Χθες παρεβρεθηκα στη συγκεντρωση που έκαμε η ΠΟΕΔ στη λεμεσό με θέμα τη κρίση "Μύθοι και Πραγματικότητες". Ομιλητές ήταν στάυρος τομπάζος και ο αντρέας Παναγιώτου.
Κάποια σκόρπια σχόλια:
Ο κόσμος. Η προσέλευση θα έλεγα ότι ήταν μάλλον απογοτευτική. Πριν μερικούς μήνες όταν έκαμε στον ίδιο χώρο το κυκεμ για τα γκάζια δεν υπήρχε καρέκλα να κάτσεις. Σίγουρα υπάρχει ένα ευρήτερο κλίμα απογοήτευσης ή/και απολιτικοποίησης του κόσμου. Σίγουρα, οι εκπαιδευτικοί έχουν ένα μεγάλο πλεονέκτημα πολιτικής ελευθερίας σε σχέση με άλλους δημοσίους υπαλλήλους. Ο διορισμός τους καθορίζεται που λίστα, τζαι το γνωρίζουν ότι λίοι που τζίηνους κάποτε θα προαχθούν. Όποταν δεν χρειάζουνται χάρες που τα κόμματα στον ίδιο βαθμό που χρειάζουνται οι υπόλοιποι.
Οι νέοι ήταν επίσης ποσοστιαία λίοι, αλλά αν σκεφτείς πότε διορίζουνται οι καθηγητές, και πλέον και οι δάσκαλοι, τούτο μάλλον εξηγείται.
Είναι και γνωστό, ότι γενικά οι εκπαιδευτικοί μας είναι από τα συντηριτικότερα κομμάτια της κοινωνίας - αλλά ακόμα τζαι αν η προοδευτική έσσιει συγκριτικά χαμηλότερα ποσοστά θα επερίμενε κάποιος μια κάποια αυξημένη προσελευση.
Πόσο μάλλον όταν η ΠΟΕΔ φαίνεται να είναι η οργανωση που έσσιει παραπάνω διάθεση για αντίσταση - αλλά κυρίως γιατί πλέον τα μέτρα ακουμπούν επί του πρακταίου τη πούγκα τους..... Αμ δε....
Ο κόσμος πάντως έδειξε ενδιαφέρον.
Υπήρχε έντονα το αίσθημα ότι τούτα δεν τα εξέραμε τζαι πρέπει να τα πουν - πρέπει να ενημερωθεί ο κόσμος.... Όποταν αν τζαι λίοι εν οι αναγνώστες του μπλογκ, να κάμουμε τζαι μεις ότι μπορούμε για την ενημέρωση.
Έντονο ήταν επίσης το αίσθημα,γιατί να πληρώσουμε εμείς, η απορία αφού φταίν οι τράπεζες γιατί να μην της αφήκουμε να παττίσουν, αν μπουν στο μηχανισμό οι τράπεζες τελικά αν λύεται το πρόβλημα, αμφισβήτηση στην ΕΕ και το Ευρώ... Μόνο μια παρέμβαση υπήρξε, που έκαμνε κριτική στους "δικούς μας" ότι δεν εκάμαν αρκετά.
Οι δύο ομιλητές ακουμπήσαν το θέμα της κρίσης από διαφορετικές οπτικές που σε μεγάλο βαθμό αλλυλοσυμπληρώνονταν.
Ο Τομπάζος ως καθηγητής πολιτικής οικονομίας έβαλε το βάρος κυρίως τζιαμέ. Στη πολιτική οικονομία. Η κρίση ως αποτέλεσμα της αναντιστοιχίας μισθού και κόστους ζωής. Το πρόβλημα ότι η άυξηση της παραγωγικότητας γίνεται μόνο κέρδη ενώ δεν διαμοιράζεται καθόλου στους μισθωτούς. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο μισθωτός αναγκαστικά δανείζεται από τα κέρδη της εργοδοσίας (που μέρος του έπρεπε να ήταν δικό του ευθής εξαρχής). Σε κάποια φάση ανακαλύπτουν τζαι οι θκύο ότι ο δανειζόμενος δεν μπορεί να αποπληρώσει - αφού δεν πληρώνεται - τζαι φούσκα σκάζει. Με μια διαφορετική παραλλάγη τούτο έγινε στις χώρες αλλά και μεταξύ των χωρών της ευρωζώνης.
