Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

Λύση ή Διαχείρηση ;

Το τελευταίο καιρό εξεκίνησε να με ενοχλεί η έννοια της "λύσης".

Όχι η λύση αυτή καθ αυτή, αλλά το εννοιολογική σημασία που τη περιβάλλει. Λύση πα να πει ότι ένα πρόβλημα τε λιώνει - λύνεται. Τζαι είναι άσκοπο να υποσχόμαστε στο λαό οριστική λύση ενός προβλήματος. Γιατί αύριο - σε περίπτωση "λύσης" με τη πρώτη κρίση/ διαφωνία ο λαός εύλογα θα απογοητευθεί αναρωτιώμενος: μα άλλα μας είχατε υποσχεθεί. Ταυτόχρονα, οι πολέμιοι όχι μόνο θα βρουν ευκαιρία να λεν περισπούδαστα: εμείς τα λέγαμε - αλλά χειρότερα, να βρουν ευκαιρία να δυναμιτήσουν το κλίμα.


Λοιπόν, να γίνει ξεκάθαρο, ότι δεν μιλούμε για "λύση" - αλλά για μετάβαση/ μετατροπή ενός προβλήματος, και πρακτικά για διαχείριση του.


Ο λόγος είναι απλός. Δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή στο παζάρι θεωρίες ή πρακτικές που να μπορούν να υποσχεθούν οριστική "λύση" ενός εθνοτικού προβλήματος.

Παλιότερα, μαρξιστικές και κοινωνιολογικές θεωρίες υπόσχονταν οριστική λύση τέτοιων διενέξεων Οι μεν πρώτες πιστεύοντας (αλλά ποτέ προωθώντας) ότι η ταξική ταυτότητα και αλληλεγγύη θα υπερέβαινε τη εθνική. Η δεύτερη αφού κατέληγε στο συμπέρασμα ότι τα έθνη δημιουργήθηκαν από το κρατικό μηχανισμό, τότε η ίδια σχέση αίτιου και αιτιατού μπορούσε να επαναληφθεί ανά πάσα στιγμή - μια νεα ταυτότητα μπορεί να δημιουργηθεί κάθε τριάντα χρόνια.... Δεν μπορεί.

Οριστική λύση εθνοτικών διενέξεων, θεωρητικά και πρακτικά προσφέρουν και οι διάφορες εθνικιστικές και φασίζουσες ιδεολογίες - εθνοκάθαρση/ γενοκτονία. Αυτές αποκλείονται τοσό ηθικά, ιδεολογικά αλλά και στη περίπτωση μας είναι και ανεφάρμοστες


Καλώς ή κακώς, (κακώς θα ισχυριστώ εγώ) αυτό που έχει να προσφέρει σήμερα τόσο η θεωρεία όσο και η πράξη δεν είναι μια οριστική λύση μιας εθνοτικής διένεξης αλλά μια διαχείριση αυτής.


Ούτε αυτά που υπάρχουν σήμερα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων , αλλά ούτε και οι ευρωπαικές λύσεις ή τα ενιαία κράτη μπορούν να εγγυηθούν ότι το μελλοντικό κράτος θα επιβιώσει χωρίς κρίσεις. Ο καθένας μπορεί να πιστεύει ότι το δικό του μοντέλο είναι αυτό που θα φέρει συγκριτικά περισσότερη σταθερότητα, αλλά το να θεωρείς ότι το όποιο μοντέλο ότι μπορεί να εγγυηθεί τη σταθερότητα στο διηνεκές αν δεν είναι ουτοπία είναι το λιγότερο κοροιδία.


Η λύση, και αναφέρομαι σε αυτή που συζητείται τώρα στις συνομιλίες δεν πρόκειται να είναι χωρίς προβλήματα. Και δεν θα είναι σε καμία περίπτωση "λύση", αφού το πρόβλημα δεν αναμένεται να λυθεί οριστικά. Μιλούμε αφ ενός για μια μετάβαση ή μια μετάλλαξη, του προβλήματος από τη ντε φάκτο κατάσταση σε μια ΔΔΟ. Αφ ετέρου μιλούμε για μια διαχείριση και όχι για οριστική λύση της διένεξης. Μπορεί κάποια μέρη του κυπριακού να λυθούν οριστικά (περιουσιακό, εδαφικό, έποικοι, ασφάλεια) νοουμένου ότι οι σύντροφοι θα τα ξεκαθαρίσουν στο σχέδιο λύσης και δεν θα μείνουν μετέωρα. αλλά σε επίπεδο διοίκησης δεν αναμένεται οριστική λύση.


