Η πολιτική κατευνασμού της Τουρκίας, διεκδικητικοί ρεαλιστές ηττοπαθείς και άλλα πτηνά

Aν κάμετε μιαν αναζήτηση στο γκουγκολ, με τις λέξεις "όπως έχει αποδείξει (ή διδάξει)η ιστορία, κατευνασμός, Τουρκία", θα βρείτε εκατοντάδες άρθρα. Μια ατάκα που αποκλείεται να μην την έχετε δει. Ότι η ιστορία έχει αποδείξει ότι ο τσαμπερλειν απέτυχε, και μαζί του απέτυχε και η πολιτική του κατευνασμού, άρα όποιος προσπαθεί να κατευνάσει τη Τουρκία θα πάθει τα ίδια. Έτσι κατηγορούνται οι ελληνικές κυβερνήσεις για προσπάθεια κατευνασμού της άγκυρας, κατηγορείται ο χριστόφιας για το ίδιο πράμα, αλλά αν δεν απατώμαι και ο ίδιος ο σύντροφος εχρησιμοποίησε παρόμοιο συνειρμό σε συνέντευξη του σε ξένα μέσα ενημέρωσης.


Να δούμε τη παραπάνω πρόταση, μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο της μπούρδας του διαχωρισμού της εξωτερικής πολιτικής σε "μετριοπαθείς", "διεκδικητικούς", ρεαλιστές" "ηττοπαθείς", "απορριπτικούς" κλπ.

Ακόμα μια τεράστια παπαρολογία που ταλανίζει τη κυπριακή πολιτική σκέψη και ανάλυση.


Να την πιάμε τη φράση κομμάτι κομμάτι.


Το πιο εκνευριστικό βεβαίως από όλα είναι η φράση "όπως διδάσκει η ιστορία". Τι τους φταιει η μαύρη η ιστορία τζαι ανακατώνουν την πάντα, δεν εκατάλαβα ποττέ μου.

Καταρχήν, η όλη σχολή σκέψης βασίζεται σε μιαν υπόθεση, ότι η ιστορία όντως διδάσκει.

Βεβαίως δεν θέλω να σας σοκάρω, αλλά η ιστορία μπορεί να διδάσκει, μπορεί τζαι να μεν διδάσκει, μπορεί τζαι να διδάσκει λάθος πράματα, μπορεί να μεν διδάσκει ένα πράμα μόνο..... μπορεί ....


(ξέρω ότι σοκάρεστε.... μα η ιστορία δεν διδάσκει ;

δύο παραδείγματα...... όταν ο κρουτσιεφ επήεν να βάλει τους πυραύλους στη Κούβα, οι στρατιωτικοί των ΗΠΑ, ελαλούσαν του κένεντυ το παράδειγμα του τσάμπερλειν. Να τους χτυπήσουμε τωρά γιατί με τη πολιτική του κατευνασμού θα αποθρασυνθούν. Αυτό τους είχε διδάξει η πρόσφατη ιστορία. Η διαφορά ποία ήταν ; ότι το παράδειγμα άλλαξε. Αν εχτύπαν δεν θα εμιλούσαμε για τρίτο παγκόσμιο, αλλά για πυρηνικό πόλεμο. Αν άκουε την "ιστορία" τι έπρεπεν να πράξει ; Πότε είχε στην ιστορία παρόμοιο όπλο ; ...... και τελικά χωρίς να επιτεθεί εκατάφερεν όχι μόνο να μεν βάλουν πύραυλους στη Κούβα αλλά να πουλήσει στον κρούτσιεφ αέρα για αντάλλαγμα.


Πχ 2. Στη ΝΥ όχι μόνο ο τάσσος, αλλά και ο τάχα μου ρεαλιστής γλαύκος, εποντάραν σε αυτό που τους είχε διδάξει η ιστορία. ότι "ο ντεκτας δεν θα προδώσει τον εαυτό του". Και Είχαν δίκαιο!!!! Αυτόν εδίδασκεν η ιστορία. Ο ντεκτάς πάντα τα επιλιάρησκεν. Και όμως ήρτεν ο ερτογάν τζαι ετράβησεν μας την ...... )


με τούτο δεν θέλω να ισχυριστώ ότι η ιστορία δεν διδάσκει.... Αλλά καλό είναι να το χουμεν υπόψιν. γιατί παραδείγματα παρόμοια υπάρχουν τζι άλλα.