Για το μόνο που μου έμεινε η απορία ήταν το κατα πόσο όντως επηρέαασε το γεγονός ότι η γερμανία επαγωποίησε τους μισθούς για μια δεκαετία αυξάνοντας έτσι συγκριτικά την ανταγωνιστηκότητα της σε σχέση με το νότο. Δεν έχω στοιχεία να αντιπαραθέσω στην άποψη τούτη. Προβληματίζει με όμως για διαφορους λόγους. Μάλλον ερωτήσεις έχω παρά στοιχεία.
Ο πρώτος είναι ευρύτερος τζαι έσσιει να κάμει με το ότι ταυτίζεται ο χαμηλός μισθός με την ανταγωνιστικότητα. Είναι ένα θέμα. Γιατί όπως είπαμε τζαι σε προηγούμενες αναρτήσεις, η ανταγωνιστηκότητα ακόμα τζαι με τα νεοφιλελευθερα κριτήρια δεν ταυτίζεται άπαραίτητα με τους χαμηλούς μισθούς. Μπορεί να οφείλεται τζαι στο γεγονός ότι η γερμανία έσσιει πραγματική βιομηχανία, πιο σοβαρούς επιχειρηματίες (όχι σαν τους δικούς μας που είναι της αρπαχτής) που επενδύουν στην έρευνα , στη καινοτομία τζαι για αυτό είναι πιο ανταγωνιστικοί. Έσσιει ένα σοβαρό κρατικό τομέα, λίο ρουσφέτι κλπ που επιτρέπουν την άυξηση της ανταγωνιστικότητας.
Δεύτερο οι μισθοί στη γερμανία ήταν έτσι τζι αλλιώς πιο ψηλοί. Ακόμα τζαι σήμερα. Ακόμα τζαι αν εμεινίσκαν σταθεροί ενώ ανεβαίναν στο νότο, οι νότιοι εξακολούθησαν να αμοίβουνται πιο χαμηλά. Τζαι έστω τζι αν είσσιεν μεταφορά κεφαλαίων για να δανείζουν τους νότιους, οι γερμανοί μάλλον δεν εσηκώσαν τα εργοστάσια να τα φέρουν στο νότο. Ακόμα τζαι τωρά που ο νότιοι έχουν γίνει πλέον δούλοι - μάλλον δεν θα έρτουν τα εργοστάσια..... Άσε που οι νότιοι είχαν πιο ψηλό πλυθωρισμό όποταν αν επιάναν τζαι καμιά άυξηση τζίηνη εξανεμίζετουν.
Το μεγάλο ερώτημα βεβαίως, είναι κατα πόσο οι μισθοί στο νότο όντως αυξηθήκαν. Γιατί σύμφωνα με την αρχική ανάλυση, οι πραγματικοί μισθοί υποτίθεται εππέσαν.
Ίσως κάτι να μου φέφκει αλλά σίγουρα μου προκαλεί απορείες το σχήμα χαμηλοί μισθοί = ανταγωνιστηκότητα.
Το άλλο ενδιαφέρον που αναφέρθηκε ήταν ότι η αλλάγη του φόρου για τις κυπριακές εταιρείες εμειώθηκεν από το 25% στο 10% το 2002. Αν εκατάλαβα σωστά, ο συντελεστής για τες ξένες ήταν που πριν στο 10% τζαι αφού ήταν να μπούμε στην ευρώπη τζαι έπρεπε να έχουμε ένα μόνο συντελεστή για ούλλους αποφασίσαμεν να το κάμουμε 10% για ούλλες.
Κομβικό σημειο η απόφαση, που μάλλον εκαθόρισε τες οικονομικές εξελίξεις της επόμενης δεκαετίας.
Θα ήταν ενδιαφέρον αν εμπορούσαμεν να μάθουμεν ας πούμε:
1. Στη συγκεκριμένη απόφαση υπερ του πλούτου είσσιεν κανένα εκπρόσωπο του λαού που είπεν ΟΧΙ ; Ο νόμος τζίηνος εψηφίστηκε ομόφωνα ;
2. Η προφανείς μείωση εσόδων ποθεν εκαλύφθηκε ; Έγινε χρέος ; Εφορτώσαν μας την εμάς ; Η μήπως η μείωση της φορολογίας τελικά αυξάνει τα έσοδα, αφού αυξάνουνται τα κίνητρα όπως προβλέπουν οι νεοφιλελευθεροι ;
3. Τζαι γενικά, επειδή πάντα μας φοβίζει ο παμπούλας του "θα φύουν οι ξένες εταιρείες" , υπάρχει τρόπος τελικά να καθορίσουμε με νούμερα τι επροσφέραν τούτες οι εταιρειές - τζαι ευρήτερα τούτο το μοντέλο ; Δηλαδή, πόση φορρολογία πληρώνουν, πόσες καταθέσεις εφέραν, πόσες (καλές) δουλειές εδημιουργήσαν, πόσον ίσα διανείμεται ο πλούτος που φέρνουν ; Απλά έτσι για να έχουμε μιαν ιδέα του μεγέθους του τέρατος.
