θκιεβαζω το βιβλιο του Νιαζι "Ο Δραπέτης των Εθνών"....Θκιεβάζοντας το, μου έρκονται στο νου δύο σκέψεις.
Η πρώτη, είναι πως κάποιοι άνθρωποι, (πολλές φορές με κόστος) μπορούν να κλείσουν το κύκλο της ζωής τους και να πουν περήφανα ότι "ήταν στη σωστή πλευρά της ιστορίας" (άκομα τζι αν μεν λυθεί ποτέ )
Η δεύτερη....Ναι, δεν λεω εζήσαμε σε τελειως διαφορετικές συνθηκες , και σε τελειώς διαφορετικές εποχές...Εκείνη η στιγμή που φτάνει στη Γερμανία και αλλάσει, έφκαλε μου μια νοσταλγία για τες δικές μου αλλαγές.
Γιατί όλοι εμεγαλώσαμε με το (εθνικιστικό) αφήγημα του δημοσίου σχολείου. Και με το αφήγμα της οικογένειας φυσικά (οι παππουδες ήταν του κομματος - αν και είχαν τες πικρίες τους... Ο πατέρας δε, Εδεκιτης... ) έτσι εμεγαλώσαμε με αφήγημα του "δημοκρατικών δυνάμεων".
Και τελικά αλλάξαμε (στη σχέση μας με το κυπριακό και το έθνος σαφέστατα)...
Σε κάποια άλλα ίσως και όχι...
Σε κάποια εκάμαμε κύκλους και εξανάρταμε πισω (όπως είναι η αντίληψη μας για την οικονομία)...
Και όσοι εβιώσαμε τουτην την αλλάγη, δεν ήταν για όλους το ίδιο.Ο καθένας τη εβιώσε με το διαφορετικό τρόπο.Για τον κάθενα ήταν μια άλλη στιγμή (ή στιγμες) , στες οποίες νιώθεις να χάνουνται οι βεβαιότητες κάτω που τα πόθκια σου.
και είναι στιγμές συγκλονιστικές και όμορφες.και τις περισσότερες φορές εν μια κουβεντα που ένα άνθρωπο.
Και πολλές φορές εντελώς αναπαντεχα.Αξίζουν μιαν αναφορά.
Έστω μιαν ανάμνηση
πιο κάτω μια από αυτές
Οι Ανατολικογερμανοι (το προσφυγικό)
Δεν έφτασα την Ανατολική Γερμανία, όμως το πρώτο μου πτυχιο το έκαμα εκει (σε μιαν ενωμένη πλέον Γερμανία)... είχε ακόμα κόσμο που είχε αναμνήσεις της DDR και εδίψουν να μάθω.
Μια μέρα, μια φιλη (που επρολαβε 11-12 χρόνια του καθεστώτος) μας λέει την εξής ιστορία με παράπονο.
"Ο παππους μου ήταν μέλος του Κουμμουνιστικού κομματος. Εκαμε στες ναζιστικές φυλακες που το 33 ως το 45... έτσι οι γονείς μου εγεννηθήκαν στον ποδά πλευρά του τείχους. Το κράτος, απαλλωτριωσε όλα τα σπίτια και τα εμοιρασε του κόσμου... Εν τζαι είσιες τζαι άλλη επιλογή. Σε αυτό το σπίτι εζήσαν οι γονείς μου και εμεγάλωσα και γω.Γίνεται η επανένωση, τζαι έρκεται ο γιος του παλιού ιδιοκτήτη τζαι λαλεί : "εγώ βαστώ κοτσιάνι εφκάτε έξω".Τζαι ξαφνικά έπρεπε οι γονείς μου στα 50 τους να έβρουν σπίτι.Σε μια περιοδο που το εργοστάσιο που εδουλεφκε ο πατέρας μου επουλήθηκε σε ενα δυτικογερμανο για ένα μάρκο (πόσο υπερβολή εν τούτο δεν ξέρω) και την άλλη μέρα το έκλεισε
Εν δίκαιο τουτο ;
ήρτε ο άλλος, χωρίς να έχει ζήσει ποτέ σε τούτο το σπίτι, χωρίς να έχει αναμνήσεις;
στο κάτω κάτω τζίηνος εσηκώστηκε τζαι έφυε - εν εμείς που εφάμε τη Σταζι για τόσα χρόνια.
