Το δίκαιο, τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και η διαπραγμάτευση αυτών

Σε συνέχεια της ενδιαφέρουσας συζήτησης στο μπλοκ σημειώσεις τη περασμένη βδομάδα..... Αφού ως συνήθως απλωθήκαμε σε πάρα πολλά θέματα, τελικά είπαμεν να επικεντρωθούμεν στα εξής ερωτήματα:

α) Τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. πρέπει να τίθενται υπό διαπραγμάτευση ;

β) Αν ορισμένα, εκ των πραγμάτων, λόγω σύγκρουσης αναμεταξύ τους, αναγκαστικά πρέπει να διαπραγματευθούν,

και

γ) τι σημαίνει όταν αυτά τίθενται υπό διαπραγμάτευση; Σημαίνει ότι πάντα θα τελούν υπό διαπραγμάτευση; Ότι, λ.χ., δεν είναι αντικειμενικά;

Σοβαρά ερωτήματα, που όπως το βλέπω εγώ μεταφέρουν τη συζήτηση σε ένα άλλο επίπεδο. Στο επίπεδο των ερωτημάτων του «πρέπει» ή του «θα έπρεπε». Μεταφερούμαστε δηλαδή σε ένα πιο normative επίπεδο, αντί του πρακτικού. Έτσι δεν θα επιμένω σε μια ρεαλιστική/ πραγματιστική/ υλιστική προσέγγιση, που λεει λίγο πολλά ότι στη πράξη η διαπραγμάτευση καθορίζεται στενά από το ισοζύγιο δυνάμεων. Και ότι

«Η αχίλλειος πτέρνα της οικουμενικής προστασίας των ΑΔ είναι η έλλειψη μιας εκτελεστικής εξουσίας που θα μπορούσε να εξασφαλίσει το σεβασμό στην οικουμενική διακήρυξη των ΑΔ...»

Είναι νόμοι χωρίς αστυνόμο. Και αυτό είναι για αυτό που στο τέλος της ημέρας διαπραγματεύονται. Και στη δική μας περίπτωση, το ίδιο συμβαίνει και που..... αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινής, έτσι πράττουμε και εμείς. Θα τα διαπραγματευτούμε. Ελλείψει σοβαρής εναλλακτικής πρότασης..... Αλλά τούτα τα έχουμε είδη συζητήσει τη περασμένη εβδομάδα.

Έτσι αφήνουμεν τη πράξη για να πάμε στη θεωρία.

Τι πα να πει, όταν κάτι «δεν τίθεται υπό διαπραγμάτευση» ;

Πα να πει, ή ότι είναι θέμα αρχής ή ότι είμαι σίγουρος ότι έχω το δίκαιο με το μέρος μου. Ως εκ τούτου αλισβερίσι – γιοκ. Δεν το διαπραγματεύουμαι ρε κουμπάρε!

Έτσι και η απάντηση, δεν θα κινηθεί στα στενά νομικά πλαίσια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά στο δίκαιο. Κάτι που εννοιολογικά είναι δύσκολο αφού «τα ΑΔ είναι εξ ορισμού νομικής φύσεως»[1]. Έτσι μεταφερόμαστε στο θεωρητικό επίπεδο, στο επίπεδο του «πρέπει», και στο ερώτημα : αν το κυπριακό μπορούσε να λυθεί με βάση το «δίκαιο» ο ανεξάρτητος κριτής τι λύση θα έδινε; Είμαστε σίγουρη ότι θα μας έδινε τη λύση που εμείς νομίζουμε ότι είναι η «δίκαιη» ;

Εδώ ξεκίνησα με τρία θέματα (τα λοιπά σε άλλη ανάρτηση), και επροσπάθησα να πιάσω το δίκαιο που διάφορες πλευρές, (όσες έκοψεν ο νους μου, πιθανών να υπάρχουν και άλλες), όπου επροσπάθησα να θέσω διάφορα ερωτήματα περί δικαίου, χωρίς να δίνω απάντηση (αφού δεν ισχυρίζομαι ότι μπορώ να παίξω το ρόλο του αντικειμενικού κριτή)

Να τα πιάμεν ένα ένα:

Το ανθρώπινο δικαίωμα της ιδιοκτησίας / Το ανθρώπινο δικαίωμα στην επιστροφή

Να πούμε ότι τα δυο δικαιώματα είναι κοντά αλλά έχουν και βασικές διαφορές. Δεν είναι και τυχαίο που στο «λεξικό του κυπριακού» συνυπάρχουν ταυτόχρονα οι ορολογίες: προσφυγικό, περιουσιακό και εδαφικό.

