Κριτική στο βιβλίο του Νίκου Τριμικλινιώτη : Η διαλεκτική του έθνους κράτους και το καθεστώς εξαίρεσης.

Το βιβλίο του Νίκου δεν είναι ένα τυπικό βιβλίο για το κυπριακό. Δεν θα βρει κανείς ημερομηνίες, έγγραφα, χρονολογική παρουσίαση γεγονότων, πρόσωπα αποσπάσματα από εφημερίδες, ομιλίες κλπ. Είναι ένα βιβλίο θεωρητικό. Έτσι καλό θα ήταν για τον αναγνώστη να ξέρει 5 πράματα για το κυπριακό πριν αποπειραθεί να το διαβάσει. Μια επαφή με τον λόγο της κοινωνιολογίας και της αριστεράς θα ήταν ιδιαίτερα υποβοηθητικός.

Τι ιδιαίτερο έχει ένα θεωρητικό βιβλίο; Η κάθε θεωρεία (παρόλη τη πολυπλοκότητα στο λόγο), αυτό που κάνει είναι να προσπαθεί να κάνει το κόσμο λίγο πιο απλό. Έτσι κατασκευάζει κάποιες έννοιες ή σχήματα μέσα από τα οποία ελπίζει ότι μπορεί να ερμηνεύσει τον κόσμο. Ενώ εσύ όταν βγεις στο δρόμο μπορεί να δεις τον Κωστή, το Γιάννη, τους γάτους ή τα σκουπίδια στο δρόμο, ο οικονομολόγος θα βλέπει ζήτηση και προσφορά, και επιλογές, ενώ κάποιος άλλος θα βλέπει τάξεις, αντιθέσεις, και διαλεκτική, κάποιος ίσως να βλέπει γύρω του δημοκρατία ή κράτος ή έθνος. Λίγοι άνθρωποι θα ανοίξουν την μπαλκονόπορτα τους και θα δουν από το μπαλκόνι μια διαλεκτική έθνους- κράτους, ούτε μπορούν να ακουμπήσουν, να δουν ή να γευτούν ένα καθεστώς εξαίρεσης. Και τούτο συμβαίνει με όλες τις θεωρίες και ιδέες που πιστεύουμε και εκφράζουμε. Σε αυτή τη διαδικασία θεωρώ, ότι καλό είναι, τόσο για τον συγγραφέα όσο και για τον αναγνώστη να υπενθυμίζει συνεχώς στον εαυτό του, ότι ο κόσμος μπορεί να είναι έτσι όπως τον φανταζόμαστε - ίσως και πάλι όχι.

Έτσι, κάπου διαφωνώ με τη συχνή χρήση εκφράσεων του τύπου : “οφείλουμε να το δούμε έτσι”, “αυτό δεν μπορεί να κατανοηθεί αν δεν το δούμε έτσι”, “για να το κατανοήσουμε πρέπει να το δούμε έτσι” κλπ. Κάτι που μας παίρνει σε κάποια πρώτα γενικά σχόλια.


Ο λόγος, η μέθοδος και η άγνοια μου.

Συνοχή
Το βιβλίο του Νίκου όπως άλλωστε παραδέχεται και ο ίδιος αποτελείται από αυτοτελή κεφάλαια. Αν και σε κάποιες περιστάσεις ένιωθα μια έλλειψη συνοχής και συνέχειας (όχι μόνο μεταξύ των κεφαλαίων, αλλά και σε κάθε αυτοτελή κεφάλαιο), το γεγονός ότι ο Νίκος το αναγνωρίζει δείχνει ότι έχει επίγνωση αυτού που κάνει.

Εντούτοις, μια από τις συμβολές του βιβλίου είναι η προσπάθεια να φέρει μαζί διαφορετικές σχολές σκέψεις σε μια πιο ολιστική ανάλυση του κυπριακού. Είναι αλήθεια ότι αλλιώς αντιλαμβάνεσαι το κυπριακό όταν διαβάσεις ένα κοινωνιολόγο, αλλιώς όταν διαβάσεις ιστορικό, διεθνολόγο, πολιτικό επιστήμονα κλπ. Να τα φέρεις όλα αυτά μαζί είναι ιδιαίτερα δύσκολο, και δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό. Η ιδέα να το προσπαθήσεις όμως, είναι ιδιαίτερα προκλητική. Και ο Νίκος κάνει την απόπειρα προσπαθώντας να φέρει μαζί τη νομική και την κοινωνιολογία μπολιασμένη με μια ισχυρή δόση αριστερού λόγου. Δεν είμαι σίγουρος αν τελικά το επιτυγχάνει, αφού από κεφάλαιο σε κεφάλαιο, υπάρχουν αλλαγές στο ύφος, που άλλοτε νομίζεις ότι διαβάζεις ένα κοινωνιολόγο, άλλοτε ένα αριστερό διανοητή, άλλοτε η γραφή είναι σε ύφος μανιφέστου και άλλοτε σε ύφος πολιτικού άρθρου σε εφημερίδα, από ένα .....χμμ... ναινέκο.

Ορισμός των εννοιών.
Ο Νίκος κάνει κάτι που το βρίσκει κανείς, μόνο σε επιστημονικά άρθρα. Αφιερώνει χρόνο και έκταση για να ορίσει τις έννοιες που χρησιμοποιεί. Αναγκαίο – και δυστυχώς δεν το βρίσκει κανείς συχνά. Το πρόβλημα είναι ότι στα σημεία όπου ορίζονται οι έννοιες τα πλακώνει από παραθέματα κλασικών, με σειρά από αφαιρέσεις (δεν είναι αυτό, ούτε αυτό..) που στο τέλος μένεις με την απορία πια τελικά είναι η άποψη του και σε πιο ορισμό καταλήγει. Ο ορισμός του έθνους, του κράτους και της διαλεκτικής στο τέλος , για μένα, δεν ήταν ξεκάθαρος. Ο πιο ξεκάθαρος ορισμός ήταν αυτός του καθεστώτος εξαίρεσης. Ίσως γιατί μόνο εκεί το θεωρητικό έδεσε με το συγκεκριμένο. Βλέπεις τον ορισμό του καθεστώτος εξαίρεσης να δένει με το παράδειγμα.

Οι υπόλοιπες κύριες έννοιες που χρησιμοποιεί δεν φαίνονται να δένουν σε κάποιο σημείο του βιβλίου με το συγκεκριμένο – το κυπριακό, ενώ σε κάποιες, ο ολιγομαθείς αναγνώστης απαιτεί περεταίρω διευκρινήσεις. Π.χ. το κράτος ορίζεται με πουλαντζικούς όρους, δηλαδή όχι ως εργαλείο αλλά ως σχέση. Το ήμαρτον μου να το πω εγώ τούτο δεν το κατάλαβα. Δεν διάβασα πουλαντζα, και θα ήθελα μια παράγραφο που να εξηγεί, τι διαφορά θα παίξει στην ανάλυση και στον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τα πράγματα αν δω το κράτος ως σχέση. Τέλος, θα ήθελα να δω πως αυτή η αντίληψη του κράτους ως σχέση, μπορεί να στηρίξει ή όχι, να εξηγήσει ή όχι το δικοινοτισμό. Τι έχει να μου προσφέρει παραπάνω αυτή ο οπτική γωνία από την άλλη;


Το ίδιο ισχύει και για το έθνος. Σειρά από παραθεμάτων, από πουλαντζά, μήλιο και Βέμπερ, οι οποίες καταδεικνύουν τη δυσκολία του ορισμού του έθνους, οι οποίες μας μεταφέρουν από τον ορισμό του έθνους στον ορισμό της κουλτούρας, για να καταλήξουμε ότι το εθνοτικό στοιχείο δεν πρέπει να συγχέεται με την έννοια του μετανάστη. Κάπου ανακατεύονται τα θέματα και τα παραθέματα, χωρίς να είσαι σίγουρος τελικά ποιόν ορισμό του έθνους επιλέγει ο συγγραφέας για την ανάλυση στο υπόλοιπο βιβλίο.

Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι υιοθετείται η άποψη ότι το έθνος δημιουργήθηκε από το κράτος. Κάπου όμως εγώ θα ήθελα αυτό να δεθεί αυτή η άποψη με το συγκεκριμένο. Και να απαντήσει σε ερωτήματα όπως: Πως εμείς απαιτούσαμε ένωση (ήμασταν έθνος δηλαδή) πριν να έχουμε κράτος; Επίσης, πως εξηγούνται οι εθνοτικές συγκρούσεις μέσα σε ένα κράτος ; Αφού το κράτος παράγει το έθνος, πως βρίσκονται σειρά εθνοτήτων σε ένα κράτος τα οποία ουκ ολίγες φορές έχουν έρθει σε σύκγρουση ; Γιατί εκεί φαίνεται να δημιουργείται έθνος σε μια διαδικασίας σύγκρουσης με το κράτος. Ίσως τελικά τούτα τα σχήματα να μπορούν να εξηγήσουν μόνο την ιστορία της δυτικής Ευρώπης...... Ίσως να έχει δίκαιο και ο περιστιάνης. Μπορεί να μην είναι μόνο δημιούργημα του κράτους….


Πριν προχωρήσω σε σχόλια για το κάθε κεφάλαιο ξεχωριστά, μια τελευταία παρατήρηση για τον λόγο και το ύφος. Πως μπορεί να καταλάβει κάποιος αν ο συγγραφέας που διαβάζει είναι αριστερός ; ένας απλός κανόνας (rule of thumb), είναι αν βρει μέσα στο κείμενο εκατοντάδες φορές τη φράση «πολύπλοκο και αντιφατικό».

Λοιπόν, εγώ αυτή τη φράση δεν την καταλαβαίνω. Και ο λόγος πιθανόν να είναι ότι μόλις φέτος ξεκίνησα να διαβάζω τους κλασικούς της αριστεράς. Άρα πιθανόν αυτό που φταίει να είναι η άγνοια μου. Διάβασα μέχρι σήμερα 5-6, αλλά τη μεθοδολογία του μαρξισμού δεν την έχω συλλάβει. Κίνηση, θέση, αντίθεση, σύνθεση, αντίφαση, σύγκρουση, εσωτερίκευση αυτών κλπ. Άλλα κάθε φορά που διάβαζα τη φράση στο βιβλίο του Νίκου, μου προκαλούσε το ερώτημα: ποία είναι η αντίφαση ; τι συνέπειες έχει ; Το να λέμε, η σχέση έθνους κράτους είναι αντιφατική, η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας είναι αντιφατική, η γέννηση της ΚΔ χαρακτηρίζεται από αντιφατικότητα, εμένα δεν μου λέει κάτι. Για ένα αριστερό ίσως να είναι αυταπόδεικτο, αλλά για μένα δεν είναι. Ίσως ο κόσμος να μην χαρακτηρίζεται από αντίφαση. Άρα κάθε φορά που χρησιμοποιείται ο όρος πρέπει να εξηγά: αυτή είναι η αντίφαση και αυτές τες συνέπειες έχει.

Να το θέσω και διαφορετικά. Αν ξεκινούμε με την πεποίθηση ότι ο κόσμος γύρω μας, αλλά και τα μέρη από τα οποία αποτελείται χαρακτηρίζονται όλα από αντίφαση, τότε δεν υπάρχει λόγος να το αναφέρουμε συνέχεια. Να το αναφέρεις θα είχε νόημα, αν υπήρχε και κάτι γύρω μας που δεν χαρακτηρίζεται από αντίφαση. Εκτός κι αν δεν είναι όλες οι αντιφάσεις οι ίδιες, όπου εκεί θα έπρεπε κάθε αντίφαση να εξηγείται. Τέλος ποια είναι η θέση μας σε σχέση με την αντίφαση. Σκοπός μας είναι να την εξαλείψουμε ; σκοπός μας είναι ένας κόσμος χωρίς αντιφάσεις ; ή απλά κάθε φορά να την ψάχνουμε και να την κατανοούμε ;



Κεφάλαιο 1

Η πρώτη βασική υπόθεση του βιβλίου τη βρίσκουμε στη σελίδα 40.

«Η παραγωγή και αναπαραγωγή, όσο και η επίλυση μια εθνοτικής/ εθνικής/ κρατικής διένεξης μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο μέσα από τις ευρύτερες εθνοταξικές διεργασίες εντός των συγκεκριμένων κοινονικών-κρατικών σχηματισμών».

Είναι ένα τεράστιο assumption, το οποίο , αν αντιλαμβάνομαι σωστά το «εντός», φαίνεται αργότερα να καταρρίπτεται. (Εξακολουθώ να έχω τις αντιρρήσεις μου στη χρησιμοποίηση των φράσεων «μπορεί να γίνει κατανοητό μόνο μέσα....»).

Μεγάλο μέρος του κεφαλαίου αναλώνεται στη παρουσίαση όρων και προσδιορισμών από διάφορους κλασικούς και μη, ξεκινώντας, από το κράτος, στην κοινωνία των πολιτών, στο έθνος, στη παγκοσμιοποίηση κλπ. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον κομμάτι, από την άποψη ότι μπορεί να δει κανείς για τα πιο πάνω θέματα μαζεμένες ,σειρά από απόψεις για αυτές τις έννοιες, καθώς επίσης και ποιες απόψεις έχουν επηρεάσει τον συγγραφέα. Δεν είμαι σίγουρος αν τελικά όλα έχουν άμεση σχέση με το κεντρικό θέμα του βιβλίου, δεν παύουν όμως να έχουν ενδιαφέρον.

Αυτό που μου λείπει περισσότερο, είναι η μεταφορά από τη θεωρεία στο συγκεκριμένο. Δεδομένου ότι το κεντρικό θέμα του βιβλίου είναι «η ατελής και συνεχώς μεταβαλλόμενη σχέση ανάμεσα στο κράτος και στο έθνος».... (σελ 15) πως αυτό εξηγεί το κυπριακό ; Γίνεται μια προσπάθεια στις σελίδες 43-45, όπου ο Νίκος μας λέει ότι οι δύο ανταγωνιζόμενοι εθνικισμοί... ανασυγκροτήθηκαν για να πραγματώσουν τους εθνικούς στόχους των αρχουσών τάξεων....ο τοπικός με το διεθνή παράγοντα οδήγησαν στη σύγκρουση.... οι τκ δεν οδηγήθηκαν στους θύλακες απλά από την ηγεσία τους, τους διώξαμε και εμείς..... κλπ κλπ.

Ωραία..... Αυτά τα πράγματα / γεγονότα/ αντιλήψεις, μπορεί κάποιος να βρει και σε ένα ιστορικό βιβλίο. Αν δω αυτά τα ίδια πράγματα (που λίγο πολύ τα ήξερα) μέσα από τη διαλεκτική του έθνους κράτους τι έχει να μου προσφέρει διαφορετικό ; Δεν έχω κάποιο πρόβλημα να δω το ίδιο γεγονός από διαφορετική οπτική γωνία, αλλά θέλω να ξέρω τι έχει να μου προσφέρει αυτή η οπτική γωνία. Αν ονομάσω αυτά τα γεγονότα διαλεκτική εκ και τκ θα ναι λάθος ; ή να τα δω μέσα από το σχήμα του προσφέρει ο «συντηρητικός» Horowitz ή οποιαδήποτε θεωρεία εθνοτικών διενέξεων;

Κεφάλαιο 2

Το δεύτερο κεφάλαιο διαβάζεται περισσότερο ως πολιτικό κεφάλαιο. Έχει όμως ένα πρόβλημα συνοχής. Λέει ένα σωρό πράγματα, με τα οποία ως επί το πλείστον συμφωνώ, αλλά δεν έχει μια δομή ή λογική συνέχεια. Ξεκινά από τη Ζυρίχη, πάει στο πως κάποιοι καταχρώνται το κυπριακό, στο πως η Ευρώπη και άλλες συγκυρίες οδήγησαν στο Ανάν, και μετά στους λόγους που οδήγησαν στην απόρριψη του, και σε καμία περίπτωση δεν φαίνεται να σχετίζεται (διαλεκτικά ή άλλοσπως) με το πρώτο κεφάλαιο.

Όπως είπα στα πλείστα που αναφέρει ο Νίκος με βρίσκουν συμφωνώ – με ιδιαίτερη μνεία στο ότι «τα λάθη του αδύνατου δεν πληρώνονται τόσο όσο αυτά του δυνατού» (σελ141).

Τα κύρια σημεία όπου έχω απορίες ή αντιρρήσεις:
1. Σελ. 108. Το μόνο σημείο όπου έχει μια σχέση με το πρώτο κεφάλαιο. Εμείς λέει βλέπουμε το κράτος τονίζοντας τη λειτουργικότητα, και οι τκ τη διζωνικότητα. Και οι δύο βλέπουν το κράτος ως εργαλείο (τα περί πουλαντζά).... εδώ λείπει το..... εμείς που το βλέπουμε ως σχέση τονίζουμε την..... ????

2. Τονίζονται σε διάφορα σημεία τα θεσμοθετημένα διαιρετικά στοιχεία της Ζυρίχης, καθώς και η απουσία συνεκτικών στοιχείων (σελ. 101, 108 κλπ). Το ερώτημα είναι το Ανάν, (ή χριστοφίας σήμερα) τι διαφορετικό έλεγε και ποια ακριβώς συνεκτικά στοιχεία περιείχε ; Επίσης, ο τονισμός των θεσμοθετημένων διαιρετικών στοιχείων είναι μια εργαλιακή ή σχεσιακή ανάλυση ;

3. Γενικά ο Νίκος ξεκινά να απορρίψει τη θεώρηση ότι ο κυπριακό είναι μόνο ζήτημα εισβολής και κατοχής, για να επαναλάβει κάτι που φαίνεται σαν ανατροπή της γενικότητας με γενικότητα. Επαναλαμβάνει (αυτό που απορρίπτει) ότι κύριος λόγος (σελ.113) για την μη-λύση είναι ο συσχετισμός δυνάμεων (αυτό δεν έρχεται σε αντίθεση με τη βασική υπόθεση του βιβλίου που μιλούσε για «εντός»; )αλλά δεν πρέπει να παραγνωριστεί η εθνοτική διένεξη.... Μα λίγο πολύ όλοι συμφωνούν σε τούτο.

Στο συγκεκριμένο, αναγνωρίζει (ορθά), ότι η Ζυρίχη ήταν αποτέλεσμα συσχετισμού δυνάμεων, η διαιώνιση επίσης, καθώς και η ευρωσυγκυρία του Ανάν (αν και εδώ οι δύο λόγοι αφορούν αλλαγές στο εσωτερικών των χωρών και μόνο το «καρότο και μαστίγιο της ΕΕ», φαίνεται να εμπίπτει ξεκάθαρα στην ανάλυση του συσχετισμού δυνάμεων). Το ερώτημα είναι τότε προς τι τα πανηγύρια, για της εκλογή των συντρόφων χριστόφια και ταλάτ ; Που προκαλούν οι συγκεκριμένοι δύο κύριοι αλλαγή στο συσχετισμό δυνάμεων ;

4. Με βρίσκει να διαφωνώ κάθετα το υποκεφάλαιο διεθνείς σχέσεις vs. εθνοτική διαφορά. Ναι, διαφωνούμεν με την ανάλυση των διαφόρων εν κύπρω εθνικιστών αλλά μην τους προσδίδουμε και επιστημονικό χαρακτήρα. Πόσο μάλλον να συγχέουμε τον εγχώριο νομικισμό με την επιστήμη των εθνοτικών συγκρούσεων. Πιο σωστό θα ήταν να υποδομήσουμε τα επιχειρήματα τους, παρά να τους δίνουμε ονομασίες, για τις οποίες διαφωνούμε 

5. το τελευταίο μέρος του κεφαλαίου το οποίο προσπαθεί να συγκεράσει το λαϊκισμό, με την ταξική ανάλυση είναι ανελλιπές και αποσπασματικό και τέλος πάντων δεν μπορεί να επιτευχθεί σε 15 σελίδες – αν όντως η ταξική ανάλυση μπορεί να μας εξηγήσει το Όχι . Όντως δημιουργήθηκε ένα κλίμα αρνητικό σε σχέση με την οικονομία της λύσης, αλλά η προσπάθεια να συνδεθεί το όχι με το κεφάλαιο δεν τεκμηριώνεται. Επίσης φαίνεται στη Κύπρο να υπάρχει μόνο κεφάλαιο και να μην υπάρχει εργατική τάξη, μισθωτοί, δημόσιοι υπάλληλοι , συνταξιούχοι κλπ. Λες και το 76% είναι κεφαλαιοκράτες, λες και οι μισοί νεναίκοι δεν ανήκουν στη φιλελεύθερη δεξιά, λες και ο έρευνες δεν δείχνουν ότι το ναι είχε πιο ψηλά ποσοστά σε ανώτερες μορφωτικά ομάδες αλλά και στη πρωτεύουσα, λες και ο τάσσος δεν είχε τη μεγαλύτερη απήχηση στους συνταξιούχους. Εκτός κι αν οι καναλάρχες εκφράζουν το κεφάλαιο στο σύνολο του.

