πράματα που ακούεις....

Τη περασμένη εφτομάδα έβλεπα στο πρωινάδικο του ρικ, τη κόντρα των ¨επιχειρηματιών¨ με τους ιδιοκτήτες ακινήτων. Είσσιεν τη πλάκα του.... Πλέον οι αστοί συγκρούονται μεταξύ τους :-)

Οι επιχειρηματίες λοιπόν έχουν επιβεβαιώσει για μια ακόμα φορά ότι έχουν πάψει να πιστεύουν πλέον (όταν δεν τους συφέρει δηλαδή στην ελέυθερη αγορά. Θέλουν δια νόμου τα ενοίκια να μειωθούν κατά 20% γιατί ¨πνίγουν¨ τις επιχειρήσεις.

Και όταν οι ιδιοκτήται τους λεν ότι η αγορά θα διορθώσει τις τιμές τούτοι ατού !!!
Να παρέμβει το κράτος!
Ποιός έχει εμπιστοσύνη στην αγορά;
πόσο μάλλον ο επιχειρηματίας που ούλλο τζαι κάτι παραπάνω θα ξέρει που μας.
Και η βουλή φαίνεται να συμφωνεί μαζί τους (ή τουλάχιστον φαίνεται ότι οι επιχειρηματίες έχουν παραπάνω δύναμη στους βουλευτές από ότι οι ιδιοκτήτες επιχειρηματικών υποστατικών).

Βεβαίως το ότι οι επιχειρηματίες θα εγυρέφκουνταν κρατικό παρεμβατισμό θα έπρεπε να το ανέμενε ο κάθε νεοφιλελευθερος. Η θεωρεία διδάκει τους πιστούς τους να είναι παρτάκιδες (θεωρώντας ή μάλλον προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τες δικές τους πράξεις με βάση το ότι ούλλος ο κόσμος έτσι ένι ). Αυτό συμβαίνει βεβαίως και με την θεωρεία αυτή καθε αυτή - την υποστηρίζεις κατά το δοκούν - όποτε αυτό συμφέρει τη πούγκα σου.
Έτσι αν πούμε για αύξηση του εταιρικού φόρου - είναι κρατικός παρεμβατισμός,
αλλά θέλουν "κίνητρα" , θέλουν "προγράμματα"
τους μισθούς εσφάξαν τους,
θέλουν να κοπούν μισθοί που ούτε καν οι ίδοι δεν πληρώνουν
τα ενοίκια θέλουν να τους τα μειώσει το κράτος
και φωνάζουν για τα επιτόκια (που πάλε τα καθορίζει η ελεύθερη αγορά) ....
Αλλά για τες τιμές που μας χρεώνουν ούτε λόγος... Γιατί δεν παρεμβαίνει η βουλή τζαι να πει 20% μείωση σε όλα τα αγαθά (τους μισθούς εσφάξαν τους είδη, τα ενοίκια εννα τους τα ρίψουν - αν δεν μειώσουν τζαι τούτοι αντίστοιχα τις τιμές η προσφορά τους στη κοινωνία ποιά ένι ακριβώς ;)
έτσι τζι αλλιώς είναι γνωστό ότι στη μόνη αγορά που μειώνουνται οι τιμές (οι μισθοί δηλαδή) είναι στην αγορά ανθρώπων......


............
Που την άλλη ο δημητράκης έπιανε τα ρυάλια του σιακόλα για να μοιράζει τσέκκια πριν τες εκλογές.... έπιανε ρυάλλια που ένα άνθρωπο ο οποίος δεν δέχεται συντεχνείες στες επιχειρήσεις του, επετσόκοψεν τα ταμία προνοίας και πληρώνει τους υπαλήλους του σε κουπόνια.... Άσε που όπως ισχυρίζεται η καθημερινή  - η εταιρεία του μαζί με άλλες 4 χρωστούν ένα δις στη τράπεζα κύπρου... Κομμάτι της συστημικότητας δηλαδή..... Τζαι ο δημητράκης θυμουμαι τον να τον σιομαλίζει. Μια για το αεροδρόμιο, μια για την αεροπορική που θα ανοίξει μια για την "ανάπτυξη" που θα κάμει ποτζίη που εν η πόλη.... Τζαι πιάνεις τα ρυάλια του αριστερός άνθρωπος για να κάμεις "ταμείο αλλυλεγγύης" ; Σιαν πει του τόμμη καλύττερα....
Μήπως είναι τζιαρός στο ακελ να σταματήσουν να τον καλύφκουν τζαι να προχωρήσουν στην αποχριστοφιοποίηση ;

.....

Ο δε άλλος -  ο χατζηκωστής άκου δήλωση που έκαμε εχτές
"δεν ευθύνεται το συνδικαλιστικό κίνημα για το ότι δεν έχουν γίνει ήδη μειώσεις στους μισθούς των τραπεζοϋπαλλήλων, ιδιαίτερα της Τράπεζας Κύπρου που στην ουσία δεν υπάρχει κανένας αρμόδιος, κανένας εξουσιοδοτημένος παράγοντας που να μπορεί να καθίσει μαζί μας να συζητήσει για μειώσεις και να καταλήξουμε σε συγκεκριμένες αποφάσεις"

http://www.stockwatch.com.cy/nqcontent.cfm?a_name=news_view&ann_id=174869

Συνδικαλιστής !!!
ηγέτης συνταχνείας !!
Αλλό λιον θα λέμε οι συντεχνείες θέλουν μειώσεις μισθών αλλά η διοικηση διστάζει...
κάμετε καλέ μιαν απεργία με αίτημα τη μείωση των μισθών....

.....
τι άλλο θα ακούσουμε πλέον !!
εφαηθήκαν να μας κάμουν το νου μας σούππα....

