"Το ξίφος του Λαού"

«Κι ας προσπαθούν πολλοί δυστηχώς και του προοδευτικού χώρου, να αναδειχθούν σε μετά χριστό προφήτες, ταυτίζοντας το Μακάριο με το Γρίβα – αν είναι ποτέ αυτό δυνατό – για τα δεινά της πατρίδας μας ξεχνώντας τις συνθήκες που επικρατούσαν. Αυτό για μένα είναι ύβρις».

Δρ. Παναγιώτης Μαύρου Πολίτης 1 Αυγούστου 2010.

Το όλο άρθρο εδώ:
http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=961281&-V=archivearticles


Κλασσική ατάκα.

Που κρύβει ένα σωρό αντιλήψεις – και μέσα στο χώρο της αριστεράς δυστηχώς – οι οποίες έχουν εγκλωβίσει το διάλογο και έχουν φυλακίσει τη σκέψη.

Ας ξεκινήσουμε λίγο το λόγο του συγγραφέα:

"Δεν είναι λίγες οι προσωπικότητες που αναδείχθηκαν σε μεγάλες μορφές για τη χώρα τους ή για το παγκόσμιο. Μορφές που έχουν σκλαβώσει και συγκινήσει με τη μεγαλοψυχία τους, την ευφυΐα τους, τον ηρωισμό τους, την αγάπη τους για τον άνθρωπο, την πατρίδα τους, τον κόσμο γενικά. Γίγαντες που με τις ανακαλύψεις τους, την τέχνη τους, την ποίηση τους, την ιεραποστολή τους και την προσφορά τους γενικά στα κοινά, έχουν κατακτήσει μια θέση στις καρδιές των συμπατριωτών τους ή της ανθρωπότητας ολόκληρης για την προώθηση του πολιτισμού που τόσο πάσχει στις μέρες μας..... ολόκληρος λαός ορφάνεψε. Ο μεγάλος του ηγέτης έφυγε..... Η μεγάλη καρδιά του δεν άντεξε ..... κοφτερό μαχαίρι στη μεγάλη καρδιά του εθνάρχη Μακαρίου; ..... άμωμη μορφή του Μακαρίου που με το βίο του, την αγάπη του προς την πατρίδα και τους ανιδιοτελείς αγώνες του έδωσε ακόμη και τη ζωή του γι΄ αυτό το πολύπαθο νησί της Αφροδίτης..... ο μεγάλος ηγέτης της Κύπρου κράτησε τα ινία του κράτους με αξιοθαύμαστη μαεστρία μέχρι την προδοσία του 1974..... η επιβίωση της νεοσύστατης Δημοκρατίας τα πρώτα 14 χρόνια οφείλετο στις ηγετικές ικανότητες του Προέδρου Μακαρίου, ο οποίος με ανυπέρβλητο σθένος αντιστάθηκε στα άνομα σχέδια των εχθρών της Κύπρου, ντόπιων και ξένων, που απέβλεπαν στη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ασπίδα του λαού του, ο οποίος τόσο τον λάτρεψε και με κίνδυνο της ζωής του από τις πολυάριθμες δολοπλοκίες που τον ήθελαν νεκρό, ύψωσε το επιβλητικό του ανάστημα και επέλεξε το μεγάλο «ΟΧΙ» στην παράδοση και ταπείνωση, που ήταν και η απαίτηση των ξένων νονών των εδώ αρουραίων οι οποίοι, ενδημούντες σε σκοτεινούς πολιτικούς υπονόμους, ύφαιναν τον πέπλο της προδοσίας της Κύπρου"..... (τζαι πάει τζαι πάει τζαι πάει….)

Ου γριστός !!!! Μα ούλλο το άρθρο με τούντο ρυθμό!!

Τέθκιο λιβάνισμα δεν είδα ποτέ μου !! έφαεν τζαι το πόνημα των 2 ευρώ του Χριστόδουλου σε αριθμό επιθέτων.

Φυσικά για να είμαστε ειλικρινής, το πιο πάνω είναι άρθρο σε εφημερίδα. Ο συγγραφέας φαντάζουμαι δεν είναι ούτε ιστορικός, ούτε επιστημονικό άρθρο διατείνεται ότι είναι, έτσι που θα μπορούσε να δικαιολογηθεί ο ποιητικός οίστρος, σε ύφος εθνικού μνημόσυνου. Βεβαίως εδώ δεν είναι από τη λογοτεχνική του αξία που θα κρίνουμε το άρθρο, αλλά από την ιστορική – πολιτική.