Όταν θεωρείς ότι ο κόσμος μπορεί να εξηγηθεί μέσα από μια ανάλυση συμφερόντων (ταξικών), αυτό δεν το κάνεις μόνο για το κεφάλαιο. Η πρόκληση είναι να ξέρουμε ποια ταξικά συμφέροντα έκφραζε το όχι του ακελ.

Κεφάλαιο 3

Όπως φαίνεται και σε άλλες κριτικές του βιβλίου (ζάνου, περικλέους , αλλά και αυτές που είδα στη λεμεσό κλπ), είναι το πιο καλοδουλεμένο κεφάλαιο. Είναι εξαιρετικό. Το θεωρητικό μπορεί να εξηγήσει το παράδειγμα. Αλλά ακόμα και χωρίς κάποιος να δεχτεί το θεωρητικό κατασκεύασμα του καθεστώτος εξαίρεσης – το δεύτερο μισό του κεφαλαίου , δηλαδή η ανάλυση του δόγματος της ανάγκης, η αντίληψη που έχουν οι κύπριοι νομικοί για αυτό, τα όρια του και εν τέλει η απόρριψη του είναι όλα εξαιρετικά. Και έμαθα και ένα σωρό πράγματα που δεν ήξερα. Κάποιες επί μέρους απορίες ή αντιρρήσεις που μπορεί να έχω τις προσπερνώ.


Κεφάλαιο 4.
Το τέταρτο κεφάλαιο δεν κάνει παρόμοια ανάλυση για τη τβδκ ως καθεστώς εξαίρεσης, ούτε φαίνεται ότι αποπειράται να παρουσιάσει τη διαλεκτική έθνους κράτους για τους τκς. Προσπαθεί περισσότερο να εξηγήσει τη συγκυρία του 2000- 2003. Δεν έχει πολλά περισσότερα να προσφέρει από τα βιβλία της Σίας και Θέμου στα οποία κάνει ιδιαίτερη αναφορά.

Γίνεται όμως μια απόπειρα, βασισμένη στα πιο πάνω βιβλία να εξηγηθεί η συγκυρία με όρους ταξικούς. Και αυτό γίνεται κυρίως προσπαθώντας να υποδομηθούν άλλες «αταξικές» θεωρίες, παρά προσφέροντας ταξική ανάλυση as such. Αν και για να μαι ειλικρινής, δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι πρέπει να κάμει κάποιος που θέλει να κάμει μια σοβαρή ταξική ανάλυση μιας οποιασδήποτε κοινωνίας πως πρέπει να το κάμει. Χωρίς να παρουσιάζονται εκτεταμένα οι θεωρίες, δεν έχω πειστεί για την απόρριψη με επιχειρήματα του είδους «είναι αταξικά, είναι ισοπεδωτικά, δεν ανταποκρίνονται στη πραγματικότητα». Αντίθετα αυτά που παρουσιάζονται μόνο αταξικά δεν είναι.... έστω κι αν δεν τιμούν ιδιαίτερα την τκ αριστερά.

Τέλος ο Νίκος χρησιμοποιεί μια από τις κλασικότερες ατάκες των αριστερών η οποία μπορεί να δικαιολογήσει πραγματικά τα πάντα.... «οφείλουμε να τα θέσουμε στο συγκεκριμένο ιστορικό – κοινωνικό τους πλαίσιο». Κατά τη διάρκεια της εξέγερσης των τκ, είναι γεγονός ότι λόγος τους σε σχέση με τους έποικους έφτανε σε σημεία ρατσισμού. Δεν καταλαβαίνω γιατί να μην το παραδεχτούμε. Δεν έχει η τκ αριστερά το νου να καταλάβει ότι δεν φταιν οι άνθρωποι αλλά οι πολιτικές που τους έφεραν, και φτάνει σε σημείο να ισχυρίζεται ότι οι έποικοι είναι βρώμικοι ; Με τον ίδιο τρόπο, δεν μπορώ να δικαιολογήσω τον εκ εθνικισμό θέτοντας στην στο συγκεκριμένο ιστορικό – κοινωνικό πλαίσιο ; εύκολα.

Είναι πρόβλημα μεθοδολογικό. Προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε ρατσιστικό λόγο της τκ αριστεράς, ή τη στήριξη σε ακραίους δεξιούς από την εκ αριστερά θέτοντας την στο συγκεκριμένο ιστορικό-κοινωνικό πλαίσιο, ενώ όταν πρόκειται για τον εκ εθνικισμό, ξεκινούμε τες αναλύσεις για διαλεκτική έθνους- κράτους, και καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι πρέπει να του αντισταθούμε.

Κεφάλαιο 5
Ασχολείται με τη παιδεία. Χρησιμοποιώντας σειρά παραδειγμάτων και πορισμάτων προσθέτει στα επιχειρήματα ότι η παιδεία είναι εξουσία, και στη δική μας περίπτωση ακραία εθνικιστική. Θέτει επί τάπητος το ζήτημα, ότι η παιδεία της λύσης πρέπει να είναι αλλιώτική..... πως θα είναι ακριβώς δεν έχω καταλάβει. Τουλάχιστο με το στόχο δεν μπορώ να διαφωνήσω. Με ποιο τρόπο θα επιτευχθεί αυτό, δεν έχω προσέξει κάτι συγκεκριμένο.

Κεφάλαιο 6Είναι η συνέχεια του προηγούμενου όπου δεν ασχολείται μόνο με την σχολική ιστορία αλλά με την εκ ιστοριογραφία γενικότερα. Ενδιαφέρον οι παρουσιάσεις των απόψεων αυτών που έθεσαν τις ιδεολογικές βάσεις της εκ εθνικιστικής ιστοριογραφίας.

Η μόνη αντίφαση που υπάρχει εδώ, είναι ότι ο Νίκος δεν έχει ξεκαθαρίσει τα γνωστά φιλοσοφικά ζητήματα περί αντικειμενικότητας των ιστορικών, περί του καθήκοντος του ιστορικού κλπ. Φαίνεται ότι τον έχουν απασχολήσει και τα έχει μελετήσει, δεν φαίνεται όμως να έχει ξεκαθαρίσει την άποψη του. Έτσι ενώ στην σελ 344 μας λέει «οι προσπάθειες υποταγής της γνώσης σε σκοπιμότητες μακροπρόθεσμα μπορεί να οδηγήσει στο αντίθετο αποτέλεσμα» λίγες σελίδες πιο πριν σελ. 307 λέει «η ε/κ ιστοριογραφία αντί να συμβάλει στην προώθηση της συνεργασίας και συμφιλίωσης, προάγει φυλετικό και εθνοτικό μίσος».

Και εδώ είναι το αντιφάσκειν. Αν η ιστοριογραφία ξεκινήσει με στόχο τη προώθηση της συνεργασίας και συμφιλίωσης, αυτό, είναι υποταγή σε πολιτικούς στόχους, έστω κι αν ο στόχος είναι «καλός». Θα έχει ακριβώς την ίδια «αντικειμενικότητα» (αν κάτι τέτοιο είναι τελικά εφικτό), με την παρούσα εθνικιστική ιστοριογραφία. Έτσι προσωπικά με βρίσκω να συμφωνώ περισσότερο με τον χοπσμπαουμ παρά με τον γκράμσι, που ξεκάθαρα θεωρεί την ιστοριογραφία εργαλείο πολιτικής.

Κεφάλαιο 7
Έχει κύριο θέμα τη συμφιλίωση και την δημιουργία επιτροπών αληθείας και συμφιλίωσης. Βασίζεται πολύ στη δουλειά του Άρη Σίητα. Αν και παραδέχεται ότι είναι συμπληρωματικό στοιχείο της λύσης, θα ήθελα μια σύνδεση του πιο hardcore υλισμού με αυτές τις αντιλήψεις για αυτού του είδους τις επιτροπές. Επίσης, ενδιαφέρον θα ήταν να παρουσιαστούν τα σοβαρά προβλήματα στην αντίληψη και μεθοδολογία του Άρη Σϊητα, όπως αυτά παρουσιάστηκαν στο συνέδριο του PRIO, πέρυσι. Η κριτική που δέχτηκε για αυτή τη χαρούμενη αντίληψη αυτών των επιτροπών ήταν πολύ καλύτερη από αυτή που θα μπορούσα εγώ εδώ να προσφέρω.

Τα επόμενα τρία κεφάλαια ασχολούνται με την αριστερά και έχουν πολύ ζουμί


Κεφάλαιο 8.
Αφορά την αριστερά και το εθνικό ζήτημα. Πολύ φιλόδοξο να καλυφτεί το ζήτημα σε ένα κεφάλαιο. Το παραδέχεται άλλωστε και ο ίδιος ο συγγραφέας. Μειώνεται το όλο ζήτημα στο πως η αριστερά, θα διατηρήσει ένα λόγο αντι-ιμπεριαλιστικό χωρίς ο λόγος της να γίνεται εθνικιστικός. Επέλεξε να παρουσιάσει το Λένιν, και το ψυρούκη. Δεν μπορώ να πω ότι συμφωνώ με την επιλογή.

Το διάβασα το ξαναδιάβασα και προσπάθησα να τα βάλω όλα μαζί ώστε να καταλήξω σε κάτι συγκεκριμένο, αλλά δεν τα κατάφερα. Έχουν το οι αριστεροί τούτο το σύστημα. Κυρίως άμα συγκρούονται μεταξύ τους. Καταρχήν έχει μια σειρά από προτάσεις που σταματώ, τις διαβάζω, και προσπαθώ (τσακρώ, κατά τη κυπριακή) να καταλάβω αν τώρα λέει κάτι που εγώ δεν καταλαβαίνω; λέει τα πάντα; δεν λέει τίποτα; ή είναι μια γενικολογία που γράφεται από κεκτημένη ταχύτητα;. Πχ.

«Ο εθνικισμός έχει υλική υπόσταση, όχι με τρόπο μηχανιστικό, μονόπλευρο και μονοδιάστατο αλλά αμφίδρομο και πολύπλοκο» (σελ.393)

Είναι απίστευτο πόσα αρνητικά επίθετα υπάρχουν στην μαρξιστική σκέψη. Και δεν ξέρω αν κάποιος τα έχει ορίσει. Σε βαθμό που φοβάται κάποιος να σκεφτεί. Άραγε τώρα σκέφτομαι μηχανιστικά ; Πως (δεν) σκέφτεται κάποιος μηχανιστικά ; ή ισοπεδωτικά ; ή αντιιστορικά ; ή αντιδιαλεκτικά ; ή αντιδραστικά ; ή μανιχαίστικά ;

Το κεφάλαιο ξεφεύγει από την επιστήμη (προσπαθώ να εξηγήσω το κόσμο) και κινείται σε επίπεδο ιδεολογίας (πως να αλλάξω το κόσμο). Βεβαίως οι μαρξιστές έχουν την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να κάνουν και τα δύο ταυτόχρονα. Και μπαίνει σε μια σύγκρουση με το ψυρούκη ως προς το ποιος είναι ποιος αριστερός.

Το ήμαρτον μου να το πω. Διάβασα πρόσφατα τη ρόζα και τον λένιν. Ψυρούκη πάλι, όχι. Η Ρόζα με έπεισε περισσότερο. Ο Λένιν πάλι όχι. Η αλήθεια είναι ότι έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η αριστερά δεν μπορεί να λύσει εθνοτικά προβλήματα. Ετοιμάζω μια προβοκατόρικη ανάρτηση περί του θέματος.

Έτσι λόγω του δικού μου συμπεράσματος το όλο κεφάλαιο μου φαίνεται να ασχολείται με το επιμέρους. Ενώ επιλέγει να μην παρουσιάσει όλους του κλασικούς, ή τουλάχιστο να γίνει μια αναφορά, στο ότι κάποιοι αρνήθηκαν ότι υπάρχει τέτοιο δικαίωμα (στην αυτοδιάθεση), προσπαθεί να αποδείξει ότι το «ναι μεν αλλά» του Λένιν (ναι στην αυτοδιάθεση, όχι στον εθνικισμό), είναι πιο αριστερό από το «ναι μεν αλλά» του ψυρούκη το οποίο είναι εκχυδαϊσμένο. Για τον ψυρούκη φαίνεται σίγουρο ότι το γυρίζει τελικά στον εθνικισμό, ενώ όσον αφορά το Λένιν, μια απλή πρόταση ενάντια στον εθνικισμό αρκεί.


Είναι συγκλονιστικό πως ξοδεύεται τόση ενέργεια να παρουσιαστεί ο Λένιν ως ο γκουρού του εθνικού ζητήματος, ενώ από όλους τους θεωρητικούς της αριστεράς ήταν ο μόνος που πήρε στα χέρια του την εξουσία. Ενώ ο Νίκος παραδέχεται ότι η οκτωβριανή επανάσταση δεν έλυσε το εθνικό ζήτημα (σελ.385), εξακολουθεί να θεωρεί ότι Λένιν ήταν ο μόνος που «έθεσε το εθνικό ζήτημα σε σωστή βάση».


Ενώ κάνει κριτική στο Ψυρούκη ότι το κυπριακό δεν μπορεί να οριστεί ως θέμα αυτοδιάθεσης, αφήνει τον κύριο υποστηρικτή της αυτοδιάθεσης στο απυρόβλητο. Βεβαίως, ο Λένιν δεν έκανε αναφορά στο κυπριακό. Έτσι ο καθένας μπορεί να ισχυριστεί ότι θέλει, ως προς το τι θα έλεγε ο Λένιν στη περίπτωση μας. Βεβαίως το καίριο ερώτημα είναι γιατί για τη Κύπρο η αυτοδιάθεση θα ήταν διαφορετική από αυτή που πρότεινε ο Λένιν τότε. Πιθανόν η διαφορά να βρίσκεται στο συγκεκριμένο ιστορικό-κοινωνικό πλαίσιο. Όπου προκύπτει το ερώτημα είναι τελικά τι είναι αυτό το ευλογημένο το πλαίσιο. Τελικά ποιός, και πότε και κάτω υπό ποιές συνθήκες έχει το δικαίωμα σε αυτοδιάθεση ; Και τι είδους δικαίωμα είναι τούτο που βασίζεται στις συνθήκες ή στο πλαίσιο ;

Ο Νίκος κατηγορεί το ψυρούκη ότι «Αν καταλήξει λοιπόν ένα έθνος να είναι καταπιεστικό τότε ότι γίνει από τους αντίπαλους του είναι επαναστατικό. Στο σχήμα αυτό φαίνεται ότι οι κοινωνικές τάξεις εξοβελίζονται». (σελ 400) Μα από ότι έχω καταλάβει αυτό ακριβώς ισχυρίζεται και Βλαντίμιρ Ιλιάνοφ. Έθνη καταπιεστές και έθνη που καταπιέζονται. Αυτό είναι το σχήμα.

Δείτε όμως τι ισχυρίζεται ο νίκος, μετά τη πιο πάνω κριτική στο ψυρούκη. Θεωρεί ότι «η στάση απέναντι στον εθνικισμών των καταπιεστών δεν μπορεί να είναι ίδια με τον εθνικισμό των καταπιεζόμενων (σελ.390).

Μα αφού αυτό το σχήμα εξοβελίζει τις κοινωνικές τάξεις !!!!

Και βεβαίως, γιατί ο εθνικισμός του ψυρούκη δεν τυγχάνει τέτοιας ανάγνωσης ; Στο κάτω κάτω, είμαστε ή δεν είμαστε οι αδύνατοι σε αυτή την ιστορία ; (Χα, αυτή κι αν είναι ερώτηση παγίδα :-) Και αφού ο εθνικισμός των αδυνάτων αντιμετωπίζεται με περισσότερη κατανόηση γιατί γράφεται ένα ολόκληρο κεφάλαιο για το πως η αριστερά στην αντιιμπεριαλιστική της προσπάθεια δεν πρέπει να υποπέσει στον πειρασμό της εθνικιστικής ρητορικής ; Ξέρεται πόσα αριστερά κινήματα που η αριστερά σε Ελλάδα και Κύπρο υποστήριζαν, χρησιμοποιούν αυτή το συνδυασμό αντιιμπεριαλιστικού και εθνικιστικού λόγου ;

…….

Αλλάζουμε θέμα. Τελικά ο Λένιν μπορεί να μας πει στη Κύπρο ποιος έχει δικαίωμα στην αυτοδιάθεση ; Οι έλληνες, οι τούρκοι, οι ελληνοκύπριοι, οι τουρκοκύπριοι, ή οι κύπριοι;

Εδώ δεν είμαι σίγουρος τελικά ποιό είναι το υποκείμενο της αυτοδιάθεσης. Ένα από τα θέματα της υποσχόμενης ανάρτησης θα αφορά ακριβώς αυτό. Ότι η αριστερά δεν έχει ξεκαθαρίσει ποιο είναι το υποκείμενο της αυτοδιάθεσης. Ούτε στο ιδιόμορφο περιβάλλον της Κύπρου. Συγκρίνεται τα επόμενα τέσσερα παραθέματα από το βιβλίο του Νίκου:

Το κυπριακό «δεν μπορεί να θεωρείται πλέον θέμα εφαρμογής του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης, αλλά μια αναδόμηση της αρχής στη βάση της ισότιμης αλλά κοινής άσκησης των δικαιωμάτων των δύο κοινοτήτων που συναποτελούν το κυπριακό λαό» (σελ 112) (….άσχετο – ή μάλλον πολύ σχετικό: γιατί δεν μπορεί να θεωρείται; Και βεβαίως: που το λέει ο λένιν τούτο ; )

Ο ψυρούκης στην «ουσία αρνείται το δικαίωμα στους ίδιους τους κύπριους να προσδιορίσουν που ανήκουν και για το τί είναι» (σελ 409-10)

ή αρνείται στους κύπριους το δικαίωμα για ανεξαρτησία (σελ 406) (αυτοδιάθεση σημαίνει ανεξαρτησία μόνο ; γιατί να μην σημαίνει και ένωση ; ή/και διχοτόμηση ; )

Το «ερώτημα για την αριστερά είναι ποια από τις διάφορες τάσεις διευκολύνει τον αγώνα κοινωνικής δημοκρατικής απελευθέρωσης». (σελ 418).

Τα πιο πάνω παραθέματα δεν δίνουν απάντηση στο ερώτημα ως προς το πιο είναι το υποκείμενο. Στο πρώτο, φαίνεται ότι το υποκείμενο είναι οι δύο κοινότητες, στο δεύτερο και τρίτο ότι το υποκείμενο είναι οι κύπριοι. Στο τέταρτο δε, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι τελικά δεν έχει σημασία ποιο είναι το υποκείμενο ή αν έχει το δικαίωμα. Σημασία έχει ποιά τάση οδηγεί στο σοσιαλισμό. Και ανάλογα κατασκευάζουμε και το υποκείμενο.

Μου βγαίνει μια σύγχυση, εκτός κι αν το χω καταλάβει λάθος και τα πιο πάνω συμβιβάζονται.

Ερώτηση που προκύπτει από το τέταρτο παράθεμα….. τώρα ο δικοινοτισμός μας παίρνει ένα βήμα πιο κοντά στην επανάσταση ; Αυτό ακούγεται τόσο αφελές όσο η αντίληψη του ψυρούκη, ότι η αυτοδιάθεση ένωση θα μας οδηγήσει στο σοσιαλισμό.


Συγκρίνοντας τα πιο πάνω υπάρχουν και άλλα προβλήματα. Στη περίπτωση που αφήσουμε τις κοινότητες να αποφασίσουν, ασκώντας το δικαίωμα τους «ισότιμα», και αυτές επιλέξουν τη διχοτόμηση, εμείς τι κάνουμε ; Θα τους αρνηθούμε την επιλογή τους, γιατί η απόφαση τους δεν οδηγεί προς αυτό που εμείς θεωρούμε ως το επιθυμητό ;

Έχει ο γκουρού του μαρξισμού αποκλείσει οποιαδήποτε κρατική μορφή μετά την αυτοδιάθεση;




Επίσης προσπαθώ να δω τη σύνδεση με το πρώτο κεφάλαιο. Προσπαθώ να αντιληφθώ πως μπορούμε να ακροβατούμε μεταξύ των ιδεολογικών διαφορών των μαρξιστών της 2ης διεθνούς, και των κοινωνιολόγων του εθνικισμού του 1970 και μετά. Προσπαθώ ας πούμε να καταλάβω πως είναι δυνατόν να αντιλαμβανόμαστε το έθνος ως προϊόν του κράτους, και ταυτόχρονα να υποστηρίζουμε ότι ήταν σωστή η στήριξη στο δικαίωμα των εθνών στην αυτοδιάθεση, την εθνική ανεξαρτησία, το δικαίωμα συγκρότησης ανεξάρτητου εθνικού κράτους..... και να μιλούμε για εθνικό ζήτημα !!! πως όλα αυτά υπήρχαν πριν το κράτος το οποίο θα δημιουργήσει το έθνος ;

Αδυνατώ να αντιληφθώ πως με την ίδια ευκολία ασπαζόμαστε τις αντιλήψεις του Λένιν, και ταυτόχρονα των χομπσμπαουμ, άντερσεν κλπ. Η μεθοδολογική διαφορά μεταξύ τους είναι χαώδεις. Το κεντρικό ερώτημα είναι διαφορετικό.