Το δικαίωμα στην επιστροφή καλύφκεται νομικά από διάφορες συνθήκες όπως η Τέταρτη Σύμβαση της Γενεύης (άρθρο 49 και 146), όπως και από την Οικουμενική Διακύρηξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (άρθρο13)[2].

Πέρα από τις διεθνείς συμβάσεις, και από πλευράς «δικαίου» είναι δύσκολο να επιχειρηματολογήσεις εναντίων αυτού του δικαιώματος. Όπως τζαι να το κάμεις ανεξάρτητα από την ιδεολογία του καθενός, το δικαίωμα στην επιστροφή δεν μπορείς να το προκαλέσεις. Κουβαλά κάτι το αγνό για να προκληθεί.

Διότι άλλο να λες:

Έχασα το τόπο μου

Και άλλο το:

Ρε λεμεσιανούθκια (παφητούθκια κλπ), ξέρετε χωράφια που είχα εγώ στο βαρώσι, για να ρκεστε εσείς σήμερα να μου πουλάτε ένα διαμέρισμα το ένα αλλόνα ;!

Το δεύτερο έχει κάτι από το άλλο δικαίωμα. Το δικαίωμα στην ιδιοκτησία. Το οποίο είναι επίσης ανθρώπινο δικαίωμα. Βεβαίως αυτό εύκολα μπορεί να προκληθεί. Και εδώ εκφράζω τη διαφωνία μου ως προς την «αντικειμενικότητα των ΑΔ». Το ανθρώπινο δικαίωμα στην ιδιοκτησία δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι «δίκαιο». Υπάρχει μεγάλη συζήτηση ως προς το αν το δίκαιωμα στην ιδιοκτησίας ή στο αν η συνέχεια των ανισοτήτων μέσω της κληρονομιάς είναι δίκαιο[3]. Το αφήνω εντελώς γιατί αν ξεκινήσουμε τα αντικαπιταλιστικά θα ξεφύγουμε εντελώς :-)

Πάντως να πούμε ότι το κύριο νομικό μας όπλο - η απόφαση της τιτίνας εναντίον της τουρκίας στο ΕΔΑΔ, τελικά εβασίστηκε κυρίως στο δικαίωμα της ιδιοκτησίας παρά σε ότιδήποτε άλλο. Έτσι η τιτίνα έπιασε 620, 000 λίρες

«as a consequence of being denied access to her land since 1974, she had effectively lost all control as well as all possibilities to use and enjoy her property»[4]

αλλά της έδωκε μόνο 20,000 λίρες για ηθικές βλάβες αφού της απόριψε το αίτημα «that she had been deprived of her home – the Article 8 complaint having been dismissed by the Court»[5]

Τωρά, σε νομικό επίπεδο ποια ακριβώς είναι η διαφορά μεταξύ του being denied access to property (που της αναγνώρισε) και του being deprived of her home (που το απέριψε), δεν έχω ιδέα ποια είναι . Γιατί με τα 2 εγγλέζικα που ξέρω εμένα ακούεται μου το ίδιο. Αν μας θκιεβάζει κάποιος νομικός θα ήμουν ευγνώμων αν εμπορούσε να μας κατατοπίσει. Όπως τζαι να χεί, ας είναι καλά ο καπιταλισμός με τα δικαίωματα στην ιδιοκτησία, ιδαλλιώς που θα εβασίζαμε την υπόθεση μας ;

Έτσι όσον αφορά τους πρόσφυγες νομικά (που νομικά είναι εκτοπισθέντες δεν είναι πρόσφυγες), δεν τίθεται θέμα ότι «έχουμε δίκαιο». Υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις στο εξωτερικό (Βοσνία, επανένωση Γερμανίας κλπ) αλλά και στο κυπριακό (περίπτωση τιτίνας) που ο κάτοχος του κοτσανιού παραμένει εσαεί ο ιδιοκτήτης.