Ας πάμε στα πιο σημαντικά, τα οποία για να τα βρεις πρέπει να τα αλιεύσεις από τα επίθετα.

Τίθεται κατ αρχή ένα θέμα πως βλέπουμε το παρελθόν. Προσπαθώντας να το εξηγήσουμε / καταλάβουμε, ή με στόχο να το κρίνουμε ;

Πρόσφατα σε μια συζήτση με ένα διδάκτωρ της Ιστορίας που ασχολήθηκε με το μακάριο της δεκαετίας του 50, μου είπε Είναι εύκολο να τον κρίνεις εκ των υστέρων (ή να κάμνεις τον μετά χριστόν προφήτη όπως λέει ο Δρ. Μαύρος). Αλλά στόχος του ιστορικού δεν είναι να κρίνει. Για παράδειγμα, δεν θα τον κρίνει γιατί απέριψε τις προτάσεις του Χάρτιγκ αλλά θα προσπαθήσει να καταλάβει γιατί το έκαμε. Να καταλάβει γιατί έπραξε έτσι όπως έπραξε. Βάση της παιδείας που έλαβε, βάση του περιβάλλοντος που εμεγάλωσε, βάση των συνθηκών που επικρατούσαν τότε. Και βεβαίως το κύριο επιχείρημα του ήταν: Στο κάτω κάτω μου λέει αν ήταν άλλος, θα έπρατε διαφορετικά ;

Αν ήταν άλλος απαντώ, πόσο πιο χειρότερα θα ήταν τα πράγματα ;

Η αλήθεια είναι ότι οι ιστορικοί (όχι οι δικοί μας δακάτω βεβαίως) κατά κανόνα αποφεύγουν τις ηθικές ή άλλες κρίσεις του παρλεθόντος. Η διαφορά φαίνεται για παράδειγμα μεταξύ του χατζηβασιλείου (ιστορικός) και του ηρακλείδη (πολιτικού επιστήμονα). Στον πρώτο δεν θα βρεις ιδιαίτερες αξιολογικές κρίσεις για τους ιδρυτές της εοκα. Αντίθετα αφιερώνει μεγάλο μέρος του βιβλίου του για εξηγήσει πως αυτοί οι άνθρωποι σκέφτονταν με το τρόπο που σκέφτοναν. Ο ηρακλείδης από την άλλη βάλλει κατά ρυπάς εναντίων του Μακαρίου. Λαικίστης, τυχοδιώκτης, ακολουθούσε βυζαντινού τύπου διπλωματία, πίεζε τον αντίπαλο του μέχρι να το φέρει στα όρια του κλπ κλπ

Έτσι τίθεται ένα ερώτημα για το πώς αντιμετωπίζουμε τα πρόσωπα του παρελθόντος, κυρίως γιατί μας έλαχε να βρίσκομαστε «εκ των υστέρων». Κι αφού είμαστε εκ των υστέρων, και εκ του ασφαλούς, και το αποτέλεσμα το ξέρουμε, είναι εύκολο για μας να κάνουμε του κριτές ή τους μετά χριστό προφήτες. Άρα καλύτερα να μην κρίνεις.

Το ερώτημα είναι βεβαίως, αν θα αντιμετωπίζουμε έτσι το Μακάριο, με ποια λογική θα κρίνουμε τους υπόλοιπους ;

Πως είναι δυνατόν να κρίνουμε το γρίβα, τους εοκαβητατζίες, του χουντικούς και το Μακάριο να μην τον κρίνουμε γιατί ήταν τέτοιες οι συνθήκες. Πως νοείται να κρίνω το Γρίβα, και να μην κρίνω το Μακάριο ; ή το Ακελ ; ή τον όποιοδήποτε ;

Σχετικό με το ποιο πάνω, και αφορά το το επιχείρημα του κ. Μαύρου είναι ότι ότι οι επικριτές του μακαρίου «ξεχνούν τις συνθήκες που επικρατούσαν».


Το πρόβλημα με την επίκληση των συνθηκών, είναι ότι καταλήγουν συχνά να δικαιολογούν τα πάντα. Η παραγνώριση τους είναι το ίδιο επικίνδυνη με το να τις επικαλούμαστε για τα πάντα.

