Καθώς ετέλιωνα το πρώτο μου πτυχιο στα οικονομικά, κάτι με έτρωε με τούτη την επιστήμη.
ένιωθα ότι κάτι πάει λάθος - αν και δεν εμπορούσα να το έβρω.
ήταν και λίο η αγάπη για την ιστορία... η αθεράπευτη αρρώστια του κυπριακού... εκατέληξα να κάμω ένα μεταπτυχιακό που είχει τον πολύ πιασάρικο τίτλο
friedensforshung und Internationale Politik
είχ.
επιστημες της ειρήνης...
το λέω με πολύ υπερηφάνια ότι το συγκεκριμένο πτυχίο δεν μου εχρησιμευσε σε τίποτε στην επαγγελματική μου καριέρα (κυριως γιατί εγώ δεν το εκυνήγησα) , αλλά δεν το εμετάνιωσα...
ήταν πραγματικά τα μόνα δύο χρόνια της ζωής μου που ένιωσα ότι εμορφώθηκα.
λίος κόσμος το καταλαβαίνει άμαν το λέω.
Τι αξία του διάς τούτου , δεν ξέρω.
Δεν έχει πάντως καμία σχέση με τες γονικές συμβουλές, τες συμβουλές επαγγελματικού προσανατολισμού ή την καπιταλιστική ηθική
όμως εγώ το απόλαυσα.
πραγματικά ήταν η μόνη περιόδος στη ζωή μου που εθκιεβαζα με την όρεξη μου.
.....
και πόσο με άλλαξε....
πάεις με ένα τουπε, ότι "εννά τους δείξεις".... και καταλάβεις πόσο δεν έχεις ιδέα.
καταρχή , σπάζοντας για πολύ καιρό με την μεθοδολογία της επιστήμης , εκατάλαβα επιτέλους τι ήταν το λάθος με τα οικονομικά (αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορια)
Μετά.... ήταν το πόσο σπάνια εγίνετουν αναφορά στο κυπριακό. Εχει τόσες πολλές διενέξεις - που ελάχιστα απασχολεί μια παγωμένη διένεξη (τότε είδη 30-40 χρόνων)
Σε συνδιασμό με το πόσες εθνοτικές διενέξεις έχει στο κόσμο - με παρόμοια ζητήματα, με τα ίδια επιχειρήματα...
Καταλάβεις ότι δεν είμαστε το κεντρο του κόσμου.
Νιώθεις την ασημαντότητα στο πετσί σου :-)
και παθαίνεις το γνωστό που βλέποντας προς τα έξω αλλάσσεις εσύ το πως αντιλαμβάνεσαι τα δικά σου
άσε το άλλο... ενώ όλοι μας θεωρούν κλασική εθνοτική διένεξη - εμείς δεν θεωρούμε το πρόβλημα μας ως τέτοιο. Το δικό μας είναι διεθνές !
συγκλονιστικές στιγμές όμως ήταν σε δύο μαθήματα.
το πρώτο ήταν ένα μαθημα που ελέγετουν peace education
εκεί είχα δύο καταλυτικές εμπειρίες
1. Οι αγνοούμενοι (ή....το τέλος της σχολικής ιστορίας)
όταν είμασταν γυμνάσιο, είχαμε μια δασκάλα (εδεκιτισσα ήταν - σαν και του λογου μου) που ήταν πολλά παθιασμένη και πραγματικά μας έφτιαχνε. είχε κανονίσει λοιπόν και μας έφερε του καθενός που ένα πακέττο που τζίηνα τα φυλλάδια "διαφώτισης" του PIO (γραφείου τύπου και πληροφοριών) που είχαν όλη τη δική μας προπαγάνδα... τόσοι νεκροί, τόσοι πρόσφυγες, τόσοι αγνοούμενοι... ήταν και φρέσκα τότε είχαν και φωτογραφίες με τες δολοφονίες των Ισαάκ / Σολωμού.