 

Γάτες με κράνη & Εγώ το τέρας

Δύο άρθρα από τον ίδιο αρθρογράφο....ελλείψη ιδίας εμπνευσης
και ο νοών νοήτο


Γατες με Κράνη

Divide et regna ή divide ut regnes, και τα δύο σημαίνουν το ίδιο: διαίρει και βασίλευε ή για να κυβερνάς, δίχαζε. Η φράση αποδίδεται στον Μακιαβέλι, αλλά τη χρησιμοποιούσαν
κατά κόρον οι Ρωμαίοι στον καιρό τους. Μετά λόγου γνώσεως. Διότι αυτήν την πολιτική μετήρχοντο και για τα εξωτερικά τους και για τα εσωτερικά τους. Για παράδειγμα, ουδέποτε πολέμησαν Ελληνες οι Ρωμαίοι χωρίς Ελληνες συμμάχους. Κι έτσι
μέσα σε πενήντα χρόνια κατάπιαν ολόκληρο τον (θεωρητικώς κατά πολύ υπέρτερο) ελληνιστικό κόσμο, συν την Καρχηδόνα, αφήνοντας τα απομεινάρια για ενσωμάτωση αργότερα, είτε μέσω συμμάχων, είτε μέσω μικρότερης κλίμακας πολεμικών επιχειρήσεων.
Οσο για το populum Romanum, το είχαν οι άρχοντές του διαρκώς στο χέρι μέσω του προσεταιρισμού (πελάτες - η κυριολεξία του όρου: η προσάρτηση των λιγότερο ισχυρών στους ισχυρότερους), του εκμαυλισμού και, κυρίως, της διαίρεσης.
Η ίδια πολιτική τού διαιρεί και βασίλευε εφαρμόζεται από όλες τις εξουσίες των Δυνατών έως τις μέρες μας, ανεξαρτήτως μορφής του πολιτεύματος. Μάλιστα
στις δημοκρατίες αυτή η πολιτική εναντίον του λαού είναι πιο αναγκαία, διότι ο λαός βρίσκεται πιο κοντά στα κέντρα λήψης των αποφάσεων απ’ ό,τι σε μια δικτατορία ή ολιγαρχία. Στις δημοκρατίες,
στις αστικές δημοκρατίες (αλλά και στις λαϊκές στην εκφυλισμένη τους μορφή) ούτε φόβος, ούτε η καταστολή αρκούν για να κρατούν τον λαό σε υποταγή, χωρίς τη διαίρεση και την προπαγάνδα.
Κι έτσι οι κυβερνήσεις «σκίζουν εγκαίρως τη γάτα». Καθ’ όλην τη διάρκεια της μεταπολίτευσης ζήσαμε τον μύθο των «συντεχνιών». Τα «ρετιρέ» του Παπανδρέου, του κ. Μητσοτάκη και του κ. Σημίτη, οι «τεμπέληδες» και οι «διεφθαρμένοι» των κ.κ. Καραμανλή, Παπανδρέου, Σαμαρά, αναλόγως πάντα
του «κλίματος» που κάθε φορά διαμόρφωναν τα φερέφωνα της προπαγάνδας. Ούτω πώς, δεν υπήρξε κλάδος που να μην εγδάρη. Ο καθείς μόνος του κι όταν ερχόταν η ώρα του. Να απαριθμήσω τους κλάδους, δεν έχει νόημα. Διότι δεν υπήρξε επιτήδευμα που να μη συκοφαντήθηκε,
ώσπου η εξίσωση όλων προς τα κάτω να φθάσει στην κατάντια που μας χαρακτηρίζει σήμερα άπαντες - πλην Συβαριτών και Κλαζομενίων.
Οταν έγδερναν τους δημοσίους υπαλλήλους, πλήθος εκ των ιδιωτικών δεν καταλάβαιναν (όταν δεν επικροτούσαν) ότι θα έρθει η σειρά τους. Σήμερα ο ιδιωτικός τομέας έχει αποψιλωθεί, δουλεύουν πλέον (δουλείαν πικρή) οι μισοί στα μισά λεφτά. Οσο για τους δημόσιους, τους αποτελειώνουν μπροστά στα μάτια μας, όλους κι όχι μόνον του καθηγητές.
Το μαγικό σε αυτήν την υπόθεση είναι ότι παρά το γεγονός πως αυτή η ιστορία επαναλαμβάνεται 5.000 χρόνια τώρα (αλλά εμείς ας μείνουμε στα τελευταία 30), παρά το γεγονός ότι η συζήτηση για αυτό το φαινόμενο έχει κορεσθεί (τα τελευταία 2.000 χρόνια, αλλά εμείς ας μείνουμε στα τελευταία 30), υπάρχουν πάντα εκείνα τα ζωντόβολα
που θα πουν τα ίδια, μισάνθρωποι με την κατσίκα του γείτονα και κοντόθωροι με την ίδια τους την τύχη. Διότι κι αυτοί σφάζονται, «τελευταίοι» κατά την υπόσχεση του Πολύφημου.
Πλην όμως, αυτό είναι το πρόβλημα του λαού, διαθέτει στους κόλπους του το ικανό εκείνο μέγεθος ζωντόβολων που κάνει τον ίδιο αργοκίνητο, κι αφήνει τη δημοκρατία να γίνεται μια παρένδυση της ολιγαρχίας - ενίοτε, στα ζόρικα, και του φασισμού.
Αλλά, αν οι Δυνατοί παίζουν αυτό το παιγνίδι του διαίρει και βασίλευε, οι εργαζόμενοι τι κάνουν; Για να μείνουμε στα τελευταία τριάντα χρόνια, πότε ένας κλάδος κήρυξε απεργία, φέρ’ ειπείν οι οδηγοί μέσων μαζικής μεταφοράς, κι αμέσως κατέβηκε σε απεργία συμπαράστασης ένας άλλος κλάδος, φέρ’ ειπείν οι καθηγητές; Ή οι γιατροί; ή οι δημοσιογράφοι; ή ο οποιοσδήποτε;
Θα μου πείτε, τι σχέση έχουν οι οδηγοί λεωφορείων με τους καθηγητές ή τους δημοσιογράφους; Αυτό λένε και οι Δυνατοί! Καμιά! Απ’ όταν η Θάτσερ συνέτριψε τους ανθρακωρύχους,
οι απεργίες αλληλεγγύης, των καθαριστριών στους κλωστοϋφαντουργούς για παράδειγμα, άρχισαν να σπανίζουν, ώσπου να εξαφανισθούν εντελώς. Το «ένας για όλους και όλοι για έναν» ξέπεσε στο «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», με αποτέλεσμα να μη σώζεται κανείς!
Αλλά, αν όλα αυτά είναι τόσον οφθαλμοφανή, η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι γιατί κάνουν σαν να μην τα βλέπουν; Διότι έτσι φέρονται οι εκπρόσωποί τους.  Και στα συνδικάτα και στα κόμματα.
Ούτε η ΓΣΕΕ, ούτε η ΑΔΕΔΥ, ούτε η μακαρίτισσα ΠΑΣΕΓΕΣ θέλησαν ή μπόρεσαν ποτέ να ενώσουν τους εργαζόμενους, να τονώσουν την αλληλεγγύη μεταξύ τους και να υπερβούν το απλοϊκό αλλά αποτελεσματικό διαίρει και βασίλευε των αντιπάλων τους. Κι έτσι, δεν αποδεικνύονται πάνσοφοι οι Δυνατοί, αλλά άσοφοι (ή ενεργούμενα των Δυνατών) οι «εργατοπατέρες» καθώς ορθά ονόμασε ο λαός εκείνους που ψωμίζονται από την εκπροσώπησή του, αντί να αγωνίζονται για το ψωμί του.
Τα ίδια (για να μείνουμε στα τελευταία τριάντα χρόνια) και με τις συνδικαλιστικές παρατάξεις. Περισσότερο σφάζονται μεταξύ τους, παρά με τον ταξικό τους αντίπαλο. Για να έρθουμε στο σήμερα: δεν
έχει μείνει τίποτα όρθιο απ’ τον πολιτισμό της εργασίας κι όμως ακόμα το ΠΑΜΕ φοβάται μη βγάλει ιλαρά, αν συγχρωτισθεί με τους «συμβιβασμένους» του ΣΥΡΙΖΑ και τους «οπορτουνιστές» της υπόλοιπης Αριστεράς. Αλλά έτσι οι πολιτικές διαφορές μεταξύ των κομμάτων της Αριστεράς γίνονται αυτοεκπληρούμενες προφητείες διάσπασης κι όχι ενότητας. Διάσπασης κατά το divide ut regnas των Δυνατών.
Ξέρω, έχει μεγάλο δίκιο το ΠΑΜΕ να μη συναγελάζεται με τους υπόλοιπους Αριστερούς, όπως επίσης έχουν μεγάλο δίκιο οι τελευταίοι να κατηγορούν το ΠΑΜΕ για σεχταρισμό. Κι έτσι πάμε όλοι
ως πρόβατα επί  σφαγήν, το καθένα με το δίκιο του.
Με αποτέλεσμα να μην υπάρχει κλάδος άσφαχτος κι εργαζόμενος απείραχτος.