Υπάρχουν βεβαίως και μια σειρά που άλλες οι οποίες λύθηκαν «πολιτικά» παρά νομικά, και οι οποίες αφορούν κατά κανόνα ανταλλαγές πληθυσμών (Τουρκία –Ελλάδα, Τουρκία -Ρουμανία, Ρουμανία- Βουλγαρία, Γερμανία με Πολωνία, Τσεχία κλπ κλπ)[6]. Εν ολίγοις δύο κράτη ανταλλάσσουν πληθυσμούς, και οι περιούσιες απλά μεταφέρονται στο κράτος που αναλαμβάνει να τακτοποιήσει τους νέους του πολίτες. Εδώ βεβαίως τίθεται το θέμα της κόντρας συλλογικού και ατομικού δικαιώματος. Αν είναι δηλαδή σωστό και δίκαιο ο Βενιζέλος μαζί με τον Κεμάλ να αποφασίζουν είτε ως ηγέτες μιας νομικής οντότητας (κράτους) ή μιας συλλογικότητας (έθνος) τι θα γίνει με τη περιουσία του Α χριστιανού Μικρασιάτη ή του Β μουσουλμάνου θρακιώτη.

Γιατί στο τέλος της ημέρας ;

Ποιος είσαι εσύ ρε Βενιζέλε ή ρε Κεμάλ να αποφασίζεις για τη περιουσία μου ;

ή που την άλλη

Ποιος είσαι εσύ ρε μικρασιατούιν, που θα βάλεις τη περιουσία σου πάνω που τα συμφέροντα του έθνους/ κράτους ;

Τα ΑΔ πάντως όντας κυρίως ατομικά παρά συλλογικά, δεν στηρίζουν τις «καθαρές λύσεις» που επέλεξαν οι δύο ηγέτες.

Αυτές είναι οι νομικές και οι πολιτικές αποφάσεις σε θέματα ιδιοκτησίας εκτοπισμένων. Όμως εμείς θέλουμε το θεωρητικό. Και θεωρούμεν ότι το δικαίωμα στην ιδιοκτησία είναι και σωστό και δίκαιο. Πότε τούτο μπορεί να παραγκωνιστεί ;

Ο κυρίως λόγος : το κοινό καλό. Υπάρχει δηλαδή η ιστορία της απαλλοτρίωσης όπου για το κοινό καλό ο ιδιοκτήτης χάνει το δικαίωμα του στην γη γιατί πρέπει να γίνει ξέρω γω ένας δρόμος ή το πάρκο του ακάμα. Υπάρχει και το άλλο.... το δίκαιο του αναδoιαμιρασμού των γαιών, για το κοινό καλό. Οι δύο περιπτώσεις δεν είναι βεβαίως οι ίδιες αφού στη πρώτη το δικαίωμα στην ιδιοκτησία αναγνωρίζεται αφού ο ιδιοκτήτης λαμβάνει αποζημίωση, ενώ στη δεύτερη κατά κανόνα πιάνει που τα τρία το πιο μεγάλο (αν η διαδικασία δεν περιλαμβάνει και κανένα αποκεφαλισμό ή άλλες ευφάνταστες μεθόδους τιμωρίας). Αλλά είπαμε, τα αντικαπιταλιστικά αφήνουμεν τα....

Ας μείνουμε στην απαλλοτρίωση..... Αφορά μας ; Αν το κοινό καλό είναι η ειρήνη ή το συλλογικό δικαίωμα μιας κοινότητας στην ασφάλεια, θα εμπορούσε το δικαίωμα στην ιδιοκτησία να παραγκωνιστεί ;

Ας ξεκινήσουμε που την ειρήνη. Η ιδέα του «Land for Peace» για παράδειγμα, είναι η βάση επίλυση όλων των διενέξεων που αφορούν το Μεσανατολικό. Το Ισραήλ πρέπει να δώσει πίσω γη, για να επιτευχθεί ειρήνη. Βεβαίως δαμέ ο κατακτητής πρέπει να δώκει πίσω τη γη που εκατέκτησε για να απολαύσει ειρήνη. θα μπορούσε κάποιος να πει ότι έτσι πρέπει να κάμει τζαι ο τούρκος, με τη διαφορά ότι δεν τον απειλούμε με πόλεμο, αλλά με τη συνέχεια του εμπάργκο. ΌΜΩΣ, θα εμπορούσε κάποιος να το δει τζαι που την άλλη – ότι εν που το κατακτημένο που τελικά ζητούν να δώκει γη για να απολαύσει ειρήνη.

