Το μπλογκ εκαλόκατσε το τελευταίο δίμηνο. Η αλήθεια είναι ότι, λίγο διακοπές, λίον η δεύτερη δουλειά που αγκωνιστήκαμεν κατά το τελευταίο δίμηνο, δεν άφηνε τζαι πολλά περιθώρια για να κάτσω να γράψω. Όι πως δεν έχω διάφορα στο θέματα στο νου... αλλά χάτε, αφού οι αναρτήσεις καταλήγουν πάντα να ναι ατελίωτες, θέλω να χω το χρόνο μου για να προσθέσω μιαν νέα ανάρτηση. Για να συντομέφκουμεν, το μπλογκ επανέρχεται, και αν δεν προκύψει κάτι άλλο πιο συναρπαστικό, οι επόμενες αναρτήσεις θα ασχοληθούν με την έμμονη μας ίδεα, με την αρρώστια που κουβαλούμεν ούλλοι..... ξέρετε... το πιο βαρυλάτικο πρόβλημα των διεθνών σχέσεων;..... ε, τζίηνο :-)
Αρχικά ήταν να σταματήσω δαμέ, αλλά μια εμπειρία που έζησα πρόσφατα, αξίζει το κόπο να τη μοιραστώ.... αν τζαι ίσως να μεν έπρεπε. Πόσο μαλάκας πρέπει να σαι, να σου φκάλει ο άλλος στα σώψυχα του τζαι συ να τα γράφεις στο μλογκ ; ούτε δημοσιογράφος που γυρέφκει τηλεθέαση να ήμουν!
Που λαλείτε.... με σε τούντο δίμηνο απουσίας, έτυχε μια νύχτα να γνωρίσω ένα τύπο. Με το που τον θωρείς, φέρνει έναν άνθρωπον, λεβέντη. Τζαι στη πορεία εφκήκεν μας τζαι πολλά μερακλής. Θεικός συνδιασμός. Έπεζεν, ετραγούδαν..... τι άλλο να γυρέψεις σε ένα άνθρωπο; Προς στιγμή εφέφκαν του τζαι κάτι ψιλοαμανέδες... επαράσυρνεν μας.... ήταν όμορφη νύχτα.... δροσιούα (μες τούντες πυράες), αλκοόλ, καμιά τσιαρκά, ο ουρανός έναστρος τζαι τα φώτα της πόλης πολλά μάκρυα. Τζαι ακριβώς τζαμέ που είσαι έτοιμος να φκάλεις τη ψυσσίην σου τζαι να τη φείκεις πα στο τραπέζι, τι γυρίζει τζαι λαλεί μας ;
- έτσι μέρες έσφαξα τούρκους.
Ούτε καν προλαβαίνεις να σκεφτείς «μα τι λαλεί τούτος τωρά;», τζαι συνεχίζει....
- ούτε ξέρω πόσους. Στη δεύτερη εισβολή... είδα μια γεναίκα.... εκρατούσε στα σσιέρκα της ένα μωρό πεθαμένο, τζαι λαλεί μας... εσκοτώσαν τον άντρα μου τζαι τα θκύο παιθκιά μου. Επεριμέναμεν του πρόσφυγες να φύουν, τζαι επίαμε για εκκαθάριση, με τη διαταγή να αφήκουμεν ούτε κάττο να νιαουρίσει. Εμπήκαμε σε τρία χωρκά, τζαι εσφάξαμεν. Άντρες γεναίτζιες, κοπολούθκια.... αποχτηνωθήκαμε.....
Αν το εσταμάταν κάπου δαμέ, θα εφκένα σήμερα τζαι θα το ανάλυα, με κάτι κουβέντες του τύπου: ο πόλεμος αποχτηνώνει τους ανθρώπους. Θα έβαλα τζαι κανένα ρητορικό ερώτημα του τύπου: εγώ αν έβλεπα μια τέτοια σκηνή θα εσυμεριφέρουμουν διαφορετικά ; ....
Αλλά όχι, εσυνέχιζε.....
- Τζαι θέλω τζι άλλους. Διψώ.... Μισώ τούντη ράτσα.....
