Καλωσόρισμα στην Ε.

Στη τελευταία ανάρτηση, αφήκαμε δύο συν-μπλόγκερς να περιμένουν απάντηση....

Στο μεταξύ όμως άλλαξεν η ζωή μας, και πρακτικά και συναισθηματικά, που το μπλογκ αναγκαστικά έπεσεν σε δεύτερη μοίρα.

Την τελευταία εφτομάδαν δεν είμαστεν απλά εκτός των μπλογκ, αλλά εκτός της πραγματικότητας - ούτε ειδήσεις, ούτε τηλεόραση , ούτε εφημερίδες -  σε ένα κόσμο αποκλειστικά δικό μας.

Αν και γενικά, προσπαθώ να αφήνω τα προσωπικά εκτός μπλογκ, τούντη φορά θα παίξουμε πελλό.

Όχι πως εζήσαμεν κάτι μοναδικό (εκατομμύρια το εζήσαν πριν που μας και εκατομμύρια θα το ζήσουν ακόμα)
Η μαγεία του έγκειται ακριβώς, στο ότι είναι μοναδικό για τον καθένα όταν το ζει.
Σε αντίθεση με πολλά άλλα πράματα στη ζωή, που το "πράμα" μπορεί να το έσσιει ή ο ένας ή ο άλλος ή που μισό,
τούτη είναι που τες περιπτώσεις που με το να το ζεις (και συ) δεν στερείς το δικαιώμα στον διπλανό σου να το ζήσει τζαι τζίηνος.

Για να μπούμε στο ζουμί, πριν λίγες μέρες εκαλοσωρίσαμεν στη ζωή μας την κόρη μας την Ε.

Πρώτον μας - οπόταν καταλαβαίνετε :-)

Η σύλληψις, (αν τα βάλετε κάτω, απλά μαθηματικά είναι άλλωστε) έγινε τον τζαιρό του κουρέμματος.

Μας άρεσκεν να το παρουσιάζουμεν σαν μια μορφή αντίστασης.

ούλλα αν μας τα πάρουν, τούτο δεν θα τους αφήκουμε.
Ασ παν να γ$%54ουν.

Βεβαίως για να μάστεν ειλικρινής ούτε αντίσταση ήταν ούτε τίποτε,

Το εθέλαμεν, ήμαστουν έτοιμοι, και το ότι έγινε το γιουρογκρουπ/ κούρεμα τζίηνες τες μέρες πρόβλημα δικό τους, Τζίηνη την δουλειά τους εμείς τη δική μας.

Την εγκυμοσύνη, αν θέλουμεν να μαστεν ειλικρινής την εφκάλαμεν μέλι γάλα. Αμαν σκεφτώ τι διαδρομές εκάμαμεν, ήταν λες τζαι δεν είχαμε γυναίκα με αγκάστριν.

Ο τοκέτος, άρκησεν - η Ε. μάλλον δεν εβιάζετουν καθόλου - και ήταν και μακρύς.

Πόσον πόνο αντέχουν είναι  απίστευτο.

Πέρα από όλα τα άλλα συναισθήματα εθαύμασα το έταιρον ήμισι - και ακόμα θαυμάζω την για τζίηνη τη μέρα.


Τζαι μετά να την κοράσα.
Από ανέκαθεν, θέλω να πιστεύκω ότι πάω τα καλά με τα μωρά.
Τα μωρά όμως, όχι τα βρέφη.
 Υπήρχεν πάντα η προυπόθεση, να μιλούν ή να περπατούν ή έστω να ανταποκρίνουνται σε κάποια πελλάρα που θα τους κάμεις.
 Τα βρέφη δεν εμπίπτουν σε τούτη τη κατηγορία. Άσε που πάντα εφοούμουν ότι εννα μου σπάσουν. Οπόταν η στάση μου ήταν:
Ωραίο το βρέφος σου, μεγάλωσ το, τζαι ύστερα θα τα βρουμε.

Έτσι την πρώτη φορά, που ξαφνικά λοίπει η μάνα, τζαι βρέθεσαι ξαφνικά με ένα μωρό 2 ημερών που κλαίει - δεν σου παίρνει πολύ χρόνο η σκέψη
"κάποτε πρέπει να το πιάσω"
Συμβαίνει που μόνο του. Τζαι τότε αντιλαμβάνεσαι ότι μπορείς.
Προσεκτικά βεβαίως, σαν αρχάριος ,
και τελικά...
ως εκ θαύματος....
δεν σου σπάζει.
Νιώθεις λες τζαι επάτησες το φεγγάριν (ενώ ο οποιοσδήποτε τρίτος θα έλεεν - χαράς το πράμα)

Αν δε τύχει, (καθώς μου έτυχε) με το που την πιάσεις να σταματήσει να κλαίει - τότε νιώθεις ένας μικρός θέος.
όσοι το έχουν ζήσει ξέρουν βεβαίως ότι δεν είσαι , αλλά με ένα χαμόγελο που κάτω που κάτω, αφήνουν σε να το πιστέψεις.
Μειδιούν,
 αλλά αφήνουν σε.