Ακόμα χειρότερα, αν λάβει και κανένας υπόψη ότι αν τελικά αυτό υιοθετηθεί ως χρυσός κανόνας (κατά τον Καντ) τότε ανοίγει ο δρόμος για ένα νέο κανονιστικό πλαίσιο. Επιτίθεμαι, πιάνω το 37% της γης, τζαι μετά για να επιτευχθεί η ειρήνη διώ ένα 10% πίσω. Τζαι παριστάνω τζαι τον ειρηνοποιό!!! Εν ολίγοις νομιμοποιείται η εισβολή και η κατοχή ή αλλιώς το δίκαιου του ισχυρού. Η ιδέα του γη αντί ειρήνης έχει σχέση με το δίκαιο μόνο αν ο κατακτητής δώκει πίσω όλα όα έπιασε.... άρα όπως το βλέπω εγώ που τούτη τη σκοπιά, το δίκαιο είναι με το μέρος μας.

Πάμε στην ασφάλεια, η οποία περιλαμβάνει και το άλλο θέμα που θίχτηκε στις σημειώσεις - το (λίο νεοφιλελεύθερο) δίκαιο της συμμετρικής βίας. Εδώ μπαίνει βεβαίως η υποκειμενική αντίληψη του καθενός για την ιστορία. Κάποιοι που εμάς θεωρούν ότι: ΑΝ θεωρήσουμε ότι οι τούρζιοι είχαν δικαίωμα παρέμβασης, το πολύ πολύ έπρεπε να καθαρίσουν τους πραξικοπηματίες τζαι να παν έσσω τους. Ενώ άλλοι παραδέχουνται ότι αν λάβει κάποιος υπόψη τον εγκλεισμό των τκ σε θύλακες, τότε : 1) βεβαίως ΔΕΝ γίνεται αποδεκτή η εισβολή και κατοχή, ως δίκαιο ή ως συμμετρική βία αλλά 2) παραδέχουνται ότι οι τκ έχουν ένα κάποιο δίκαιο να μην νιώθουν ασφαλείς να συνυπάρξουν μαζί μας.

Δεν είναι στόχος μου εδώ, να ξεκινήσουμε μια συζήτηση για το 63-74 και αν οι τκ εκλειστήκαν στους θύλακες ή τους εκλείσαμε εμείς ή εδημιουργήσαμε τις συνθήκες για να κλειστούν και τελικά όταν εκλειστήκαν εβόλεψε μας κλπ. Προτιμώ μια υποθετική ερώτηση περί δικαίου:

Άσχετο με το τι τελικά είναι η «ιστορική αλήθεια», ΑΝ θεωρήσουμε ότι μια πλειοψηφία εξαναγκάζει μια μειονότητα να μετακινηθεί σε θύλακες, ΑΝ μέσω τούτου τους εξαθλιώνει οικονομικά, ΑΝ τους εξευτελίζει για μια δεκαετία στις εισόδους των θυλάκων, Αν, Αν , ΑΝ....τέλος πάντων τους καταπιέζει , δεν θα εδικαιούτουν αυτή η μειοψηφία (ως συμμετρική βία) να ζητήσει γη, για ένα δικό της ομοσπονδιακό κρατίδιο/ ή δικό της κράτος, έστω τζι αν πρέπει να εκτοπιστούν κάποιοι από την πλειοψηφούσα εθνοτική ομάδα για να επιτευχθεί τούτο;

Βεβαίως το παράδειγμα είναι απλοϊκό, και βεβαίως δεν θεωρώ ότι το πιο πάνω θεωρητικό παίγνιο αντικατοπτρίζει την ιστορία της κύπρου, δεν παύει όμως να έχει το ενδιαφέρον του. (αυτό αφορά και την «αριστερά» η οποία δεν έχει σε καμία περίπτωση διαμορφώσει μια καθορισμένη ιδεολογική γραμμή σε θέματα εθνοτικών διενέξεων και επίλυση αυτών)

Τέλος υπάρχει και το « δίκαιο του χρόνου». (να μου επιτρέψετε το νεολογισμό αφού δεν ξέρω ποιόν όρο να χρησιμοποιήσω)

Με τούτο τίθεται το ερώτημα ποιός έχει το δικαίωμα ιδιοκτησίας: ο τκ / ο έποικος ο οποίος ζει τα τελευταία 35 χρόνια στο σπίτι ενός πρόσφυγα ή αυτός που με τη βία εκτοπίσθηκε πριν 35 χρόνια ;

Θα το επαναλάβω ότι από νομικής σκοπιάς είμαστεν καλυμμένοι αφού μας στηρίζει «η πάγια αρχή του δικαίου ότι από παρανομία δεν μπορεί να υπάρχει δικαίωμα (ex injuiria jus non oritur)»[7]