Ένα από τα πιο πετυχημένα μοντέλα διαχείρισης (που αναφέρεται συχνά και στη κύπρο) είναι το Βέλγιο. Δεν αναφέρω το Βέλγιο για να υποστηρίξω την εισαγωγή του βελγικού μοντέλου ως πρότυπου λύσης, για τον απλούστατο λόγο ότι μιλούμε για ανόμοιες καταστάσεις.

Το Βέλγιο είναι πρότυπο όσον αφορά το τρόπο που διαχειρίζονται τις διάφορες κρίσεις. Όπως η πρόσφατη κρίση που άφησε το Βέλγιο χωρίς ηγεσία για σχεδόν ένα ολόκληρο χρόνο. Τόση ήταν η χαρά ορισμένων όσον η πολιτική ελιτ του Βελγίου δεν μπορούσε να σχηματίσει η κυβέρνηση, που παρο ολίγον να χέσουν πάνω τους που τη χαρά τους, με επιχειρήματα του τύπου "τούτο είναι το πρότυπο που μας προτείνεται ; που κάμνουν ένα χρόνο να σχηματίσουν κυβέρνηση ; "


Λοιπόν ναι, τούτον είναι το πρότυπο.
Καλύτερο δεν υπάρχει.
Και είναι πρότυπο γιατί ΠΑΡΟΛΟ που οι διαφωνίες ήταν τόσο έντονες που δεν κατάφεραν να στήσουν κυβέρνηση για ένα ολόκληρο χρόνο:

1. Η γραφειοκρατία δεν κατέρρευσε αλλά συνέχισε να δουλεύει

2. Οι διαφωνούντες πολιτικοί, έκατσαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και δεν τα βρήκαν. Η επίλογη που είχαν μπροστά του ήταν μόνο ΜΙΑ. Να ξανακάτσουν την επόμενη μέρα και να το ξανασυζητήσουν Και αν δεν τα βρουν, ξανά το ίδιο μεθαύριο και αντιμεθαύριο. Δεν μπορούσε να λυθεί διαφορετικά - και το ξέραν

3. Πολιτικοί και δημοσιογράφοι δεν μετάφεραν τη σύγκρουση στο λαό. Γνωρίζουν ότι τακτικές παραστρατιωτικών οργανώσεων, ομάδων κρούσης, εισαγωγή όπλων, δημιουργία κρίσης μέσα στο λαό, δημιουργία περιρρέσουσας, προσπάθεια αλίευσις ψήφων μετά από επεισόδια (όπως της ποδοσφαιρικής ηγεσίας) απλά ΔΕΝ είναι επιλογές

4. Παρόλο που δεν αντιπροσωπεύουν την πλειοψηφία των Βέλγων οι συντεχνίες έκαναν μαζικές διαδηλώσεις διαμαρτυρόμενες για τις ψηλές τιμές και στέλνοντας ταυτόχρονα μήνυμα στη πολιτική ηγεσία: αφήστε τα μασκαραλλίκια έχουμε πιο σοβαρά προβλήματα

http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/7146094.stm

έστι λύνονται οι διενέξεις.
έτσι ελπίζουμε ότι θα λύνουνται οι κρίσεις - που ΘΑ έχουμε.

Και με τούτο τρόπο οι Βέλγοι είναι σε θέση, να ξεπερνούν όχι μόνο διοικητικές κρίσεις, αλλά και πιο βαθιές κρίσεις που προκαλούνται από δημογραφικές και ταξικές μετατροπές μέσω συνταγματικών ρυθμίσεων. Τους παίρνει χρόνια αλλά το πετυχαίνουν


Εδώ θα ήθελα να αναφέρω, κάτι που λέxθηκε από τον ακαδημαϊκό κο Κωνσταντίνου πρόσφατα σε ένα συνέδριο. Εν ολίγοις υποστήριξε ότι πέρα από μια κουλτούρα συμφιλίωσης, θα πρέπει να ξεκινήσουμε να μιλούμε και για μια κουλτούρα ή μια ηθική διένεξης. Πρέπει να αναμένουμε κρίσεις, δυσκολίες στη σύσταση κυβερνήσεων, το σενάριο βέτο ο ένας βέτο ο άλλος δεν θα πρέπει να μας ξαφνιάσει. Ούτε θα πρέπει να θεωρηθεί το τέλος του κόσμου.