Και κάποια σκόρπια «ο εθνικισμός εγκαλεί τα άτομα ως υποκείμενα» (σελ394)….. γιατί υπάρχει κάποιος «-ισμός» που δεν κάνει το ίδιο ; Πως νομιμοποιούσε την εξουσία της η αριστερά εκεί όπου κυβέρνησε ; Εδώ ο δημητράκης όλο μιλά για εθνική ενότητα….. κάτι που ο Νίκος κάπου το λέει ότι διαφωνεί.


…..

Να κάνω τη δική μου (θετική) ερμηνεία για αυτό το κεφάλαιο. Νομίζω ότι αυτό που ο Νίκος θέλει να πει μέσω της απόρριψης του ψυρούκη είναι ότι στη κύπρο «η αριστερά υπέπεσε σε σοβινιστικά λάθη» και «δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τον εθνικισμό της» (σελ409). Και μέσω του ψυρούκη μεταφέρει μηνύματα σε αρκετούς εν Κύπρο αριστεροεθνικιστές. Άσε που στέλνεται και ένα μήνυμα στο σύντροφο Δημήτρη: Μην νομίσεις ότι σκοτώνοντας τη λύση κάνεις αντι-ιμπεριαλιστικό αγώνα.....


Κεφάλαιο 9.
Ο τίτλος του κεφαλαίου υποσχόταν πολλά. Αριστερά και συνταγματισμός !! Σκέφτηκα ότι την αριστερά την έχω κατηγοριοποιήσει στο μυαλό μου ως κριτική – ποτέ ως πρόταση! Τι σύνταγμα να πρότεινε άραγε η αριστερά ; Και τι συνταγματικές δομές θα δημιουργούσε η αριστερά σε μια χώρα με εθνοτική διένεξη ; Δεν ξέρω πως χρησιμοποιώντας τον ιστορικό υλισμό μπορεί να επιχειρηματολογήσει υπέρ ή κατά του ομόσπονδου κρατικού μηχανισμού, υπέρ του προεδρικού συστήματος, της κοινοβουλευτικής ή άμεσης δημοκρατίας, ή του δικοινοτισμού κλπ.


Βεβαίως το γεγονός ότι αυτό υποσχόταν σε εμένα ο τίτλος, δεν σημαίνει ότι αυτό είχε στο μυαλό του ο συγγραφέας. Ο Νίκος ξεκινά με κάποιες σημαντικές μεθοδολογικές παρατηρήσεις. Από κει και πέρα αφιερώνει μεγάλο μέρος του κεφαλαίου για να απορρίψει τον πλειοψηφισμό και να καταδείξει την αναγκαιότητα του δικοινοτισμού. Και αφού το κάνει αυτό, απορρίπτει και τον δικοινότισμό, μέσω της πολιτότητας και μιας νέας ιδιότητας του πολίτη (το οποίο συνεχίζεται στο κεφ. 10).

Τα δύο αυτά βήματα δεν γίνονται μεθοδολογικά με τον ίδιο τρόπο. Ο δικοινοτισμός στηρίζεται ενάντια στο πλειοψηφισμό με επιχειρήματα πολιτικά, πρακτικά και σε κάποιο βαθμό επιχειρήματα που μπορεί κάποιος να βρει στη δεξιά – «το υπογράψαμε/ αποδεκτήκαμε», «είναι το μόνο εφικτό», αλλά κυρίως γιατί ο «πλειοψηφισμός μπορεί να οδηγήσει σε μια τυραννία της πλειοψηφίας».

Το δεύτερο βήμα δεν ακολουθεί την ίδια μορφή ανάλυση και επιχειρηματολογίας. Μπαίνει σε μια αντίληψη του πρέπει να του δούμε έτσι, πρέπει να υπερβούμε αυτό, πρέπει να αλλάξουμε την αντίληψη μας σε εκείνο..... Από τη μια προσπαθούσα μέσα από τις πολλές αφαιρέσεις να αντιληφθώ τελικά τι είναι αυτή η πολιτότητα και η ιδιότητα του πολίτη, και από την άλλη σκεφτόμουνα πως θα το πετύχουμε πρακτικά αυτό ;

Βεβαίως, άμα το δεις αλλιώς, τότε καταλήγεις στο συμπέρασμα : ευχαριστώ πολύ – βεβαίως άμα μπορούσαμε να δούμε το κόσμο έτσι δεν θα χρειαζόταν ούτε ο δικοινοτισμός ούτε η συναινετική δημοκρατία. Το θέμα είναι ότι αυτά τα κρατικά σχήματα προέκυψαν ακριβώς από αυτό το πρακτικό πρόβλημα. Ότι ο κόσμος βλέπει και ορίζει τον εαυτό του μέσα από τα έθνη. Και τη σύγκρουση ως εθνοτική. Το θέτει βεβαίως ως ερώτημα, γιατί η συλλογικότητα που λέγεται έθνος να υπερβαίνει τη τάξη ή το φύλο ; ή πιο μετά: «Γιατί υπάρχει τόσο λίγο ενδιαφέρον για ολοκληρωμένη έννοια του πολίτη». Αυτά δεν τίθενται ως ερωτήματα από ένα επιστήμονα που θέτει το ερώτημα και προσπαθεί να δώσει την απάντηση (υπάρχει τόσο λίγο ενδιαφέρον γιατί το α το β το γ). Αυτά τίθενται ως φιλοσοφικά normative ερωτήματα …. και σε κάποιο βαθμό παραπονιάρικα. Μα γιατί να το βλέπουμε έτσι και όχι αλλιώς ; Αφού ο δικός μου τρόπος είναι καλύτερος!


Βεβαίως ακόμα και έτσι, το φιλοσοφικό ερώτημα δεν παύει να είναι σημαντικό, αλλά επί του πρακτέου δεν αλλάζει το γεγονός ότι αυτό το περίεργο πράγμα που λέγεται έθνος καταφέρνει να υπερβαίνει πάντα τις όποιες άλλες προσπάθειες συλλογικότητας ή συλλογικής δράσης. Ούτε εγώ ξέρω γιατί, αλλά έχει κάτι αυτή η συλλογικότητα που λέγεται έθνος που συγκολλά το κόσμο περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Και είναι ακριβώς πάνω σε αυτές τις παραδοχές που στηρίζονται τα μοντέλα εθνοτικών διενέξεων που συμφωνήσαμε και συζητούμε. Είναι όλα δεξιά και ξεκινούν από τη παραδοχή ότι αφού οι εμπλεκόμενοι το αναπροσδιορίζονται πρωταρχικά ως «έθνος» εγώ το παίρνω ως δεδομένο και προσπαθώ να βρω αυτή τη λύση που τουλάχιστο δεν θα σκοτώνονται. Το πε και ο περιστιάνης. Μπορεί το κράτος να δημιουργήσει έθνος. Αυτό δεν σημαίνει ότι το κράτος, αφού έχει δημιουργηθεί το εθνός θα μπορέσει να το αποδημήσει . Έχει κάτι πολύ δυναμικό αυτό το έθνος.


Έτσι, δεν συμμερίζομαι την άποψη, ότι αυτό θα επιτευχτεί μέσω του δικοινοτισμού. Το πα και στις φάλιες, ότι αν και θεωρητικά με τη λύση θα δημιουργηθούν νέες συνθήκες για νέες συλλογικές δράσεις πέρα από τις εθνικές, έχω σοβαρές αμφιβολίες ότι αυτό όντως θα γίνει. Πως πίστευε η αριστερά ότι με την αυτοδιάθεση θα οδηγιόταν στο σοσιαλισμό, και τελικά η ιδέα υφαρπάχθηκε από τους εθνικιστές οδηγώντας σε ένα σωρό εθνικιστικά καθεστώτα, ή και σε εθνοτικές διενέξεις μέσα στα νέα κράτη ; ε, κάπως έτσι.


Ο δικοινοτισμός υποστηρίζεται με επιχειρήματα «επειδή ο κόσμος είναι έτσι». Η πολιτότητα με επιχειρήματα του τύπου «ο κόσμος θα έπρεπε να ήταν έτσι».


Τέλος, σε σχέση με την ελβετία, και αφού ο Νίκος ανάφερε το πόσο σημαντική είναι η συγκριτική ανάλυση να αναφέρουμε δύο τρία σημεία συγκριτικά. Η Ελβετία δεν έχει βιώσει εθνοτική σύγκρουση εδώ και αιώνες.... ακόμα και όταν οι μαμάδες τους συγκρούονταν σε δύο παγκόσμιους πολέμους. Δεν είναι το ίδιο για μια χώρα όπου τα έθνη ήρθαν πρόσφατα σε αιματηρές συγκρίσεις. Είναι ένα άντρο καπιταλισμού. Έχει χρόνια δημοκρατικής παράδοσης. Από την άλλη το μη-κράτος, περισσότερο προσεγγίζει τη φιλελεύθερη κοινωνία των πολιτών (φράση του συρμού κατά το Νίκο), παρά συλλογικές δράσεις συντεχνιών εργατών, ή αλλοσπως. Για να μην αναφέρουμε ότι και εκεί ξεκίνησε τελευταίως να αναπτύσσεται έντονα αντιρατσιστικός λόγος. Τα πε και ο περιστιάνης καλύτερα από μένα και πρόσφερε σειρά αντιρρήσεων σε σχέση με το συγκριτική ανάλυση μεταξύ κύπρου και ελβετίας.


Και με αυτά κι αυτά κεφάλαιο 10
Ξεκινάει με το πρόβλημα πως να οριστούν οι όροι έθνος, κοινότητα, μειονότητα κλπ Περνάει και από θέμα του φύλου.... όπου το ήμαρτον μου να το πω. Ναι, το κυπριακό ενισχύει μια φαλλοκρατική αντίληψη της κοινωνίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι αν το θέμα του φύλου μπει στη πρώτη γραμμή της συζήτησης θα βοηθήσει στο να υπερβούμε το «εθνικό», το «δικοινοτικό». Είναι μια τεράστια υπόθεση για την κατεύθυνση της αιτιότητας η οποία δεν αποδεικνύεται με τίποτα. Αν επειδή Α (κυπριακό – εθνικιστικός λόγος) τότε Β (καταπίεση γυναικών), δεν σημαίνει ότι αν αλλάξουμε το Β τότε θα αλλάξει κάτι και στο Α. Οι γυναίκες με ίσα δικαιώματα μπορούν να είναι το ίδιο εθνικίστριες και ρατσίστριες όπως οι άντρες. Λιγότερο βίαιες, ναι. Λιγότερο ρατσίστριες, έχω τις αμφιβολίες μου.


Τώρα όσον αφορά την έννοια του πολίτη ένα μεγάλο μέρος της κριτικής την έχω είδη κάνει πιο πάνω. Από κει και πέρα ένα σωρό επιθυμίες σε ρυθμό μανιφέστου, ακούγονται ωραίες, αλλά – όπως συμβαίνει στα μανιφέστα – παραμένουν γενικόλογες. Επί του πρακτέου, αν και δύσκολα μπορεί κάποιος να διαφωνήσει, δεν ξέρω πως θα επιτευχθεί «ένα δημοκρατικό κράτος με ενισχυμένο το ρόλο των ενεργών πολιτών και κινημάτων με εθνικό όραμα» «μια δημοκρατία νέου τύπου , ένας αριστερός φεντεραλισμός», «ένα ισχυρό κίνημα επαναπροσέγγισης και ένας ευφάνταστος ακτιβισμός». Δεν διαφωνώ απλά δεν ξέρω πως θα καταφέρουμε το πολίτη να βλέπει την ιδιότητα του πολίτη ριζοσπαστικά και ταυτόχρονα ούτε εθνικά ούτε εθνικιστικά ούτε φιλελεύθερα.... Θα τον συγχύσουμε τον άνθρωπο.


Συμπερασματικά
Πάρτε το βιβλίο. Διαβάστε το. Πόσα βιβλία να διαβάσετε ακόμα και να ασχολείστε αν ο γρίβας ήταν πατριώτης ή προδότης. Αν ο μακάριος ήταν πατριώτης ή προδότης ; Και άλλα γνωστά ξεπερασμένα και χιλιοειπωμένα τάχα μου ιστορικά ερωτήματα. Ευκαιρία να δείτε και το κόσμο αλλιώς. Να πάρετε θέση πάνω σε ερωτήματα που ίσως δεν σκεφτήκατε ποτέ. Και ας διαφωνήσετε.

ο ψευδοευρωπαϊσμός του δησυ και τα αμπελοπουλια

Καλά μιλούμε ο χατζηγιάννης χτες στο μεσημεριανό του ρικ έδωσε ρέστα. Αν ήξερα πως να βρω το βιντεο και πως να το αναρτήσω είναι κανονικό μάθημα γελοιότητας και λαικισμού. Ο δημοσιογράφος δε, απαθής. το μόνο που κάμνει είναι να λέει τώρα μίλα εσύ, τώρα εσύ, τώρα δεν έχουμε χρόνο.......


το θέμα βεβαίως τα αμπελοπούλια.


Δείτε βουλευτή του κατά τα άλλα σοβαρού, ευρωπαικού - ιμιsh κόμματος.


Άκου πως αντιλαμβάνεται ο κ. Βουλευτής τη δημοκρατία.


Λέει ο αντιπρώσοπος του πτηνολογικού ότι στη κύπρο σκοτώνουμε 1.5 με 2 εκατομμύρια αμπελοπούλια. Φκαίνει ο χατζηγιάννης (αλήθεια με τι ιδιότητα;) και λέει ότι αυτά είναι υπερβολές, εκφοβισμοί κλπ κλπ. Τον διακόπτει ο άλλος και του λέει μα έχετε λάθος, έχουμε νούμερα και τι απαντά ο άνθρωπος ; !!!

Άκου να σου πω, να μην με διακόπτεις. Εδώ έχουμε δημοκρατία, και αν θέλεις εσύ να επιβάλεις την άποψη σου, δικαίωμα σου.

!!!!

Μα τι όμορφη αντίληψη κουβαλούν σε αυτό το ευρωπαικό κόμμα για τη δημοκρατία.


Τελικά δημοκρατία είναι το δικαίωμα στη μαλακία.


Ούτε έχει σημασία αν ένας από τους δύο ισχυρισμούς είναι λανθασμένος. Γιατί το πόσσα πουλιά σκοτώνονται δεν είναι θέμα, ούτε ιδεολογίας, ούτε άποψης. πόσον μάλλον δημοκρατίας. είναι κάτι το οποίο με το ένα ή τον άλλο τρόπο μπορείς να το ερευνήσεις.


με το ίδιο σκεπτικό, θα μπορούσα να βγω στη τηλεοραση και να ισχυριστώ για παράδειγμα ότι "ο κύριος Χ. είναι γκέυ". Και αν αυτός τολμούσε να με διακόψει θα του έλεγα:

άκου να σου πω μη με διακόπτεις. Εδώ έχουμε δημοκρατία, και δεν μπορείς εσύ να μου επιβάλεις την άποψη σου.


το ρεσιτάλ όμως δόθηκε μετά. Με τον αντιπρόσωπο των φίλων της γης.
Όπου, πέρα από το γεγονός ότι ο ψευδοδημοκράτης κ. Χατζηγιάννης τον διέκοπτε συνεχώς, έδωσε ένα μάθημα δημοκρατικού διαλόγου.


- Είστε πληρωμένοι από του τούρκους
- Κύριε Χατζηγιάννη είμαστε στη δημόσια σφαίρα αν έχετε στοιχεία σας παρακαλώ να καταθέσετε.
- Από που χρηματοδοτείστε ;
- Από το υπουργείο γεωργίας, την ευρώπη και τα μέλη μας. Γι αυτό αν έχετε στοιχεία να τα καταθέσετε
- Μπαίνεται σε ξένες περιουσίες
- Κύριε χατζηγιάννη, όπου υπήρχαν ξόβεργα καλέσαμε την αστυνομία ή την θύρα. έχετε στοιχεία ;
- εκφοβίζεται ανήλικους
- κύριε χατζηγιάννη έχετε στοιχεία ;
- σταματάτε αυτοκίνητα ;
- κύριε χατζηγιάννη έχετε στοιχεία ;

και η θεική απάντηση

- Άκου να σου πω. Δεν είναι υποχρεωμένη η πολιτεία να παρακολουθεί εσάς για να παρουσιάσει στοιχεία.


!!!!!


δημοκρατία ......


Ευραπαικός πολιτισμός......


Σοβαρότης.......






Είπε βεβαίως τζι άλλα. Τα γνωστά. Όπου υπάρχει οικονομικό συμφέρον και οικονομική παρανομία, αυτός που το υποδυκνύει δυσφιμίζει τη κύπρο, πληρώνεται από τους τούρκους κλπ κλπ.Είπεν, είπεν....


Και το χειρότερο ότι μέλη τούτου του κόμματος με πρώτον τον αρχηγό του, είπεστησαν τη βρωμιά της περιρρέουσας. Και τωρά με την ίδια ευκολία, αννοίουν το στόμα τους και κατηγορούν άνευ αποδείξεων κόσμο για χρηματοδότηση..... Δεν χρειάζονται αποδείξεις και χαρτόσημα..... έτσι μπράβο.



Δεν ξέρω τι μπορεί να κάμουν οι ακτιβιστές. Εγώ θα έλεγα να τον πάρουν δικαστήριο για λίβελο. Και ταυτόχρονα, να αντιγράψουν το συγκεκριμένο απόσπασμα, και να το στείλουν σε όσα φόρα μπορούν ευρωπαικά, και ΕΛΚ για να δείξουν τη ευρωπαικό πρόσωπο κουβαλά ο συναγερμός.





Αλήθεια οι οικολόγοι ποιά είναι η άποψη τους ; μεταξύ αντιτουρκισμού και περιβαλλοντισμού τι επιλέγουν ;

"Το ξίφος του Λαού"

«Κι ας προσπαθούν πολλοί δυστηχώς και του προοδευτικού χώρου, να αναδειχθούν σε μετά χριστό προφήτες, ταυτίζοντας το Μακάριο με το Γρίβα – αν είναι ποτέ αυτό δυνατό – για τα δεινά της πατρίδας μας ξεχνώντας τις συνθήκες που επικρατούσαν. Αυτό για μένα είναι ύβρις».

Δρ. Παναγιώτης Μαύρου Πολίτης 1 Αυγούστου 2010.

Το όλο άρθρο εδώ:
http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=961281&-V=archivearticles


Κλασσική ατάκα.

Που κρύβει ένα σωρό αντιλήψεις – και μέσα στο χώρο της αριστεράς δυστηχώς – οι οποίες έχουν εγκλωβίσει το διάλογο και έχουν φυλακίσει τη σκέψη.

Ας ξεκινήσουμε λίγο το λόγο του συγγραφέα:

"Δεν είναι λίγες οι προσωπικότητες που αναδείχθηκαν σε μεγάλες μορφές για τη χώρα τους ή για το παγκόσμιο. Μορφές που έχουν σκλαβώσει και συγκινήσει με τη μεγαλοψυχία τους, την ευφυΐα τους, τον ηρωισμό τους, την αγάπη τους για τον άνθρωπο, την πατρίδα τους, τον κόσμο γενικά. Γίγαντες που με τις ανακαλύψεις τους, την τέχνη τους, την ποίηση τους, την ιεραποστολή τους και την προσφορά τους γενικά στα κοινά, έχουν κατακτήσει μια θέση στις καρδιές των συμπατριωτών τους ή της ανθρωπότητας ολόκληρης για την προώθηση του πολιτισμού που τόσο πάσχει στις μέρες μας..... ολόκληρος λαός ορφάνεψε. Ο μεγάλος του ηγέτης έφυγε..... Η μεγάλη καρδιά του δεν άντεξε ..... κοφτερό μαχαίρι στη μεγάλη καρδιά του εθνάρχη Μακαρίου; ..... άμωμη μορφή του Μακαρίου που με το βίο του, την αγάπη του προς την πατρίδα και τους ανιδιοτελείς αγώνες του έδωσε ακόμη και τη ζωή του γι΄ αυτό το πολύπαθο νησί της Αφροδίτης..... ο μεγάλος ηγέτης της Κύπρου κράτησε τα ινία του κράτους με αξιοθαύμαστη μαεστρία μέχρι την προδοσία του 1974..... η επιβίωση της νεοσύστατης Δημοκρατίας τα πρώτα 14 χρόνια οφείλετο στις ηγετικές ικανότητες του Προέδρου Μακαρίου, ο οποίος με ανυπέρβλητο σθένος αντιστάθηκε στα άνομα σχέδια των εχθρών της Κύπρου, ντόπιων και ξένων, που απέβλεπαν στη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ασπίδα του λαού του, ο οποίος τόσο τον λάτρεψε και με κίνδυνο της ζωής του από τις πολυάριθμες δολοπλοκίες που τον ήθελαν νεκρό, ύψωσε το επιβλητικό του ανάστημα και επέλεξε το μεγάλο «ΟΧΙ» στην παράδοση και ταπείνωση, που ήταν και η απαίτηση των ξένων νονών των εδώ αρουραίων οι οποίοι, ενδημούντες σε σκοτεινούς πολιτικούς υπονόμους, ύφαιναν τον πέπλο της προδοσίας της Κύπρου"..... (τζαι πάει τζαι πάει τζαι πάει….)