Επίσης το να διδάσκει είναι ένα τεράστια υπόθεση (assumption). Σημαίνει ότι η ανθρώπινη ιστορία όπως η φύση, διέπεται που κανόνες και νόμους και επαναλαμβάνεται κλπ κλπ. άμαν υπάρχουν τούτο οι νόμοι τζαι καταφέρεις τζαι έβρεις τους, πα να πει ότι άμαν τους ακολουθάς στην εξωτερική πολιτική εν εσσιει να ΄χάσεις.


Τέλος πάντων δεν θα μπω σε τούτη τη συζήτηση αλλά καλό είναι να θυμόμαστε ότι υπάρχουν τζαι άνθρωποι που πιστεύουν ότι κάθε περίπτωση είναι μοναδική, και ότι είναι μάταιη η προσπάθεια γενίκευσης και η κατασκευή θεωρητικών νόμων.


Ας αποδεκτούμεν όμως για χάρη της συζήτησης ότι η ιστορία όντως διδάσκει. Να μπούμε σε μια κανονική διαδικασία της θετικιστικής σκέψης.

ΑΝ διδάσκει πως το κάμνει;


Καταρχήν, αν διδάσκει το κάμνει μέσω ΕΝΟΣ παραδείγματος (του ευλοημένου του τσαμπερλειν) ;

Μα ΕΝΟΣ παραδείγματος ; !!!! ΕΝΑ μόνο ; !!!!

Και αν εγώ φέρω ας πούμε ένα παράδειγμα ενός διεκδικητικού που απέτυχε (ξέρω γω ο Αλκιβιάδης ) τότε το μάθημα της ιστορίας στέκει ακόμα, απορρίπτεται , τίθεται υπό αμφισβήτηση ;

Και τι γίνεται αν φέρω δύο ;


Είναι βεβαίως συγκλονιστικό πως για τόσους και τόσους "αναλυταί", η περίφημη διδαχή της ιστορίας συμπυκνώνεται σε ένα μόνο άτομο (και ιμπεριαλιστή εγγλέζο μάλιστα), σε ένα μόνο χρονικό σημείο της ιστορίας !!!


Για να μας πείσουν ότι όντως αυτό διδάσκει η ιστορία δεν θα έπρεπε τουλάχιστον να μας εφέρναν τουλάχιστο καμιά 50-100 παραδείγματα που την ιστορία; Και βεβαίως, θα έπρεπε να μας επείθαν ότι όντως όσοι ακολουθήσαν πολιτική κατευνασμού αποτύχαν , ενώ όσοι ακολουθήσαν διεκδικητική πολιτική επετύχαν.


Για να το κάμεις όμως τούτο, μιαν εμπειρική έρευνα δηλαδή - για να ερευνήσεις ποια στρατηγική είναι η καλύτερη, αναγκαστικά - θέλοντας και μη θα έρθεις αντιμέτωπος με το πρώτο μεγάλο καυλί της έρευνας - i.e. το πρόβλημα του ορισμού των εννοιών.

Αυτή είναι η ευτυχία του να είσαι πολιτικός, δημοσιογράφος ή "αναλυτής". Ποτέ κανένας δεν θα σε ρωτήσει (και αν σε ρωτήσει δεν θα το κάμεις) να δώκεις ένα σαφή ορισμό στις έννοιες που χρησιμοποιείς.

Ενώ αν κάμεις έρευνα, θα πρέπει να ορίσεις τους όρους - και τότε είναι πιο εύκολο να δεκτείς κριτική.


Πως ορίζεται η επιτυχία και πως η αποτυχία;

Φαίνεται τόσο αυτονόητο που φαντάζει ηλίθιο. Και όμως δεν είναι.