Μάλλον θα υπάρχει και επιστημονική εξήγηση, αλλά προς το παρόν δεν ενδιαφέρομαι να τη μάθω.
Η θεωρεία του θεού βολέφκει με μια χαρά.


Βεβαίως, στη πράξη αντιλαμβάνεσαι ότι όσον θεός τζαι να σαι, το πιάσμα δεν είναι η λύση δια πάσαν νόσο και πάσαν μαλακιά.
Πολλές φορές θα συνεχίσει να κλαίει παρόλο το πιάσμα.
Υπάρχουν υλικές ανάγκες , που όταν θέλουν εκπλήρωση ξέρει να τες απαιτά.
Μια χαρά καλοφωνάρισα είναι.
Πάλε όμως τζίηντες φορές που πετυχαίνει, νιώθεις ότι
"είναι να μεν την πιάσω. Ότι τζαι να σσιει παιρνά της"...
Τζι ασ λέει άλλα η πραγματικότητα.

Και βεβαίως με το πιάσμα, ξεκινούν τα πρώτα διλλήμματα ανατροφής.
Μεν την μάθεις στο πιάσμα λαλούν σου οι πιο έμπειροι - μετά εν θα τζιημάται άλλοσπως.
Ε, τζαι τωρά που κλαίει τι να κάμω ;
Έσσιει τη βάση του, το επιχείρημα,  όσον δεν είναι δικαιολογία.
Γιατί κατά βάθος αρέσκει μου τζαι μένα.
κάτι σαν όλους τους εθισμούς.
Ξέρεις που θα καταλήξει, αλλά λαλείς - άτε τζαι τούτη τη φορά τζαι κανεί.


Τη πρώτη φορά που ετζιημήθηκε πάνω στο στήθος μου , το εδήλωσα επερίφραστα :
Δεν θα ξαναπάω δουλειά, τέρμα.
Που δαμέ τζαι δα θα επαγγέλομαι "κρεβάτι βρέφων"
Όταν επανάλαβα την ίδια εξυπνάδα στη γιαγιά (τη δική μου, όχι του μωρού) ήταν σαν reality check
- ναι ρε στελιο, τζαι ύστερα τι θα τρώτε ;
- εννά βάλουμε καμιά πατάτα , εννα θκιαβούμε
- ου αν εζιούσαμεν με τες πατάτες ήταν να καλά
- καλά , καλά εννά πάω.... (ούλλο τζαι κάτι θα ξέρει)
Πουτάνα ζωή.
Να μεν σε αφήνει να εκπληρώσεις τα όνειρα σου.


Και επιτέλους κάποιος από τους 52, πρέπει να περάσει ένα νόμο για παντελή απαγόρευση του λούτσικα.
Μόλις πάει να μας πάρει ο ύπνος, έρκεται σαν κατάρα να το βασανίσει , να το ξυπνίσει , να το κλαμουρίσει και φτου ξανά π' αρκή.
Κάτι άκουσα τούτες τες μέρες για κτύπημα στη ρωσία, ένα σωρό τόποι πλήτουνται που κακοκαιρίες, και όλοι μας υπόσχονται ότι το 2014 θα είναι χειρότερο.
Τζαι γω σαν χαζοχαρούμενο, την ώρα που έξω ο κόσμος έσσιει πραγματικά προβλήματα - κλείω τα ούλλα τζαι έστω για τούντες 15 μέρες το πιο σημαντικό πρόβλημα που θέλω να με απασχολεί εν ο λούτσικας.
τα υπόλοιπα του χρόνου.
όσον υλιστής τζαι να σαι, πρέπει να πιστέφκεις στην ουτοπία.
Τζαι όταν σου τύχει να την απολαμβάνεις.

Έτσι προς το παρόν την απολαμβάνουμε.
Και ελπίζουμε, όταν θα έρτει η ώρα να μπορέσουμε να δώκουμε μιαν ανατροφή όπως την φανταζούμαστε.
Και υλικά και άλλοσπως.
Κι ασ ελπίσουμε ότι δεν θα βρεθούμε συχνά στο δίλλημα να θκιαλέξουμε μεταξύ των δύο.
Τζαι ας ελπίσουμεν ότι δεν θα έβρουμε άλλοθι την κούραση ή τες συνθήκες, για να μπορέσουμε να σε διδάξουμε δια του παραδείγματος.
Είδωμεν.
Τα μακρά κοντά εγίναν.
Και βεβαίως άλλον η θεωρεία τζαι άλλον η πράξη.
Εν στην πράξη που εννα μας μετρήσω.


Καλόν νέο έτος στους συνμπλόγγερς.
Να σας ευχηθώ να είναι καλύττερο που πέρσι, αδυνατώ.
Δαμέ η κυβέρνηση υπόσχεται σσιειρόττερο, εγώ τι νας σας τάξω ;

Καλως όρισες κορίτσι μου
Κάποια μέρα ίσως τα θκιεβάζεις τζαι σου τούτα τζαι θα μειδιάς τζαι συ. (αν δεν σου σπάζουν τα νεύρα σου οι γέροι ως τότε)


ΥΓ
Το νανούρισμα μας :