Ου γριστός !!!! Μα ούλλο το άρθρο με τούντο ρυθμό!!

Τέθκιο λιβάνισμα δεν είδα ποτέ μου !! έφαεν τζαι το πόνημα των 2 ευρώ του Χριστόδουλου σε αριθμό επιθέτων.

Φυσικά για να είμαστε ειλικρινής, το πιο πάνω είναι άρθρο σε εφημερίδα. Ο συγγραφέας φαντάζουμαι δεν είναι ούτε ιστορικός, ούτε επιστημονικό άρθρο διατείνεται ότι είναι, έτσι που θα μπορούσε να δικαιολογηθεί ο ποιητικός οίστρος, σε ύφος εθνικού μνημόσυνου. Βεβαίως εδώ δεν είναι από τη λογοτεχνική του αξία που θα κρίνουμε το άρθρο, αλλά από την ιστορική – πολιτική.

Ας πάμε στα πιο σημαντικά, τα οποία για να τα βρεις πρέπει να τα αλιεύσεις από τα επίθετα.

Τίθεται κατ αρχή ένα θέμα πως βλέπουμε το παρελθόν. Προσπαθώντας να το εξηγήσουμε / καταλάβουμε, ή με στόχο να το κρίνουμε ;

Πρόσφατα σε μια συζήτση με ένα διδάκτωρ της Ιστορίας που ασχολήθηκε με το μακάριο της δεκαετίας του 50, μου είπε Είναι εύκολο να τον κρίνεις εκ των υστέρων (ή να κάμνεις τον μετά χριστόν προφήτη όπως λέει ο Δρ. Μαύρος). Αλλά στόχος του ιστορικού δεν είναι να κρίνει. Για παράδειγμα, δεν θα τον κρίνει γιατί απέριψε τις προτάσεις του Χάρτιγκ αλλά θα προσπαθήσει να καταλάβει γιατί το έκαμε. Να καταλάβει γιατί έπραξε έτσι όπως έπραξε. Βάση της παιδείας που έλαβε, βάση του περιβάλλοντος που εμεγάλωσε, βάση των συνθηκών που επικρατούσαν τότε. Και βεβαίως το κύριο επιχείρημα του ήταν: Στο κάτω κάτω μου λέει αν ήταν άλλος, θα έπρατε διαφορετικά ;

Αν ήταν άλλος απαντώ, πόσο πιο χειρότερα θα ήταν τα πράγματα ;

Η αλήθεια είναι ότι οι ιστορικοί (όχι οι δικοί μας δακάτω βεβαίως) κατά κανόνα αποφεύγουν τις ηθικές ή άλλες κρίσεις του παρλεθόντος. Η διαφορά φαίνεται για παράδειγμα μεταξύ του χατζηβασιλείου (ιστορικός) και του ηρακλείδη (πολιτικού επιστήμονα). Στον πρώτο δεν θα βρεις ιδιαίτερες αξιολογικές κρίσεις για τους ιδρυτές της εοκα. Αντίθετα αφιερώνει μεγάλο μέρος του βιβλίου του για εξηγήσει πως αυτοί οι άνθρωποι σκέφτονταν με το τρόπο που σκέφτοναν. Ο ηρακλείδης από την άλλη βάλλει κατά ρυπάς εναντίων του Μακαρίου. Λαικίστης, τυχοδιώκτης, ακολουθούσε βυζαντινού τύπου διπλωματία, πίεζε τον αντίπαλο του μέχρι να το φέρει στα όρια του κλπ κλπ

Έτσι τίθεται ένα ερώτημα για το πώς αντιμετωπίζουμε τα πρόσωπα του παρελθόντος, κυρίως γιατί μας έλαχε να βρίσκομαστε «εκ των υστέρων». Κι αφού είμαστε εκ των υστέρων, και εκ του ασφαλούς, και το αποτέλεσμα το ξέρουμε, είναι εύκολο για μας να κάνουμε του κριτές ή τους μετά χριστό προφήτες. Άρα καλύτερα να μην κρίνεις.

Το ερώτημα είναι βεβαίως, αν θα αντιμετωπίζουμε έτσι το Μακάριο, με ποια λογική θα κρίνουμε τους υπόλοιπους ;

Πως είναι δυνατόν να κρίνουμε το γρίβα, τους εοκαβητατζίες, του χουντικούς και το Μακάριο να μην τον κρίνουμε γιατί ήταν τέτοιες οι συνθήκες. Πως νοείται να κρίνω το Γρίβα, και να μην κρίνω το Μακάριο ; ή το Ακελ ; ή τον όποιοδήποτε ;

Σχετικό με το ποιο πάνω, και αφορά το το επιχείρημα του κ. Μαύρου είναι ότι ότι οι επικριτές του μακαρίου «ξεχνούν τις συνθήκες που επικρατούσαν».


Το πρόβλημα με την επίκληση των συνθηκών, είναι ότι καταλήγουν συχνά να δικαιολογούν τα πάντα. Η παραγνώριση τους είναι το ίδιο επικίνδυνη με το να τις επικαλούμαστε για τα πάντα.

Ξανά το ερώτημα δεν είναι σημερινό. Με τη μια ή την άλλη μορφή ταλανίζει από ανέκαθεν, τη φιλοσοφία, τις κοινωνικές επίστήμες γενικά και την ιστορία ιδιαίτερα. Από το γενίεσαι ή γίνεσαι , στο homo economicus με τις απεριόριστες επιλογές και τον homo sociologicus που καμία δυνατότητα δράσης δεν έχει, τα ίδια αντιμετωπίζουν και η ιστορικοί . Από την υπόθεση του Καρ ότι «τα γεγονότα προκαλούνται από παράγοντες ανεξάρτητους από τη βούληση των ανθρώπως που εμπλέκονται σε αυτά» , σε αντίθετες απόψεις που σε σχέση με την αιτιότητα δίνουν κυριάρχο ρόλο στη συγκυρία και τις προσωπικότητες.

Βεβαίως οι ιστορικοί, αφού πάρουν τη μεθοδολογική και φιλοσοφική τους απόφαση ως προς το πως λειτουργεί ο κόσμος – σωστή ή λανθασμένη – τείνουν να μένουν σταθερή σε αυτή τους την άποψη.

Σε αντίθεση με τον Δρ. Μαύρο οι αντικειμενικές συνθήκες αφορούν μόνο το Μακάριο και όχι τους αντιπάλους του. Επίσης η επικλήση των αντικειμενικών συνθήκων γίνεται μόνο για τα δεινά της πατρίδας, ενώ όλα τα υπόλοιπα θετικά φαίνεται να είναι αποτέλεσμα της χαρισματικής ηγεσίας του Μακαρίου.

Ίσως θα έπρεπε να πάρει κάποιες αποφάσεις ο Δρ. Μαύρος, ως προς τι ακριβώς καθορίζουν οι συνθήκες και τι όχι, πριν ξεκινήσει τέτοιου είδους λογοτεχνικές αρθρογραφίες για ιστορικά γεγονότα.

Θέλουν ιδιαίτερη προσοχή οι αντικειμενικές συνθήκες, αν και εμφανέστατα ο Δρ. Μαύρος τις χρησιμοποιεί το λιγότερο προπαγανδιστικά.

Τέλος, κάποια σχόλια για απόψεις, (αυθαίρετα συμπεράσματα θα έλεγα) που προκύπτουν από τη μακαριολαγνία (ακελική, εδεκική, δηκοική κλπ).


Το επίχειρημα ότι η κριτική στο Μακάριο συνιστά ταύτιση του με το Γρίβα είναι ιδιαίτερα φτηνό. Και ξεκινά από το αίσχος ότι η μόνη κριτική που δέχτηκε ο μακάριος ήταν η ακροδεξιά.

Λοιπόν υπάρχει και άλλη κριτική στο Μακάριο, πέραν που τη κριτική της ακροδεξιάς. Δεν θέλω να σας σοκάρω, αλλά του έγινε κριτική και από τα αριστερά και από τη φιλελεύθερη δεξιά. Κριτική η οποία αντί να φέρει την απονομομοποίηση ενός κατεστημένου και μιας αντίληψης που μας εκυβέρνησε από το 60 μέχρι την εισβολή, εκλωβίστηκε σε μια κατασκευασμένη κόντρα μεταξύ Ακελ και Δησυ. Μια κόντρα ανευ νοήματος και άνευ περιοχομένου.

Σε σχέση με το επιχείρημα της ταύτισης του Μακάριου με τον Γρίβα όσον αφορά τη καταστροφή.

Καταρχή να πούμε ότι αν κάποιος συγκρίνει τους δύο, θα μπορέσει να βρει και κοινά χαρακτηριστικά. Κάτι που δεν είναι παράδοξο, έστω και να μεταγενέστρα οι δύο ήρταν σε σύγκρουση. Το ένα δεν αποκκλείει το άλλο. Τωρά όσον αφορά τις ευθύνες του καθ ενός στη καταστροφή, εξαρτάται βεβαίως πως βλέπει ο καθένας την ιστορία τούτου του τόπου.

Αν η αντίληψη μας είναι παρόμοια με του Δρ. Μαύρου ότι: οι εγγλέζοι, οι αμερικάνοι, οι τούρτζιοι, οι καλαμαράδες ελειτουργούσαν βάση σχεδίου με στόχο να καταστρέψουν την κύπρο (το αίτιο) και τους εδώκαν τη δικαιολογία οι χουντικοί και εοκαβητατζήδες με το πραξικόπημα (η αφορμή) τότε όντως ο γρίβας φέρει ευθύνη – έστω κι αν επέθανε νωρίτερα, ενώ ο Μακάριος καμία.

Να δούμε το πιο πάνω επιχείρημα – την κυριάρχη αντίληψη δηλαδή - με τον κατάληκο λογοτεχνικό τόνο:

....παρόλες τις δυσκολίες, αντιξοότητες, δολοπλοκίες, ραδιουργίες και συνωμοσίες που παρουσιάστηκαν στην πορεία για εκπλήρωση αυτού του ευγενούς οράματος. Δυστυχώς ότι δεν κατάφεραν οι ξένες δυνάμεις το πέτυχαν τα εδώ χουντοεοκαβήτικα ανδρείκελα τους που άνοιξα τις κερκόπορτες για την εισβολή των ορδών του Αττίλα



Βεβαίως υπάρχει και μια άλλη αντίληψη, η οποία δεν λαμβάνει υπόψη τις αντικειμενικές συνθήκες, παριστάνει το μετά χριστό προφήτη, και καταλήγει στα υβριστικά συμπεράσματα ότι φταίει και ο Μακάριος. Η αντίληψη λέει:

Όταν έχεις μια μειονότητα κλεισμένη για 10 χρόνια (εν 10 τα αβλοημένα !!!) μεσ τους θύλακες – άσχετο αν εσύ δεν τους έβαλες (αν και συνδιαμόρφωσες τις συνθήκες για να μπουν) , χωρίς δυνατότητες ανάπτυξης, χωρίς πολιτικά δικαιώματα, που ενίοτε τους κόφκεις τες πρώτες ύλες, ή τους κάμνεις τζαι καμιάν επίθεση, πρώτα ύστερα θα σου δημιουργήσει πρόβλημα. Πόσον μάλλον όταν η συγκεκριμένη μειονότητα έχει και μάμα, που είδη σου έσυρε πόμπες το 64 και σε απείλησε με εισβολή το 67.

Αν θεωρήσουμε τούτες τες συνθήκες ως το αίτιο, έστω κι αν συμφωνούμε με την αφορμή, τότε ο Μακάριος, σε συνδιασμό με τις θεωρεία των χαμένων ευκαιρίων, ΝΑΙ φέρει ευθύνη.


Βεβαίως η προσπάθεια να ανακατώσει το γρίβα, όταν κάμνει κάποιος κριτική του Μακάριου δεν είναι ασυνήδειτη. Είναι που τούτες τες φτηνιάρικα κομματικά επιχειρήματα.

Όπως το κάμνω κριτική της εοκα, αλλά όχι του μακαρίου....

Όπως το χλευάζω το γιωργατζικό κατεστημένο (κυρίως τις τελευταίες μέρες με τα φαξ και τα εμαιλ) αλλά όχι τον εθνάρχη.

Πάτε καλά ρε ;


Άλλα σκόρπια:

"Μέσα στο κυκεώνα της ΅σκουπιδοπολιτικής΄ και «πολιτικό-ανθρωποφαγίας» με στόχο τη διχοτόμηση του «τζιείνοι ποτζιεί τζιαι μεις ποδά», ως και τη μη ανοχή ενός γνήσιου αριστερού Προέδρου στο πηδάλιο της Κυπριακής Δημοκρατίας που έχουν εκτοξεύσει το πολιτικό θερμόμετρο στα ύψη αφήνοντας τους πολίτες άφωνους και απορημένους, η μνήμη μάς παίρνει 33 χρόνια πίσω, στον Αύγουστο του 1977 όταν ένας ολόκληρος λαός ορφάνεψε "

Μα με τι αριστοτεχνικό τρόπο το παίρνει που τον γνήσιο αριστερό πρόεδρο, στο μακάριο είναι για να οσκαρ. Βεβαίως ο Μακάριος επειδή ήταν μια αλούπα, μπορεί κάποιος να αλιεύσει στις ομιλίες του ότι τον βολεύκει για να υποστηρίξει ότι θέλει. Αν τζαι για να μαι ειλικρινής οι συνεχιστές του οράματος του σήμερα, μάλλον δεν είναι ο σημερινός «γνήσιος αριστερός πρόεδρος», αλλά τζίηνοι που ήταν από ανέκαθεν. Το δηκο, η εδεκ, κλπ κλπ.

Πάντως ενώ τα πάντα μπορείς να τα αλιεύσεις που τον μακάριο, τούτο θα ήθελα να ήξερα που το ήβρε:

"Το όραμα του Εθνάρχη Μακαρίου για μια Κύπρο - γέφυρα συναδέλφωσης και ειρήνης μεταξύ διαφόρων λαών και πολιτισμών για ένα ειρηνικό νησί - κοινή πατρίδα για όλους τους κατοίκους της ανεξάρτητα από φυλή, θρησκεία και εθνικότητα, έπαιρνε σιγά, σιγά σάρκα και οστά "


!!!!!

Κάτι πρέπει να έπινε δεν εξηγείτε διαφορετικά. Ο Μακάριος ;;;; !!! είχε έτσι όραμα !!! Τζαι εγώ που ενόμιζα ότι το όραμα του ήταν η ένωσις!!

Τζαι τούτα ούλλα που αναφέρνει , επαίρναν σιγά σιγά σάρκα και οστά !!!!
Μα πότε σιορ ;
Που το 60 ως το 74 ;


Γιατί το άλλο κλασικό της κυριάρχης άποψης:

"μη λειτουργήσιμου συντάγματος που μας επέβαλαν"

Δεν θέλω να σε απογοητεύσω ρε φίλε, αλλά εν που το 60 που είναι γνωστό ότι ο Μακάριος εγνώριζε για τις διαπραγματεύσεις, ενημερωνόταν και συνδιαμόρφωνε προτάσεις, εβρισκόμενος στην αθήνα. Το γεγονός ότι τα εφόρτωσε στο Καραμανλή μετά είναι καθαρά δείγμα φτηνού λαικισμού και τυχοδιωκτισμού. Τωρά για το μη – λειτουργίσιμο , εν σε ενημερώσαν ότι η δικοινοτική που διαπραγμετε΄θκεται (διαπραγματέυκετουν ; ) ο "γνήσιος αριστερός πρόεδρος" το ίδιο πράμα εννά ναι ;

"Ο μεγάλος του ηγέτης έφυγε. Η μεγάλη καρδιά του δεν άντεξε την προδοσία των «υπερελλήνων» που ουσιαστικά τον σκότωσαν, γιατί, τι άλλο ήταν το προδοτικό χουντοεκαβήτικο πραξικόπημα από κοφτερό μαχαίρι στη μεγάλη καρδιά του εθνάρχη Μακαρίου "

Αν είσαι πολιτικός, το πιο σοφό θα ήταν να πάεις που καρδία. Πάει πολλά με την εθνική λογοτεχνία. Αν πάεις που καρδία, πα να πει ότι κάποιον πόνο είχες στη καρδιά, και το πιο πιθανόν είναι η αγάπη σου για την πατρίδα. Άτε που κανένα πνεύμονα ..... Πνιγόταν ο αγωνιζόμενος πνεύμονας, χωρίς τον αέρα της ελευθερίας, ασφυκτυούσε μπροστά στα χρονοδιαγράμματα..... Το τραγικό θα ήταν να είσαι πολιτικός και να πάεις που καρκίνο του προστάτη.... Τι σκατά θα βρουν να πουν, είμαι περίεργος.


"Ασπίδα του λαού του, ο οποίος τόσο τον λάτρεψε και με κίνδυνο της ζωής του"

Ο λαός !!! έκαμεν έτσι πράμα ; !!! Απότι ξέρω λίοι αντισταθήκαν..... πιο λίγοι από τους αντιστασιακούς αστυνομικούς. Ο λαός αν τζαι εψήφιζεν τον, δεν έβαλε σε κίνδυνο τη ζωή του. Να μεν λαλούμε μαλακίες. Ο λαός ξέρει τζαι πότε εννά θυσιαστεί τζαι πότε εννα βάλει σε κίνδυνο τη ζωή του. Κάποιοι αντισταθήκαν, τζαι ήταν μετρημένοι.


"δεν άργησε να έλθει η πρόοδος και η ανάπτυξη σ΄ όλους τους τομείς της ζωής που εξασφάλιζε την ευημερία του φιλοπρόοδου λαού της Κύπρου εις πείσμαν των εχθρών της "

Εγώ πάντως δεν ξέρω κανένα ηγέτη που να έφερε πρόοδο σε όλους τους τομείς της ζωής. Των παραπάνω, ακόμη και των πιο μεγάλων, κάτι ήταν να τους φύει. Του μακάριου βεβαίως, όχι.

Όσο για το «φιλοπρόοδο λαό», τι να πω ;



Να ρωτήσω, τούτος εν αριστερός ;

Η πολιτική κατευνασμού της Τουρκίας, διεκδικητικοί ρεαλιστές ηττοπαθείς και άλλα πτηνά

Aν κάμετε μιαν αναζήτηση στο γκουγκολ, με τις λέξεις "όπως έχει αποδείξει (ή διδάξει)η ιστορία, κατευνασμός, Τουρκία", θα βρείτε εκατοντάδες άρθρα. Μια ατάκα που αποκλείεται να μην την έχετε δει. Ότι η ιστορία έχει αποδείξει ότι ο τσαμπερλειν απέτυχε, και μαζί του απέτυχε και η πολιτική του κατευνασμού, άρα όποιος προσπαθεί να κατευνάσει τη Τουρκία θα πάθει τα ίδια. Έτσι κατηγορούνται οι ελληνικές κυβερνήσεις για προσπάθεια κατευνασμού της άγκυρας, κατηγορείται ο χριστόφιας για το ίδιο πράμα, αλλά αν δεν απατώμαι και ο ίδιος ο σύντροφος εχρησιμοποίησε παρόμοιο συνειρμό σε συνέντευξη του σε ξένα μέσα ενημέρωσης.


Να δούμε τη παραπάνω πρόταση, μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο της μπούρδας του διαχωρισμού της εξωτερικής πολιτικής σε "μετριοπαθείς", "διεκδικητικούς", ρεαλιστές" "ηττοπαθείς", "απορριπτικούς" κλπ.

Ακόμα μια τεράστια παπαρολογία που ταλανίζει τη κυπριακή πολιτική σκέψη και ανάλυση.


Να την πιάμε τη φράση κομμάτι κομμάτι.


Το πιο εκνευριστικό βεβαίως από όλα είναι η φράση "όπως διδάσκει η ιστορία". Τι τους φταιει η μαύρη η ιστορία τζαι ανακατώνουν την πάντα, δεν εκατάλαβα ποττέ μου.

Καταρχήν, η όλη σχολή σκέψης βασίζεται σε μιαν υπόθεση, ότι η ιστορία όντως διδάσκει.

Βεβαίως δεν θέλω να σας σοκάρω, αλλά η ιστορία μπορεί να διδάσκει, μπορεί τζαι να μεν διδάσκει, μπορεί τζαι να διδάσκει λάθος πράματα, μπορεί να μεν διδάσκει ένα πράμα μόνο..... μπορεί ....


(ξέρω ότι σοκάρεστε.... μα η ιστορία δεν διδάσκει ;

δύο παραδείγματα...... όταν ο κρουτσιεφ επήεν να βάλει τους πυραύλους στη Κούβα, οι στρατιωτικοί των ΗΠΑ, ελαλούσαν του κένεντυ το παράδειγμα του τσάμπερλειν. Να τους χτυπήσουμε τωρά γιατί με τη πολιτική του κατευνασμού θα αποθρασυνθούν. Αυτό τους είχε διδάξει η πρόσφατη ιστορία. Η διαφορά ποία ήταν ; ότι το παράδειγμα άλλαξε. Αν εχτύπαν δεν θα εμιλούσαμε για τρίτο παγκόσμιο, αλλά για πυρηνικό πόλεμο. Αν άκουε την "ιστορία" τι έπρεπεν να πράξει ; Πότε είχε στην ιστορία παρόμοιο όπλο ; ...... και τελικά χωρίς να επιτεθεί εκατάφερεν όχι μόνο να μεν βάλουν πύραυλους στη Κούβα αλλά να πουλήσει στον κρούτσιεφ αέρα για αντάλλαγμα.