Ανάλογα με το πως θα ορίσεις την επιτυχία αλλάζει και το συμπέρασμα. Αν για παράδειγμα θέσεις ως επιτυχία "την επίλυση του κυπριακού" (όπως τη φαντάζεται ο καθένας εν θα κολλήσουμε τζιαμέ τωρά), τότε το συμπέρασμα είναι ότι όλοι οι πολιτικοί μας ηγέτες (διεκδικητικοί και ρεαλισταί κλπ) απέτυχαν. Τότε το συμπέρασμα είναι ότι, είναι εντελώς άσχετη η τακτική που ακολουθούμε αφού είτε έτσι είτε αλλιώς η λύση δεν είναι στο χέρι μας.


Αν χαμηλώσεις λίον το πήχη και πεις π.χ. επιτυχημένος ήταν αυτός που επέτυχε να μη μας φορτωθεί το ναυάγιο ή τζίηνος που εκατάφερε να βελτιώσει την διαπραγματευτική μας θέση (ένταξη στην ΕΕ κληρίδης ) ή ή ή ..... τότε φτάνεις σε άλλα συμπεράσματα.

Υπάρχει βεβαίως πάντα και η μέτρηση της επιτυχίας σε σχέση με το στόχο που ετέθηκε (ο τσάμπερλειν για παράδειγμα επήεν στο Μόναχο με στόχο να αποτρέψει ένα νέο μεγάλο πόλεμο), σε σχέση με άλλες ευκαιρίες κλπ κλπ.


και εκτός κυπριακού.... είναι ο μιλόσεβιτς επιτυχημένος ; ο σαντάμ ; ο βενιζέλος ; ο μέγας αλέξαντρος ; (ήταν ο μεγαλύτερος στρατηλάτης της ιστορίας - άρα επιτυχημένος.... δεν εκατάφερε να θέσει τις βάσεις για μιαν αυτοκρατορία που θα άντεχε στο χρόνο - άρα αποτυχημένος). το συμπέρασμα αλλάζει σύμφωνα με το στόχο.


εν ολίγοις είναι κάτι που πρέπει να οριστεί. ώσπου δεν ορίζεται ο καθένας ανοίει το στόμα του τζαι λαλεί ότι θέλει.


Μετά βεβαίως πρέπει να οριστούν και οι έννοιες "ρεαλιστής" διεκδικητικός, ηττοπαθής μετριοπαθής, ακραίος κλπ (η ανεξάρτητη δηλαδή μεταβλητή)

Τι είναι τούτος ο διεκδικητικός τέλος πάντων ; Είναι αυτός που αντιστέκεται στους ξένους ; αυτός που πολεμά για το δίκαιο, αυτός που κάμνει τι ακριβώς ;


Το μόνο που πρέπει να προσέξει ο ερευνητής είναι να μην ορίσει το διεκδικητικό βάση του αποτελέσματος, γιατί θα πέσει σε ταυτολογία και μετά η όλη έρευνα είναι άχρηστη.


Και βεβαίως πρέπει και να μας πείσει ότι όντως μόνο τούτες οι δύο έννοιες υπάρχουν. ή είσαι διεκδηκητικός ή μετριοπαθής. δεν έχει τρίτην επιλογή, τέταρτη κλπ ;


Λοιπόν, αφού τελειώσεις με τους ορισμούς (τζαι όντως έχεις πετύχει να κατασκευάσεις ορισμούς που δεν θα γίνονται λάστιχο) κάμνεις την έρευνα σου.


Εκεί μπορούν να συμβούν τρία τινά:

1. η έρευνα να αποδείξει την αρχική υπόθεση, ότι η πολιτική του κατευνασμού αποτυγχάνει και η διεκδικητική πολιτική φέρνει αποτελέσματα.

2. μπορεί να την απορρίψει, και οι περισσότερες περιπτώσεις θα αποδεικνύουν ότι επιτυχία φέρνει η μετριοπαθής πολιτική ή

3. μπορεί το αποτέλεσμα να μην οδηγεί σε κανένα από τα πιο πάνω συμπεράσματα. Αυτό θα συμβεί στη περίπτωση που περίπου μισές φορές φέρνει αποτέλεσμα η διεκδικητική πολιτική και τες άλλες μισές η μετριοπαθής.