Ρε θκιάολε , εν εσταμάταν! Ούτε καν επρολάβεννες να σκεφτείς: μα τι κάμνω εγώ με τούτο φασίστα ; κανονικά πρέπει να σηκωστώ να φύω ή να στήσω καφκά τρικούβερτο. Αλλά ούτε επρολάβαμε. Ούτε καν μας επέρασεν που το νου. Τζίηνος εσυνέχιζε τη περιγραφή, στα ενδιάμεσα αμολούσε τις πεποιθήσεις του για τους τούρκους, εξήγαν μας τι εβίωσε για να φτάσει σε τούντο συμπέρασμα, κατά διαστήματα η περιγραφή εδιακόπτετουν που κανένα τραγούδι... εξεχνιούμαστουν.... τζαι εσυνέχιζε.... ούτε καν επρόλαβα να σιοκκαριστώ. Μόνο να ρωτώ, να ρωτώ, ήθελα να ακούσω τζι άλλα!!! Αρρώστια!! Δεν τα λαλεί σε διάφορους που έρκουνται τζι αρωτούν τον. Τι του ανάδωξεν τζαι άρκεψεν τζίην τη νύχτα, ένα θεός ξέρει.
Τελικά ποιός ξέρει; μπορεί ναν τζαι λαφαζάνης... μπορεί τζαι όι. Εκατάφερεν να μας γλυκάνει τη ψυσσιή μας τζαι να μας τη κάμει μάυρη, την ίδιαν ώρα.
Τζαι όσες φορές τζαι αν το εσκέφτηκα... όσες φορές τζι αν έκαμνα φανταστικούς διαλόγους, τι θα έλεα αν ετύγχαινε ποττέ να γνωρίσω κάποιον, της γενιάς του 60 του 70, κάποιον που τούτα τα εθνίκια.... δεν μου εφκήκε τίποτε.
- να ρτετε στο χωρκό να πιούμε καφέ τζαι να τραουδήσουμε.
Εννα μεν πάω ;
Ανακάτωσεν μας το νου μας, έκαμεν τον σαλάτα.
Να το μισήσεις, να τον λατρέψεις, να τον αποδεχτείς όπως ένι ; Τι σκατά να κάμεις ;
Τελικά αν υπάρχει ψυσσιή, με οι θρησκίες με οι φιλόσοφοί, με οι διάφορες κοινωνικές θεωρείες, με η βιολογία θα καταφέρει ποττέ να τη καταλάβει.
Ποττέ. Όσον τζαι να προσπαθούν.
........................
Τούτο το εθκιέβασα το 2005, τζαι μου έμεινε χαραγμένο που τότε στο νου:
ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΚΑΚΟΥ.
"Εξακολουθώ να μην μπορώ να καταλάβω πώς ο χειρότερος άνθρωπος στον κόσμο μπορεί να δημιουργήσει ένα έργο αγάπης. Μου έχει γίνει μια αρρωστημένη, έμμονη ιδέα. Ο αξιωματικός των SS που το πρωί βασάνιζε μέχρι θανάτου τους έγκλειστους του στρατοπέδου και το βράδυ άκουγε με τα παιδιά του lieder του Σούμπερτ, διαβάζοντάς τους ποιήματα του Ρίλκε και του Σίλερ. Δεν το καταλαβαίνω και κανείς δεν έχει μπορέσει να μου το εξηγήσει, ούτε οι λακανιστές ούτε οι αποδομιστές ούτε κανένας. Δεν πιστεύω στον διχασμό του εγκεφάλου, αυτά είναι βλακείες. Αν πραγματικά δίπλα στους θαλάμους αερίων έπαιζαν κομμάτια του Μπαχ, επιτρέψτε μου αυτή τη βλακώδη παρατήρηση: γιατί η μουσική δεν είπε 'όχι'; Αυτή η σκέψη με καταδιώκει. Είμαι 77 ετών και θα πεθάνω σύντομα χωρίς να το έχω καταλάβει. Η μουσική δεν είπε 'όχι' ούτε η ζωγραφική ούτε η ποίηση. Είναι το ερώτημα των ερωτημάτων".
Από τη συνέντευξη που έδωσε ο Τζωρτζ Στάινερ στον βιβλιοκριτικό της "Μοντ" Πιερ Ασουλίν, στο πλαίσιο της σειράς "Η προσωπική μου βιβλιοθήκη")».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 07/06/2005
9 σχόλια:
Καλώς όρισες ξανά, έστω και αργά.
Πολύ ενδιαφέρουσα η ανάρητηση σου.
Όλοι μας ξέρουμε κάποιες παρόμοιες ιστορίες.
Ο καθένας κουβαλά μέσα του το δικό του κόσμο.