Ξανά το ερώτημα δεν είναι σημερινό. Με τη μια ή την άλλη μορφή ταλανίζει από ανέκαθεν, τη φιλοσοφία, τις κοινωνικές επίστήμες γενικά και την ιστορία ιδιαίτερα. Από το γενίεσαι ή γίνεσαι , στο homo economicus με τις απεριόριστες επιλογές και τον homo sociologicus που καμία δυνατότητα δράσης δεν έχει, τα ίδια αντιμετωπίζουν και η ιστορικοί . Από την υπόθεση του Καρ ότι «τα γεγονότα προκαλούνται από παράγοντες ανεξάρτητους από τη βούληση των ανθρώπως που εμπλέκονται σε αυτά» , σε αντίθετες απόψεις που σε σχέση με την αιτιότητα δίνουν κυριάρχο ρόλο στη συγκυρία και τις προσωπικότητες.

Βεβαίως οι ιστορικοί, αφού πάρουν τη μεθοδολογική και φιλοσοφική τους απόφαση ως προς το πως λειτουργεί ο κόσμος – σωστή ή λανθασμένη – τείνουν να μένουν σταθερή σε αυτή τους την άποψη.

Σε αντίθεση με τον Δρ. Μαύρο οι αντικειμενικές συνθήκες αφορούν μόνο το Μακάριο και όχι τους αντιπάλους του. Επίσης η επικλήση των αντικειμενικών συνθήκων γίνεται μόνο για τα δεινά της πατρίδας, ενώ όλα τα υπόλοιπα θετικά φαίνεται να είναι αποτέλεσμα της χαρισματικής ηγεσίας του Μακαρίου.

Ίσως θα έπρεπε να πάρει κάποιες αποφάσεις ο Δρ. Μαύρος, ως προς τι ακριβώς καθορίζουν οι συνθήκες και τι όχι, πριν ξεκινήσει τέτοιου είδους λογοτεχνικές αρθρογραφίες για ιστορικά γεγονότα.

Θέλουν ιδιαίτερη προσοχή οι αντικειμενικές συνθήκες, αν και εμφανέστατα ο Δρ. Μαύρος τις χρησιμοποιεί το λιγότερο προπαγανδιστικά.

Τέλος, κάποια σχόλια για απόψεις, (αυθαίρετα συμπεράσματα θα έλεγα) που προκύπτουν από τη μακαριολαγνία (ακελική, εδεκική, δηκοική κλπ).


Το επίχειρημα ότι η κριτική στο Μακάριο συνιστά ταύτιση του με το Γρίβα είναι ιδιαίτερα φτηνό. Και ξεκινά από το αίσχος ότι η μόνη κριτική που δέχτηκε ο μακάριος ήταν η ακροδεξιά.

Λοιπόν υπάρχει και άλλη κριτική στο Μακάριο, πέραν που τη κριτική της ακροδεξιάς. Δεν θέλω να σας σοκάρω, αλλά του έγινε κριτική και από τα αριστερά και από τη φιλελεύθερη δεξιά. Κριτική η οποία αντί να φέρει την απονομομοποίηση ενός κατεστημένου και μιας αντίληψης που μας εκυβέρνησε από το 60 μέχρι την εισβολή, εκλωβίστηκε σε μια κατασκευασμένη κόντρα μεταξύ Ακελ και Δησυ. Μια κόντρα ανευ νοήματος και άνευ περιοχομένου.

Σε σχέση με το επιχείρημα της ταύτισης του Μακάριου με τον Γρίβα όσον αφορά τη καταστροφή.

Καταρχή να πούμε ότι αν κάποιος συγκρίνει τους δύο, θα μπορέσει να βρει και κοινά χαρακτηριστικά. Κάτι που δεν είναι παράδοξο, έστω και να μεταγενέστρα οι δύο ήρταν σε σύγκρουση. Το ένα δεν αποκκλείει το άλλο. Τωρά όσον αφορά τις ευθύνες του καθ ενός στη καταστροφή, εξαρτάται βεβαίως πως βλέπει ο καθένας την ιστορία τούτου του τόπου.

Αν η αντίληψη μας είναι παρόμοια με του Δρ. Μαύρου ότι: οι εγγλέζοι, οι αμερικάνοι, οι τούρτζιοι, οι καλαμαράδες ελειτουργούσαν βάση σχεδίου με στόχο να καταστρέψουν την κύπρο (το αίτιο) και τους εδώκαν τη δικαιολογία οι χουντικοί και εοκαβητατζήδες με το πραξικόπημα (η αφορμή) τότε όντως ο γρίβας φέρει ευθύνη – έστω κι αν επέθανε νωρίτερα, ενώ ο Μακάριος καμία.