τότε η έρευνα ανοίγει ένα σωρό νέους δρόμους, με πλειάδα επιλογών για τον ερευνητή.

Μπορεί να ρωτήσει π.χ. πότε ή ποία κριτήρια οδηγούν σε επιτυχία ακολουθώντας μετριοπαθή πολιτική και πότε ακολουθώντας τη διεκδικητική ;

Μπορεί να κάμει τζαι κάτι άλλο: Μπορεί να ξαναορίσει το αποτέλεσμα. Δηλαδή να ποσοτικοποιήσει ή (για να μεν μάσσιεται με νούμερα) να διαβαθμίσει το μέγεθος της επιτυχίας και της αποτυχίας.

Τι εννοώ ; Βεβαίως απέτυχε ο τσάμπερλείν ; Αλλά πόσον απέτυχε ; Τι έχασε στο κάτω κάτω ; Τη τσεχοσλοβακία, και τη θεωρητική πιθανότητα να εσταματούσαν το χίλτερ μερικούς μήνες πιο νωρίς. Εν τζαι έχασε καμία κτήση της βρετανικής αυτοκρατορίας.

Που την αλλή, ο διεκδικητικός αδόλφος τι επέτυχε ;

(Αυτό είναι ίσως το πιο συγκλονιστικό για όσους σύρνουν τούτην τη ηλίθια ατάκα. ότι πιάνουν μόνο τον ένα που τους δύο !!!! λες τζαι ο άλλος δεν υπήρχε !!!! με πιο σκεπτικό δηλαδή φέρνεις το τσιάμπερλειν ως παράδειγμα και αγνοείς τον άλλο το μαλάκα που ακολουθούσε μιαν άλλη πολιτική ; συγκρίνουν ένα "ηττοπαθή" με ένα "διεκδηκητικό' και διάσκονται μόνο από τον ένα που τους δύο!!!!!)

Ο αδόλφος, όχι μονο επαράδωσε μια γερμανία ηττημένη, οικονομικά κατεστραμμένη, πιο μιτσιά (αφού εχάσαν εδάφη) και μοιρασμένη στα δύο για τα επόμενα πενήντα χρόνια.

Ε, πόσον είναι το μέγεθος της αποτυχίας του κατευνασμού και πόσον είναι το μέγεθος της αποτυχίας του διεκδικητικού ;


Υπάρχουν ένα σωρό κατευθύνσεις που μπορεί να πιάσει η έρευνα αν το αποτέλεσμα δεν είναι ξεκάθαρο .



Κάπως έτσι γίνεται μιαν έρευνα πριν να φκάλεις τη γλώσσα σου περίπατο για τις διδαχές της ιστορίας.


Βεβαίως, αν βαρκέσαι να ασχοληθείς με τέθκιαν έρευνα, προσέχεις τουλάχιστον αν κάμνεις σύγκριση μεταξύ δύο μόνο παραδειγμάτων, να τηρείς κάποιους βασικούς κανόνες της συγκριτικής μεθοδολογίας.

Τωρά ρε πρόεδρε συγκρίνεται η ναζιστική γερμανία με τη τουρκία ;

Τζαι άτε να το δεκτώ. Η τουρκία είναι η ναζιστική γερμανία

Εμείς είμαστεν ο τσαμπερλείν ; Εμείς αν μας βάλουμε στο συνέδριο του μονάχου είμαστεν μια ισοδύναμη χώρα της έκτασης της βρετανικής αυτοκρατορίας ; Είναι πιο σωστό να βάλεις τον εαυτό σου στη θέση των βρετανών ή μήπως..... λεω μήπως..... στη θέση της τσεχοσλοβακίας .



αυτά είναι μερικά ερωτήμα για όλους όσους χρησιμοποιούν τη γνωστή ατάκα. Φαντάζομαι ότι έχουν κάμει την έρευνα τους και είναι σε θέση να υπαρσπιστούν με αποδείξεις την επαλαμβανόμενη σύγκριση.