Όμως πραγματικά, ο τύπος που αναφέρεις είναι πολύ αντιφατικός και τα ερωτήματα που θέτεις ούτε εγώ μπορώ να τα απαντήσω.
Όμως πραγματικά συγκλονίστηκα από το πόσο εύκολα σου μίλησε για όσα έκανε και για τις πεποιθήσεις του.
Μας έκανες την καρδιά περιβόλι...
Ανάμεσα στα τραγούδια, διηγόταν και τις σφαγές...Μάλιστα.
Ξέρεις κάτι, Στέλιο; Δε θέλω να ξέρω πως λειτουργεί η ψυχή τέτοιων ανθρώπων. Ας την πάρουν μαζί τους ανεξιχνίαστη, όπως την έφεραν. Γιατί στο τέλος, με τη μανία ψυχανάλυσης που διακατέχει την εποχή μας, θα ακουστούν και "διαγνώσεις" του τύπου, "κουβαλούσε παιδικά τραύματα κλπ" και δε θα τ' αντέξω να τους δικαιολογήσω κι από πάνω. Λες κι αλλάζει τίποτα στο αποτέλεσμα.
Καλώς ήρθες και πάλι στον κύκλο ενασχόλησης με "το πιο βαρυλάτικο πρόβλημα των διεθνών σχέσεων;..... ε, τζίηνο :-)"
@ Μιχάλης,
εγώ να δεις πόσον εξαφνιάστηκα! Αφού λαλώ σου, άκουα τον τζαι δεν το επίστεφκα!!
@ Λεμέσια
Εμμ... που τη μια συμφωνώ ότι επαράγινε το κακό με τη ψυχανάλυση... που την άλλη αν εμπορούσα να βρω το λόγο θα ήθελα να τον ξέρω. δεν θα άλλασε το αποτέλεσμα, ούτε θα το δικαιολογούσα αλλά τουλάχιστο θα έκαμνα το κόπο να το κατανοήσω, να το καταλάβω.
καλως όρισες ξανά. εν πολλά αξιόλογες οι αναρτήσεις σου στέλιο.
οι δολοφόνοι ζιουν ανάμεσα μας.
εγώ στη θέση σου ήταν να σηκωστώ να φύω πάντως. εν θα εμπορούσα να κάθουμαι στο ίδιο τραπέζι με έναν αμετανόητο δολοφόνο. τούτοι ούλλοι οι εγκληματίες πρέπει να ξεσιεπαστούν τζιαι να αντιμετωπιστούν ως τέθκιοι στην κοινή γνώμη. μπορεί να εν δύσκολο να στηθούν δικαστήρια αλλά τουλάχιστον πολιτικά πρέπει να καταδικαστούν τζιαι κοινωνικά να στιγματιστούν. σκέφτου θράσος ο φασίστας να το χουμίζεται τζιόλας τζιαι να λαλεί ότι εννά το ξανακάμει...
τελικά η Κύπρος εν ένας απέραντος τάφος και μια φυλακή εις επ'αόριστον αναβολή.
πάντως βλέπω που την ανάρτηση ότι όι μόνον εν υπάρχει απόλυτα καλός ή κακός άθρωπος αλλά τζαι η απόλυτα καλή ή κακή πράξη εν μπορεί να οριστεί- τουλάχιστον τζαι στες θκυό περιπτώσεις που αναφέρεις το μίσος έχει ιδεολογική βάση, έτσι ένεν κάτι απόλυτα ψυχοπαθολογικό, ούτε κάτι που δεν μπορεί να τύχει κάποιας εξήγησης. ένας στρατιωτικός που αναγιώνει την κόρη του με μπαχ και σούπερτ, ενεν απαραίτητα ένας απόλυτα καλός άθρωπος-αν θεωρεί ο ίδιος ότι τα παιδιά του ανήκουν στην αρεία φυλή και οι εβραίοι όι, τότε το γεγονός ότι τα αναγιώνει με κλασική μουσική τζαι 'αγάπη' εν μπορεί καν να οριστεί 'καλή' ανατροφή εφόσον τροφοδοτείται ήδη που μια διάκριση θανατηφόρα-εξάλλου και του χίτλερ αγαπημένος του ήταν ο Βάγκνερ-υπάρχει μια ιδεολογία που πίσω που θεωρεί μιαν ομάδαν αθρώπων ανώτερη που άλλη τζαι επομένως συμπεριφέρεται στην ομάδα τζεινην εξαιρετικά τζαι τους εξόριστους θέλει να τους αφανίσει. πού το παράξενο που στα παιθκιά του εσυμπεριφέρετουν καλά αφού ακόμα και την κλασική μουσική χειρίζεται την ο κόσμος που παλιά με ελιτισμό-ναι ήταν ένας πατέρας που αναγιωνε τα παιθκιά του με τον ελιτισμό της κλασικής μουσικής τζαι εσκότωνε τζαι εβραίους διότι ήταν κατώτερη της φυλής του...