Πχ 2. Στη ΝΥ όχι μόνο ο τάσσος, αλλά και ο τάχα μου ρεαλιστής γλαύκος, εποντάραν σε αυτό που τους είχε διδάξει η ιστορία. ότι "ο ντεκτας δεν θα προδώσει τον εαυτό του". Και Είχαν δίκαιο!!!! Αυτόν εδίδασκεν η ιστορία. Ο ντεκτάς πάντα τα επιλιάρησκεν. Και όμως ήρτεν ο ερτογάν τζαι ετράβησεν μας την ...... )


με τούτο δεν θέλω να ισχυριστώ ότι η ιστορία δεν διδάσκει.... Αλλά καλό είναι να το χουμεν υπόψιν. γιατί παραδείγματα παρόμοια υπάρχουν τζι άλλα.


Επίσης το να διδάσκει είναι ένα τεράστια υπόθεση (assumption). Σημαίνει ότι η ανθρώπινη ιστορία όπως η φύση, διέπεται που κανόνες και νόμους και επαναλαμβάνεται κλπ κλπ. άμαν υπάρχουν τούτο οι νόμοι τζαι καταφέρεις τζαι έβρεις τους, πα να πει ότι άμαν τους ακολουθάς στην εξωτερική πολιτική εν εσσιει να ΄χάσεις.


Τέλος πάντων δεν θα μπω σε τούτη τη συζήτηση αλλά καλό είναι να θυμόμαστε ότι υπάρχουν τζαι άνθρωποι που πιστεύουν ότι κάθε περίπτωση είναι μοναδική, και ότι είναι μάταιη η προσπάθεια γενίκευσης και η κατασκευή θεωρητικών νόμων.


Ας αποδεκτούμεν όμως για χάρη της συζήτησης ότι η ιστορία όντως διδάσκει. Να μπούμε σε μια κανονική διαδικασία της θετικιστικής σκέψης.

ΑΝ διδάσκει πως το κάμνει;


Καταρχήν, αν διδάσκει το κάμνει μέσω ΕΝΟΣ παραδείγματος (του ευλοημένου του τσαμπερλειν) ;

Μα ΕΝΟΣ παραδείγματος ; !!!! ΕΝΑ μόνο ; !!!!

Και αν εγώ φέρω ας πούμε ένα παράδειγμα ενός διεκδικητικού που απέτυχε (ξέρω γω ο Αλκιβιάδης ) τότε το μάθημα της ιστορίας στέκει ακόμα, απορρίπτεται , τίθεται υπό αμφισβήτηση ;

Και τι γίνεται αν φέρω δύο ;


Είναι βεβαίως συγκλονιστικό πως για τόσους και τόσους "αναλυταί", η περίφημη διδαχή της ιστορίας συμπυκνώνεται σε ένα μόνο άτομο (και ιμπεριαλιστή εγγλέζο μάλιστα), σε ένα μόνο χρονικό σημείο της ιστορίας !!!


Για να μας πείσουν ότι όντως αυτό διδάσκει η ιστορία δεν θα έπρεπε τουλάχιστον να μας εφέρναν τουλάχιστο καμιά 50-100 παραδείγματα που την ιστορία; Και βεβαίως, θα έπρεπε να μας επείθαν ότι όντως όσοι ακολουθήσαν πολιτική κατευνασμού αποτύχαν , ενώ όσοι ακολουθήσαν διεκδικητική πολιτική επετύχαν.


Για να το κάμεις όμως τούτο, μιαν εμπειρική έρευνα δηλαδή - για να ερευνήσεις ποια στρατηγική είναι η καλύτερη, αναγκαστικά - θέλοντας και μη θα έρθεις αντιμέτωπος με το πρώτο μεγάλο καυλί της έρευνας - i.e. το πρόβλημα του ορισμού των εννοιών.

Αυτή είναι η ευτυχία του να είσαι πολιτικός, δημοσιογράφος ή "αναλυτής". Ποτέ κανένας δεν θα σε ρωτήσει (και αν σε ρωτήσει δεν θα το κάμεις) να δώκεις ένα σαφή ορισμό στις έννοιες που χρησιμοποιείς.

Ενώ αν κάμεις έρευνα, θα πρέπει να ορίσεις τους όρους - και τότε είναι πιο εύκολο να δεκτείς κριτική.


Πως ορίζεται η επιτυχία και πως η αποτυχία;

Φαίνεται τόσο αυτονόητο που φαντάζει ηλίθιο. Και όμως δεν είναι.

Ανάλογα με το πως θα ορίσεις την επιτυχία αλλάζει και το συμπέρασμα. Αν για παράδειγμα θέσεις ως επιτυχία "την επίλυση του κυπριακού" (όπως τη φαντάζεται ο καθένας εν θα κολλήσουμε τζιαμέ τωρά), τότε το συμπέρασμα είναι ότι όλοι οι πολιτικοί μας ηγέτες (διεκδικητικοί και ρεαλισταί κλπ) απέτυχαν. Τότε το συμπέρασμα είναι ότι, είναι εντελώς άσχετη η τακτική που ακολουθούμε αφού είτε έτσι είτε αλλιώς η λύση δεν είναι στο χέρι μας.


Αν χαμηλώσεις λίον το πήχη και πεις π.χ. επιτυχημένος ήταν αυτός που επέτυχε να μη μας φορτωθεί το ναυάγιο ή τζίηνος που εκατάφερε να βελτιώσει την διαπραγματευτική μας θέση (ένταξη στην ΕΕ κληρίδης ) ή ή ή ..... τότε φτάνεις σε άλλα συμπεράσματα.

Υπάρχει βεβαίως πάντα και η μέτρηση της επιτυχίας σε σχέση με το στόχο που ετέθηκε (ο τσάμπερλειν για παράδειγμα επήεν στο Μόναχο με στόχο να αποτρέψει ένα νέο μεγάλο πόλεμο), σε σχέση με άλλες ευκαιρίες κλπ κλπ.


και εκτός κυπριακού.... είναι ο μιλόσεβιτς επιτυχημένος ; ο σαντάμ ; ο βενιζέλος ; ο μέγας αλέξαντρος ; (ήταν ο μεγαλύτερος στρατηλάτης της ιστορίας - άρα επιτυχημένος.... δεν εκατάφερε να θέσει τις βάσεις για μιαν αυτοκρατορία που θα άντεχε στο χρόνο - άρα αποτυχημένος). το συμπέρασμα αλλάζει σύμφωνα με το στόχο.


εν ολίγοις είναι κάτι που πρέπει να οριστεί. ώσπου δεν ορίζεται ο καθένας ανοίει το στόμα του τζαι λαλεί ότι θέλει.


Μετά βεβαίως πρέπει να οριστούν και οι έννοιες "ρεαλιστής" διεκδικητικός, ηττοπαθής μετριοπαθής, ακραίος κλπ (η ανεξάρτητη δηλαδή μεταβλητή)

Τι είναι τούτος ο διεκδικητικός τέλος πάντων ; Είναι αυτός που αντιστέκεται στους ξένους ; αυτός που πολεμά για το δίκαιο, αυτός που κάμνει τι ακριβώς ;


Το μόνο που πρέπει να προσέξει ο ερευνητής είναι να μην ορίσει το διεκδικητικό βάση του αποτελέσματος, γιατί θα πέσει σε ταυτολογία και μετά η όλη έρευνα είναι άχρηστη.


Και βεβαίως πρέπει και να μας πείσει ότι όντως μόνο τούτες οι δύο έννοιες υπάρχουν. ή είσαι διεκδηκητικός ή μετριοπαθής. δεν έχει τρίτην επιλογή, τέταρτη κλπ ;


Λοιπόν, αφού τελειώσεις με τους ορισμούς (τζαι όντως έχεις πετύχει να κατασκευάσεις ορισμούς που δεν θα γίνονται λάστιχο) κάμνεις την έρευνα σου.


Εκεί μπορούν να συμβούν τρία τινά:

1. η έρευνα να αποδείξει την αρχική υπόθεση, ότι η πολιτική του κατευνασμού αποτυγχάνει και η διεκδικητική πολιτική φέρνει αποτελέσματα.

2. μπορεί να την απορρίψει, και οι περισσότερες περιπτώσεις θα αποδεικνύουν ότι επιτυχία φέρνει η μετριοπαθής πολιτική ή

3. μπορεί το αποτέλεσμα να μην οδηγεί σε κανένα από τα πιο πάνω συμπεράσματα. Αυτό θα συμβεί στη περίπτωση που περίπου μισές φορές φέρνει αποτέλεσμα η διεκδικητική πολιτική και τες άλλες μισές η μετριοπαθής.


τότε η έρευνα ανοίγει ένα σωρό νέους δρόμους, με πλειάδα επιλογών για τον ερευνητή.

Μπορεί να ρωτήσει π.χ. πότε ή ποία κριτήρια οδηγούν σε επιτυχία ακολουθώντας μετριοπαθή πολιτική και πότε ακολουθώντας τη διεκδικητική ;

Μπορεί να κάμει τζαι κάτι άλλο: Μπορεί να ξαναορίσει το αποτέλεσμα. Δηλαδή να ποσοτικοποιήσει ή (για να μεν μάσσιεται με νούμερα) να διαβαθμίσει το μέγεθος της επιτυχίας και της αποτυχίας.

Τι εννοώ ; Βεβαίως απέτυχε ο τσάμπερλείν ; Αλλά πόσον απέτυχε ; Τι έχασε στο κάτω κάτω ; Τη τσεχοσλοβακία, και τη θεωρητική πιθανότητα να εσταματούσαν το χίλτερ μερικούς μήνες πιο νωρίς. Εν τζαι έχασε καμία κτήση της βρετανικής αυτοκρατορίας.

Που την αλλή, ο διεκδικητικός αδόλφος τι επέτυχε ;

(Αυτό είναι ίσως το πιο συγκλονιστικό για όσους σύρνουν τούτην τη ηλίθια ατάκα. ότι πιάνουν μόνο τον ένα που τους δύο !!!! λες τζαι ο άλλος δεν υπήρχε !!!! με πιο σκεπτικό δηλαδή φέρνεις το τσιάμπερλειν ως παράδειγμα και αγνοείς τον άλλο το μαλάκα που ακολουθούσε μιαν άλλη πολιτική ; συγκρίνουν ένα "ηττοπαθή" με ένα "διεκδηκητικό' και διάσκονται μόνο από τον ένα που τους δύο!!!!!)

Ο αδόλφος, όχι μονο επαράδωσε μια γερμανία ηττημένη, οικονομικά κατεστραμμένη, πιο μιτσιά (αφού εχάσαν εδάφη) και μοιρασμένη στα δύο για τα επόμενα πενήντα χρόνια.

Ε, πόσον είναι το μέγεθος της αποτυχίας του κατευνασμού και πόσον είναι το μέγεθος της αποτυχίας του διεκδικητικού ;


Υπάρχουν ένα σωρό κατευθύνσεις που μπορεί να πιάσει η έρευνα αν το αποτέλεσμα δεν είναι ξεκάθαρο .



Κάπως έτσι γίνεται μιαν έρευνα πριν να φκάλεις τη γλώσσα σου περίπατο για τις διδαχές της ιστορίας.


Βεβαίως, αν βαρκέσαι να ασχοληθείς με τέθκιαν έρευνα, προσέχεις τουλάχιστον αν κάμνεις σύγκριση μεταξύ δύο μόνο παραδειγμάτων, να τηρείς κάποιους βασικούς κανόνες της συγκριτικής μεθοδολογίας.

Τωρά ρε πρόεδρε συγκρίνεται η ναζιστική γερμανία με τη τουρκία ;

Τζαι άτε να το δεκτώ. Η τουρκία είναι η ναζιστική γερμανία

Εμείς είμαστεν ο τσαμπερλείν ; Εμείς αν μας βάλουμε στο συνέδριο του μονάχου είμαστεν μια ισοδύναμη χώρα της έκτασης της βρετανικής αυτοκρατορίας ; Είναι πιο σωστό να βάλεις τον εαυτό σου στη θέση των βρετανών ή μήπως..... λεω μήπως..... στη θέση της τσεχοσλοβακίας .



αυτά είναι μερικά ερωτήμα για όλους όσους χρησιμοποιούν τη γνωστή ατάκα. Φαντάζομαι ότι έχουν κάμει την έρευνα τους και είναι σε θέση να υπαρσπιστούν με αποδείξεις την επαλαμβανόμενη σύγκριση.

ερογλου, συνομωσιες και σύνδεσμοι.

έσσιει θκυο τρεισ εφτομάδες που εφκήκε ο έρογλου..... τζαι νιώθω μιαν ηρεμία.
πως το λεγεν τζίηνος ο άνθρωπος.... δεν ελπίζω σε τίποτα - είμαι ελεύθερος.


αλλόπως έσσιει που τότε να κάτσω να δω ειδήσεις. ακούω κανένα πεντάλεπτο δελτίο στο ράδιο - άμα λάχει. Βλέπω καμία εξωτερική είδηση, αλλά ως τζαμέ. Άκουσα ότι κάμνουν εθνικό, αλλά δεν νιώθω καμιά όρεξη να ακούσω με τι είπεν ποιός, τι του απάντησε ο άλλος, ούτε να ακούσω κανένα δημοσιογράφο να μου πει αποκλειστικά τους διαλόγους τους.


Αποφάσισα να κρατώ τη στάση του λινοπάμπακου. Αν την εκατάλαβα σωστά συνοψίζεται στο εξής: Η κύπρος αδυνατεί να έχει δύο κράτη. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα επανενωθεί. Αργά ή γλίορα. Μπορεί με μια δομή που μας αρέσκει μπορεί με καμιάν άλλη. ατ σαμ ποιντ, ιν σαμ γουει, σαμ χαου.....


Πάντως έχει δύο εφτομάδες περνούμεν πόμπα. Να σα στουν τη περασμένη τρίτη στο τζιώρτζη.... μα μυσταγωγία. Εξέφευγες...... Και το μύνημα από παραδοσιακό τραγούδι από ετοιμοθάνατο στη γυναίκα του..... Θέλει ας βάλει μαύρα θέλει ας παντρευτεί.... τούτη η ατάκα είναι το χαιλαιτ της εφτομάδας......



Τι να γράψουμεν άλλο ;



Επήα τζαι στη παρουσιάση του βιβλίου του Ιωάννου για τις θεωρείες συνομωσίας. Δεν το έπιασα το βιβλό αλλα έχει δίκαιο ο άθρωπος.



Τες τελευταίες μέρες επιβεβαιώνεται συνέχεια. Είναι βίτσιο τελικά η συνομωσία. Εϊναι φετίχ. Μερικές φορές αναρωτιούμαι: μήπως προκαλεί ερεθισμό ; οργασμό μήπως ; Πως να εξηγηθεί αλλιώς τόσο κόλημμα ;


Πιάστο παγκύπριο.


Είπαν να το σάσουν. Εν τους άρεσε το σχέδιο. Ούτε εγώ το είδα το εβλοημένο το σχέδιο. Τζαι δεν θα απέκλεια το ενδεχόμενο, αν θα του αλλάξουν τα φώτα, να ήμουν τζαι γω εναντίον. Αλλά δεν μπορούν να επιχειρηματολογήσουν. Δεν ξέρουν άλλο τρόπο. Τζαι να θέλεις να τους στηρίξεις, δεν σε αφήνουν. Θκιώχνουν σε ρε γαμώτο. Έχουν πρόβλημα οι αθρώποι.


Φκαίνουν οι αρχιτέκτονες με το επιχείρημα (για το παρουσιαστή του μεσημεριανού του αντέννα "δικαιολογία") στατική μελέτη, εννά ππέσει, έτσι θα έχει παραπάνω σκιά, αφαιρούμεν τες τσιμεττένιες προσθήκες κλπ.

Αντί να πουν εκάμαμεν εμείς μιαν άλλη μελέτη, μπορεί να γίνει έτσι, να το δούμεν άλλοσπως, - ένα τρόπο εμάθαν. Εν τόσο δύσκολο. Όπως το γάρο που ένα δρόμο ξέρει.

Άραγες σου άμα γαμούν, αλλάσουν στάση ;


Βήμα 1 . Το κάμνει ο αντεννα θέμα. Δύο μέρες συνεχόμενες. Τη μια παρόν ο υπουργός - ο οποιός τη παραπάνω ώρα λαλεί: έτσι μου παν οι αρχιτέκτονες, και δύο πρώην υπουργοί ..... γιατί ; Να πεις εζιούσεν ο μακαρίτης ο Πεύκιος που ήταν τζαι αρχιτέκτονας, να το καταλάβω..... Οι πρώην υπουργοί ίντα σχέση έχουν ;

Τη δεύτερη μέρα, εφέραν ένα παππού, ένας του αντέννα (ο παυλου νομίζω ), κάτι παρεμβάσεις που πρώην διευθυντές, και βεβαίως...... σύνδεσμος...... Θεε.... ο πρόεδρος του "συνδέσμπου αποφήτων του παγκυπρίου".

Πρέπει να κάμουν σύνδεσμο. Είναι το πρώτο που μου γυρίζει. Και έτσι ολοκληρώνεται το σκηνικό. Έχουμε ένα παππου συγκινημένο, ένα πιο κουλτουριάρικο λόγο, ένα πρόεδρο συνδέσμου, μια παρουσιάση των πρώην διευθυντων που ενόμιζες αναφέρουνταν στο κοραή, με πασπαλισμα ελληνισμού, διαφύλαξης της ιστορικής μνήμης τζαι πάει.....


Μα εν βάρκουνται...... Εν άκουτε ίντα που μας είπεν ο άλλος εψες ;


Θέλει ας βάλει μαύρα θέλει ας παντρευτεί.....



Μετά ο αντέννας σας. Δύο μέρες μεσημεριανό, τζαι δεν έκαμεν το κόπο να καλέσει τζίηνους τους καραγκιόζηες του αρχιτεκτονες να πουν την άποψη τους. Ϊνταλως τους ήρτεν τζαι εκάμαν το έτσι σκέδιον. Την μια μέρα εφέραν τον υπουργό, την άλλη ήταν ούλλοι ενάντια στην αλλαγή. Ούτε για τα μαθκια του κόσμου να ακουστεί η άλλη άποψη.


Κια βεβάίως επιχειρηματα:

Τζαμέ σε τζίηνο το σημείο έστέκετουν ο διευθυντής. Τζαμέ έγινε μάχη. σε τούτο το σχολείο εμάθαμαν μας για τον ελληνισμό. Ε καλά ρε φίλε μου..... Σε ούλλα τα άλλα τα σχολεία εν τους εμαθέναν για τον ελληνισμό ; ούτε τζαμέ να αλλάξουν τίποτε ; Τζαι επειδή σου μάθαν για τον ελληνισμό, δεν πρέπει να αλλάξουν το παγκύπριο ; Τζαι διούν σου τζαι κάτι πάσες.... Φαίρνουν σου την ειρωνία στην άκρα της γλώσσας σου. Εγώ ήμουν πρακτικό τζαι εν τζαι θκιέβαζα τίποτε άλλο, εν το παγκύπριο που μου έμαθε για τη μικραστιατική καταστροφή, τζαι τη γενοκτονία των ποντίων...... τζαι πάει..... Σκέφτου, απόφητος του παγκύπριου τζαι δεν έκαμεν το κόπο να θκιεβάσει λίην ιστορία εκτός που το σχολείο..... Αν εν έτσι αποφοίτους που έχει, κατεδαφίστε το τζαι κανεί....... αλλά ένα γυρό ως τη σφαγή των ποντίων, στη προσπάθεια του να μασ πείσει εναντίων των αλλαγών - επήρεν μας!!!

Ο άλλος πρώην διευθυντής, επιχειρηματολογούσε στο λάζαρο, και άλλος διευθυντής ξάνά στο ρικ...... Και το ερώτημα που τίθεται βεβαίως λάζαρε είναι: γιατί τώρα ;


Μα τι μαλακισμένο ερώτημα.

Που μόνο του το ερώτημα μυρίζει συνομωσία.

Γιατί τώρα ;

Ε, πότε ; Αν όχι τώρα πότε ; Αύριο ; Μεθαύριο ; Την κότσιηνη πέμπτη ; Πότε δεν θα ερωτούσαμε: γιατί τώρα ;




Μάθετε που έστεκεν τούτος ο πρώην τζαι κάμετε του ένα άγαλμα. Θα ήταν κρίμα ένα πνεύμα με τέτοιες ανυσηχίες, να μην έχει ένα άγαλμα, μια προτομή, ένα μνημείο..... Τζαι που κάτω βέρτε του το σύνθημα..... γιατί τώρα ;


τι σήμερα, τι αύριο τι τώρα ;


Ο άλλος διευθυντής, τι είπεν σήμερα. Γιατί τόση βιασύνη ; Εν θα μπορούσαν εκ των προτέρων να διαβουλεφθούν με τα εμπλεκόμενα μέρη για να μην έχουμε τις διαμαρτυρίες ;


Διευθυντής!!!