Αλλά το κυριώτερο: Η κρίση θα λυθεί μέσω διαλόγου. Η ηθική της διένεξης, δεν αποκλείει τις κρίσεις, αλλά αποκλείσει ορισμένους τρόπους διένεξης. Επιβάλλει το διάλογο ως το μόνο μέσω επίλυσης τέτοιων κρίσεων. Μας εκπαιδεύει με τέτοιο τρόπο ώστε να μη μας τρόμαζει η όποια διοικητική κρίση. Και κυρίως προσπαθεί να εμφυσήσει στους πολιτικούς που αύριο θα διαχειριστούν το μεταλλαγμένο κυπριακό ότι οι δικές τους διαφωνίες σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μετακυλλούνται στο λαό. Αν διαφωνήσει ο χριστόφιας με τον ταλάτ, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει ο αντρίκος με το μεχμετ να έρτουν στα χέρια.
Συμπερασματικά: Η λύση δεν θα είναι χωρίς πρβλήματα. Ο κόσμος πρέπει να προετοιμαστεί και να το γνωρίζει και να μην τον τρομάζει η κρίση. Εν μεσ το πρόγραμμα. Το μόνο που πρέπει να μάθουμε είναι πως συμπεριφερόμαστε όταν αυτή η κρίση προκύψει.

4 σχόλια:

Anef_Oriwn είπε...

Steliε,
Shερετώ ΣΕ!
Το κείμενο της ανάρτησης ΣΟΥ το διάβασα εδώ και 4-5 μέρες [από την Τρίτη] ... Εξ αρχής ήθελα να γράψω δκυο λόγια αλλά μόλις τώρα τα καταφέρνω ...
Οι λόγοι που με ώθησαν να προχωρήσω σ’ αυτή την παρέμβαση είναι βασικά δύο – πηγάζουν από τα όσα γράφεις στο κείμενο της ανάρτησης σου αλλά ΔΕΝ έχουν να κάνουν με τη σωστή χρήση των εννοιών «λύση» και «διαχείριση», αλλά,
1. Πρώτον, με την αναφορά σου σε “… μαρξιστικές και κοινωνιολογικές θεωρίες ... [που] ... υπόσχονταν οριστική λύση τέτοιων διενέξεων. Οι μεν πρώτες πιστεύοντας (αλλά ποτέ προωθώντας) ότι η ταξική ταυτότητα και αλληλεγγύη θα υπερέβαινε τη εθνική ...” Η βασική [και προσωπική μου] διαπίστωση [αλλά και προβληματισμός] εδώ είναι ότι η ταξική [και κοινωνική συνείδηση] είναι πολύ πολύ δύσκολο να υπερνικήσει και να κυριαρχήσει της εθνικής συνείδησης. Το θέμα τούτο είναι και περίπλοκο και πολύπλοκο γι’ αυτό και ΔΕΝ θα αναλωθώ [για την ώρα]σε αναλύσεις έπ’ αυτού...
Θα πω ΜΟΝΟ ότι στα πρώην [διαλυθέντα] σοσιαλιστικά καθεστώτα [και παρά τα ποικίλα και πολλαπλά άλλα τους προβλήματα και δυσκολίες που αντιμετώπιζαν], το ζήτημα των εθνοτικών αντιπαραθέσεων και διενέξεων το’ χαν [σε μεγάλο βαθμό] λύσει, εφαρμόζοντας κυρίως τα [πολιτικά] συστήματα της ομοσπονδοποίησης ή/και της διευρυμένης αυτονομίας, όπως π.χ. στη Σοβιετική Ένωση, στη Γιουγκοσλαβία, τη Τσεχοσλοβακία, τη Κίνα ...
Δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω και να λαλώ ξανά και ξανά ότι η απουσία [από τα σοσιαλιστικά καθεστώτα] ατομικο-ιδιοκτησιακών ανταγωνιστικών σχέσεων εξάλειψε ή περιόρισε [τότε] και τις εθνοτικές αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις – τούτες προέκυψαν μετά την παλινόρθωση του καπιταλισμού ... Και,

