Η κρυμένη κυπριακότητα τζαι η ανακάλυψη της ελπίδας

Το περασμένο Σαββατοκυριακό εβολτάραμεν με τις κόρες  στη πόλη τζαι έτσι άξιππα  είδα τούτα τα παιθκιά να τραγουδούν ζωντανά

ήταν τζαι κάποιος άλλος δημιουργός το όνομα του οποίου δεν εκατάφερα να συγκρατήσω...
ήταν τζαι μια τσιατήστρια που επούλαν ένα βιβλίο με τσιατιστά (με πιο light θεματολογία)

Νομίζω εμεγάλωσα πολλά...δεν μπορώ να ακούω τούντη μουσική πολλή ώρα.
Αλλά, για πολλή ώρα δεν εμπορούσα να συγκρατήσω ένα χαμόγελο
Τζίηνο το χαμόγελο ελπίδας.

Ναι, αυτό επιτέλους είναι κυπριακό τραγούδι.
Αυτή είναι ίσως η κυπριακότητα....
60 χρόνια δημοκρατίας όπου αυτός ο τρόπος έκφρασης εχλευάζετουν και στη παιδεία και στα ΜΜΕ, δεν εκαταφέραν να εξαλείψουν μιαν ανάγκη να εκφραστείς με τες οικιές λέξεις τζαι φράσεις


Και με ταξικό υπόβαθρο!!! Το ροκ που ακούαμεν, πρέπει να έσσιει 30 χρόνια να γράψει κάτι με  τόσο ταξικό στοίχο.

Και όχι δεν ήμουν ποττέ ονειροπόλος,
Φυσικά και δεν θα λυθεί το κυπριακό επειδή θκύο δημιουργοί αποφασήσαν να κάμουν ένα κυπριακό ραπ τραγούδι
Ούτε θα  βελτιωθεί η θέση του εργάτη επειδή θκυό ραπερ τραγουδούν ξανά τη φτώσσια


ήταν όμως η χαρά ότι ίσως αυτή η γεννια να γίνει καλύττερη που τη δική μας, που το μόνο που την αποσχολεί εν το σαρβαιβορ τζαι τα δάνεια που δεν μπορεί να αποπληρώσει χωρίς να ρωτά το "γιατί;".

ήταν ένα χαμόγελο ότι κάπου υπάρχει ακόμα πηγαία δημιουργία
ότι κάπου κάποιος αντιδρά έστω με τούντο τρόπο
ότι ίσως υπάρχει ελπίδα

Άντε, και καλή τύχη μάγκες