Μα καλά γιε μου, για κάθε έργο που θα κάμνει το κράτος θα σε ρωτά εσένα ; Γιατί ήσουν κάποτε διευθυντής ; γιατί ήσουν κάποτε απόφοιτος ;

Η κα. Μαραγκού δεν έκφρασε άποψη ;

Είναι ο μόνος άνθρωπος, που θα εμπιστέφκουμουν την άποψη της, χωρίς να να δω τα σχέδια. Έχει η γυναίκα, μια λάμψη άμα μιλά για τη μεσαιωνική λευκωσία.


Οι άλλοι κάμνουν σύνδεσμους, για να διαφυλάξουν την ιστορία μας.


Παρένθεση απαραίτητη...... Σε ούλλο το κόσμο κάμνουν ΜΚΟ.... καλώς ή κακώς.... πιο παλιά ήσουν σε κανένα κόμμα ή σε καμία συντεχνία...... δακάτω - ή είσαι σε κανένα πασυφι ...... ή κάμνεις σύνδεσμο...... σύνδεσμος αγωνιστών, σύνδεσμος αντιστασιακών, σύνδεσμός εφέδρων καταδρομέων, σύνδεσμός εφέδρων τεθωρακισμένων, προχτές άκουσα τζαι το άλλο: φιλοαστυνομικός σύνδεσμος !!!! αν είναι ποτέ δυνατόν!
κάμνεις φιλ-ανθρωπικό οργανισμό, κάμνεις φιλο-πτωχο, κάμνεις φιλό-ζωο, αλλά φιλοαστυνομικό ; !!!

και αφού έχουμε φιλοαστυνομικό σύνδεσμο, εννά με έχουν και σύνδεσμο ιδιοκτητών καπαρέ ;


Θέλω τζαι γω να κάμω ένα σύνδεσμο. Σύνδεσμος των Κοπελλουθκιών της Γειτονίας που Εκλέφκαν Μόσπιλα που το Κυβερνητικό Φυτώριο. ΣΚΓΕΜΚΦ. Να γίνω τζαι γω Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΚΓΕΜΚΦ..... Με σύνθημα: Αφήστε τα μόσπιλα ελεύθερα!!!!


Εν ο καμός μου να δω, ένα που τούτους του συνδεσμους να πάει κόντρα σε οικονομικά συμφέροντα. Τζίηνο το τέρας που εννά κτίσει το καταρ δεν θα γ.... την ιστορία μας..... Τζίηνο το τέρας, εντός των τοιχών μάλιστα, που εννά χτίσει ο τόμμης εν το εστραωθήκαν ; Εν δυνατόν που τζαμέ να μεν έσυρεν κανένας καμιάν αγωνιστική πέτρα;


Εναν αγωνιστή να τα βάλει με τα οικονομικά συμφέροντα ενός άλλου αγωνιστή.

έναν ρε γαμώτο.... ένα.





Ενώ προχτες στο Σίγμα, μπορούσε κάποιος να παρακολουθήσει μια ακόμα προσπάθεια συνομωσίας. Ερασιτεχνική μεν..... μα πολλά ερασιτεχνική.... προσπάθεια όμως. και η προσπάθεια αναγνωρίζεται.


Θέμα. Οι ακτιβιστές τζαι τα αμπελοπούλια.

Παρόντες..... Ο λευτέρης σας, Ο βαρνάβας σας, ένας άλλος αντιπρόσωπος των παραλημνιτων, και βεβαίως ...... Ο Προεδρος της Συντονιστικής Επιτροπής Ενάντια στους Ακτιβηστές ( Αλίμονο).


Πότε επρολάβαν ;

Ακτιβιστής βεβαίως. κανένας.....

Αλλά τα παραλημνήτικα, παρόλη τη λίρα των τελευταίων ετών, ακόμα εν πίσω που το κόσμο. Θέλουν δουλειά ακόμα ώστι να μάθουν να στήνουν μια σωστή συνωμοσία όπως τους αστούς των πόλεων.

Βεβαίως εκάμαν το μέγα λάθος. Επιάαν τζαι εκουπανίσαν τους.

Μα ίντα κοπέλια ένι !!

Δεν τους δέρνεις.... Το πιο απλό θα ήταν, να κάμεις καμιάν έρευνα στο δυαδίκτιο, τζαι να έβρεις τον χρηματοδότη τους.... εν θα βρεθεί, κάποιος που την επιτροπή που ο τζίηρης θα εκατούραν στην ίδια συτζιά με τον ξέρω γω..... κίσσιγκερ; (πάει πολλά ο κισσιγκερ. ένα όπως το γκουγκα. όπου το βάλεις κλείεις)

Βεβαίως οι άλλοι, λευτέρης και βαρνάβας χρόνια στο κουρμπέτι, επροσπαθήσαν να δώκουν στο κλίμα ένα αξιοπρεπές κλίμα συνομωσίας.



τζαι έτσι ακούσαμεν.

Εγέμωσεν το παραλίμνι ακτιβιστές. Η γυναίκα μου φοάτε να πάει μόνη της στο περβόλι. Φοούμαστεν κύριε δημοσιογράφε μου. Μπαίνουν στη περιουσία μας. Μπαίνουν στα σπίτια μας...... Στόχος τους είναι να χτυπήσουν το τουρισμό μας.....Αλλά ο λευτέρης σας...... Ωωωωω. έδωκε ρέστα....Δεν μπορεί να βάλεται συνεχώς η ελύθερη αμμόχωστος. Τι εκάμαν οι κύριοι τούτοι στις χώρες τους ; Αυτοί οι λεγόμενοι οικολόγοι (καλά που δεν είπεν τζαι ψευδοακτιβηστές)..... Γιατί δεν εκάμαν ανάλογες κινήσεις στα κατεχόμενα...... (τζαι δε τε τζίηλημα μετά) Γιατί δεν μπορούν αυτοί ο κύριοι να μας μιλούν για το περιβάλλον, γιατί ο αγώνας ενάντια στη κατοχή είναι αγώνας για τη χλωρίδα και τη πανίδα τουτου του τόπου ...... ¨Ενα χειροκρότημα στο λευτέρη...... κλαπ , κλαπ, κλαπ...... Το βερκά να γίνουν σύμβολο του αντικατοχικού μας αγώνα.

εν μπορώ να θυμώσω πλέον.... διασκεδάζω το.



να με πω τζαι για τα σημερινά του τόμμη - φαντάζουμε ακούσετε τα

Εσύ τι νομίζεις ; Εξακαθάρισεν η βάση ;

Είναι η τρίτη ανάρτηση τελευταίως που διά γυρόν που το ίδιο πράμα.

Το πλαίσιο της συζήτησης.

Για να καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα.

Ότι ο διάλογος μας έχει εγκαταλείψει.

πόσες ιστορίες έχουν γίνει πρωτοσέλιδα, τζαι ζήτημα δημόσιου διαλόγου στα μεσημεριανά, και εξηχαστήκαν..... λες τζαι επήρεν τα ο αέρας..... τούτην την εφτομάδα, έχουμε το ανακοινωθέν..... είναι ανακοινωθέν, δεν είναι, είναι ενδιάμεση συμφωνία, δεν είναι.... έτο αλλό καμιάν εφτομάδα τζαι να το ξιχάσουμε τζαι τούτο.....

Πάμε λίον πιο παλιά...

Να ένα ερώτημα που μας απασχόλησε πριν λίο τζαιρό.

Εσύ τι νομίζεις ;

Έχει ξεκαθαριστεί η βάση της λύσης ;

Εγραφτήκαν δεκάδες άρθρα στες εφημερίδες, άλλα τόσα στο μπλογκς, εκπομπές στες τηλεοράσεις.... τελικά εσύ εκατάλαβες αν εξακαθάρισεν η βάση ;

Όχι πως έχει σήμερα ιδιαίτερη σημασία. Λίγο μας απασχολεί. Εκτός βεβαίως που κάτι σχόλια που γίνονται ενίοτε..... όταν ο ταλατ καταθέτει "συνομοσπονδιακές" προτάσεις, κάποιοι το θυμούνται: Είδετε που σας ελέαμεν ότι δεν έπρεπε να μπείτε σε διαπραγματεύσεις χωρίς να ξεκαθαριστεί η βάση ;

εσύ τι νομίζεις ;

Η βάση έχει ξεκαθαρίστει ;

.........

Εγώ πάλε δυσκολευκουμαι.

Θέλω πρώτα κάποιος να μου απαντήσει σε καποια άλλα ερωτήματα πριν μπορώ να πάρω θέση στο "σημαντικό" αυτό ερώτημα.

Τι είναι η βάση ;

Γιατί πρέπει να ξεκαθασίσει πριν μπούμε σε διαπραγματεύσεις ;

Υπάρχει όντως βάση ;

Τον τζαιρό που υπογράψαν την 23η Μαίου (τι ήταν τζίηνη ; μνημόνιο, συμφωνία, ενδιάμεση, τελιωτική, ανακοινωθέν.... εν εθυμούμε πιον), οι μισοί ήταν σίουροι: η βάση εξακαθαρίστηκε.

οι άλλοι μισοί δε, ήταν σίουροι ότι η βάση, δεν έχει ξεκαθαριστεί.... κατά συνέπεια δεν πρέπει (έπρεπε) να ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις.

Τζαι το ερώτημα των δημοσιογράφων, εσυνέχησε να ήταν: έχει ξεκαθαριστεί η βάση ;

Αφού θωρείς τους διαφωνούν αν εξακαθαρίστηκε ή όχι, γιατί δεν κάμνεις το κόπο να τους αρωτήσεις:

τι εννοείτε όταν λέτε βάση ;

Εσείς είδετε πούποτε γραμμένο τι εννοεί ο καθένας που μιλά για βάση ;

Ακόμα χειρότερα:

Είδετε πούποτε την ερώτηση ; Ακούσετε κανένα να την εκφράσει ;

Αφού η ερώτηση δεν ετέθηκε, να προσπαθήσουμε να βρουμε την απάντηση που μόνοι μας.

Για τζίηνους που θεωρούν ότι εξακαθαρίστηκε, εν ευκολο να φκάλεις συμπέρασμα τι εννοούν. Εν τζίηνο που γράφει η 23η. ΔΔΟ, με μια κυριαρχία μπλα μπλα.... όπως τα λαλεί. Συγκεκριμένο ; Γενικολογίες ; Δεν έχει σημασία - που τη στιγμή που θεωρούν ότι εξακαθαρίστηκε με τζίηνη τη συμφωνία, πα να πει ότι για τζίοινους εν τζίηνη η βάση.

Για τους αλλους που διαφωνούν, τα πράματα εν πιο δύσκολα. Γιατί ούτε εκ των προτέρων (το δύσκολο), ούτε εκ των υστέρων (το εύκολο) δεν εκάμαν το κόπο να μας πουν πως αντιλαμβάνονται τον όρο. Να έφκαλαν ας πούμε μια γραπτή ανακοίνωση που να λέει: Βάση είναι το Α, το Β τζαι το Γ. Αν τούτα δεν υπάρχουν δεν υπάρχει βάση.


Μπορεί βεβαίως να χρησιμοποιούν ρητορικά τρικ του στυλ.... μήπως κ. δημοσιογράφε βάση είναι .... ; Βάση δεν είναι.... Αλλά τι είναι εν τζαι είπαν μας.

Μπορείς να προσπαθήσεις που τα συφραζώμενα τους να καταλήξεις σε συμπέρασμα για το τι εννούν - αν και δεν είναι πάντα η πιο ενδεδειγμένη μέθοδος εξαγωγής συμπερασμάτων.

Αν προσπαθήσεις το μόνο σίγουρο είναι ότι με τον όρο βάση εννούν εμφανέστατα πολύ περισσότερα από όσα εννοούν οι υπόλοιποι (οι ξεκαθαρισμένοι). Τζαι που τα συφραζόμενα, φαίνεται με τον όρο βάση να εννοούν, αυτό που σήμερα βαφτίζεται ως "κεφαλαίο διακυβέρνηση". Για παράδειγμα: όταν λεν: Αν εξακαρίζετουν η βάση ο ταλάτ δεν θα εκατάθετεν συνομοσπονδιακές προτάσεις - είναι σαν εννοούν ότι η βάση έπρεπεν να είχε ξεκαθαρίσει ποιες αρμοδιότητες θα είχε η ομοσπονδιακή κυβέρνηση και ποιες τα ομοσπονδιακά κρατίδια.

Τέλος πάντων.

Σωστά ή λανθασμένα, η βάση περιλαμβάνει πολύ περισσότερα πράματα.



Το ερώτημα μετά είναι.



Ποια είναι η σωστή που τες δύο βάσεις ;

Ενεν κάπως έτσι που έπρεπε να προχωρεί ο διάλογος ;

Γιατί η μια βάση εν πιο σωστή που την άλλη ;

Το αφήνω ως εδώ, για να πάω στο επόμενο ερώτημα.

Γιατί πρέπει (έπρεπεν τελος πάντων) να ξεκαθαριστεί η βάση ;

Εδώ έχουμε μια κατασκευή. Την οποία για ακόμα μια φορά μπορούμεν να τη φορτώσουμε
στον τάσσο.

Η λύση χωρίζεται σε δύο κομμάτια. Σε βάση και σε κάτι άλλο..... για λόγους ευκολίας ας ονομάσουμε το "κάτι άλλο" - το οικοδόμημα.

Η διαδικασία δε, χωρίζεται επίσης σε δύο μέρη. Σε προετοιμασία (τεχνικών επιτροπών και ομάδων εργασίας - άλλοι κατασκευασμένοι όροι) και σε διαπράγμάτευση.

Και έτσι αουτ οφ νοουγεαρ, τα δύο έρχονται μαζί και δημιουργούν όρους: ΑΝ ΔΕΝ ξεκαθαριστεί η βάση τότε, ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ, μπαίνουμε σε διαπραγματεύσεις.

Ερώτηση αφελούς: Λογικά η βάση, εν πιο σημαντική που το οικόδόμημα (αν δεν ήταν γιατί να χωρίσεις τη λύση σε δύο κομμάτια;). Λογικά, δύο μέρη που εν σε σύγκρουση, την παραπάνω διαφωνία θα την έχουν στο σημαντικό κομμάτι - στη βάση.

Εμείς πως εκαταλήξαμε στο σκεπτικό, ότι η βάση πρέπει να ξεκαθαρίζει ΠΡΙΝ ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις ; Στο πιο σημαντικό που είναι η βάση δεν θέλουμε να διαπραγματευτούμε ; Πως θα ξεκαθαρίσει η ευλοημένη η βάση αν δεν διαπραγματευτούμε ; Τη βάση που εν το πιο σημαντικό αφηνουμεν την στες επιτροπές και στες ομάδες οι οποίες θα συμφωνησουν χωρις διαπραγματεύσεις, για να παν οι ηγέτες να διαπραγματευτούν ύστερα τα επιμέρους ;

Και τούτα ούλλα, χωρίς κανένας να μας έχει δώσει εκ των προτέρων μιαν ερμηνία του όρου βάση !

Τζαι να επιμένουν οι δημοσιογράφοι: Εξεκαθαρίσεν η βάση ;

Αν δε, εκατάλαβα σωστά, και η βάση για τους διαφωνούντες είναι όντως η διακυβέρνση, μήπως είναι σαν να λέμε: Δεν μπαίνουμε σε διαπραγματεύσεις αν εσείς, δεν συμφωνήσετε σε αυτό που εμείς εννούμε όταν μιλούμε για διακύβερνηση. Λαλείς να εκάμαμεν έτσι εξυπναδα; !!!

Αφήνω και τούτο το ερώτημα μετέωρο για να πάω στο επόμενο.

Τελικά υπάρχει βάση ;

Εν δαμέ που εννά μου πείτε. Ρε χαρα στην όρεξη σου τζαι κάθεσαι τζαι παίζει με τες λέξεις.

Ναι, παίζω με τες λέξεις. Γιατί οι λέξεις έχουν νόημα. Νόημα πολιτικό. Και επιρεάζουν το διάλογο. Επιρεάζουν τη προοπτική της λύσης. Όταν ο άλλος λέει, εγώ δεν μπαίνω σε διαπραγματεύσεις αν δεν ξεκαθαρίσει η βάση, δεν θα έπρεπε τουλάχιστο να κάμει το κόπο να με πείσει ότι υπάρχει βάση ;

εν το δικαιούμαι;

Τούτες οι μεταφορές, είναι κατασκεύασματα, έχουν όμως πολιτική σημασία.

Αν θέλεις να παρομοιάσεις το κυπριακό σαν κτίριο - τότε ναι έχει δίκαιο. Το πιο σημαντικό είναι το αρχιτεκτονικό σχέδιο (το σχέδιο) και η βάση.

Άλλοι το παρομοιάζουν σαν γάμο. Και ο γάμος δεν θα λειτουργήσει με το προικοσύμφωνο (το σχέδιο) αλλά αν υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη , σεβασμός, δεν ανακατώνουνται οι πεθερές κλπ

Άλλοι σαν αρρώστια. Αν είναι γάγγραινα, το κόφκεις τζαι ησυχάζεις. Αν είναι το τρελλών αγελάδων..... ότι τζαι να του κάμεις.....

Τούτες οι μεταφορές, έχουν (ή δεν έχουν πολιτικό υπόβαθρο). Βεβαίως χρησιμοποιούμεν τες μεταφορές - ακόμα και στην επιστήμη. Βοηθούν στο να απλοποιείς ένα κόσμο ιδιαίτερα πολύπλοκο. Αλλά όταν κάμνεις την απλοποίηση πρέπει τουλάχιστο να παρουσιάσεις τα επιχειρήματα σου για να μας πείσεις ότι όντως ο κόσμος εν έτσι.

Η κάθεμια που τες πιο πάνω μεταφορές, (κυρίως όταν παρουσιάζονται μονοκόμματα - καλή ώρα όπως τη "βάση") αντιλαμβάνονται το κόσμο διαφορετικά, προτείνουν διαφορετικές λύσεις, και διαφορετικές στρατηγικές για το γνωστό πρόβλημα.

Ναι παίζω με τες λέξεις. Αλλά αν το κυπριακό δεν είναι κτίριο, τότε δεν πρέπει να ξεκαθαρίσει η βάση πριν πάεις σε διαπραγματεύσεις. Τότε, τούτόν ούλλόν το κατασκεύασμα με το ξεκαθάρισμα της βάσης φαντάζει σαν μια δικαιολογία για να μεν μπεις ποττέ σε διαπραγματεύσεις.

Αν δεν υπάρχει ένα θέμα που να είναι πιο σημαντικό που τα υπόλοιπα ; Αν όλα τα θέματα του κυπριακού έχουν την ίδια αξία: διακυβέρνηση, έποικοι, ασφάλεια, εδαφικό κλπ.... Αν δεν υπάρχει κτίριο; Αν δεν είναι πολυκατοικία αλλά πολλές μιτσιές καλύβες ;

Αν η διακυβέρνηση δεν είναι "η βάση" αλλά ένα ισάξιο ζήτημα ανάμεσα στα υπόλοιπα ; Και θα τη διαπραγματευτείς μαζί με τα υπόλοιπα ;

Αν δε όντως, έχω αντιληφθεί σωστά: Και με τον όρο "βάση" κάποιοι εννοούν τη διακυβέρνηση..... πως μπορούν να ισχυρίζονται σήμερα ότι είναι το κομμάτι που οι τκ έχουν να παίρνουν ; Που ; ΣΤΗ ΒΑΣΗ ; !!!! Στο πιο σημαντικό του κυπριακού ; τζίηνο που έπρεπε να ξεκαθαρίζει χωρίς διαπραγματεύσεις ; !!!! ήταν να τους δώκουμε χωρίς διαπραγματεύσεις ;

Τελικά έχει ξεκαθαρίσει η βάση ;





Ναι, γιατί η βάση της λύσης δεν είναι το σχέδιο, ούτε η ΔΔΟ, ούτε η μια κυριαρχία ούτε ούτε ούτε..... Η βάση της λύσης, είναι ο κόσμος της αριστεράς. Ο οποίος αν και δεν ευτηχησε να έχει μια ηγεσία που να του αξίζει, εδεκτηκε τόσα χρόνια, σε συλλόγους, λαικές οργανώσεις, κατασκηνώσεις στα περβόλια, συναυλίες του βασιλή, μια διαπεδαγώγηση διαφορετική που του σχολείου. Τελικά η μόνη προσφορά της αριστεράς είναι ότι ήταν ένα εργοστάσιο παραγωγής κυπρίων. Και αυτή είναι η βάση της λύσης.





Φαντάστου το.



Να σε ρωτήσει ο δημοσιογράφος τζαι να του δώκεις έτσι απάντηση.....



Σκέφτου τη φάτσα του.



Εννα σε θωρεί με ένα ύφος λες τζαι είσαι κρεμασμένος που το ταβάνι τζαι θωρείς το κόσμο ανάποδα.....

