιόν εν πιο σημαντικό δικαιώμα ;    Εν καλό να έχουμε υπόψιν μας ότι δεν μιλούμε για "δικαίωμα στη στέγαση" - που θα εσημενε λίον πολλά ότι κάθε άνθρωπος δικαιούται να έσσιει μια στέγη πάνω που το κεφάλι του. ΔΙκαίωμα στην ιδιοκτησία, σημαίνει ότι μπορεί να σου ανήκει κάτι ή τζαι πάλε μπορεί τζαι όχι. Τζαι ο άστεγος έσσιει δικαίωμα στην ιδιοκτησία, άσχετο αν δεν του ανοίκει  τίποτε.....   Τέλος πάντων, να πάμε στα δικά μας τζαι να αφήκουμεν τα φιλοσοφικά.   Σε κάποιαν φάση λοιπόν, αποφάσισεν η τιτινα να κάμει προσφυγή. Τωρά τα παρασκήνια δεν τα ξέρω - αν δηλαδή ενημέρωσε την ΚΔ, ή αν αποφάσισε που μόνη της να προχωρήσει. Απότι γνωρίζω (στο σύριγο το είχα θκιεβάσει) ήταν μια καθαρή ατομική προτωβουλία.......τέλος πάντων - την έκαμεν τη προσφυγή, τζαι εκέρτισεν.   Αφού εκέρτισεν, ανακαλύψαμεν και τη θεωρεία του "σιδεροτζέφαλου κοτσιανιού" ....   Σαν ιδέα βεβαίως εν τζαι ήταν άσσιημη . Στην εποχή της, είσσιεν το νόημα της. Αφού είχαμεν ένα σωρό χαρτιά τύπου ψηφίσματα του ΟΗΕ, τζαι αποτέλεσμα δεν εβλέπαμεν, Αφού ελαλούσαμεν σε ξένους, ευρωπαίους , αμερικάνους για τα δίκαια μας τζαι εν τζαι ανταποκρίνετουν τζαι κανένας, εβάλαμεν μπροστά το  δικαίωμα στην ιδιοκτησία τζαι εκερτήσαμεν. Δηλαδή: Εμιλήσαμεν με ένα τρόπο που καταλαβαίνει η δύση. Το καπιταλιστικό δικαίωμα στην ιδιοκτησία      Έτσι καλό είναι να θυμούμαστε ότι επιάμεν το κοτσιάνι μας τζαι επήαμεν στο ΕΔΑΔ τζαι εζητούσαμεν τα ενοίκια που εχάσαμεν τόσα χρόνια. Εν τζαι εζητούσαμεν το σπίτι μας ή την πατρίδα μας. Εζήτησεν η τιτινα επιπλέον αποζημίωση  γιατί της εστερήθηκε το"σπίτι" της αλλά εν της εδώκαν, γιατί δεν εκατηκούσεν σε τζίηνο το σπίτι (για να την επιάνε τζίηνη την αποζημιώση θα έπρεπε να έκαμνεν τη προσφυγή η μάνα της που ήταν κάτοικος τζερύνιας την περιοδο της εισβολής).   Μαζί με την αποζημιώση "εκερτήσαμεν" τζαι άλλα παρεμφερή.... του τύπου: Η τουρκία αναγνωρίστηκε ότι φέρει την ευθύνη,  δεν αναγνωρίζετουν η ΤΒΔΚ κλπ κλπ....    μετά που τζίηνο ακολούθησε τζαι η διακρατική προσφυγή, αλλά κυρίως κύμα ατομικών προσφυγών.   Δαμέ ξεκινά βεβαίως το πρώτο απότοκο μιας στρατηγικής βασισμένη στο καπιταλιστικό δικαίωμα. Ο αγώνας για τη "πατρίδα" έγινε αγώνας για ιδιοκτησία που αυτόματα σήμαίνε ότι από συλλογικός έγινε ατομικός. Καμία κυβέρνηση ούτε κανένα κόμμα δεν αντιστάθηκε στους "ιδιωτικούς" αγώνες του καθενός -  βεβαίως οι πρόσφυγες  δεν έκαναν τη προσφυγη για τα φράγκα.... (εν για τους δικηγόρους που δεν είμαι σίουρος). Είδα αρκετούς που τουτους σε διάφορες τέτοιες συγκεντρώσεις.... Πραγματικά επιστέφκαν ότι εκάμναν αγώνα ενάντια στη τουρκία. Τζαι ότι κάθε απόφαση ήταν μια νίκη ενάντια στη τουρκία.... Που μπορεί τζαι να ήταν τρόπο τινά....   Καμία κυβέρνηση δεν θεώρησε σωστό να παρέμβει, και να υπενθυμίσει ότι τέτοιοι αγώνες δεν γινονται σε ατομικό επίπεδο, με ατομικές προσφυγές και ιδιώτες δικηγόρους. όποταν οι προσφυγές έγιναν εκατοντάδες και μετά χιλιάδες. Δεν εμπορούσεν άλλωστε. Το δικαίωμα είναι "ατομικό", οπόταν δεν μπορεί έτσι απλά να παρέμβει και να απαγορεύσει. Θα μπορούσαν βεβαίως να εκάμναν μιντιακή επίθεση άμαν εθέλαν όπως εκάμναν τότε με τα οδοφράμγατα... Αλλά προφανώς, εν εθέλαν.....   