Από τους εργαζομένους, εκατόν πενήντα χρόνια τώρα, είτε αγωνίζονταν όλοι για το σοσιαλισμό, είτε μέρος τους, είτε καθόλου, καθιερώθηκαν κατακτήσεις που τώρα μνέσκουν νεκρές.
Το ερώτημα δεν είναι αν τις σκότωσε ο Μάριος ο Δημοκρατικός ή ο Σύλλας ο Αριστοκρατικός. Τις σκότωσαν και οι δύο το ίδιο. Αυτοί ξέρουν να ενώνονται -οι Δυνατοί- προ του κοινού κινδύνου εκ των πληβείων, καθώς και να εφαρμόζουν εναντίον τους το διαίρει και βασίλευε.
Απ’ την άλλη πλευρά, οι πληβείοι δυσκολεύονται. Επαναστατούν κάθε 150 χρόνια ή επιβάλλουν μεγάλες μεταρρυθμίσεις κάθε 100 χρόνια. Λογικόν. Ούτε τα κράτη έχουν στα χέρια τους, ούτε την προπαγάνδα που ασκούν οι κυρίαρχες ιδεολογίες. Ενα όπλο κυρίως έχουν, την ενότητά τους, κατά το γνωστόν εκείνο «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε», αλλά συνήθως, του ενός εκπροσώπου των προλεταρίων του ξινίζει ο άλλος.

Και το άλας της γης μωραίνεται...