Και ως καλός πατριώτης που εθεωρούσεν ότι οι ξένοι δεν κατανοούν γιατί δεν ξέρουν, όποτε εστεκουμουν στες γραμμές του ελέγχου διαβατηρίων του αεροδρόμιου, όποιον έβλεπα ξένο του εκοττούσα και ένα φυλλάδιο - έτσι... για να μάθει.
Αλλά το θέμα των αγνοουμένων με ενοχλούσε παραπάνω που ούλλα.
Ήταν η απόδειξη ότι τούρκος = βάρβαρος.
γιατί, εντάξει ρε φίλε - εσκότωσες τους.
τι σε ενοχλεί να τους δώκεις πίσω στες μανάες τους να τους θάψουν να πνάσουν ;
δεν το εκατάλαβα ποττέ μου.
Πάμε λοιπόν σε τούτο το μάθημα, και κάπου στη βιβλιογραφία έχει ένα βιβλίο που γράφει "cyprus"
ώπα λαλώ, δαμέ είμαστε.
πάω στη βιβλιοθήκη κατευθείαν και το πιάννω.
ήταν apparently , ένα γερμανός που επαρακολούθησε και εκατέγραψε τα πρώτα δικοινοτικά σεμινάρια των ενωμένων εθνών (τζίηνα που λέει ο άριστος μιχαηλίδης ότι προσπαθούν να μας πείσουν ότι το πρόβλημα μας είναι ψυχολογικό)
τελικά , τζιηνο που εγίνετουν σε τούτα τα σεμινάρια, ήταν ότι απλά εδώκαν σε κάποιους ανθρώπους το πλαίσιο να μιλήσουν.
και δεν ήταν εύκολο.
Ο καθένας εσσιοκάρετουν με την ιστορία που του έλεεν ο άλλος.
να μεν τα πολυλογούμε, περιγραφεται ο ένα διαπλικτισμός μετά τον άλλο (εγυρέφκα να εβρω την πλυση εγκεφάλου αλλά φευ...) και σε κάποια φάση κάποιος δικός μας λαλεί τους
"καλά 1619 αγνοούμενοι γιατί δεν μας τους διάτε;"
τζαι απαντά του ο τουρκοκύπριος
"καλά τους δικούς μας που 63, γιατί εν μας τους εδώκετε;"
τζίηνη τη στιγμή επάγωσα.
δεν θυμούμε καν αν ετέλιωσα το βιβλίο.
έκαμα τόσα νεύρα - δεν με εχωρούσαν οι τόποι.
Γιατί είχα θκιεβάσει καμιά δεκαρκά βιβλία ως τότε, εθκίεβαζα εφημερίδες (πολύ αργότερα ανακάλυψα την εβδομαδιαία αρθρογραφία της σεβγκιουλ), ήξερα την ιστορία του σχολείου... επήα τζαι κανένα χρόνο κατήχιση στην νεολία της ΕΔΕΝ....
τζαι δεν εβρέθην ένα πλάσμα να μου πει ότι εκάμαμε τζαι μεις τα ίδια ;
ότι εκάμαμεν τα πριν που τζίηνους, τζαι δεν εδεηθήκαμεν να τους τους δώκουμε ;
εν τζαι είσσιεν σημασία πόσοι ήταν... σημασία ότι εκάμαμεν τζαι μεις τα ίδια.
Η βαρβαρότητα τελικά δεν ήταν μόνο τουρκικό προνόμιο
τζαι έπρεπε να το μάθω που ένα βιβλίο άσχετο, χωσμένο μεσ σε μια βιλβιοθήκη στη γερμανία ;
Τζαι άμαν για δέκα χρόνια δεν τους τους διάς πισω, καρτεράς που τον ντεκτάς ύστερα που τον γλέπουν τζαι 40,000 στρατιώτες να σου δώκει τους δικούς σου ;
Γιατί ;
(Στη πορεία βεβαία ήρταν τζαι τα άρθρα του Παράσχου όπου εμάθαμεν ότι, κάποιοι αγνοούμενοι ήταν θαμένοι ποδά για χρόνια, αλλά για λόγους που μου είναι αδύνατόν να κατανοήσω, επροτιμούσαμεν να το κρύφκουμε που τες μανάδες τους ... τότε ήταν που τους ενεκάτσιασα ούλλους)
τζίηνη την ημέρα, αποφάσισα ότι η σχολική ιστορία που εδιδάκτηκα ήταν ένα ψέμα... ή έστω μίση.