Ο Αντρέας Παναγιώτου ως κοινονιολόγος εστιάσεν αλλού.
Κυρίως στο πως παρουσιάζουν τη κρίση τα ΜΜΕ....τα οποία η αλήθεια να λέγεται έχουν ξεφύγει ως προς τη παραπληροφόρηση. Το πως καταχονιάζουν ότι έσσιει να κάμει με ευθύνες των τραπεζών βαθιά στις εσωτερικές σελίδες είναι όντως τρομαχτικό.
Που την άλλη, ο αντρέας κάμνει τζαι μάθημα. Οι πληροφορίες που παρουσιάζει βρισκει τες που τες εφημερίδες. Που τες καθοδηγούμενες εφημερίδες. Η πληροφορία εν τζιαμέ - αν κάμεις το κόπο να θκιεβάσεις πέρα που το τίτλο.... Αν σκεφτείς δε, ότι το κοινό ήταν κατά κανόνα εκπαιδευτικοί (δηλαδή μορφωμένοι), τζαι ενιώθαν ότι τα πλείστα πρώτη φορά τα ακούαν - ίσως να ήταν τζαι για τους ίδους εκπαιδευτικό - να μάθουν πως να θκιεβάζουν μια εφημερίδα.
Δύο πράματα για τη παρουσιάση.
Ο αντρέας το είπεν 2-3 φορές ότι αν δεν ήταν οι τράπεζες δεν θα είχαμε προβλημα... Δεν μειώνουμε τις ευθύνες των τραπεζών αλλά άμαν το παρουσιάζουμεν έτσι, ίσως στο τέλος να μεν μεταφέρουμε μιαν ολοκληρωμένη εικόνα. Όταν λέμε ότι φταιν μόνο οι τράπεζες στην ουσία, αναιρεί την ανάλυση του σταύρου (που δεν νομίζω να ήταν τζαι ο στόχος. Αντίθετα όπως είπα οι δύο παρουσιάσεις αλληλοσυμπληρόνουνταν).
Δεν τίθεται θέμα ότι αν δεν ήταν τα κουμάρκα των τραπεζών το πρόβλημα θα έρκετουν σε άλλο χρόνο και σίγουρα δεν θα είσσιεν το μέγεθος που έσσιει σήμερα.
Τα πόσα των κουμαρκών που την άλλη εν συγκεκριμένα: Τόσα στα ελληνικά ομόλογα, τόσα η γιουνιαστρομ, τόσα η μαρφιν εγνατία κλπ.
Υπάρχουν τζαι τα μη-εξυπηρετούμενα, που είναι μεν ευθύνη των τραπεζών, αλλά τζαι της δομής του όλου συστήματος. Δεν μπορούμε να φκάλουμε έξω την εργοδοσια που έσσιει 10 χρόνια, (πριν τη κρίση, πριν τα ομόλογα, πριν τες τράπεζες πριν τη τροικα) που ρίφκει τους μισθούς.
Ακόμα τζι αν δεν εκαταρέαν οι τράπεζες, ακόμα τζι αν δεν επάττιζεν το κράτος, ο κόσμος έξω στο παζάρι έσσιει πρόβλημα. Ακόμα τζι αν δεν τα επαίζαν στο κουμάρι οι τράπεζες - τζαι είχαν ρευστότητα έτο ήταν να φέσώσουν το κόσμο αλλό τρια τέσσερα χρόνια με παραπάνω δάνεια.... Που ο κόσμος πάλε δεν θα είσσιεν να αποπληρώσει.....
Το άλλο που έντονα παρουσιάζει ο αντρέας στη προσπάθεια να απαντήσει σε κάποια νεοφιλελευθερα επιχειρήματα, είναι ότι αν δεν ήταν ο χριστόφιας τα πράματα θα ήταν σιηρότερα.... ή τα μέτρα θα επέρνουνταν πριν 2 χρονια - ενώ ο χριστόφκιας "αντιστάθηκε" τόσο τζαιρό τζαι τωρά τα πράματα είναι πιο ευνοηκά.
Χμμμ.