Εγώ το Τέρας

Ο καπιταλισμός είναι οι κρίσεις του. Η τρέχουσα κρίση (από το 2006 - 2008) δεν τον απορρύθμισε, αντιθέτως τον σταθεροποίησε. Και στη συνέχεια τον αποθηρίωσε.
Σε προηγούμενες κρίσεις, όπως του 1929 και έως το 1973, ο καπιταλισμός αντιδρούσε με ρυθμίσεις (New deal στις ΗΠΑ), παραχωρήσεις (κοινωνικό κράτος -πάντα σε καπιταλιστικό πλαίσιο- στην Ευρώπη) ακόμα και συμβιβασμούς (Λαϊκό Μέτωπο στη Γαλλία, αντιναζιστική [εν τέλει] συμμαχία με την ΕΣΣΔ). Αντιμέτωπος με μια ζωντανή και κατά περιόδους ισχυρή Αριστερά στο εσωτερικό των αστικών κρατών, ο καπιταλισμός, αλλά και με αντίπαλο δέος την ΕΣΣΔ, ήταν υποχρεωμένος να ελίσσεται, να εφαρμόζει κεϋνσιανές συνταγές, να αυτοσυγκρατείται και να παραμένει λελογισμένα επιθετικός.
Πάντα όμως πολεμικός. Και κατά τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις (όπως ο προπολεμικός αμερικανοϊαπωνικός ανταγωνισμός) και κατά τις επιλογές (φασιστικό και ναζιστικό πείραμα).
Ο καπιταλισμός διαχειρίστηκε τα αποτελέσματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με τον ψυχρό πόλεμο και κατίσχυσε. Με την αντεπανάσταση του Ρηγκανοθατσερισμού να θριαμβεύει και την ΕΣΣΔ να καταρρέει, ο καπιταλισμός έμεινε μόνος, κυρίαρχος στ’ αλώνι να αλωνίζει - αυτό που ο Φουκοτέτοιος ονόμασε, πριν να το μετανιώσει, «τέλος της ιστορίας».
Επρόκειτο, στην πραγματικότητα, για το τέλος της εργασίας, κατά την έννοια της πολιτικής και του πολιτισμού που οι εργαζόμενοι άνθρωποι είχαν διεκδικήσει κι επιβάλει κατά τη διάρκεια του «Αιώνα των Ακρων», του φλογερού 20ού αιώνα.
Με την παγκοσμιοποίηση ως στρατηγική, τον νεοφιλελευθερισμό ως ιδεολογία και προπαγάνδα, ο καπιταλισμός μπορούσε τώρα να επιβάλει τη νέα τάξη (εκ νέου) παντού.
Στο εξής οι κρίσεις του θα είχαν μία ειδοποιό διαφορά ως προς όλες τις προηγούμενες: δεν υπήρχε πλέον η ΕΣΣΔ. Συνεπώς οι κρίσεις αντί να απορρυθμίζουν το σύστημα, θα μπορούσαν να το ενδυναμώνουν. Προς μια κατεύθυνση ακόμα πιο απάνθρωπη, αποτρόπαιη.
Προς τούτο, η εξουδετέρωση ή η ενσωμάτωση της Αριστεράς που απέμεινε (ή και επέμενε) να σέρνεται στα αναπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη ήταν απαραίτητη (συχνά και αναπόδραστη). Με τη σοσιαλδημοκρατία να ρέπει (σχεδόν εγγενώς) προς αυτήν την κατεύθυνση και τα ριζοσπαστικά - ακτιβιστικά αριστερά σχήματα ή κινήματα να μη συνιστούν σοβαρό κίνδυνο για το σύστημα, η διάλυση και η αυτοδιάλυση των κομμουνιστικών κομμάτων ήταν η τελευταία πράξη του δράματος.
Τώρα ο καπιταλισμός σε ήσσονα προβλήματα μπορούσε να δείχνει ένα πρόσωπο φιλελεύθερο ακόμα και «αριστερό», στα μείζονα όμως το νεοφιλελεύθερο τέρας δεν άφησε τίποτα όρθιο. Απ’ τη δεκαετία του ’90 κι ύστερα περίσσεψαν ο πόλεμος, η διαρπαγή των πόρων και η αποβλάκωση των κοινωνιών.
Με την κρίση του 2008 (και ως σήμερα) έγινε φανερό ότι ο καπιταλισμός δεν μπορούσε να μας τα παίρνει με την πίστωση (τόκους από δάνεια, κάρτες κ.τ.λ.) κι έτσι επέστρεψε στις πηγές: να μας τα παίρνει απ’ την υπεραξία που παράγουμε. Προς τούτο έπρεπε να φθηνύνει η αμοιβή της εργασίας, ώστε τα περιθώρια κέρδους απ’ την υπεραξία να φθάσουν στο μάξιμουμ. Κι έτσι η χρηματοπιστωτική κρίση έγινε εργαλείο
για τη διαμόρφωση νέων εργασιακών σχέσεων: αυτών που ζούμε. Ταυτοχρόνως, όμως, ο καπιταλισμός διατήρησε προς «όφελος» της διεθνικής αστικής τάξης όλα εκείνα τα χρηματοπιστωτικά χαρακτηριστικά που τον οδήγησαν στην κρίση του. Εξακολουθεί να παράγει τοξικές δοσοληψίες του αέρα, φούσκες, ψευδή πλούτο, ενώ οι αστοί βρίσκονται πλέον σε ανειρήνευτο πόλεμο μεταξύ τους για τη νομή του πραγματικού πλούτου. Με εξασθενημένη την ταξική πάλη ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, ο πόλεμος ανάμεσα στους ίδιους τους αστούς έχει αποθηριωθεί, με αποτέλεσμα ο πραγματικός πόλεμος μεταξύ των εθνών να έρχεται όλο και πιο κοντά.
Εχουμε πλέον να κάνουμε με ένα τέρας! Τα χαρακτηριστικά του τα βλέπουμε πια παντού, από το Βερολίνο έως την Αθήνα και από τη Μόσχα έως το Πεκίνο και την Ουάσιγκτον. Η ομογενοποίηση των πολιτικών δυνάμεων. Η απονεύρωση (και η απονέκρωση) της δημοκρατίας. Ο κρατικός αυταρχισμός με την αποθέωση της καταστολής (συχνά στα όρια του εκφασισμού, ώσπου να τα υπερβούν κι αυτά). Η επιβολή της α-νόητης γλώσσας (των ευφημισμών) και της ενιαίας σκέψης (διά της προπαγάνδας). Η καθήλωση της τέχνης σε ακίνδυνο κι επιχορηγούμενο πετ. Η εξαγορά και η ενσωμάτωση των διανοουμένων. Αυτά είναι τα γνωρίσματα και τα έργα του τέρατος. Που πρόκειται να γιγαντωθεί κι άλλο, διότι πλέον το τέρας πιστεύει ότι είναι θεός.
Για αυτό το τέρας η καλβινιστική ύβρις που ακούει στο όνομα Μέρκελ και το αριστεροδεξιό υβρίδιο που ακούει στο όνομα Ενρίκο Λέττα είναι μπιχλιμπίδια
για να τα πασάρει στους ιθαγενείς και να τρώει τις χώρες τους. Και, συνεπώς, τους ίδιους.

Αν όμως έτσι έχουν τα πράγματα, εμείς, τα θύματα του τέρατος, τι κάνουμε; Δύσκολον το ερώτημα. Κατ’ αρχήν (για να περιοριστούμε στα καθ’ ημάς ελληνικά) ας μην απορεί η Αριστερά με την αδράνεια του λαού, όσον δεν του προτείνει στόχους, στρατηγική και τακτική, που όχι μόνον να πείθουν τον λαό, αλλά προσέτι να τον ενθουσιάζουν (όπως έγινε σε ορισμένες χώρες της Λατινικής Αμερικής). Προς τούτο, ούτε η διστακτικότητα που φαίνεται να κυριαρχεί τον ΣΥΡΙΖΑ έστω προσωρινώς, ούτε πολύ περισσότερο ο αναχωρητισμός (ιδιότυπα αριστοκρατικός) του ΚΚΕ βοηθάνε τον λαό. Στον μεν ΣΥΡΙΖΑ οι γόνιμες ωσμώσεις φαίνεται να ’χουν ανακοπεί και πάντως να μένουν ακόμα εκκρεμείς, το δε ΚΚΕ με έναν αλαζονικό διδακτισμό πλένει τα χέρια του για όσους αμαρτωλούς εκ του λαού δεν λένε να δουν το φως το αληθινό.
Ολα αυτά, αν είναι έτσι, επιβαρύνουν τις προοπτικές του λαού να σπάσει, κατ’ αρχήν σε αυτήν εδώ τη χώρα, την αλυσίδα των δεδομένων που παράγει εναντίον του το τέρας.
Διότι το τέρας κάθε μέρα που περνάει δυναμώνει, η διαδικασία προς έναν φασιστικό πλέον καπιταλισμό, με έναν τεχνολογικό «μεσαίωνα» να τον καθιστά όλο και πιο άπληκτον, ανοίγεται μπροστά μας απρόσκοπτη. Το πιο ισχυρό όπλο των Δυνατών σ’ αυτό το προτσές είναι η απογοήτευση των μαζών.
Μπορεί ένα 10% ή και 20% του λαού να μην «παραδέχεται την ήττα». Κι όντως, όσο δεν παραδέχεσαι την ήττα, η ελπίδα δεν χάνεται, ο πόλεμος συνεχίζεται. Κάποτε-κάποτε όμως