όσο για τον άλλο τον Κύπριο, που μπορεί να τον πετύχω τζαι γω κάποτε :/
προκαλεί εν θυμό τζαι θλίψη για το τι μπορεί να κάμει σε έναν άθρωπο έναν ιδεολογικό κατασκεύασμα και τούτον ούλλο το κοινωνικό πλέγμα των εθνικιστικών τάσεων. εν ό,τι χειρότερο μπορεί να δημιουργήσει η εθνικιστική μας εμμονή. κρίμα.
τζαι το σιηρότερο εν ότι τίθενται στο απυρόβλητον ακόμα τούτοι ούλλοι
-μεταφορικά ομιλώ- το να ακούσεις βέβαια κάτι τέθκοιο που τον απέναντι σου τόσον ανοικτά, αφήνει σε στήλην άλατος, πού να αντιμιλήσεις και να ανοίξεις μαζίντου 'διάλογον' (???!!!?) απλώς, το καταπληκτικό που θωρείς εσύ στην συνύπαρξη του καλού με του κακού πάνω σε έναν αθρωπο, εγώ νιώθω το σαν ένα μείγμα του τι θα εμπορούσε να ήταν ο άθρωπος τζαι τι τον καταντά η κοινωνία τζαι το ένστικτο της επιβίωσής του. όσο και να κατηγορήσεις ένα μεμονωμένον θήτη, το θέμαν εν ότι η κοινωνία εν γεμάτη με αθρώπους που συμπαρασύρουνται μπροστά στην πλειοψηφική της ιδεολογία του διχασμού, του μίσους τζαι του αιμοβόρου. τζαι κάποτε σκέφτουμαι ότι ίσως ούλλοι γεννιούμαστε μπροστά που τούτο το κοινωνικόν ενδεχόμενο.
τι να πεις...εσυγκλονίστηκα.
Στελιο πολλή ενδιαφερουσα αναρτηση
Μονο στους μηχανισμους εκπαίδευσης βασανιστών μπορούμε να βρουμε επαρκείς δικαιολογίες για το αλλοπρόσαλο της συμπεριφοράς και των δυο ατόμων που αναφέρεις.
πολλές φορές το ότι ο βασανιστής εκτελεί ανωθεν εντολές [ενός συγκεκριμενου ιδεολογικου πλέγματος το οποίο έχει ενστερνιστεί] τον απαλλάσει από το αίσθημα προσωπική ευθυνης, ενσυναίσθησης και αισθηματος ενοχής. Αντιθετα πιστευει ότι κάνει και κάτι απολύτως σωστό και επιβαλλόμενο. Αν προσθέσουμε και την ατιμωρησία και ανοχή του περιβαλλοντος του οποίου ζουν και τα άτομα που συναναστρεφονται και ανατροφοδοτουν αυτές τις πεποιθησεις τότε είναι αρκετα δύσκολο να αντιληφθούν τι σημαίνουν οι πράξεις τους.
@gregoris
τζαι γω έτσι επίστεφκά ότι ήταν να αντιδράσω αλλά τελικά...
@βούκωλος
η αλήθεια είναι ότι ποτέ μου δεν πίστευα στο απόλυτο καλό ή κακό. αντίθετα θεωρώ ότι ο άνρθωπος είναι ικανός για το μεγαλύτερο ηρωισμό και τη μεγαλύτερη κτηνωδία ταυτόχρονα.
Σε ακραίες καταστάσεις δε, το νοήμον ον εύκολα γίνεται ζώο. εύκολα... και έγινε πολλές φορές.
έχεις όμως την ελπίδα ότι, όταν η ακραία κατάσταση τελιώσει, τζαι γυρίζει πίσω τζαι βλέπει τι έκαμε, ότι ίσως να μεν τα εγκρίνει. τούτον εν το ένα.