:-)

Ενάντια στο ανθελληνικό σχέδιο για απόδοση ιθαγένειας σε λαθρομετανάστες

Ο τίτλος είναι κλεμένος. Τον διάβασα χθες από γνωστό πατριωτικό μπλογκ.

Και σκέφτηκα να εναντιωθώ και γω.

Σύμφωνώ, το σχέδιο είναι ανθελληνικό. Αλλά για να μην μείνουμε μόνο στην άρνηση, ως πρέπει για τους έλληνες, να αντιτάξουμε στο ανθελληνικό σχέδιο του ΠΑΣΟΚ, τον ελληνισμό.

Και τι πιο ελληνικό, από το σύνταγμα του Ρήγα Φερραίου;

Ως έλληνες λοιπόν προτείνουμε την άμεση εφαρμογή του συντάγματος που πρότεινε ο Ρήγας Φερραίος, εν έτη 1797 (Το σύνταγμα και ο Θούριοσ του Ρήγα: 1978 Εκδόσεις Αρμός)

Από το τελικό κείμενο του συντάγματος

Περί της τάξεως των πολιτών

Άρθρον 4

Κάθε άνθρωπός γεννημένος και κατοικώντας εις αυτό το βασίλειο, εικοσιενός χρόνου ηλικίας είναι πολίτης

Κάθε ξένος, εικοσιενός σωστού χρόνου, όστις κατοικώντας εις αυτό το βασίλειο, ζη με το εργόχειρον του είναι πολίτης

Εκείνος που αγοράζει ένα μούλκι είναι πολίτης

Εκείνος που νυμφεύεται ελληνίδα είναι πολίτης

Εκείνος που παίρνει ένα ψυχοπαίδι, είναι πολίτης

Εκείνος όπου γυροτροφεί ένα γέροντα είναι πολίτης

Εκείνος που ομιλεί την απλήν ή την ελληνική διάλεκτον, και βοηθεί την Ελλάδα, ας διατρίβη και εις τους αντίποδας, (επειδή το ελληνικόν προζύμι εξαπλώθει και εις τα δύο ημισφαίρια), είναι έλλην και πολίτης

Εκείνος όπου είναι χριστιανός και δεν ομιλεί την απλήν ή την ελληνική διάλεκτον, αλλά μόνο βοηθεί την ελλάδα είναι πολίτης

Και τέλος πάντων κάθε ξένος, τον οποίον η διοίκησης στοχάζεται πως είναι άξιος κάτοικος της πατρίδος. Ήγουν καθώς ένας καλός τεχνίτης, ένας προκομμένος διδάσκαλος, ένας άξιος στρατιώτης είναι δεκτός εις την πατρίδα και ημπορεί να μετέρχεται ισότιμως τα δίκαια όπου όλοι οι συμπολίται

Ένας ξένος φιλόσοφος ή τεχνίτης Ευρωπαίος όπου αφήση την πατρίδα του και έλθη να κατοικήση εις την ελλάδα, με σκοπό να μεταδώσει την σοφίαν ή την τέχνη του, όχι μόνον θεωρείται ως καθ' αυτό πολίτης αλλά και με δημόσια έξοδα να τω εγείρεται ένας ανδρίας μαρμαρένιος με τα παράσημα της διδασκαλίας, ή της τέχνης του και ο πλέον σοφός ελληνικός κάλαμος να γράφη την ιστορίαν της ζωής του.


και

Άρθρον 120

(Οι Έλληνες) Δέχονται όλους τους αδικημένους ξένους, και όλους τους εξωρισμένους από την πατρίδα των δι αιτίαν ελευθερίας.




Τον δρόμο δείχνει ο μεγάλος έλλην μαχητής της ελευθερίας και της δημοκρατίας.


Απαιτούμε οι πιο πάνω διατάξεις όπως γίνουν μέρος του ελληνικού και κυπριακού συντάγματος, ούτως ώστε να καταστεί το σύνταγμα ελληνικότερον.

το πλαίσιο της συζήτησης

Την περασμένη δευτέρα έτυχε να δω αποσπασματικά την εκπομπή το συζητάμε, που είχε σαν θέμα το περίφημο επισκοπικό πραξικόπημα. Παπαφώτης, 'Αντρος Παυλίδης, ο θρησκευτικός θεωδώρος κυριακού, ο κάτσης κλπ. Ακούστηκαν οι κλασσικές απόψεις με τον παπαφώτη να ισχυρίζεται ότι οι επίσκοποι έδρασαν αυτόνομα, και τους λοιπούς να ισχυρίζονται ότι είχαν υποκινηθεί από τη χούντα και πιο συγκεκριμένα από το εδώ έλληνα πρέσβη.


μετά κλασικά η συζήτηση γυρόφερνε γύρω από το μακάριο, με τα (ξανά) κλασικά επιχειρήματα της ακροδεξιάς του στυλ: εμείς τον είχαμε προειδοποήσει αλλά αυτός δεν άκουε (χωρίς ποτέ να βάλλουν στον ευατό τους το ερώτημα: Καλά ρε ποιος είσαι εσύ για να σε λάβει υπόψιν ; !!!!). Μετά ο άντρος παυλίδης φκήκε έξω που τα ρούχα του λέγοντας (κλασικά): είσαστε μια τραγική μειοψηφία που εφέρετε τους τούρκους στη κύπρο.

ενώ πιο πριν ο κ. παυλίδης έλεγε για τον εθνάρχη: Σκεφτήτε τι είχε να αντιμετωπίσει αυτός ο άνθρωπος (μόνο που δεν εσταυροκοπιέτουν την ώρα που το ελάλεν! μα εμιλάν για τούντον άθρωπο τζαι μα το θεό εσυγκηνήθηκε):

το νάτο, τους αμερικάνους, του τούρκους, την τμτ, τη χούντα η οποία διάβρωσε το στρατό και την αστυνομία , την εοκα β, τους ιεράρχες κλπ.

ενώ σε όλη την υπόλοιπη συζήτηση οι ερευνητές συναγωνίζονταν σε γνώση εγγράφων, δημοσιών δηλώσεων, σε ημερομηνίες συναντήσεων , σε τι αφέθηκε να νοηθεί στη συνάντηση του ενός και του άλλου..... Η δήλωση του κιτίου άνθιμού το 60 και η άλλη δήλωση το 73 ο ένας ανεμίζοντας τη μια ο άλλος την άλλη......



Εγώ πάλε στο κόσμο μου..... Ο καθένας βλέπετε με τα κολήμματα του.... έβλεπα ας πούμε τον παπαφώτη και τον παυλίδη να σκοτώνουνται και σκέφτουμουν.... τι να ψηφίσαν άραγε στο δημοψήφισμα ;


μήπως τους δύο επιφανείς ιστορικούς της μακαριακής και γριβικής δεξιάς τους έχει προσπεράσει η ιστορία ;


βλέπω τους τζαι σκέφτομαι . τις συζητήσεις που κάμνουμε που το 1974. το πλαίσιο της συζήτησης μας. την κυπριακή βιβλιογραφία. ..... τζαι που την άλλη σκέφτουμαι πως μας επαρουσιάζαν μια σύγκρουση στο πανεπιστήμιο. είτε ως ταξική, είτε ως σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ των ελίτ, είτε κάνοντας μια δομική ανάλυση, είτε ψάχνοντας για τη δυναμική της σύγκρουσης, είτε ψάχνοντας τις ρίζες του εθνικισμού, είτε αναλύοντας τις εσωτερικές συγκρούσεις στις κοινότητες, είτε ακόμα και το ηλίθιου του πολέμου των πολιτισμών..... προσπαθούσε ο καθένας να βάλει την κάθε διένεξη στο δικό του μοντέλο.... να τη τραβήσει, να τη ξεχειλώσει, να τη κοντίνει ούτες ώστε να τερκάζει με το μοντέλο του..... να προσπαθεί να τη βολέψει στο δικό του τρόπο αντίληψης..... θυμούμαι που το έβρισκα αφόρητα εκνευρηστικό γιατί δεν έβλεπε πως τουτα τα μοντέλα κολλούν στη κύπρο. Με εκνέυριζαν που έδιουσαν παραπάνω βάση στα μοντέλα χωρίς να κάμουν το κόπο ο περισσότεροι να θκιεβάσουν ιστορία.


Που την άλλη η ελληνοκυπριακή βιβλιογραφία, έχω την εντύπωση ότι παραασχολείται με την ιστορία. ατελίωτη ονοματολογία, συναντήσεις, έγγραφα, συνεντεύξεις......

αναρωτιούμαι:

ίσως τελικά ξέρουμε παραπάνω ιστορία από όση χρειάζεται ;

ή για να το θέσω λιγότερο προβοκατόρικα:

μήπως έχει τόσα χρόνια, ρωτούμε λάθος ερωτήσεις ;


Σκεφτομαι τα πιο ευηπώλητα βιβλία του κυπριακού. τα βιβλία του δρουσιωτη, του παυλίδη του παπαγεωργίου, "η κατάθεση μου" η βιογραφια του νου, η βιογραφία του άλλου κλπ

από το εθνικό μέτωπο στην εοκα βου..... δύο απόπειρες και μια δολοφονία......

τελικά πόσο σημαντικό είναι ποιός σκότωσε το γιωρκάτζη ;

πόσο σημαντικό είναι πόσες απόπειρες εκάμαν του μακαρίου, πως οργανωθήκαν γιατί αποτύχαν ;

αναλύει ο άντρος παυλίδης την επίθεση της κοφίνου. Και ως καλός ερευνητής, ξεκινά με τέσσερα σενάρια - υποθέσεις, και προσπαθεί να αποδείξει ποιά από τις υποθέσεις είναι η σωστή. Ποιος έδωκε τελικά τη διαταγή ; ήταν σχέδιο του μακαρίου για να διώξει το γρίβα και τη μεραρχία ; ήταν σχέδιο της χούντας ; ή μήπως ο γρίβας έδρασε αυτόνομα ;

αν πω ..... στα αρχίδια μας ;

τόσες υποθέσεις, και "παράθεση στοιχείων" και δεν θέτει καν το ερώτημα: τι επροκάλεσε τούτη η σύγκρουση στις σχέσεις των δύο κοινοτήτων ;

εκδίδει πρόσφατα βιβλίο, ο παπαγεωργίου με στόχο να απαντήσει στην ερώτηση: τελικά οι εοκαβητατζήδες ήταν πληρωμένοι προδότες ή ήταν παρασυρμένοι από μια ειλικρινή ιδέα;


ρε δεν με κόφτει!!!!

δεν με απασχολεί το ερώτημα σου !!!!

τζαι γεμώνουν τα μπλογκ με κάτι σχόλια του στυλ: έστω κι αν κάποιος διαφωνεί μαζί του, είναι ένα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί... ..... ξέρετε του στυλ.... έχουμε δημοκρατία πρέπει να ακούμε όλες τις απόψεις...... τζαι γω επιμένω: Μα δεν με απασχολεί το ερώτημα σου. Το ερώτημα σου, δεν είναι σημαντικό. είτε πληρωμένοι ήταν είτε παρασυρμένοι, δεν είναι σημαντικό.


Η συζήτηση μας γυροφέρνει γύρω από το μακάριο και του δεξιούς εχθρούς του μακαρίου.

Αυτό είναι το πλαίσιο της συζήτησης μας

Αυτό είναι το πλαίσιο της ανάλυσης μας.

Αυτός είναι ο τρόπος που αντολαμβανόμαστε το κυπριακό.


Σε όλα τούτα τα βιβλία υπάρχουμε εμείς ως: Μακάριος, γρίβας, γιωρκάτζης, κληρίδης, κόσσιης, τάσσος, αζίνας, παπαποστόλου, εοκα βου, εθνικό μέτωπο, ομάδες λυσσαρίδη, ομάδες σαμψων, εφεδρικό, ακρίτας, (άτε καμία φορά το ακελ) πραξικόπημα α, β, γ, δ , ιεράρχες κλπ κλπ

Οι "άλλοι" ; Οι άλλοι δεν είναι μεταβλητές. Είναι σταθερές. μια ευθεία γραμμή τζαι πάει ολόσια.... αναλιώτη..... Τουρκοκύπριοι = ΤΜΤ, Τουρκία = στρατός, Αμερικάνοι και εγγλέζοι είναι πάντα εναντίων μας.

και εννοείται βεβαίως ότι όλοι έχουν σταθερές επιδιώξεις από πάντα και ακολουθούν συγκεκριμένη στρατηγική για να τις πετύχουν για τουλάχιστο τα τελευταία 60 χρόνια.


Δεν υπάρχουν άτομα, ομάδες, διεργασίες, συμφέροντα μέσα στην τκ κοινότητα. Τίποτε δεν έγινε μέσα στους θύλακες. εμπήκαν μες του θύλακες τζαι εκαρτερούσαν να πετύχουν τη διχοτόμιση. Η τουρκία το ίδιο.... ουτέ μας απασχολούν με τον ίδιο ζήλο οι διεργασίες στη τουρκία που το 60 ως το 74.

εμείς ; μακάριο γρίβα και εοκα ββου. τζαι το κόμματα το ίδιο. η κόντρα μακάριου και εοκα ββου, έγινε κόντρα μεταξύ ακελ τζαι συναγερμού (φαίρνοντας σε σύγκρουση δυνάμεις που δεν είχαν καν συμμετοχή στη σύγκρουση και που θα μπορούσαν να συνεργαστούν για λύση), τζαι τους υπόλοιπους να συναγωνίζουνται για το ποιος είναι ο πιο μακαριακός. Μέχρι τζαι 2003 εκάμναμεν, προεκλογική εκστρατία με τη φάτσα του μακάριου στο πέτο!!!!

Μόνο που τούτο..... αναρωτιουμαι πως θα εμπορούσε να περάσει ένα σχέδιο το 2004!

όταν τόσο τζαιρό τσακωνούμαστε μεταξύ δύο εθνικιστών ποιος ήταν ο καλύττερος!

εσκεφτήκαμεν ποττέ γιατί για τους τκς, μακάριος και γρίβας είναι το ίδιο πράμα;
¨Οτι δεν τους λέει τίποτε αν ο λυσσαρίδης επολέμησε την εοκα ββου;

τελικά έτο ένα καλό που έκαμε ο αναν.

άλλαξε το πλαίσιο της συζήτησης. άλλαξε το μέτωπο των συμμαχιών.

Αν εδεκ δηκο ευρωκο, εθναρχία (χα) και ακροδεξιός συναγερμός ομοφωνούν σήμερα, δεν αξίζει το κόπο να ξαναδούμε τζίηνη τη κόντρα που μέχρι σήμερα έχει στίγματίσει τούτο το τόπο; είναι τελικά η βασική κόντρα που έπρεπε να καθορίζει το πολιτικό μας σκηνικό για τα τελευταία 35 χρόνια ;

Σε μια χώρα με εθνοτική διένεξη ; !!!


Αν την κατατάξουμε ως μια κόντρα μη - ιδεολογική; Μια κόντρα εξουσίας μεταξύ των πρώην μελών της εοκα μεταξύ τους ;


Αν αποκαθήλωθεί ο μακάριος ; ..... αυτός ..... ο άνθρωπος!!!

είναι άραγε τόσο σημαντική η κόντρα μεταξύ τους όσον την παρουσιάζουν ;

αν αποκαθηλωθεί αυτή η κόντρα ; μήπως είναι μια στημένη κόντρα που αποπροσανατολίζει το λαο ;

μήπως πρέπει να αλλάξει το πλαίσιο της συζήτησης ;

πως θα εβλέπαμεν το κυπριακό εκτός τούτου του πλαισίου συζήτσης ;

.....
ξέρω δεν είναι ανάρτηση με μια ιδιαίτερη συνοχή..... αλλά μέχρι να της δόκω μια θα μου πάρει άλλους δυο μήνες για να κάμω ανάρτηση..... εν τζαι τούτο το μπλοκ κρίμα :-)

Ω, πάντοτε με εκπλήττεις, Χριστόδουλε (Part I)

«....για την αποκατάσταση της Αμμοχώστου θα απαιτηθούν δυόμιση με τρία δις ευρω. Ο κ. Μάουρερ ρε ρώτησε τότε ανήσυχος: «Και ποιος θα πληρώσει;» Απάντησα αμέσως: «Εσείς. Η Ευρωπαική Ένωση». Η αντίδραση του κ. Μάουρερ υπήρξε επίσης άμεση: «Ε, όχι, ε, όχι εμείς». Επενέβη τότε ο κ. Van der Meer και μου είπε «Μα θα έχετε οικονομική ανάπτυξη με τη λύση χριστόδουλε». Απάντησα ως εξής: «Μα με ποιούς θα κάνουμε την ανάπτυξη; Τους κουβαλητούς από τη Τουρκική Ανατολία, που ούτε το όνομα τους δεν ξέρουν να γράψουν, σε μια οικονομία υπηρεσιών υψηλού επιπέδου, όπως η Κυπριακή;» Και ο κ. Van der Meer παρατήρησε: «Ω, πάντοτε με εκπλήττεις, Χριστόδουλε». Σελ 57

Από το κόστους 2 ευρώ βιβλίο του κου Χριστόδουλου Κ. Χριστοδούλου: Τα Οικονομικά της Ομοσπονδίας του Σχεδίου Ανάν και του Κυοφορούμενου Νέου Σχεδίου Λύσης.

Βάση του πιο πιο πάνω αποσπάσματος:

Πιθανόν συμπέρασμα 1. Ενομίζαν οι Ευρωπαίοι ότι ήταν να μας φορτώσουν το τρισκατάραρο, και να πλερώσουμεν εμείς την ανοικοδόμιση! Ανάπτυξη, μα ποιάν ανάπτυξη ; Καλά τους τα πεν ο Χριστόδουλος. Είδες που εκπλάγηκε ; Είδες που άμαν μιλήσεις με επιχειρήματα, εκπλήσεις τους ; Εύγε Χριστόδουλε.

Πιθανόν συμπέρασμα 2. Ο κ. Χριστόδουλος που κατά τα άλλα είναι ενάντια σε ρατσιστική λύση, κουβαλά ρατσιστικές απόψεις. Δεν φτάνει που τες κουβαλά τις εμετέφερε σαν διοικητής της Κεντρικής προφορικά σε ανώτερους ευρωπαίους αξιωματούχους, χωρίς να κάμει το κόπο να το πει κάπως πιο κομψά, κάπως πιο πολιτικώς ορθά τελος πάντων, εκδίδει τζαι βιβλίο για να μην χαθεί ποτέ η κουβέντα του. Ω πάντοτε με εκπλήτεις Χριστόδουλε.

Όπως καταλαβαίνετε ακολουθεί ακόμα ένα σεντόνι, μετά την ανάγνωση του πιο πάνω πονήματος.

Δεν θα το πιάμε σελίδα, σελίδα, αφού δεν θα ετελιώναμεν ποττέ. Θα του κάμουμε μιαν διαφορετικη παρουσιάση.

Πως ήρθε στα χέρια μας:

Επήρεν ο πατέρας μου το αυτοκίνητο στο μηχανικό για σέρβις. Επέστρεψε με τρία βιβλία στο χέρι, τα οποία του έδωκεν ο μηχανικός δωρεάν: Το μπλαντυ τρουθ, τη πρόταση του ορθού ναι, και το πόνημα των 2€ που προφανώς δίδεται και δωρεάν.

Επιλογή χρήσης του χώρου.

Όπως κάθε συγγραφέας έτσι και ο χριστόδουλος δεν μπορεί να τα πει όλα (το παραδέχεται άλλωστε και ο ίδιος.... θα χρειαστούν εκατοντάδες ή και χιλιάδες σελίδες). Κάποια αναγκαστικά θα αφήσει πίσω. Ας δούμε πως επέλεξε ο πρώην να χρησιμοποιήσει το χώρο. Το βιβλίο έχει έκταση 99 σελίδων (φαίνεται τόσες χρηματοδοτεί ο βου). Και δύο σελίδες βιβλιογραφία. Από τις 99 σελίδες ενός βιβλίου με τίτλο τα οικονομικά του σχεδίου αναν και μπλα μπλα, πέραν των 25 (σελ. 1-17, και 55-66 τουλάχιστον) ουδεμία σχέση έχουν με την οικονομία. Αφορούν το 50, το 55 το 60 το 63, στιγμιότυπα του αναν κλπ. Υπάρχουν δε αμέτρητες επαναλήψεις. Στα οικονομικά μόνο τα θέματα της κεντρικής υπάρχει “εκτεταμένη ανάλυση” έκτασης 12 σελίδων – ενώ σε 11 σελίδες αποπειράται να καλύψει άλλα 16 οικονομικά θέματα (!!!) τα οποία αφορούν μεταξύ άλλων, φορολογία, λειτουργικότητα, εναρμόνιση, θέματα κεντρικής (ξανά), περιουσιακό, κόστος κλπ Αναφέρεται σε “εμπεριστατωμένες μελέτες , τεκμηριωμένες, αντικειμενικές οι οποίες απροκάλυπτα κατέληξαν σε βέβαιο συμπερασμα” (σελ. 55) χωρίς να τις παραθέτει, ενώ προτιμά να αφιερώσει ολόκληρες 2 επιστολές που έστειλε στον κληρίδη (έκτασης 6 σελίδων) οι οποίες εκτός από γενικότητες δεν λεν κάτι το ενδιαφέρον. Κάτι που μας οδηγεί στο επόμενο σημείο:

Αντίληψη του χριστόδουλου για τη μελέτη χριστόδουλου: (Η απάντηση στο ερώτημα του βιβλίου δίδεται) “Με αντικειμενικότητα, με τεκμηρίωση και υπευθυνότητα. Και, προ πάντων, χωρίς παρωπίδες. Και χωρίς επικίνδυνους ευσεβοποθισμούς”. (σελ iv).... έτσι που πλέον δεν αποφασίζει ο αναγνώστης αν όντως έτσι είναι – μας το επιβεβαιώνει ο συγγραφέας!