Καταρχή δεν ξέρω κατά πόσο η δεξιά θα ακολουθούσεν κατά γράμμα τες συνταγές αβέρωφ/ νικολάκη. Σήμερα το πρωι άκουα το λευτεράκη να μιλά (στο σούγλη) για τις αποτυχυμένες υφεσιακές πολιτικές τις τροικας (αν είναι ποτέ δυνατόν)!!! Έσσιει τζαι η δεξιά τες δικές τις αντιφάσεις να διαχειριστεί - εν τζαι εν μόνο ο αβέρωφ. Εν τζαι η ΣΕΚ τζαι η πασυδη.... (Μπορεί να ζούμε σε ένα φαντασιακό ότι το ΑΚΕΛ είναι το κόμμα της εργατιάς - αλλά όλες οι έρευνες δείχνουν ότι οι εργάτες ψηφίζουν όλα τα κόμματα). Δαμέ για να τα έβρουν με το δηκο, εκπαραθυρώσαν τα διδυμα, τζαι εσυμφωνήσαν ότι δεν θα πουλήσουν κερδοφόρους ημικρατικούς.... Όπως τζαι να σσιει , τα μακρά κοντά εγίναν - εννα δούμε τζαι τα χαήρκα του νικαρου τωρά που εννα φκει.
Το ότι αντιστάθηκε τζαι εγλύτωσεν ο κόσμος θκυο χρόνια ύφεσης, εν σαν το επιχείρημα των φιλελευθερων που την ανάποδη: " Αν έπαιρνε μέτρα πριν θκυο χρόνια σήμερα δεν θα χαμε πρόβλημα" (μα εισαστε σοβαροί ρε - εν θωρείται τα νούμερα ;). Το ότι εγλυτώσαν θκυο χρόνια περικοπές, τζαι τρων τωρά (όχι έκτακτες) αλλά μόνιμες περικοπές (για μια ζωή!!!) εν τζαι κανένα κατόρθωμα.
Το παιχνίδι με το χρόνο είναι ένα κουμάρι. Οι νεοφιλελευθεροι εφυρτηκαν θέλουν τα μέτρα εχτές. Που την αλλή εν τζαι σημαίνει ότι η καθυστέρηση εν απαραίτητα υπερ μας... Μπορεί έτσι να φαίνεται τωρά , αλλά γενικά καλό είναι να έχουμε υπόψιν μας ότι
1. Οι ευνοηκές ή αρνητικές συνθήκες που θα διαμορφωθούν στο μέλλον είναι εντελώς εκτός που το σσιέρι μας. Δεν τις ελέγχουμε, δεν μπορούμε να ξέρουμε αν η ευρώπη θα οδηγηθεί σε παραπάνω ενοποίηση ή διάλυση, όποταν ότι τζαι να κάμουμε εν κουμάρι.
2. Το θέμα του χρόνου στην οικονομία είναι μάλλον δευτερεύον. Χρειάζεται να δούμε το χρόνο της οικονομίας πιο μακροχρονια (ως πολιτική οικονομία ίσως) τζαι όχι με τον χρηματηστηριακό χρόνο των νεοφιλελευθερων. Ούτε επιτυχία ούτε αποτυχία είναι αν θα πάρει τα μέτρα ένα θκύο μήνες πρώτα ή ύστερα. Το θέμα είναι τι μέτρα θα πάρει. Από την αρχή της κρίσης το ερώτημα είναι κυρίως ποιός θα τη πληρώσει και όχι το πότε. Αν τα μέτρα θα φέρουν αποτέλεσμα ή θα κάμουν τα πράματα σειρότερα.
Ακόμα τζαι να θέλουμε να του πιστώσουμε την "επιτυχία" του "πότε επήραν τα μέτρα" θα χρεωθεί δυστηχώς το "τι μέτρα επήρεν τζαι τι συνέπειες θα έχουν"
Κάποια σκόρπια σχόλια:
Ο κόσμος. Η προσέλευση θα έλεγα ότι ήταν μάλλον απογοτευτική. Πριν μερικούς μήνες όταν έκαμε στον ίδιο χώρο το κυκεμ για τα γκάζια δεν υπήρχε καρέκλα να κάτσεις. Σίγουρα υπάρχει ένα ευρήτερο κλίμα απογοήτευσης ή/και απολιτικοποίησης του κόσμου. Σίγουρα, οι εκπαιδευτικοί έχουν ένα μεγάλο πλεονέκτημα πολιτικής ελευθερίας σε σχέση με άλλους δημοσίους υπαλλήλους. Ο διορισμός τους καθορίζεται που λίστα, τζαι το γνωρίζουν ότι λίοι που τζίηνους κάποτε θα προαχθούν. Όποταν δεν χρειάζουνται χάρες που τα κόμματα στον ίδιο βαθμό που χρειάζουνται οι υπόλοιποι.