αυτό το 10% ή και 20% που δεν παραδέχεται την ήττα, πρέπει να βρίσκει και τον τρόπο της νίκης.
(Προσωπικώς είμαι «ιστορικά αισιόδοξος». Μάλιστα πιστεύω ότι αυτή μου η αίσθηση δεν είναι απλώς «ευσεβής πόθος», αλλά απότοκος λογικής. Ομως, το τι πιστεύει η ταπεινότης μου δεν έχει καμμία σημασία, σημασία έχει τι πιστεύει και τι μπορεί κάθε φορά να πιστεύει η πλειοψηφία του λαού. Αν δηλαδή η πολιτική βούληση όσων παράγουν τον πλούτο θα μπορέσει κάποια στιγμή να υπερισχύσει της βούλησης εκείνων που τον τρώνε. Των παράσιτων)...

Η λυση της εξόδου από το ευρώ

Μετά από χρόνια που το ΚΚΕ το επαναλάμβανε μόνο του "έξοδος από το ευρώ - έξοδος από την ΕΕ" και μετά τη μεγάλη κατραπατσιά που εφάμεν έγινε ξαφνικά τζαι στους ντόπιους ιθαγενής μόδα η έξοδος από το ευρώ (σκέττο προς το παρόν).

Το ακελ μετά που εκυβέρναν 5 χρόνια , τζαι εκάλεσεν τη τρόικα, τζαι αφού μας ελέαν ότι άλλη λύση δεν υπάρχει - τζαι επορεφθήκαν με τούντο σκεπτικό στις προεδρικές με ένα μνημονιακό υποψήφιο ξαφνικά ήβρεν τη λύση.... ήρτεν λαπαβίτσας (που ξέρουμε εκ των προτέρων ότι είναι υπερ της εξόδου) - θα μας τον πουλήσει ως ακαδημαικό (όπως μας πουλούν οι άλλοι τον νομπελίστα) τζαι θα μας πουν ότι η λύση είναι η έξοδος από το ευρώ. Η πρόταση του ακελ εδώ
Δύο ενδιαφέροντα άρθρα στο μεταξύ που αλιεύσαμε από συμπλογκερς.
Από τον προμηθέα εδώ που ισχυρίζεται ορθώς θα έλεγα ότι λείπει η ταξική διάσταση που τη πρόταση. Και εδώ όσον αφορά το χρόνο της πρότασης και τον τρόπο με τον οποίο υποβλήθηκε που δείχνει ορθώς "τη διάσταση της πολιτικής οργάνωσης". Το άρθρο δε του rproject προσθέτει ακόμα μια κριτική στη πρόταση...

Έχει διάφορα ενδιαφέροντα η πρόταση εξόδου από το ευρώ (όπως γενικά παρουσιάστηκε) ..... παρόλο που δεν είναι και ακριβώς πρόταση εξόδου από το ευρώ... Το λέει άλλωστε και επανελειμένως
Η μελετή αυτή .... σε καμιά περίπτωση δεν οδηγός εξόδου από το ευρώ.

Σηκώνει ξεχωριστή ανάρτηση η πρόταση - προς το παρόν κάποιες αρχικές σκέψεις για το ζήτημα.


Ενδιαφέρον στη δική μας περίπτωση (σε αντίθεση με τη περίπτωση της ελλάδας) είναι ότι εκτός από κάτι περιθωριακούς εθνικιστές, αυτή την άποψη έχει τζαι ένα μεγάλο κομμάτι της αστικής κυπριακής τάξης (αφού σε αντίθεση με την ελλάδα εδώ επληρώσαν τζαι οι αστοί με τα κουρέματα) .... ..... Κάτι που ανάγκασε τη καθημερινή να φκει με άρθρο πριν μερικές εβδομάδες ότι "επιχειρηματικά συμφέροντα πιέζουν για τη λίρα"...... Που εκατάντησεν η καθημερινή να προσπαθεί να απονομιμοποιήσει μια πρωτοβουλία λόγω του ότι προέρχεται από "επιχειρηματικά συμφέροντα" !!! Από πότε η καθημερινή τα βάζει με τα επιχειρηματικά συμφέροντα και θεωρεί ότι είναι κακό να πράτεις με βάση τα συμφέροντα σου....τα επιχειρηματικά ; ίντα τζαιρούς εφτάσαμεν !!!


Υπάρχει βεβαίως τζαι αρκετός κόσμος πλην των πιο πάνω που εμπνευσμένος από το παράδειγμα της ισλανδιας, και θεωρώντας ότι αυτό που μας εμποδίζει να κάμουμε τα ίδια με τους ισλανδούς είναι το ευρώ - ξεκινήσαν σιγά σιγά να πεθυμούν το δεκασέλινο.

Βεβαίως,

 εν τζαι να κρίνουμε τη προοπτική εξόδου από το ευρώ και επιστροφή στο δεκασέλινο, με βάση του ποιός τη στηρίζει - αλλά με βάση του κατά πόσο θα είναι καλύτερο για τούντο λαό....

Και η απάντηση η δική μου είναι ότι - είτε ευρώ είτε δεκασέλινο, δεν μπορεί μακροπρόθεσμα να βελτιώσει την ζωή της πλειοψηφίας των ανθρώπων, γιατί δεν είναι αυτό τό βασικό πρόβημα της οικονομίας (το καθοριστικό ζήτημα δεν είναι καθώς λέει η πρόταση του ακελ η ρευστότητα).... Όπου όπως το βλέπω εγώ είναι η έλλειψη παραγωγικής βάσης (είπαν τους το στη βουλή οι γερμανοί τζαι ο νικόλας, ο προδρόμου τζαι ο παπαγεωργίου αλλο λίον να τους πιάσει το κλάμα), και η άνιση κατανομή εισοδήματος και πλούτου.

Και ξανά όπως και στο κυπριακό, νομίζω η διαφορά έγγυται στο πόση ευθύνη θεωρούμεν ότι έχει ο ιμπεριαλισμός (του ευρώ στη προκειμένη περίπτωση) και πόση έχουν οι δικοί μας αστοί.

Και εξηγούμαι τι είναι αυτό που με προβληματίζει με το να βάζουμε το κύριο βάρος της αντίδρασης μας στην αλλαγή του νομίσματος....


Πρώτον να πω ότι δεν με βρίσκει σύμφωνο η νεοφιλελευθερη αντίληψη ότι η οικονομία μπορεί να προχωρήσει χρησιμοποιοντας χρηματοοικονομικά εργαλία (είτε τούτο είναι το νόμισμα, είτε η εκτύπωση χρήματος,  είτε είναι ο τόκος). Βεβαίως μπορείς να επιρεάσεις την οικονομία, και σίγουρα αν χρησιμοποιηθούν λάθος μπορείς να πιλιάρεις μιαν οικονομία (όπως εκάμαμεν με τα ψηλά επιτόκια) - είναι πάντα όμως δίκοπο μαχαίρι σε όποια κατευθυνση και να τα χρησιμοποιήσεις....

Η υποτίμιση ας πούμε (που είναι το πρώτο πράμα που θα γίνει μόλις γυρίσουμε στο δεκασέλινο). Κάμνει τις εξαγωγές μας πιο φτηνές (που είναι καλό) και τις εισαγωγές μας πιο ακριβές  - επίσης καλό αν παράγεις αντίστοιχα κυπριακά προιόντα.... Αν δεν έχεις όμως κυπριακή παραγωγή, τότε ότι αγοράζουμε θα μας έρκεται πιο ακριβό.... που πα να πει - με βάση το λεξιλόγιο των μνημονίων - για μια τεράστια υποτίμηση του βιωτικού επιπέδου των μισθωτών. Εν ολίγοις το να παίζεις με το νόμισμα δεν σε οδηγεί τζαι πούποτε....Άτε να το κάμεις μια άτε να το κάμεις θκυό, εν τζαι μπορείς να κάμνεις συνέχεια υποτιμήσεις..... Άσε που εν τζαι παίζεις μόνος σου... Όπως ξέρεις να υποτιμάς τζαι εσύ ξέρουν τζαι οι άλλοι.....

Πρέπει τζαι να παράγεις.... Όχι "υπηρεσίες" ..... έστω ...ράμματα των παπουτσιών.....

Βεβαίως το πρόβλημα με το ευρώ θα μου πεις είναι άλλο. Είναι ότι έχεις παραδώσει την εθνική σου κυριαρχία και την άσκηση νομισματικής πολιτικής στην ΕΚΤ, που είναι μια από τις κύριες δυνάμεις της νεοφιλελευθερης λιτότητας...  Σωστό εν τζαι αντιλέγω....

Αλλά,

Τι ακριβώς είναι τζίηνο που πραγματικά εθέλαμεν να κάμουμε τζαι μας απέτρεψεν η ΕΚΤ (καλά άτε εκτός που το να διώξουμε το τωρασινό διοικητή) ;

Ποια ακριβώς νομοθεσία εθέλαν να περάσουν τα τοπικά κόμματα (ή / και κυρίως το αριστερο κόμμα) και δεν επερασεν γιατί η ΕΚΤ ή η "Ευρώπη" μας το απαγόρευε ; Ποια ;

Δαμέ ήρτεν η ίδια η τροικα, τζαι επάτησεν πα στην αγία τράπεζα του καπιταλισμού....εκαταπάτησεν το "ανθρώπινο δικαιώμα στην ιδιοκτησία" κουρέφκοντας καταθέσεις - τζαι εμείς ακόμα συζητούμεν....

Δαμέ επροσπάθησεν το ακελ να αυξήσει τσας τον φόρο των επιχειρήσεων, τζαι η κυβερνώσα βουλή το απέριψεν... Μετά όταν η ευρώπη εζήταν να αυξηθεί  ο πρώην και ο νυν πρόεδρος εκάμαν αγώνα να τον υπερασπιστούν.... ήτο μάλιστα και κόκκινη γραμμή. Έπρεπε να υπερασπιστούμε το επιχειρηματικό μας μοντέλο.... Τελικά μετά το κούρεμα καταθέσεων ο (χαμηλός) φόρος (υπερ) των επιχειρήσεων αυξήθηκε  2.5% έτσι....στο by the way.....

Γιατί στα σκατά που μας εσύραν οι τραπεζίτες ευθύνεται η τροικα ή η ΕΕ ; Η απληστία των δικών μας αστών φταίει. Και η ανυπαρξία ελέγχου που τη δική μας κεντρική (Φυσικά υπάρχει και η απουσία ελέγχου που την ΕΚΤ - αλλά τζίηνοι εν ιμπεριαλισταί....).... Η οποία με βάση την έκθεση των Α & Μ, στα παπάρια της να ελέγξει τους τραπεζίτες αλλά ταυτόχρονα έχει και τη δικαιολογία.... Δεν είχε εξουσίες για να σταματήσει ορισμένα πράματα....  Ε, ποιός έπρεπε να της τες δώκει αν όχι η βουλή ; Η ΕΚΤ ; ή γιατί δεν της εζήτησεν ποττέ η ίδια η ΚΤ που τη βουλή; Αλλά εν τζαι μόνο οι εξουσίες.... Γιατί ποιός θα επρότεινε πολιτικές κόντρα στη φούσκα όταν τα πράματα (εφαίνετουν ότι) επηέναν καλά.....