Πόθεν ως τα πόθεν ;
Επειδή κρατεί ένα κομμάτι χαρτί ; "
Αυτή η κουβεντα έγινε κάπου στο 2003-2004...
Εκείνη την εποχή αν μου λάλε κανένας (πόσο μάλλον κανένας τουρκος) ότι το σπίτι του παππου μου στη Ζωθκια ενεν δικό μας , εμπόρεν να τον έπιανα που το λαιμό.
Όμως ξαφνικά, η ιστορία αυτή ήταν σε ένα άλλο πλαίσιο.
Η αφηγήτρια εν φίλη σου (και σίγουρα δεν είναι τούρκος - που θα καμνε τα πράματα πιο ευκολα - αφου εν ο εχθρός)Τζαι εξισπιτώσαν τους!
Και χάνεις τα λόγια σου
Τι να της πεις ;
"Το δικαιώμα στην ιδιοκτησία είναι αναπαλλοτριώτο; "
και ενώ , η ιστορία αυτή έπρεπε να με γεμίσει αισιοδοξία, γιατί...."είδου κύριοι ένα παράδειγμα - ο ιδιοκτήτης εν τζίηνος που στο τέλος δικαιώνεται"
εγώ μάλλον ένιωσα μιαν απελπισία, που τζίηνη τη στιγμή δεν εμπορούσα να προσδιορίσω!
Σήμερα θα έλεγα ότι μου εκλόνησε τη βεβαιότητα του "απόλυτου" δίκαιου , που ενόμιζα ότι είχα (τουλαχιστο στο συγκεκριμένο θέμα)
Όχι ότι εκείνη τη στιγμή επειστηκα ότι το σπίτι στη ζώθκια δεν το δικαιουμαστε - θα ήταν ψέμα.Στο κάτω κάτω τζαι η μανα μου ήταν 17-18 χρονών όταν έφυαν - και το 2004 ο παππους μου ακόμα εζουσε.Δεν το διαπραγματέφκουμουν.
Φυσικά για να μεν καμνουμε τζαι παναύρκα εν τζαι δικαιώνεται παντα ο ιδιοκτήτης. εν τζαι έσσιει κανένα που πιστέφκει ότι οι παλαιστίνιοι πρόσφυγες που ζουν στο λίβανο, συρία, ιορδανία πρόκειται να διακιωθούν ποττέ ;
Εκείνο που ήταν ξεκάθαρο όμως που τούτη τη κουβεντα ήταν ότι εμείς ζουμε στο δικό μας μικροκοσμο του δικαίου.Συζητουμεν τα μεταξύ μας τζαι θεωρουμε ότι έχουμε δίκαιο.Και δεν είναι τόσο απλό να πείσεις "τους ξένους".
Γιατί ο καθένας έχει τη δική του ιστορία, που του εφτιαξε τες δικές του αντιλήψεις περί δικαιου, αλλά και γιατί δυστηχώς,
αρέσκει μας δεν μας αρέσκει...
ο χρόνος...
δημιουργεί δίκαιο.
Το μόνο που ήμουν σίουρος τζίηνη τη στιγμή στο μάκρινο 2004, ήταν ότι εν άλλο τα 30 χρόνια, άλλο τα 50 τζαι άλλο τα 70....
Και οι όποιοι ξένοι δεν θα εδείχναν την ίδια κατανόηση στα δικαιώματα μας, ανάλογα με το πόσα χρόνια επεράσαν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου