Περί διαλόγου

Για να μαι ειλικρινής κάτι άλλο ετοίμαζα, αλλά η επικαιρότητα μου κέντρισε το ενδιαφέρον.

Προχθές – Δευτέρα, στο διάλειμμα που τη δουλειά μια-τρεις, έβλεπα την εκπομπή από μέρα σε μέρα του ΡΙΚ, με θέμα όσα εξελίχθηκαν με τον αθλητή του ύψους Κυριάκο Ιωάννου

(Παρένθεση σε όσους δεν γνωρίζουν το θέμα..... ο αθλητής, ο οποίος ήταν μια από τις 2-3 ελπίδες των νεοκυπρίων για το πρώτο μας ολυμπιακό μετάλλιο βγήκε και έκανε κάποιες καταγγελίες που αφορούσαν την Κυπριακή Ολυμπιακή Επιτροπή. Τέλος πάντων για το ποίες ακριβώς είναι οι καταγγελίες μπορείτε να διαβάσετε εδω

http://www.phileleftheros.com/main/main.asp?gid=334&id=572354

)

Λοιπόν,

η εκπομπή ξεκινά με το πατέρα του Ιωάννου να επαναλαμβάνει τις κατηγορίες, ένα παλιό κύπριο πρωταθλητή (ο άννινος μαρκουλίδης) να παίρνει το μέρος του Ιωάννου, και μια κυρία της οποίας το όνομα μου διαφεύγει, που βγήκε και είπε ότι όλοι όσοι κατέχουν αξιώματα στον αθλητισμό είναι άσχετοι.

Και μετά ζητάει να κάνει παρέμβαση ο Κοσιάρης- μέλος σε κάποιο από τα υπό κριτική αθλητικά συμβούλια...ίσως και στην ΚΟΕ, δεν είμαι σίγουρος..... (εδώ αν είμασταν σε κανονική εκπομπή με δημοσιογράφους, θα με έκοβαν, γιατί δεν γίνεται να κρίνεις δημόσιο πρόσωπο εν τη απουσία του – αυτό δικαιούνται να το κάνουν μόνο οι δημοσιογράφοι)

Και αυτή η παρέμβαση είναι που δεν παύει να με συγκλονίζει σε κάθε περίπτωση ενός σκανδάλου.

Άοσμος, άχρωμος, άγευστος, τηλεφωνά σε μια εκπομπή ως παράγοντας , θέλοντας «να κάνει παρέμβαση», για να πει.... τίποτα.

Κλασική νοοτροπία παράγοντα.

Ούτε υπερασπίστηκε το με, ούτε το δε.

Ούτε είπε κάτι για το θέμα.

Το πρώτο που λέει είναι κάτι του τύπου ''συστήνω ψυχραιμία και νηφαλιότητα''.

Μετά τα βάζει με το πατέρα του ιωάννου ο οποίος ισχυρίστηκε ότι δεν βοήθησαν το γιο του σε τίποτα, και με τη κυρία που ισχυρίστηκε ότι ήταν όλοι άσχετοι.

Το πρόβλημα του ήταν γιατί να πει ο πρώτος «τίποτα» και η δεύτερη «όλοι».

Γιατί αν έδωσαν στον Ιωάννου κάτι, ή αν όλοι πλην ενός είναι άσχετοι τότε αυτός είναι λόγος να κάνει παρέμβαση. (και δω βεβαίως ο δημοσιογράφος να ξεκινά τα γνωστά, μα και βεβαίως δεν είναι όλοι άσχετοι).

Και βεβαίως συνεχίζει μέχρι να του πει ο πατέρας του αθλητή – ''δεν εννοούσα εσάς''.

Δηλαδή,

Που ήσουν; Πούποτε!

Και γω σου λέω ότι ο κ. Κοσιάρης είναι πράγματι ο αθλητικός παράγοντας με όραμα.

Ότι αυτός δεν συγκαταλέγεται στους άσχετους.

Και ότι δικαίως θίχτηκε από το τσουβάλιασμα.

Σε τι ωφέλεσε η παρέμβαση του;

Στο κάτω κάτω, αφού σε ενδιαφέρει η πρόοδος του αθλητισμού, άφησ’ την κρίση να εξελιχτεί, μπορεί από τη σύγκρουση να βγει και κάτι αξιόλογο ως αποτέλεσμα. Τι προσφέρει δηλαδή να πιάνεις τηλέφωνο, να αποπροσανατολίζεις τη συζήτηση και να αναδεικνύεις το μείζον ως σημαντικό;

Τι να πω ;

Χίλιες φορές προτιμώ τον υπεύθυνο της ΚΟΕ ο οποίος βγήκε και εξέφρασε τουλάχιστο μια άποψη:

Τζαι ποιος είσαι εσύ ρε Ιωάννου που θέλεις τζαι δικό σου γιατρό ; Οι άλλοι εν θέλουν ;

Όταν τον άκουα εσκέφτουμουν – ε η αυθάδεια σου δεν έχει όρια. Αλλά τουλάχιστο ήταν ένα επιχείρημα. Ήταν μια άποψη. Που στο κάτω κάτω μπορεί να αποδειχθεί ότι έχει και βάση. Μπορεί και όχι. Είναι κάτι που μπορεί να ελεγχθεί και να αποδειχθεί σωστό ή λάθος.

Τζαι το θέμα δεν είναι ο Κοσιάρης.

Είναι τούτη η γαμημένη η νοοτροπία.

Είναι κάτι που δεν το αντέχω σε οποιαδήποτε κοινωνική ή άλλωσπος σύγκρουση.

Τούτους όλους που συστήνουν ψυχραιμία και νηφαλιότητα

Που δεν παίρνουν το μέρος ούτε των με ούτε των δε, ούτε καν εκφράζουν μια δική τους άποψη για την επίλυση ενός προβλήματος.

Ε ρε φίλε τι πιάνεις τηλέφωνο ;

Και η ευθύνη βεβαίως βαραίνει και το δημοσιογράφο, ο οποίος αντί να του πει "ρε φίλε μα έπιασες τηλέφωνο τωρά για να πεις τούτη τη μαλακία ;" , να σουζει τη κελλέ του συγκαταβατικά, να συμφωνεί, να του λαλεί έχετε δίκαιο, και σας ευχαριστώ για τη παρέμβαση.

Αν ήταν πλάσμα ο διάλογος νομίζω ότι ήταν να πα να αυτοκτονήσει