Τα ίδια θα εκάμναν είτε με ευρώ είτε με δεκασέλινο..... Όπως τζαι το χρηματηστήριο έγινε που τους ίδιους (με τη βουλή ομόφωνα να συναινεί) τζαι είχαμεν τζαι λίρα....

Για την τοπική εργοδοσία (που είναι ο κύριος εχθρός αν με ρωτάτε εμένα)  φταίει η ευρώπη ; Στο παζάρι γίνεται σφαγή και εσυντελείτο  πολύ πριν τα κουρέματα.... Με συντεχνείες , με κυβερνήσεις , με κράτος (έστω για να εφαρμώσει την υφιστάμενη νομοθεσία) ασχολείται μαζί τους.... Όλοι με μια φωνή, κραυγάζουν ότι πρέπει να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα μας - και βεβαίως επειδή το επιχειρήν δεν τους παιρνά αντιλαμβάνονται την ανταγωνιστηκότητα μόνο με περαιτέρω σφαγή των μισθών..... Ο παπάς που είναι (ήταν ; !!) υπερ του δεκασέλινου το δήλωσε τις τελευταίες μέρες: Οι μισθοί πρέπει να πέσσουν. Πρέπει να μάθετε να περνάτε με πιο λία....  Προφανώς και το μνημόνιο τα ίδια λέει.... Εν τζαι εν  ότι εν καλύττερη η τροικα....

Αν πάμε στο δεκασέλινο, με τον πήλικο, τον προδρόμου, τον παπά το νικολάκη τίποτε δεν έχει να κερδίσει η εργατική τάξη.... Πολύ φοβούμαι - τίποτε..... Και είναι επικύνδυνο να κατεβείς σε συμμαχία μαζί τους αν ποττέ υπάρξει δημοψήφισμα για το θέμα.....


Άε που πρέπει να ξέρεις επίσης τι θα κάμεις με το χρέος φέφκοντας... Άλλοι λεν να το αναγωρίσουμε, - να κάμουμε τζαι ένα γεναίο κούρεμα στους υπόλοιπους να μαζούψουμε όσα χρεωστούμε να τους τα δώκουμε τζαι κανεί.....  άλλοι λεν όχι....  Έχει σημασία για πολλούς λόγους.... Πρώτα από όλα γιατί  ένα μεγάλο κομμάτι του χρέους μας, το κατέχουν κυπραίοί (συνεργατικά, ταμεία προνοίας, τράπεζες κλπ). Άρα το να λαλείς απλά είναι "απεχθές" είναι σαν να πυροβολείς τον ευατό σου πάνω στο πόι.

Που την άλλη - πες ότι δεν ήσουν στο ευρώ - τζαι εππάτιζες..... Ποιός θα σου εδάνειζεν ; Δαμέ εκάμναμεν πεζοδρόμιο ένα χρόνο τζαι δεν μας εδάνειζεν κανένας. Αν δεν είσαι στο ευρώ, δεν θα σε δανείσει η τροικα - ωραία... Όσοι ήταν εκτός ΕΕ ως τωρά εδανείζουνταν που το ΔΝΤ (ακόμα και η ισλανδία) Τζαι ζητά τους ακριβώς τα ίδια πράματα (ας θυμηθούμε τη λατινική αμερική).... Όποταν που ήσουν ; - πούποτε ;

Έσσιει τζαι κάτι άλλα τεχνικά τα οποία η αλήθκεια να λέγεται δεν τα πολοκαταλάβω.... Οι νεοφιλ ισχυρίζονται ότι αν πάεις στο δεκασέλινο το χρέος σου - που πρέπει να το πληρώσεις στο νόμισμα που εδανείστικες με την υποτίμηση της λίρας θα εκτιναχθεί. Η πρόταση του ΑΚΕΛ λαλεί ότι  με την αλλαγή νομίσματος το χρέος μετατρέπεται σε εγχώριο νόμισμα..... Δεν ξέρω η αλήθκεια ποιό είναι το σωστό αλλά πολύ φοβούμαι ότι ο φιλελευθεροι θα έχουν δίκαιο.... Γιατί αν δεκτεί ο δανειστής σου να πκιερωθεί σε δεκασελινα καλώς.... αν με δεκτεί ; Μακάρι να σωστό το ΑΚΕΛ... αλλά πολύ φοβούμαι πως δεν.... Εκτός τζι αν πλερώσεις σε υποτιμημένο εγχώριο νόμισμα τους τοπικούς δανειστές που δεν είναι τζαι λίοι..... είναι όμως τα συνεργατικά τα ταμεία προνοίας κλπ κλπ

Υπάρχουν και κάποια άλλα θέματα που θέτουν οι νεοφιλελευθεροι - όπως όταν φύουμε που ευρώ θα χρωστούμε παραπάνω κλπ... Η αλήθεια δεν ξέρω αν στέκουν ή απλά φοιτσιάζουν μας - αλλά αν θα κάμεις έτσι κίνηση πρέπει να μεν τάσεις παξιμάθκια.... Είτε εντός είτε εκτός του ευρώ τα πράματα θα είναι δύσκολα....

Το σημαντικό είναι να έχεις ένα άλλο πλάνο για την οικονομία.... Κάμε το, τζι ας έρτει η τροικα να σου πει φύε που το ευρώ.... Αλλά το πιο σημαντικό είτε στη λίρα είτε στο ευρώ να σταθεί κάποιος να υπερασπιστεί τους εργαζόμενους τζαι να τα βάλει με το κεφάλαιο.....

Και δυστηχώς κανένας που τους υποστηρικτές του δεκασέλινου δεν με έχει πείσει ότι έσει έτσι σκοπό.....

Αντιλαμβάνονται βεβαίως τις δυσκολίες να φκεις και ότι τα πράματα θα είναι δύσκολα, αλλά που τζιαμέ τζαι η πρόταση είναι λειψή και μειώνεται στο: να κόψουμε λίρες.
Τζαι εγώ λέω ότι πες φκαίνει η πρόβλεψη με το τύπωμα του δεκασέλινου.... Τι μας υπόσχεται τούτο ;
Ρευστότητα, δεν καταρέουν άμεσα οι τράπζες, τζαι θα μπορούν κεφάλαιο και εργάτες να (ξανα)δανείζονται ευκολότερα.... Λες τζαι τούτη η κρίση δεν επροκλήθηκε μεταξύ άλλων που την (υπερ)επέπταση του δανεισμού. Τζαι τωρά που μας αφήκαν χώρις δανεικά εν ιξέρουμεν πως να δουλέψουμε. Τζαι η λύση είναι η ρευστότης... τζι άλλα δανεικά.... Μα εμείς εν τζαι τα δανεικά που μας ενδιαφέρουν.... Εν ο μισθός. Τζαι μια αξιοπρεπή ζωή μακρυά που δανεικά.