Τζαι ταυτόχρονα η απουσία πολιτικής εδημιούργησεν τζαι το άλλο. Τη δυνατότητα μιας ομάδας ανθρώπων να κερδοσκοπεί στη βάση αυτού του δικαιώματος. Γιατί εδημιούργησε μια "σύγκρουση" συμφερόντων. Εκτός το ότι στον αγώνα ενάντια στη τουρκία κάποιοι εθυσαυρίζαν - υπήρχεν τζαι το άλλο. Ένα σωρό δικηγόροι που είχαν άμεσο συμφέρον από τη μη-λύση, επαρελάυναν στα κανάλια με νομικές αναλύσεις ενάντια στη λύση. Τουλάχιστον δαμέ κάποιος έπρεπε να έβαλεν μια τάξη.....   Τέλος πάντων.....    Το ΕΔΑΔ από ένα σημείο και μετά είπε το εξής απλό. Για να μην δικάζω συνέχεια το ίδιο πράμα - καλό θα ήταν να δημιουργήσει η τουρκία ένα εσωτερικό ένδεικο μέσο. Έτσι έκαμεν τζι αλλού.   Οι τούρτζιοί στην αρχή εν εθέλαν, εκάμναν κούτζια δεν το εδημιουργούσαν όπως έπρεπε... Λογικό, αφού η δημιουργία του εσωτερικού ένδεικου μέσου μας εδίνε τη ψευδαίσθηση της νομικής νίκης - Αν κάμεις ένδικο μέσο παραδέχεσαι ότι φταίεις.... ότι η εισβολή είναι παράνομη..... κλπ    μετά όμως αφήκαν τα νομικίστικα τζαι εσκεφτήκαν πολιτικά. Άτε τζαι επαραδέκτηκα νομικά ότι η εισβολή είναι παράνομη, εννά ρτει κανένας να μου σηκώσει το στρατό ; σιγά πόση δυνάμη έσσιει μια δίκη ; (ή μπορεί τζαι να μεν εσκεφτήκαν καν πολιτικά.... Το ίδιο το δικαίωμα που μόνο του οδήγησε τζιαμέ - στο κάτω κάτω εν το ΕΔΑΔ που το εζήτησε εν τζαι ενοι τούρτζιοι που το εσκεφτήκαν). Τζαι είπαν το εξής απλό. Ωραία κύριοι θέλετε αποζημίωση για τα ενοικια ; Μάλιστα. Εγώ θα κάμω κάτι καλύτερο. Θα σας αποζημιώσω τζαι για την ιδιοκτησία. Εν ολίγοις ; Εξαγοράζω πλέον νόμιμα ότι πήρα παράνομα με τα όπλα..... Τζαι βεβαίως μετά μπαίνει τζαι το ερώτημα που θέτει και δις.... μια μέρα θα εμφανιστεί η Τουρκία με μια κάσια κοτσιάνια στον Ο.Η.Ε και θα μας πει: Κυπριακό; Ποιό Κυπριακό; Το Κυπριακό είναι λυμένο Ως γεγονός, ποιά θα είναι η απάντηση..... Όχι η νομική Η πολιτική.       Τι θα μπορούσε να πει το ΕΔΑΔ, στην δημιουργία της επιτροπής ; τίποτε. Αφού τζίηνο εζήτησε να γίνει.  Άτε να αμφισβητηθεί το ποσό.... Άτε να αμφισβητηθούν οι "διαδικασίες"     Το δικαίωμα στην ιδιοκτησία έχει αξία. Χρηματική. Για αυτό υπάρχει. Έχεις δικαίωμα στην ιδιοκτησία, γιατί μπορείς να κτίσεις το σπίτι σου, να το φυτέψεις πατάτες, να κτίσεις μέσα ένα εργοστάσιο, να το ενοικιάσεις , να το πουλήσεις, να το βάλεις υποθήκη..... Εν ολίγοις έχει αξία. Τζαι εξού είναι το μόνο δικαίωμα που είναι εύκολα απαλλοτριώσιμο - για ευνοήτους λόγους.    Εν τζαι ήταν που πάντα της η γης ττελιασμένη.....Και γι αυτό δημιουργήθηκε το δικαίωμα. Ως βασική προυπόθεση ενός καπιταλιστικού συστήματος - χωρίς την οποία δεν θα μπορούσε να υπάρξει "κίνητρο για ανάπτυξη".    Ουδεμία σχέση έχει το δικαίωμα με το αν εσύ αθυμάσαι τη μυρωθκιάν της λεμονιάς στο χωρκόν σου τον τζαιρό που ήσουν μιτσής. Γιατί τούτο δεν μεταφράζεται σε καμία χρηματική αξία.     Όποταν όταν ο τούρκος σου το αποζημιώνει, αφού εσύ έκαμες προσφυγή με βάση το σιδεροτζέφαλο κοτσιάνι, παίρνεις το χρηματικό αντίστοιχο του κοτσιανιού σου. Δεν υπάρχει τίποτε το μεμπτό από τη πλευρά του δικαιώματος.