2. Δεύτερο, με τις αναφορές σου στο ομοσπονδιακό μοντέλο [σύστημα] του Βελγίου ... Δεν θα περηφανευτώ και να πω ότι κατέχω το θέμα [περί του Βελγίου], όμως έχω μελετήσει κάποια πράγματα. Το Βέλγιο είναι σήμερα ένα κράτος με ομοσπονδιακό σύστημα διακυβέρνησης το οποίο εξελίχτηκε από το ενιαίο κράτος - έγινε Ομοσπονδία σχετικά πρόσφατα, μόλις το 1983. [Οι παραδοσιακές ομοσπονδίες των ΗΠΑ, του Καναδά, της Ελβετίας, της Βραζιλίας, της Αυστραλίας δημιουργήθηκαν τον 19ο αιώνα]. Το Βέλγιο αποτελείται από δύο ομόσπονδες περιοχές [στη βάση των γλωσσικών κοινοτήτων], τη γαλλόφωνη Βαλλονία και την ολλανδόφωνη Φλάνδρα συν μια Τρίτη, την γαλλφωνη περιοχή της πρωτεύουσας των Βρυξελλών που βρίσκεται, όμως, γεωγραφικά στο ολλανδόφωνο τμήμα της χώρας. Σε κάποιες περιοχές της Βαλλονίας υπάρχει και γερμανόφωνη κοινότητα με κάποια σχετική αυτονομία.
Θα συμφωνήσω μαζί σου ότι “… οι Βέλγοι είναι σε θέση, να ξεπερνούν όχι μόνο διοικητικές κρίσεις, αλλά και πιο βαθιές κρίσεις που προκαλούνται από δημογραφικές και ταξικές μετατροπές μέσω συνταγματικών ρυθμίσεων…”. Να σημειώσω μόνο ότι τα βασικά προβλήματα σε κράτη [όπου τα ομόσπονδα συνιστώντα μέρη έχουν διαμορφωθεί στη βάση εθνοτικών, φυλετικών ή γλωσσικών διαχωρισμών], προκαλούνται κυρίως από τους εθνικιστές ή λόγω της ύπαρξης ανισομερούς ανάπτυξης μεταξύ των μερών. Σου θυμίζει κάτι αυτό;
Θεωρώ ότι κάποια στιγμή στο αντίποδα αυτών των καταστάσεων πρέπει να μελετήσουμε και το σύστημα διακυβέρνησης του Λιβάνου, μ’ όλα εκείνα τα διαχωριστικά στοιχεία που το χαρακτηρίζουν [με χριστιανό Πρόεδρο, μουσουλμάνο Πρωθυπουργό και Πρόεδρο της Βουλής, δεν θυμάμαι ποιου δόγματος] ...

Anef_Oriwn
Σάββατο 31/10/209 – 10:19 μ.μ.

stelios papalangi είπε...

@ ανευ

σιερετούμεν επίσης

και απαντούμεν

1. έχουμεν διαφορετικές αντιλήψεις για τα καθεστώτα του υπαρκτού.

δεν θεωρώ ότι τα ελύσαν τς εθνοτικά προβλήματα, ή ότι εξεπεράσαν τις εθνοτικές διενέξεις.

μάλλον τες εκαταπιέζαν, τζαι γι αυτό μόλις εκατάρευσεν το συστήμα επανεμφανιστήκαν δριμήτερες. Μου φαίνεται ότι υπερεκτιμάς τη δύναμη του καπιταλισμό. Θεωρείς ότι σε ελάχιστο χρόνο, ήρτεν ο καπιταλισμός, η ατόμική ιδιοκτησία, η εθνική συνείδηση, ο εθνικισμός και σύγκρουση. Τζαι τούτα ούλλα σε διάστημα λίγων μηνών!!

Σε όλες τις χώρες υπήρχε μια εθνότητα η οποία κυριαρχούσε, και η οποία λίον πολλά ήταν μισητή που τους υπόλοιπους. Μακάρι να εκαταφέρναν να ξεπεράσουν τες εθνικές ταυτότητες αλλά σαν να μου τζαι δεν τα εκαταφέραν.