Να δούμε το πιο πάνω επιχείρημα – την κυριάρχη αντίληψη δηλαδή - με τον κατάληκο λογοτεχνικό τόνο:

....παρόλες τις δυσκολίες, αντιξοότητες, δολοπλοκίες, ραδιουργίες και συνωμοσίες που παρουσιάστηκαν στην πορεία για εκπλήρωση αυτού του ευγενούς οράματος. Δυστυχώς ότι δεν κατάφεραν οι ξένες δυνάμεις το πέτυχαν τα εδώ χουντοεοκαβήτικα ανδρείκελα τους που άνοιξα τις κερκόπορτες για την εισβολή των ορδών του Αττίλα



Βεβαίως υπάρχει και μια άλλη αντίληψη, η οποία δεν λαμβάνει υπόψη τις αντικειμενικές συνθήκες, παριστάνει το μετά χριστό προφήτη, και καταλήγει στα υβριστικά συμπεράσματα ότι φταίει και ο Μακάριος. Η αντίληψη λέει:

Όταν έχεις μια μειονότητα κλεισμένη για 10 χρόνια (εν 10 τα αβλοημένα !!!) μεσ τους θύλακες – άσχετο αν εσύ δεν τους έβαλες (αν και συνδιαμόρφωσες τις συνθήκες για να μπουν) , χωρίς δυνατότητες ανάπτυξης, χωρίς πολιτικά δικαιώματα, που ενίοτε τους κόφκεις τες πρώτες ύλες, ή τους κάμνεις τζαι καμιάν επίθεση, πρώτα ύστερα θα σου δημιουργήσει πρόβλημα. Πόσον μάλλον όταν η συγκεκριμένη μειονότητα έχει και μάμα, που είδη σου έσυρε πόμπες το 64 και σε απείλησε με εισβολή το 67.

Αν θεωρήσουμε τούτες τες συνθήκες ως το αίτιο, έστω κι αν συμφωνούμε με την αφορμή, τότε ο Μακάριος, σε συνδιασμό με τις θεωρεία των χαμένων ευκαιρίων, ΝΑΙ φέρει ευθύνη.


Βεβαίως η προσπάθεια να ανακατώσει το γρίβα, όταν κάμνει κάποιος κριτική του Μακάριου δεν είναι ασυνήδειτη. Είναι που τούτες τες φτηνιάρικα κομματικά επιχειρήματα.

Όπως το κάμνω κριτική της εοκα, αλλά όχι του μακαρίου....

Όπως το χλευάζω το γιωργατζικό κατεστημένο (κυρίως τις τελευταίες μέρες με τα φαξ και τα εμαιλ) αλλά όχι τον εθνάρχη.

Πάτε καλά ρε ;


Άλλα σκόρπια:

"Μέσα στο κυκεώνα της ΅σκουπιδοπολιτικής΄ και «πολιτικό-ανθρωποφαγίας» με στόχο τη διχοτόμηση του «τζιείνοι ποτζιεί τζιαι μεις ποδά», ως και τη μη ανοχή ενός γνήσιου αριστερού Προέδρου στο πηδάλιο της Κυπριακής Δημοκρατίας που έχουν εκτοξεύσει το πολιτικό θερμόμετρο στα ύψη αφήνοντας τους πολίτες άφωνους και απορημένους, η μνήμη μάς παίρνει 33 χρόνια πίσω, στον Αύγουστο του 1977 όταν ένας ολόκληρος λαός ορφάνεψε "

Μα με τι αριστοτεχνικό τρόπο το παίρνει που τον γνήσιο αριστερό πρόεδρο, στο μακάριο είναι για να οσκαρ. Βεβαίως ο Μακάριος επειδή ήταν μια αλούπα, μπορεί κάποιος να αλιεύσει στις ομιλίες του ότι τον βολεύκει για να υποστηρίξει ότι θέλει. Αν τζαι για να μαι ειλικρινής οι συνεχιστές του οράματος του σήμερα, μάλλον δεν είναι ο σημερινός «γνήσιος αριστερός πρόεδρος», αλλά τζίηνοι που ήταν από ανέκαθεν. Το δηκο, η εδεκ, κλπ κλπ.