Και γω βεβαίως τούτο ενόμιζα όχι μόνο σε νομικό επίπεδο αλλά και σε επίπεδο δικαίου. Μέχρι που κάποια μέρα σε μια άσχετη συζήτηση με μια πρώην ανατολικογερμανίδα είπε μου την δική της ιστορία που μου εγύρισεν το κόσμο του δικαίου που ήξερα ως τότε ανάποδα. Το επιχείρημα της ήταν το εξής:

« το σπίτι μας, μας το έδωκε το κράτος (της πρώην ανατολικής γερμανίας). Δεν το επιλέξαμε εμείς. Μετά τη πτώση του τοίχους ήρτεν ένας απόγονος του παλιού ιδιοκτήτη, (ο οποίος σημείωση δεν είχε τα κότσια να μείνει και να υποστεί τη Α. Γερμανία και εδραπέτευσε και επλουσίεψε), ο οποίος δεν έζησε ποτέ του μέσα, δεν είχε κανένα δεσμό με το σπίτι, τζαι έφκαλεν με έξω που το σπίτι που εμεγάλωσα.»

Προσωπικά ποτέ δεν εσκέφτηκα τούτο το δίκαιο πριν. Άσχετο αν παίζει δικαίωμα αποζημιώσης σε ποιόν θα εδίενε το σπίτι ο δικαστής του δικαίου (και όχι του νόμου) ; όπως το βλέπω εγώ θα εμπορούσε να το λύσει με μια απλή μέθοδο του δικαίου – το περίφημο πέπλο της άγνοιας του Rawls:

Θεωρούμε ότι το πρόσωπο Α εκδιώκεται άδικα από τη γη του από ένα στρατό. Η γη του δίδεται στο πρόσωπο Β το οποίο προσωπικά δεν ευθύνεται για τον εκτοπισμό του Α. Σε ποιόν θεωρείται ότι ανήκει η Γη μετά από α) 1 χρόνο; 2) 10 χρόνια; 3) 30 χρόνια ; 4) 50 χρόνια ; 5) 100 χρόνια ;

Το έθετα ως ερώτημα που περιέργεια σε παρουσιάσεις που έτυχε να κάμω για τη κύπρο (όταν βεβαίως είχα πλέον αποτοξινωθεί από την ανάγκη να κάμω προπαγάνδα στους ξένους). Δεν θέλεις να σου πω βεβαίως τι απαντούσαν οι διάφοροι ξένοι/ τρίτοι. Εσύ τι νομίζεις ; πόσο πίσω τελικά πάει το δίκαιο ;

Οι έποικοι

Εδώ το θέμα περί δικαιωμάτων έχει συζητηθεί ουκ ολίγες φορές. Ο εποικισμός είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας (συλλογικό μάλλον) για τους γνωστούς λόγους της αλλαγής των δημογραφικών δεδομένων. Και συγκρούεται με το ανθρώπινο (ατομικό) δικαίωμα αυτού του έποικου ο οποίος ζει σε ένα τόπο για τα τελευταία 20 με 30 χρόνια, να μην «εκτοπιστεί».

Έτσι φτάνουμε στην ανάγκη στάθμισης και εξισορρόπησης των δικαιωμάτων. Και το ερώτημα είναι : αλήθεια, με βάση ποια κριτήρια ;

Ακόμα και αν αποφασίσουμε ότι το ένα συλλογικό έγκλημα ιεραρχικά είναι πιο ψηλά από το δικαίωμα του έποικου (άρα ο έποικος εκτοπίζεται), τι γίνεται με τα παιδιά του;

Που ακόμα και αν θεωρήσουμε ότι ο έποικος δεν είναι πιόνι, και εν γνώση του ήρτε στη κύπρο με σκοπό να αλλοιώσει το δημογραφικό χαρακτήρα τούτου του τόπου – άρα είναι εγκληματίας πολέμου, μεταφέρεται αυτή η ευθύνη και στα παιδιά του; Ποιος κανόνας δικαίου λεει ότι αν ο πατέρας είναι εγκληματίας πρέπει να τιμωρούνται και τα τέκνα αυτού ;

Τα ΑΔ που αφορούν τους αγνοούμενους

Όσον αφορά τους αγνοούμενους δε, όποθεν τζαι να το πιάσεις εν κουρπάτζιν που θέλουμε. Να πούμε ότι υπάρχει επίσης ανθρώπινο δικαίωμα στην εξιοπρέπια και στη ζωή, ανθρώπινα δικαιώματα που επίσης δεν τίθενται υπό συζήτηση από καμία ιδεολογική κατεύθυνση.