παντως δεν θα εμπιστεφκούμουν ποττέ κανένα τους να μου ξαναπεί για ιστορία.
δεν ήθελα να ακούω για κανένα τους - και όποτε άκουα για τους μεγάλους διευθυντές και γυμνασιάρχες του παρελθόντος ήθελα να τους φτύνω.
εξανάριξα το λοιπόν στο θκιέβασμα.
και όπως εξανάγραψα άφηκα πισω τους δημοσιογράφους/ ερευνητές και τες πολιτικές αυτοβιογραφίες και επήγα στους ιστορικούς/ κοινωνιολόγους / πολιτικούς επιστήμονες.
Και ναι, είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία.
δεν είναι μόνο ο κολιν στιουαρτ που μας το λεει τζαι μεις ποτιτσινωνουμεν.
θκιεβασε τζαι κάτι άλλο....
που ξέρεις - κάτι μπορει να μαθεις
2. Role play (αλλιώς - πως είναι να είσαι μειονότητα ; )
πιασάρικός τίτλος - ελπίζω να μεν επήεν ο νους σας στο κακό :-)
έρκεται μια μέρα λοιπόν στο μάθημα ο καθηγητής τζαι δια μας 2 σελιδες μιαν ιστορία να τη θκιεβάσουμε
ήταν λαλεί σε μια αποκία οι schwaben και οι badenzen (το αντιστοιχο μας θα ήταν οι ζακατζιώτες τζαι οι πολεμιθκιώτες) . Οι πρώτοι πλειοψηφία, οι δε δευτεροι μειοψηφία. Γίνεται ένας αντιαποικακός αγώνας ( που τη πλειοψηφια) φέφκουν οι εγγλέζοι... και γίνεται το συνηθισμένο όπου οι πλειοψηφία παίρνει την εξουσία , καταπιέζει τη μειοψηφία , η μειοψηφία εξεγείρεται θέλει δικόν της κράτος - εγκλήματα εκάμαν και οι μεν και οι δε... (εκ των υστέρων μας είπε ποιας χώρας ήταν η απλοιποημένη αυτή ιστορία... αλλά δεν θυμούμαι... σρι λάνκα, σιερα λεόνε.... εγώ πριν μας πει, ενόμιζα ότι εν εμάς που επερίγραφε)
χωρίστειτε λαλεί μετά σε δύο ομάδες, οι μεν να υποστηρίξουν την πλειοψηφία και οι δε τη μειοφηφία.
ωραία λέω....
εν γερμανοί - ζουν σε μια ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (που ως τέκνο της ελληνοκυπριακής διανόησης δημοκρατία σημαίνει μόνο ενας άνθρωπος - μια ψήφος) , είναι προφανές πως θα λύσουν το πρόβλημα με τον σωστό τρόπο.
Αμ δε....
Εν εστήσαν ενα καφκά, με την ομάδα της μειοψηφίας να θέλει βέτο, γιατί εκάμετε μας τότε έτσι, τζαι είσαστε πιο πόλλοι τζαι δεν σας εμπιστεφκούμαστεν ;....
εθώρουν τους τζαι δεν το επίστεφκα.