Πάντως ενώ τα πάντα μπορείς να τα αλιεύσεις που τον μακάριο, τούτο θα ήθελα να ήξερα που το ήβρε:

"Το όραμα του Εθνάρχη Μακαρίου για μια Κύπρο - γέφυρα συναδέλφωσης και ειρήνης μεταξύ διαφόρων λαών και πολιτισμών για ένα ειρηνικό νησί - κοινή πατρίδα για όλους τους κατοίκους της ανεξάρτητα από φυλή, θρησκεία και εθνικότητα, έπαιρνε σιγά, σιγά σάρκα και οστά "


!!!!!

Κάτι πρέπει να έπινε δεν εξηγείτε διαφορετικά. Ο Μακάριος ;;;; !!! είχε έτσι όραμα !!! Τζαι εγώ που ενόμιζα ότι το όραμα του ήταν η ένωσις!!

Τζαι τούτα ούλλα που αναφέρνει , επαίρναν σιγά σιγά σάρκα και οστά !!!!
Μα πότε σιορ ;
Που το 60 ως το 74 ;


Γιατί το άλλο κλασικό της κυριάρχης άποψης:

"μη λειτουργήσιμου συντάγματος που μας επέβαλαν"

Δεν θέλω να σε απογοητεύσω ρε φίλε, αλλά εν που το 60 που είναι γνωστό ότι ο Μακάριος εγνώριζε για τις διαπραγματεύσεις, ενημερωνόταν και συνδιαμόρφωνε προτάσεις, εβρισκόμενος στην αθήνα. Το γεγονός ότι τα εφόρτωσε στο Καραμανλή μετά είναι καθαρά δείγμα φτηνού λαικισμού και τυχοδιωκτισμού. Τωρά για το μη – λειτουργίσιμο , εν σε ενημερώσαν ότι η δικοινοτική που διαπραγμετε΄θκεται (διαπραγματέυκετουν ; ) ο "γνήσιος αριστερός πρόεδρος" το ίδιο πράμα εννά ναι ;

"Ο μεγάλος του ηγέτης έφυγε. Η μεγάλη καρδιά του δεν άντεξε την προδοσία των «υπερελλήνων» που ουσιαστικά τον σκότωσαν, γιατί, τι άλλο ήταν το προδοτικό χουντοεκαβήτικο πραξικόπημα από κοφτερό μαχαίρι στη μεγάλη καρδιά του εθνάρχη Μακαρίου "

Αν είσαι πολιτικός, το πιο σοφό θα ήταν να πάεις που καρδία. Πάει πολλά με την εθνική λογοτεχνία. Αν πάεις που καρδία, πα να πει ότι κάποιον πόνο είχες στη καρδιά, και το πιο πιθανόν είναι η αγάπη σου για την πατρίδα. Άτε που κανένα πνεύμονα ..... Πνιγόταν ο αγωνιζόμενος πνεύμονας, χωρίς τον αέρα της ελευθερίας, ασφυκτυούσε μπροστά στα χρονοδιαγράμματα..... Το τραγικό θα ήταν να είσαι πολιτικός και να πάεις που καρκίνο του προστάτη.... Τι σκατά θα βρουν να πουν, είμαι περίεργος.


"Ασπίδα του λαού του, ο οποίος τόσο τον λάτρεψε και με κίνδυνο της ζωής του"

Ο λαός !!! έκαμεν έτσι πράμα ; !!! Απότι ξέρω λίοι αντισταθήκαν..... πιο λίγοι από τους αντιστασιακούς αστυνομικούς. Ο λαός αν τζαι εψήφιζεν τον, δεν έβαλε σε κίνδυνο τη ζωή του. Να μεν λαλούμε μαλακίες. Ο λαός ξέρει τζαι πότε εννά θυσιαστεί τζαι πότε εννα βάλει σε κίνδυνο τη ζωή του. Κάποιοι αντισταθήκαν, τζαι ήταν μετρημένοι.


"δεν άργησε να έλθει η πρόοδος και η ανάπτυξη σ΄ όλους τους τομείς της ζωής που εξασφάλιζε την ευημερία του φιλοπρόοδου λαού της Κύπρου εις πείσμαν των εχθρών της "

Εγώ πάντως δεν ξέρω κανένα ηγέτη που να έφερε πρόοδο σε όλους τους τομείς της ζωής. Των παραπάνω, ακόμη και των πιο μεγάλων, κάτι ήταν να τους φύει. Του μακάριου βεβαίως, όχι.

Όσο για το «φιλοπρόοδο λαό», τι να πω ;



Να ρωτήσω, τούτος εν αριστερός ;