το δεύτερο
η σχέση με τη μουσική ή γεινκά τη τέχνη, δεν σημαίνει ότι δημιουργεί "καλούς" ανθρώπους. ίντα ίσια ίσια που αρκετοί από τους μεγάλους δημιουργούς μπορεί να ήταν και οι ίδιοι ... κωλόπαιδα.
το θέμα είναι ότι, έστω θεωρητικά, έστω ρομαντικά... περιμένεις τη τέχνη να αντισταθεί.... κάπως περιμένεις το πολιτισμό να κάμνει ανθρώπους πολιτισμένους. αλλιώς τι σκατά έφαεν η ανθρωπότητα τόσα χρόνια στις τέχνες ; αλλιώς ποιός εν ο ρόλος τους ; ποιός ο λόγος ύπαρξης τους ; εν τούτο το συγκλονιστικο τελικά νομίζω.
ναι όντως η πράξη καθημερινά αποδυκνύει το αντίθετο.... αλλά πάλε συγκλονίζει με....
Το τι εν τέχνη τζαι τι δεν είναι εν μεγάλη κουβέντα. Σίουρα η συγκεκριμένη εκδήλωση του αθρώπου, ενεν ξεκομμένη που την εκάστοτε κοινωνία τζαι το ιδεολογικό της πλέγμα τζαι σίουρα ανα περιόδους υπήρξε τζαι στρατευμένη. Έπειτα ο καθένας προσλαμβάνει την διαφορετικά. Για τον Χίτλερ τουλάχιστον, η τέχνη ήταν ακόμα ένα μέσο για τον μεγάλο σκοπο, τζαι μάλιστα αγιασμένο μέσο. Η εμβατηριακή συμπαντικότητα της μουσικής του Βάγκνερ! ετροφοδοτούσε τζαι το μεγαλείο της ιδέας του για το όραμα που είχε περί της αθρωπότητας-τζείνος έτσι το έβλεπεν, όραμα... εξάλλου η τέχνη εν τζαι λίο συνυφασμένη με την ’ανωτερότητα’ των μορφωμένων τάξεων, εν αρκετά ελιτιστική η αξιοποίηση της τζαι τουλάχιστον στην περίπτωση του Χίτλερ βρίσκω κάποιαν εξήγηση σχετικά με τες μουσικές του ασχολίες αν σκεφτεί κάποιος πάνω στες ’ιδέες’ του.
Η γενική αντίληψη δε ότι η τέχνη τρέφει καλλίτερα τους αθρώπους εν πολλά εδραιωμένη αλλά αφήνει ένα σωρόν ασάφειες πίσω της ενεν;δηλαδή τι ορίζεται ως τέχνη γενικά τζαι ποια εν τα χαρακτηριστικά της τζείνα που θρέφουν καλλίτερα τους αθρώπους...ε μεν ξεχνούμε ότι η μουσική τζαι η τεχνη εν δαμε που γεννιούνται, περνούν μέσα τους τζαι πολλές συμβάσεις χωρίς να το αντιλαμβανούμαστεν πχ μουσική-εμβατηριακός ρυθμός κλπ...έχει και καλλιτέχνες που εν αναγνωρισμένοι απλώς επειδή έτσι τους θέλει ο ορίζοντας ο πολιτισμικός που ως επί το πλείστον εν τζαι συμβατικός. τωρά ενα μου πεις μιλούμε για ιερά τέρατα της μουσικής. ε εν εσιει σχέση τζαι πολλά ιερα τέρατα της ποίησης που επιάν τζαι νόμπελ ενεν καλύτεροι που άλλους που εν επιάν ίσως.
τέλοσπάντων σίουρα ότι τζαι να συμβαίνει εν περίπλοκο τζαι έσιει αρκετές παραμέτρους...
Μμμμ....
Σύγχυση. Ανησυχία. Εγγρήγορση.
Πάντως, βιώνω προσωπικά τούντη δυσκολία, μέσα στην έρευνα μου: ερευνώ τον Χάιντεγγερ. Πώς είναι δυνατόν, ένας μάλλον γάδαρος, να εδημιούργησε τόσο σημαντική φιλοσοφία.
Εθυμήθηκα τζιαι το Κουρδιστό Πορτοκάλι...τον Άλεξ που τη νύχταν έδερνε τζιαι εβίαζε, τζιαι την ημέραν άκουεν Μπετόβεν...
Δημοσίευση σχολίου