Είτε έτσι το δεις είτε αλλιώς, το Άδικο είναι με το μέρος μας. Οι τκ είχαν είδη δεκάδες αγνοουμένους από το 1963. Κανένας από το νόμιμο κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως και κανένας από τη συλλογικότητα της εκ κοινότητας (αριστερός δεξιός ζεβρόδεξιος ένας γαμοσσίστης τέλος πάντων) δεν τον ένoιαξεν ότι τζίηνες οι μανάες εδικαιούνταν να ξέρουν που είναι οι δικοί τους. Μετά που μας εκάμαν το ίδιον το 1974 είχαμεν παράπονο. Τζαι κλάμαν οι πολιτικάντηδες και οι εφημερίδες με τους 1619.

Αν ξεκινήσουμε με κανόνες δικαίου που έχουν ως βάση το reciprocity ή τη συμμετρία όποιον κανόνα δικαίου τζαι να πιάσεις; το χρυσό κανόνα της βίβλου, είτε το χρυσό κανόνα του Καντ, είτε το γνωστή ρήση της λαϊκής σοφίας του « ότι σου κάνουν κάμνε τζαι μεν κατζίανκρατείς», έχουμεν άδικο. Ότι τους εκάμαμεν εκάμαν μας – η συμμετρικότητα σε όλον της το μεγαλείο.... βεβαίως τζίηνοι που την επλερώσαν, ήταν οι μανάες των δικών μας αγνοουμένων, και όχι οι δικοί μας κυβερνώντες. Και είναι εκεί που είναι το άδικο. Σε συλλογικό επίπεδο όμως ..... άξιζεν μας.

Αλλά ακόμα τζαι αν θεωρήσουμε ότι οι τκ δεν είχαν αγνοούμενους το 63. Υπάρχει το αρχικό ερώτημα: η μη-διαπραγμάτευση των ΑΔ. (αυτή είναι μια άλλη σκοπιά δικαίου που δεν έχει ως βάση τη συμμετρία) . Γιατί όταν το παίζουμε οι παsh – υποστηρικτές των ΑΔ, και ότι αυτά δεν τίθενται υπό διαπραγμάτευση, τότε δεν τα διαπραγματευόμαστε, ούτε κάμνουμε παζαρλίκι για αυτά, ακόμα και όταν αυτό πάει κόντρα στο συμφέρον μας. Έτσι αν πραγματικά θεωρούμε ότι τα ΑΔ δεν τίθονται υπό διαπραγμάτευση, το σωστό θα ήταν να δώκουμε στους τκ πίσω τους αγνοούμενους τους, ΕΣΤΩ κι αν αυτοί δεν μας εδιούσαν του δικούς μας.

Γιατί απλά δεν διαπραγματευόμαστε ανθρώπινα δικαίωματα !!!

Αντίθετα εκάμαμεν ότι κάμνει ο κόσμος ούλλος. Δεν τους εδιούσαμεν, δεν μας τους εδιούσαν, τζαι ευτυχώς που εβρέθηκεν ο ΟΗΕ να κάμει την επιτροπή τζαι να κάμουμε ένα παζάρι (Ανθρώπινων Δικαιωμάτων), ότι θα τους τους δώκουμε τζαι θα μας τους δώκουν....

......

Αυτά.... για τα υπόλοιπα θέματα (εγγυήσεις, περθενογενέσεις, διαμερασμός εξουσίας κλπ), σε επόμενη ανάρτηση.

---

[1] Καντ: Προς την αιώνια ειρήνη Habermas: Η ιδέα του Καντ περί της αιώνιας ειρήνης (2006) σελ 208

[2] Άγγελος Συρίγος: Σχέδιο Ανάν (2005) σελ409-412

[3] περί δικαίου και ιδιοκτησίας ενδεικτικά δες : Κοσμάς Ψυχοπαίδης Κανόνες και αντινομίες στη πολιτική (1999) Κεφάλαιο Ι.3. Το πρόβλημα της κανονιστικής δέσμευσης της ιδιοκτησίας

[4] Loizidou v Turkey, Judgement (Article 50 / Just Satisfaction) 28/7/98 ((παράγραφος 31)

[5] Loizidou v Turkey, Judgement (Article 50 / Just Satisfaction) 28/7/98 ((παράγραφος 37)

[6] Άγγελος Συρίγος: Σχέδιο Ανάν (2005) σελ385-392

[7] Άγγελος Συρίγος: Σχέδιο Ανάν (2005) σελ422