Πότε επρολάβαν θκιεβάζοντας 2 σελίδες - χωρίς να έχουν ζήσει στο πετσί τους ποττέ μια διένεξη - να μιλούν σαν τουρκοκύπριοι ;
Ποττέ μέχρι τζίηνη τη στιγμή δεν μου επέρασεν που το μυαλό, η ερώτηση
"αν ήμουν εγώ μειοψηφία , τι σύστημα θα εθκιάλεα ; "
(και ότι εν τέλει το περί δικαίου ερώτημα - δεν είναι μόνο αν "είναι δίκαιο το 20% να έσσιει βέτο; "... αλλά το "εσύ αν ήσουν μειοψηφία τι θα εθκιάλεες; " )
κάτι που φυσικά δεν έχει να κάμει μόνο με "empathy"
εν τζαι έσσιει να κάμει με το πως νιώθω εγώ - σιγά ποιός είμαι εγώ ;
αλλά φέρνει το επόμενο ερώτημα
οι άλλες μειοψηφίες του κόσμου , που δεν είναι τούρτζίοι (οι οποίοι ως γνωστόν = βάρβαροι που τα θελουν όλα δικά τους) τι διεκδικήσεις έχουν ;
επρεπε να παω, στο επόμενο μαθημα των "εθνοτικών διενέξεων" για να μάθω ότι ούλλες ο εθνοτικές μειονότητες με παρόμοιο τρόπο λειουργούν
δηλαδή , ανάλογα με
το πόσο μεγάλη είναι πλυθησμιακά,
αν είναι συγκεντρωμένοι μονότοπα,
ανάλογα με τη δύναμη που (πιστέφκουν ότι) έχουν
ανάλογα με τη καταπίεση που (πιστέφκουν ότι) έβιώσαν κλπ
διεκδικούν
πολιτισμικά δικαιώματα, τοπική αυτονομία, ομοσπονδία, συναινετική δημοκρατία ή/και διχοτόμιση
και οι πλειοψηφίες (surprise - surprise )- θέλουν (ταραταταμ..... ) ένας άνθρωπος μια ψήφος !
το ποιός θα πετύχει τελικά το σκόπο του, δεν έχει να κάμει φυσικά με το τι λεν οι ακαδημαικοί αλλά το τι λεει το ισοζυγιο δυνάμεων
ορίστε ένα παράδειγμα που προχτές έππεσα πανω του (για οποιον φτίαχνεται με την ιστορία αυτοί ο τύποι δεν παίζουνται)
εν τζαι χρειάζεται να το δεις ούλλο
δε μόνο που 3 ως το 6ο λεπτό.
δε τι λέει ο μουσουλμάνος στην βρετανική τότε ινδια, ότι πιστέφκει ότι θα γίνει στη μειοψηφία μόλις φύουν εγγλέζοι
https://www.youtube.com/watch?v=Zr6AvSG6P_0
τούτα εν τζαι γίνουνταν μόνο δαμέ... εγινίσκουνταν πριν καν εμείς ξεκινήσουμε τον αγώνα....
και είναι ένα συνεχόμενο μότιβο της ιστορίας της αποαποικιοποίησης.
όποταν ναι....
μου έβαλε ερωτήσεις που ποτε μου δεν θα έβαλα
και μου έδειξε ένα κόσμο που στο νήσι δεν είναι (ή ήταν) ευκολο να δεις
1 σχόλιο:
Όπως πάντα απόλαυση οι αναρτήσεις σου φίλε, κρίμαν που εν γράφεις πιο συχνά. Εννά την βάλω στο facebook, ένας να την θκιαβάσει εν όφελος.
Την διαδρομήν που περιγράφεις έκαμα την όντας ακροδεξιός θρησκευόμενος οπότε τα συναισθήματα ου ένιωθα διαπιστώνοντας την κοροϊδίαν ήταν, όπως μπορείς να φανταστείς, πιο έντονα που τα δικά σου, που ήσουν έστω κεντροαριστερός.
Δυστυχώς έχουμεν δασκάλους τζιαι καθηγητές χωμένους μέσα στην συντήρησην τζιαι οι οικογένειες εν έχουν την επιρροήν που έσιει το ελληνοκεντρικόν, χριστιανορθόδοξον σχολείον. Άσε που τζιαι οι οικογένειες υποφέρουν που το ότι λείπει τους ο οικουμενισμός που απαιτείται για να δεις τα πράματα έξω που το κουτίν.
Τέσπα, η ελπίδα πεθανίσκει τελευταία.
Δημοσίευση σχολίου