Άσε που τίποτε δεν σου εγγυάται ότι τα επιτόκια θα πέσουν αν έρτει ρευστότητα. Η ΕΚΤ έσσιει τζαιρό που έσσιει το επιτόκιο της στο 0.75% - τζαι τα τοπικά πιστωτικά ιδρύματα (συνεργατικών μη εξαιρουμένων) εχρεώναν μας δανειστικό επιτόκιο το ένα αλλόνα. Άρα τζαι να επανεκτίσεις την εθνική κυριαρχία στη νομισματική πολιτική πρέπει να έχεις και @@ να επιβάλεις την πολιτική σου στες τράπεζες..... Αλλά ακόμα τζαι να πέσουν - εν τζαι σημαίνει πλέον ότι θα έχει και αποτέλεσμα.... όπως κατηγορούν διοικητής (πρώην), τραπεζίτες και γενικώς "η αγορά" το κράτος ότι έκαμεν πολύ λίγα πολύ αργά - το ίδιο μπορεί να πάθουν τζαι τούτοι με τα επιτόκια. Δηλαδή ακόμα τζαι να τα ρίψουν τωρά - πάλε κανένας δεν θα δανείζεται.... Ο κρούκμαν λέει το για το FED - έριψεν το επιτόκιο στο 0.25% και η αναμενώμενη άνοιξη δεν ήρθε ποτέ.... Πόσο πιο κάτω να το ρίξει ; Δαμέ ο ντράκι έφτασε να μιλά για αρνητικά καταθετικά επιτόκια .... για να αυξηθεί ο δανεισμός.... Ρε εξυπνοπούλια : Άμαν η ανεργία όπου να σαι κουμπά το 20% , οι υπόλοιποι εδεκτήκαν ένα 15-20% μείωση στο μισθό ποιός εννα πα να δανειστεί ; εν παρά να του τα διάς μούχτιν... Άικε που οι παραπάνω είδη χρωστούν.... Το ιδιωτικό χρέος είναι είδη 3-4 φορές παραπάνω που το ΑΕΠ τζαι μεις καρτερούμε που τη ρευστότητα να μας σώσει....

Όποταν, μέχρι να έρτει κάποιος τζαι να μου πει (πέρα που τη ρευστότητα) αν πάμε στο δεκασέλινο τι θα την κάμει την εθνική οικονομική κυριαρχία αν τη κερδίσουμε - να το το συζητήσουμε.
Εν τζαι εν η έγνοια μου να μείνουμε στο ευρώ.... Αν θα φύουμε όμως να έχουμε τζαι ένα καλό λόγο για την εργατική τάξη....

Τέλος να αναφερθούμε τζαι στο πολιτικό κομμάτι.
Αν τα τουμπάρεις με την ΕΕ, πρέπει να έσσιεις τζαι μιαν ιδέα με ποιόν εννά πάεις. Γιατί αν πεις ότι θα ακολουθήσεις εξωτερική πολιτική "αρχών" με άλυτο το κυπριακό εν μόνος σου που εννα μείνεις .

βεβαίως, με όποιον τζαι να πάεις καλό είναι να έσσιεις υπόψιν σου ότι λόγω του μεγέθους σου η σχέση θα είναι ετεροβαρής - δεν είμαστε άλλωστε παρά ένα λιλληπούτιο νησί που φαντάζεται ότι έσσιει μεγάλη γεωπολιτική σημασία.... Καμιά συμμαχία δεν θα σου εγγυηθεί λύση του κυπριακού όπως τη φανταζούμαστεν (όπως δεν έκαμεν βεβαίως ούτε και η ΕΕ).... Το πολύ - πολύ αν έχουν συμφέροντα να μεν αφήκουν τη τουρζιά να βομβαρδίζει τα γκάζια - τζαι άτε να ψηφίζει ξανά τζαι ξανά στο συμβούλιο ασφαλείας ψηφίσματα άνευ πρακτικής σημασίας..... Ως τζιαμε... δεν έσσιει κανένα που μπορεί να σου προσφέρει κάτι παραπάνω - τζαι για να σου το προσφέρει ούλλον τζαι κάτι εννα θέλει.... Γιατί πολλά απλά θα έσσιει παραπάνω συμφέροντα που τη τουρκία....

Τζαι η ΕΕ, τόσα μας προσφέρει τζαι αν επεριμέναμεν παραπάνω εμείς εκαταλάβαμεν λάθος....
Αν έσσιει κανένα που θεωρεί ότι έσσιει κάποιον που μπορεί να τάξει παραπάνω ας έρτει κοντά....

Γιατί τζαι η πρόταση του ακελ είναι στο φλου... Γενικά τζαι αόριστα... Αναγνωρίζει ότι αν φύεις θα έσσιεις πρόβλημα τζαι λαλεί ότι "πρέπει να γίνουν συμμαχίες".... ναι ρε παίχτη μου - θενκ γιου βερυ ματς. Ανακάλυψες την τασσιηνόπιττα. Συμμαχίες με ποιόν (το αναφέρει κάπου στα πεταχτά ... με τις χώρες του νότου και την Μ. Βρετανια !!!!! Και την Μ. Βρετανια!!!) ; Τζαι τι θα δώκεις για να πιάσεις τι ; Όξα θα τες κάμεις στη "βάση αρχών".  Και βεβαίως....Τόσον τζαιρό γιατί εν τες εκάμετε ;


Συμπερασματικά, δεν έχω πρόβλημα να στηρίξω την όποια προσπάθεια εξόδου από το ευρώ - όμως να τη κάμεις για να σώσεις τον μισθωτό.... Ειδαλλιώς δεν έσσιει τζαι κανένα νόημα.... Και πολύ φοβούμαι ότι θα τραβήσει το διάλογο ξανά μακρυά που την ουσία....