Το ίδιο το δικαίωμα εκ φύσεως - σε οδηγεί στην αποζημιώση....

Αυτόν εδιακδικούσαμεν με τη προσφυγή μας. Το κοτσιάνι μας. Ούτε την πατρίδα μας, ούτε το "σπίτι" μας, ούτε την απελευθέρωση. Τζαι ως εκ τούτου, αυτόν επιάμεν.

 

 

Τζαι όσον σφίγγει τζαι η κρίση παραπάνω ατομικά πράτει ο καθένας.

Γιατί βλέπει ο μη-πρόσφυγας, τον πλούσιο πρόσφυγα που εξακολουθεί τζαι πιάνει επιδόματα τζαι εκνευρίζεται (μας έχουν μάθει τα μίντια να ακούμε επίδομα τζαι να φκάλουμε σπυρούθκια). Τζαι φκαίνει στα κανάλια τζαι φωνάζει: μα καλά πόσα χρονια εννά εξακολουθούν να εν πρόσφυγες; Εν ναν τζαι τα παιθκιά τους τζαι τα αγγόνια τους ;

Τον ακούει ο πρόσφυγας που δεν έσσιει ένα κομμάτι γης να δώκει του παιθκιού του τζαι σκέφτεται: Ναι ρε, ήρταμεν εμείς ποδά τζαι έπιαεν αξία η γη σας. Αν είχα τη γη μου έθελα επιδόματα ; Τζαι να αναγκάζουμαι να μπω σε ένα διαμέρισμα που με το μισθό μου δεν θα το ξοφλήσω πριν τα 60 μου; Εν γαμιέστε πάω στην επιτροπή. 

 

Φυσικά εν τζαι παν ούλλοι που εκνευρισμό.

Άλλοι παν γιατί εκόψαν μέσα, άλλοι παν γιατί δεν πιστέφκουν ότι υπάρχει προοπτική λύσης, άλλοι μποροί να πιστέφκουν ότι τούτη εν η λύση.... άλλοι θυμούνται τον κευνς.... in the long run we are all dead.... μπορεί να υπάρχουν ακόμα τύποι που νομίζουν ότι θα τιμωρίσουν τη τουρκία...... αλλά τζαι πάλε εν τζαι ρώτησεν ποττέ κανένας τζίηνο που επήεν στην επιτροπή γιατί επήεν..... Ο καθένας προφανώς έχει τους δικούς του λόγους.

 

 

 

.............................

Καθώς είπα τζαι στην αρχή, δεν είναι μια άποψη που μπορεί εύκολα να αποδειχθεί.

Ούτε είμαι βαθιά στη νομική για να ξέρω πέραν πάσης αμφιβολίας αν το ΕΔΑΔ είναι πολιτικοποιημένο σώμα ή όχι. Πάντως ότι τζαι αν πιστέφκουμε ότι είναι το ΕΔΑΔ,  πρέπει να είμαστε τουλάχιστον αξιοπρεπείς τζαι συνεπείς.

 

Αν είναι όντως πολιτικοποιημένο, αυτό σημαίνει ότι τζαι η δικές μας νίκες ήταν πολιτικοποιημένες.

 

Απλά πριν απαντήσουμε στο ερώτημα "γιατι άλλαξε το ΕΔΑΔ", καλό θα ήταν να αμφισβητήσουμεν τζαι λίον την ερώτηση.... "όντως άλλαξεν το ΕΔΑΔ" ;

 

Εν τζαι σημαίνει ότι οι δικαστές εν άγιοι ή αλλάνθαστοι.

Απλά πριν τους την πούμε τζίηνους, καλό θα ήταν να δούμε αν έχουμε τζαι εμείς καμιάν ευθύνη.

 

Μπορεί να μεν εσκεφτήκαμεν τούτη η στρατηγική που θα μπορούσε να μας οδηγήσει.

Μπορεί να μεν εσκεφτήκαμεν πως θα αντιδρούσαν ο αντίπαλος στην δική μας στρατηγική....