Βιβλιογραφία και πηγές:

Θλιβερό, (κάποιος θα μπορούσε ειρωνικά να το χαρακτηρίσει ακαδημαίστικο) σύστημα που κουβαλώ. Πριν διαβάσω/ αγοράσω ένα βιβλίο, κοιτάζω τη βιβλιογραφία. Ο χριστόδουλος έχει 24 αναφορές (λιγότερες δηλαδή από μια αξιοπρεπή εργασία των 15 σελίδων). Τα 10 είναι βιβλία Τα πέντε ;φορούν το συνταγματικό και διεθνές δίκαιο, ένα του βασικείου, δύο του θεοφάνους και το μπλαντυ τρουθ. Δεν υπάρχει ούτε ένα βιβλίο που να έχει σχέση με οικονομικές θεωρείες, θεωρείες ανάπτυξης, σχέσης οικονομίας και ειρήνης. Δεν υπάρχει βεβαίως καθόλου ξένη βιβλιογραφία.

Άκολουθούν μελέτες, του δησυ του υπ. Οικονομικών, κλπ και τέλος άρθρα σχόλια κλπ του ιδίου, και των αγγελίδη, Λ. Μαύρου, Σ. Ιακωβίδη, Πασιαρδή..... χωρίς περαιτέρω σχόλιο.

Εδώ να πούμε και πως παρουσιάζει τις πηγές. Σε κάποια παραθέτει την πηγή, σε κάποια άλλα όχι, μερικές φορές γράφει το άρθρο από το αναν, σε άλλες σε αφήνει να την μαντέψεις, παραθέτει ένα τσιτάτο και μετά γράφει «σελ.3» χωρίς να αναγράφει που πιο βιβλίο την έπιασε..... είναι τέλος πάντων στη σελίδα 3 κάποιας μελέτης.... γιατί, εν πιστέυκετε;..... με αντικειμενικότητα και τεκμηρίωση.

Τρόπος Γραφής

Ο πρώην διοικητής, καταφέρε να σπάσει τα στερεότυπα που είχα για τους οικονομολόγους. Στα σύγχρονα οικονομικά περιοδικά επικρατεί ένας άκρατος θετικισμός, όπου οι οικονομολόγοι πλέον έχουν καταργήσει τις λέξεις και μιλούν με εξισώσεις, μεταβλητές, μοντέλα, στατιστικές αναλύσεις, κλπ. Ο χριστόδουλος που την άλλη εγκαθιδρύει ένα νέο είδος γραφής οικονομικών αναλύσεων. Την λογοτεχική οικονομική ανάλυση. Σε όλο το βιβλίο υπάρχουν τα εξής αριθμιτικά δεδομένα: οι 10,000 σελίδες νομοθεσίας του σχεδίου αναν (3φορές), το κόστος της λύσης που θα ανέρχετο σε περίπου 15 δις ευρώ ή 10 δις λίρες (σελ 44) (ενω στη σελ 33 μας λέει ότι η ισοτιμία ευρώ λίρας ήταν 1,7086!!! Κάμετε του ένας τον πολλαπλασιασμό τζαι πέτε του ότι εν ποσώνουνται) τα δυο περίπου δις λίρες των αποζημιώσεων της ΕΦ, και τα 100 εκατομμύρια κόστος της δύναμης των ΗΕ , το κόστος της επαναγκατάστασης των εποίκων 1,8 κατ εμάς 3 εκ κατά τον κ, Ραούφ Ντεκτάς (σελ 44-45), και βεβαίως την αρχή της πλειοψηφίας των ελληνοκυπριων 92% με 8%.

Σε 100 σελίδες, θα δυσκολευτείτε να βρείτε άλλα αριθμητικά δεδομένα.

Το υπόλοιπο βιβλίο το οποίο όπως κρίνει ο ίδιος ο συγγραφέας (!!!) είναι γραμένο με «αντικειμενικότητα, με τεκμηριώση και υπευθηνότητα». Θα βρείτε όμως επίθετα. Αμέτρητα. “Υπερβολικές δαπάνες, σοβαρούς κινδύνους, τρομακτικό βάρος των ανυπόφορων δαπανών των διισεκατομυρίων ευρώ, αδυναμίες, ιδιορυθμίες, ανορθοδοξότητες, παραδοξότητες, άδικες και ετεροβαρής ασήκωτες δαπάνες, πολυδάπανο πολυκέφαλο νέο κράτος, τερατουργικό σε διάσταση και υπόσταση μόρφωμα“ (σελ 43), “η κυπριακή οικονομία θα γονάτιζε” (σελ45) “το κόστος των δημοσίων υπαλλήλων θα οδηγούσε σε μη αποδοτικές ρυθμίσεις με δυσβάστακτο δημοσιονομικό κόστος” (σελ 47), “το κόστος μετεστέγασης θα ήταν τεράστιο” (σελ51)....”αναπόφευκτες δυσμενείς επιπτώσεις” (σελ 52)... “θέσεις ακραίες, ισοπεδωτικές, ετεροβαρείς και αδιέξωδες. Αλλά και προδήλως άδικες .... και αποφυγής της εθνικής ταπείνωσης.....θα οδηγούσε σε σύγκρουση και οικονομικό καταπόντισμό...... χαρακτηριστικό της προχειρότητας και της ασυναρτησίας” (σελ 60) το πιο κλασικό είναι βεβαίως ο «εωσφορικός ρόλος των άγγλων» και το «φάντασμα του αναν που δεν ξορκίστηκε»...μερικά μόνο....άλλα, θα διαβάσετε και στη πορεία.

Θα μπορούσε κάποιος να το χαρακτηρίζει και συλλογή αρνητικών επιθέτων (αν ενδιαφέρεστε για κυβερνητικές εξετάσεις ευκαιρία να εμπλουτίσετε το λεξιλόγιο σας με συνώνυμα επίθετα). Αντικειμενικά πάντως οι αριθμοί είναι εμφανώς λιγότεροι από τον αριθμό των αρνητικών επιθέτων.

Ιστορική αντίληψη

Δεν θα αναφερθώ βεβαίως σε πράματα που αναφέρει ο χριστόδουλος και αφορούν την ιστορία του κυπριακού όπως τουρκοαναταρσίας, δωτά συντάγματα κλπ. Θα μείνω μονο στην αντίληψη που έχει για την ιστορία.

Αντίληψη του χώρου και χρόνου και πολιτικής.

“Η ομοσπονδία αποτελεί πονηρό εφεύρημα των βρετανών, οι οποίοι την επιινόησαν, την καλλιέργησαν και την επέβελαν μέσα από ραδιουργίες τους των τελευταίων 60 χρόνων: Πρώτον ως αντιστάθμισμα και αντίπαλο δέος στον απελευθερωτικό της ΕΟΚΑ για να δυνηθούν, να τον εξουθενώσουν και να τον εξουδετερώσουν, εκδικούμενοι αφ ενός τους ελληνοκυπρίους και προασπιζόμενοι, εφ ετέρου τα ωμά, άνομα και κυνικά συμφέροντα τους στον ευαίσθητο χώρο των πετρελαίων και του φυσικού αερίου της Μέσης Ανατολής”.... (σελ 11)

Μια παράγραφος προδίδει τις αντιλήψεις που έχει ο χριστόδουλος για το κόσμο. Ο χριστόδουλος μέσα από αυτή τη μικρή πρόταση είναι πεπεισμένος ότι:

Η διεθνής διπλωματία (και δη των άγγλων) κινείται βάση εκδικητικών συναισθημάτων. Μας επέβελαν το αναν για να μας εκδικηθούν για την ΕΟΚΑ!

Η αγγλική διπλωματία είναι ικανή να κάνει προγραμματισμό 60 χρόνων. (μια αντίληψη που κουβαλούν βεβαίως ουκ ολίγοι εξ ημών αφού είμαστε σίγουροι ότι εγγλέζο αμερικάνοι και τουρκοι δουλεφκούν με πρόγραμμα ενώ εμείς όχι)

Το Αντίπαλο δέος σε μια οργάνωση είναι ένα πολιτικό σύστημα ! Πρωτοποριακή μεθοδολογία. Το Αντίπαλο δέος βάση μπαμπινιώτη είναι: ο φόβος που προκαλεί ένας αντίπαλος εξίσου ισχυρός. Το αντίπαλό δέος μιας οργάνωσης (π.χ. εοκα) δεν είναι ας πούμε μια άλλη (π.χ. τμτ) αλλά ένα πολιτικό σύστημα!!! Είπαμε λογοτεχνία αλλά να ξέρουμε τη σημασία των εβλοημένων των επιθέτων.

Η σημαντικότης της εναλιας γης. Η ομοσπανδία στη κύπρο, θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα των άγγλων στα πετρέλαια της μέσης ανατολής...... Πως λέμε στο δημοτικό «η μικρή κύπρος βρίσκεται στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων. Τόσο σημαντική είναι η στρατηγική της θέση, που όλοι θέλουν να την κατακτήσουν (κλαψ)».... Κλάψε σαουδική αραβία, ιρακ, ιραν κουβείτ. Αν υπάρξει ομοσπονδία οι εωσφόροι εγγλέζοι θα βάλουν χέρι στα πετρέλαια σας. Κάποιος να του αγοράσει ένα παγκόσμιο χάρτη επειγώντος!!

Το βάρος των εγγράφων

Πως αποδυκνύεται ότι το σχέδιο Ανναν “θα φαλκίδευε στοιχειώδη δικαιώματα της συντριπτικής πλειοψηφίας του κυπριακού λαού, δηλαδή της ελληνοκυπριακής κοινότητας, περιλάμβανε στοιχεία αδικίας, αλειτουργικότητας, δυνιτικής συγκρουσης και του διχασμού και καθιστιστούσε την Κύπρο ένα αξιοθρήνητο και παροπλισμένο προτεκτοράτο του Τουρκίας” ;

Κατά τον χριστόδουλο δύο δεδομένα:

1. η περίφημη κουβέντα του ντάνιελ φρηντ για την οποία ακόμα ψάχνουμε τη αρχική πηγή (ούτε ο χριστόδουλος την αναφέρει βεβαίως αφού δεν υπάρχει) και

2. η επιστολή του Παουελ, στο Γκιουλ που "χύνει φως στο σκοτεινό παρασκήνιο που στήθηκε σε βάρος της δικής μας πλευράς με υποχθόνιους υποβολείς τους άγγλους και εκτελεστική εμπροσθοφυλακή τους αμερικάνους... που λέει «το σχέδιο αναν προστατεύει τα νόμιμα στρατηγικά συμφέροντα της τουρκίας» (παρατίθεται χωρίς πήγη). (σελ 10)

Κλασικό τρόπος αντίληψης των πλείστων κυπρίων αναλυτών (πολιτικών, δημοσιογράφων κλπ). Η εγγραφολαγνεία. Αναλύουμε τη πολιτική όχι βάση των πράξεων αλλά βάση των δηλώσεων. Τα έγγραφα και οι δηλώσεις πολιτικών χρησημοποιούνται ασύστολα που τους διάφορους ερευνητές και έχουν κυριεύσει τη κυπριακή βιβλιογραφία. Χωρίς να ρωτούν, ποιός είπε τι, υπό ποιές συνθήκες το είπε, σε ποιούς απευθήνετουν, αν είχε δύναμη να εφαρμώσει τζίηνο που είπε, ποιά ήταν η θέση του, αν έκφραζε άποψη ή ήταν σε θέση να εφαρμώσει πολιτική κλπ. Ο αμέρικάνος είπε του τούρκου ότι το αναν εξασμάλιζε τα συμφέροντα της τουρκίας και αυτό θεωρείται ΑΠΟΔΕΙΞΗ!!!

Δεν εσκέφτηκε κάποιος να αντιμετωπίσει την εν λόγω επιστολή (αν υπάρχει) κάπως έτσι:

Ε, ίντα που καρτεράς να του πει ; (!!!) Και κάπου εκεί κλείνει και η σημαντικότητα της στο ρου της ιστορίας.

Αν αφήναν τον φερχοιγκεν να μιλήσει για το σχέδιο ίντα που ήταν να μας πει ; Εν θα μας ελάλεν: ψηφίστε ναι γιατί συφέρει σας;

Το ΜΑΣ και το ΤΟΥΣ.... (σε συνέχεια του εξαιρετικού άρθρου του γρηγόρη για τις γυναίκες ΜΑΣ...) «εγγυμονούσε κινδύνους για τη νομισματική ΜΑΣ σταθερότητα» (σελ 25) «Το τραπεζικό ΜΑΣ σύστημα» (σελ 29), «δυσμενείς επιπτώσεις στο χρηματοοικονομικό ΜΑΣ σύστημα και την οικονομία ΜΑΣ» (σελ 31), «γεναιόδωρη επιχορήγηση των τουρκοκύπριων και εποίκων ως τρισάθλια παρακαταθήκη, ώστε το βιοτικό ΤΟΥΣ επίπεδο να φθάσει το δικο ΜΑΣ ή μέχρι που το δικό ΜΑΣ επίπεδο να υποβαθμιστεί στο δικό ΤΟΥΣ» (σελ 37). «Εμείς δεν θα μπορούσαμε να μετέχουμε στην εποπτεία των εμπορικών ΤΟΥΣ τραπεζών ενώ εκείνοι θα μετείχαν στην εποπτεία των δικών ΜΑΣ. Εκείνοι θα μετείχαν και μάλιστα με ίσιο αριθμό μελών στην Επιτροπή Νομισματικής Πολιτικής που θα καθόριζε τη συνταγματική αξία της λίρας ΜΑΣ και τα επιτόκια ΜΑΣ αλλά εκείνοι θα είχαν ως νόμισμα τους την τουρκική λίρα» (σελ 56)

Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι πιστεύουμε ότι μπορούμε να πείσουμε τους τκ και ξένους για ενιαίο κράτος, ενιαίο οικονομία, για το καλό όλων (ιμιsh), αλλά τα πάντα τα μετρούμε με βάση τη πούγγα ΜΑΣ, το βιοτικό επίπεδο ΜΑΣ τις τραπεζές ΜΑΣ κλπ.

Εδώ να ενημερώσουμε το κ.κ. πρώην διοικητή ότι κάποιοι από ΕΜΑΣ, δεν βλέπουν το κόσμο μέσω των εθνών. Εμείς Vs εκείνοι, ελληνοκύπριοι Vs τουρκοκύπριοι. Ο όρος οι τράπεζες ΜΑΣ δεν ΜΑΣ αφορά αφού λίγη διαφορά παίζει για ΜΑΣ αν οι τράπεζες ΣΑΣ είναι ελληνοκυπριακές, τουρκοκυπριακές ή άλλοσπως. Για τις τραπεζές ΣΑΣ έχουμε ασχοληθεί παλιά:

http://spapalagi.blogspot.com/2009/02/blog-post.html

Ελπίζω αυτό να σας εξηγεί γιατί ο όρος οι τράπεζες ΜΑΣ είναι τελιώς αδόκιμος. Όταν οι τράπεζες ΣΑΣ σταματήσουν να ΜΑΣ κλέβουν τότε ξαναμιλούμε για το ΜΑΣ και το ΣΑΣ.

Η αρχή της πλειοψηφίας.

Η εντελώς νέα, και σε πρώτη παγκόσμια προβολή αντίληψη της πλειοψηφίας προβάλεται στο βιβλίο 2€.

«Υπήρχε πλήρης αριθμητική εξίσωση μεταξύ του 92% που ήταν η ελληνοκυπριακή οικονομία και του 8% που ήταν η τουρκοκυπριακή» (σελ 26).... «οι τουρκοκύπριοι δεν δέχτηκαν σε καμία περίπτωση να ισχύσει η αρχή της πλειοψηφία του 92%» (σελ.33) Πάνε τα 82% με 18% που ξέραμε μέχρι σήμερα. Η αδίκία που δεχόμαστε είναι ακόμα μεγαλύτερη αφού έχουμε ξεπεράσει το ένας άνθρωπος μια ψήφος, και φτάσαμε στο μια λίρα ένας ψήφος. Ενημερώστε κάποιος τον κ.κ. διοικητή ότι η δημοκρατία δεν είναι όπως τις ψήφους των μετόχων. Έτσι δουλέφκουν οι τράπεζες ΣΑΣ.

Απλά Μαθηματικά.... όπου 1-1 = 2!!!

Ο χριστόδουλος παραθέτει έγγραφο της ομάδας εργασίας για τα οικονομικά όπου φαίνονται οι συγκλίσεις (26 στον αριθμό) και οι αποκλίσεις (22).

Η σύγκλιση με αριθμό 1 λέει αυτολεξεί:

«Ενιαία Κεντρική Τράπεζα σε ομοσπονδιακό επίπεδο (διαφορά όμως όσον αφορά τη λειτουργία και τις αρμοδιότητες υποκαταστήματος στο Τ/Κ συνιστόν κρατίδιο).» (σελ 87)

Η διαφορά αυτή βρίσκεται δεύτερη στον πίνακα όπου υπάρχει διάσταση απόψεων κάτω από τον τίτλο:

«Υποκατάστημα Κεντρικής Τράπεζας στο Τ/Κ συνιστών κρατίδιο». (σελ 86) οι απόψεις των δύο πλευρών παρατίθενται. Εν ολίγοις εμείς θέλουμε να καταργηθεί σε ένα χρόνο και να έχει περιορισμένες αρμοδιότητες οι τκ θέουν να έχει διευρημένες αρμοδιότητες και εξέταση κατάργησης του σε ένα χρόνο.

Παρακολουθείστε τρόπο σκέψης και πρόσθεσης ενός διοικητή κεντρικής: «Κακώς εκρίθη από την ομάδα εργασίας ότι σε αυτό υπάρχει σύγκλιση. Μάλιστα η τουρκοκυπριακή πλευρά επέμεινε και τώρα θα (που το ξέρει !!!) επιμένει ..... να μην προβλέπεται χρονικό διάστημα μετά την παρέλευση του οποίου τούτο θα παύσει να υφίσταται» (σελ 81-82)

!!!

Εκαταλάβετε ;

Η ομάδα εργασίας αποφάσισε ότι σε ένα θέμα υπάρχει σύγκλιση. Σε ένα κομμάτι τούτου του θέματος υπάρχει διάσταση και η ομάδα εργασίας το αναγράφει σε παρένθεση και επιπρόσθετα το βάζει στον πίνακα με τις αποκλίσεις επεξηγηματικά.

Ο χριστόδουλος δεν θέλει να το βάλουν στο πίνακα με τις συγκλίσεις. Χωρίς να εγείρει όμως κάποιο θέμα που να αφορά την κεντρική τράπεζα, αλλά επαναλαμβάνοντας κάτι που η ομάδα εργασίας παραδέχεται ότι υπάρχει πρόβλημα και το τονίζει μάλιστα εις διπλούν !!!

ΟΧΙ. Ο χριστόδουλος δεν θέλει! Άσχετο αν εσυμφωνήσαν σε κάποια άλλα!!!

Ας παραδεκτούμε όμως ότι ο διοικητής εν τη σοφία του έχει δίκαιο.

Μετά πως κάμνουμε τη πρόσθεση ; Πόσες είναι τελικά οι αποκλίσεις και πόσες και συγκλίσεις ;

Δετε τον χριστόδουλο εξυπνάδα. Τη σύγκλιση που εβάφτισεν απόκλιση, όχι μόνο την αφαιρά από τον πίνακα τον συγκλίσεων, αλλά την (ξανα)προσθέτει στον πίνακα των αποκλείσεων. Έτσι φτάνει στο συμπέρασμα ότι τα θέματα με διάσταση απόψεων είναι 32 (σελ 98). Αντί να το αφαιρέσει που τες συγκλίσεις και να μείνει ως εκεί, το ξαναπροσθέτει εις διπλούν στις αποκλείσεις (ε, όσες παραπάνω οι αποκλίσεις τόσο μεγαλύτερος και φόβος). Έτσι στο σύνολο των διαφωνιών για το χριστόδουλο μια αφορά στο τκ παράρτημα της κεντρική και μια άλλη αφορά στο τκ παράρτημα της κεντρικής !!!

«Με αντικειμενικότητα, με τεκμηρίωση».

«Ω, πάντοτε με εκπλήττεις, Χριστόδουλε»

Για να μη καταλήξει ακόμα μεγαλύτερο σεντόνι το οικονομικό μέρος της μελέτης των 2€ θα το ακουμπήσουμε στην επόμενη ανάρτηση