Λες τζαι οι σλοβένοι ας πούμε δεν είναι που το κουμμουνιστικό συνέδριο που αποχωρήσαν. Βεβαίως δεν είχαν όλες οι χώρες του υπαρκτού τα ίδια συστήματα ατομικής ιδιοκτησίας, αλλά στη γιουγκοσλαβία για παράδειγμα, για μένα το κύριο πρόβλημα της ήταν ακριβώς αυτό!!! δεν έλυσε τες ταξικές διαφορές ανάμεσα στις διάφορες εθνότητες.

εξού τζαι σε κάθε συνέδριο του κόμματος, οι πιο πλούσιοι σύντροφοι, κροατες και σλοβένοι εθέλαν παραπάνω αυτονομία τζαι ηθέλαν να "μεν πληρώνουν για τους υπόλοιπους τεμπερχανάες".... ενώ η πιο υποβαθμισμένη περιοχή της γιουγκοσλαβίας - το κόσοβο - έζησε αιματηρές εξεγέρσεις και τη δεκαετία του σαράντα και του 80. Απλά ο τίτο κάθε φορά που επροέκηπτε πρόβλημα αντί να λύσει το ταξικό, έκαμνεν κάποιες συνταγματικές ρυθμίσεις που το εξύναν αντί να το μειώνουν τζαι .... ως πάρατζιη.

Ξέρεις ότι οι εναπομήναντες εβραίοι της πολωνίας (όσοι εξεφύγαν που το τέρας του ναζισμού) τους εξώρισε το ΚΚ Πολωνίας ; Και οι πλείστοι ήταν και μέλη του ΚΚ, απλά εχάσαν μια ενδοκοματική διαμάχη - και όλοι γνωρίζουμε τη παράδοση που έχουν τα ΚΚ σε όσους χάνουν ενδοκομματικές διαδικασίες. Ε, στη πολωνία εφανήκαν τυχεροί γιατί απλα τους εξωρίσαν.

Δεν τα έλυσε το σύστημα. Δεν βλέπεις πόσον εθνικισμό - αντιρωσσισμό (αν μου επιτραπεί ο όρος) υπάρχει στες βαλτικές χώρες (αλλά και σε πολωνία, τσεχία, ρουμανία κλπ). Εν ούλλο τούτοι πρώην ναζί ; Ολοκλόροι λαοί ;


2. δεν διαφωνώ σε κάτι σε τούτο το σημείο. να πρόσθέσω μάλλον θα ήθελα.

Το θέμα της ανάρτησης δεν ήταν οι συνταγματικές ρυθμίσεις αυτές καθ αυτές, αφού έχουμεν διαοφρετικό ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο με τους βέλγους. (αν έχουν κάτι που μας κάμνει βεβαίως γιατί να μεν το κλέψουμε)


τζίηνο που θέλω να θίξω είναι ότι ενώ σπαταλούμεν αρκετό χρόνο για το σύστημα διακυβέρνησης, αφήνουμεν λίον στη μπάντα άλλους παράγοντες, που μπορεί να προκαλέσουν τη κατάρευση. Δεν είναι μόνο "το σύστημα" που θα λύσει το πρόβλημα. Καλοί οι νόμοι, αλλά τζαι μια κουλτουρα διένεξης θα εβοηθούσεν

στο κάτω κάτω είναι μόνο το "εποικοδόμημα"

Anef_Oriwn είπε...

Steliε,
ΣΕ καλησπερίζω!

Για την ώρα και σε συντομία δυο λόγια κυρίως για το ζήτημα του εθνικισμού στες χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού:

1. Μέσα από τα λεγόμενα σου φαίνεται καθαρά ότι παντού όπου παρουσιάστηκαν [και συνεχίζουν να παρουσιάζονται] προβλήματα, οι φυγόκεντρες [και αποσχιστικές] δυνάμεις και κινήσεις [από την περίοδο ακόμα του υπαρκτού σοσιαλισμού], στα τότε ομοσπονδιακά συστήματα [όπως από πλευράς Κροατίας, Σλοβενίας, Κοσόβου και ίσως και της Τσεχίας] είχαν ως βάση [και αιτία] οικονομικούς λόγους... Οι πιο πλούσιες περιοχές και περιφέρειες αποζητούσαν μια ανεξαρτητοποίηση δημιουργώντας έτσι τις βάσεις για ανάπτυξη του εθνικισμού [ο οποίος φυσικά δεν εξέλειπε – και ήταν δύσκολο να εκλείψει σε χώρες όπου δεν είχε αναπτυχθεί από νωρίς ένα δυνατό αριστερό διεθνιστικό κίνημα, όπως ας πούμεν στις Βαλτικές χώρες. Ας μην ξεχνούμε ότι αυτές οι χώρες ήταν και φιλογερμανικές]

2. Στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση σίγουρα είχε αναπτυχθεί και εδραιωθεί [από την εποχή του Στάλιν] ένας μεγαλορώσσικος εθνικισμός ο οποίος προκαλούσε αντιδράσεις, τόσο στο εσωτερικό της χώρας [στις Βαλτικές χώρες, στην Ουκρανία] όσο και σε άλλες χώρες του ανατολικού μπλοκ [Πολωνία, Ουγγαρία]. Ίσως αυτό να μην παρατηρείτο και τόσο στις ασιατικές δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης.

3. Η διαδικασία ανάπτυξης του εθνικισμού σε περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης άρχισε από τα πρώτα χρόνια της περεστρόικας [γύρω στο 1985] και εντατικοποιήθηκε με την ανάπτυξη των ατομικο-ιδιοκτησιακών καπιταλιστικών σχέσεων στις αρχές της 10ετίας του ’90 ... Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε και τις ξένες παρεμβάσεις όπως και τα εμπλεκόμενα ξένα συμφέροντα [όπως στην Τσετσενία, στην Γεωργία, στο Ναγκόρνο Καραμπαχ]... Πίσω απ’ όλα αυτά υπάρχουν ντόπια και ξένα οικονομικά συμφέροντα ... Και η ανάπτυξη των καπιταλιστικών σχέσεων [και όποιος προλάβει να φαει και να καρπωθεί οικονομικά οφέλη πρόλαβε] ήταν ραγδαία τα πρώτα χρόνια μετά τις αλλαγές του 1989 ...

4. Ο ρόλος της οικονομίας [και της αγοράς] και κατ’ επέκταση και των οικονομικών συμφερόντων είναι και ουσιαστικός και καθοριστικός για την διαμόρφωση και πολιτικών καταστάσεων ... Κι αυτό ισχύει και για την περίπτωση της Κύπρου και τη δημιουργία και ανάπτυξη δυναμικής λύσης ... Έχω την άποψη ότι [για το κυπριακό] ανασταλτικό ρόλο έχει παίξει και η παγκόσμια οικονομικής κρίση καθώς έχουν περιοριστεί και οι δυνατότητες περαιτέρω επενδύσεων και [καπιταλιστικής] ανάπτυξης σε μια ενοποιημένη Κύπρο ... Από την άλλη η έλλειψη δυναμικής έχει δώσει ώθηση σ’ αυτούς που [για τους δικούς τους οικονομικούς λόγους] θέλουν να μείνουν τα πράματα ως έχουν ...

Anef_Oriwn
Δευτέρα 2/11/2009 – 00:05 π.μ.

Anonymous είπε...

Αγαπητέ:

σημαντική η διάκριση μεταξύ λύσης και διαχείρισης. Επί τούτου όμως. θέλω να πω κάτι, και να διερωτηθώ: ο πιο καλός (χρησιμοθηρικά μιλώντας) προσδιορισμός της απλής δημοκρατίας (ένας άνθρωπος--> μία ψήφος), είναι αυτός που αναγνωρίζει την πρακτική αξία της δημοκρατίας στην ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ κρίσεων και προστριβών μεταξύ ανταγωνιστικών ομάδων και υπο-ομάδων. Γιατί δεν γίνεται καμία αναφορά σε τούτο; (Εννοείται ότι υπάρχουν όρια στην επυτιχία της δημοκρατίας. Όμως, γιατί δεν γίνεται ΚΑΜΙΑ αναφορά σε αυτήν , αφού η δημοκρατία προσφέρει την πιο λειτουργική διαχείριση ανταγωνιστικών ομάδων;;)

Επίσης: Είχαμε μιλήσει λίγο, παλιά, για ανθρώπινα δικαιώματα. Μου είχες αναφέρει ότι είχες γράψει κάπου για αυτό το θέμα. Δυστυχώς δεν το βρήκα να το διαβάσω- τωρά έχω λλίο χρόνο τζιαι θα ήθελα να ασχοληθώ με το θέμα και να σκεφτώ. Μπορείς να μου υποδείξεις το κείμενο σου σε παρακαλώ;;!

Καλές Γιορτές :)