Οι νέοι ήταν επίσης ποσοστιαία λίοι, αλλά αν σκεφτείς πότε διορίζουνται οι καθηγητές, και πλέον και οι δάσκαλοι, τούτο μάλλον εξηγείται.
Είναι και γνωστό, ότι γενικά οι εκπαιδευτικοί μας είναι από τα συντηριτικότερα κομμάτια της κοινωνίας - αλλά ακόμα τζαι αν η προοδευτική έσσιει συγκριτικά χαμηλότερα ποσοστά θα επερίμενε κάποιος μια κάποια αυξημένη προσελευση.
Πόσο μάλλον όταν η ΠΟΕΔ φαίνεται να είναι η οργανωση που έσσιει παραπάνω διάθεση για αντίσταση - αλλά κυρίως γιατί πλέον τα μέτρα ακουμπούν επί του πρακταίου τη πούγκα τους..... Αμ δε....
Ο κόσμος πάντως έδειξε ενδιαφέρον.
Υπήρχε έντονα το αίσθημα ότι τούτα δεν τα εξέραμε τζαι πρέπει να τα πουν - πρέπει να ενημερωθεί ο κόσμος.... Όποταν αν τζαι λίοι εν οι αναγνώστες του μπλογκ, να κάμουμε τζαι μεις ότι μπορούμε για την ενημέρωση.
Έντονο ήταν επίσης το αίσθημα,γιατί να πληρώσουμε εμείς, η απορία αφού φταίν οι τράπεζες γιατί να μην της αφήκουμε να παττίσουν, αν μπουν στο μηχανισμό οι τράπεζες τελικά αν λύεται το πρόβλημα, αμφισβήτηση στην ΕΕ και το Ευρώ... Μόνο μια παρέμβαση υπήρξε, που έκαμνε κριτική στους "δικούς μας" ότι δεν εκάμαν αρκετά.
Οι δύο ομιλητές ακουμπήσαν το θέμα της κρίσης από διαφορετικές οπτικές που σε μεγάλο βαθμό αλλυλοσυμπληρώνονταν.
Ο Τομπάζος ως καθηγητής πολιτικής οικονομίας έβαλε το βάρος κυρίως τζιαμέ. Στη πολιτική οικονομία. Η κρίση ως αποτέλεσμα της αναντιστοιχίας μισθού και κόστους ζωής. Το πρόβλημα ότι η άυξηση της παραγωγικότητας γίνεται μόνο κέρδη ενώ δεν διαμοιράζεται καθόλου στους μισθωτούς. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο μισθωτός αναγκαστικά δανείζεται από τα κέρδη της εργοδοσίας (που μέρος του έπρεπε να ήταν δικό του ευθής εξαρχής). Σε κάποια φάση ανακαλύπτουν τζαι οι θκύο ότι ο δανειζόμενος δεν μπορεί να αποπληρώσει - αφού δεν πληρώνεται - τζαι φούσκα σκάζει. Με μια διαφορετική παραλλάγη τούτο έγινε στις χώρες αλλά και μεταξύ των χωρών της ευρωζώνης.
Για το μόνο που μου έμεινε η απορία ήταν το κατα πόσο όντως επηρέαασε το γεγονός ότι η γερμανία επαγωποίησε τους μισθούς για μια δεκαετία αυξάνοντας έτσι συγκριτικά την ανταγωνιστηκότητα της σε σχέση με το νότο. Δεν έχω στοιχεία να αντιπαραθέσω στην άποψη τούτη. Προβληματίζει με όμως για διαφορους λόγους. Μάλλον ερωτήσεις έχω παρά στοιχεία.
Ο πρώτος είναι ευρύτερος τζαι έσσιει να κάμει με το ότι ταυτίζεται ο χαμηλός μισθός με την ανταγωνιστικότητα. Είναι ένα θέμα. Γιατί όπως είπαμε τζαι σε προηγούμενες αναρτήσεις, η ανταγωνιστηκότητα ακόμα τζαι με τα νεοφιλελευθερα κριτήρια δεν ταυτίζεται άπαραίτητα με τους χαμηλούς μισθούς. Μπορεί να οφείλεται τζαι στο γεγονός ότι η γερμανία έσσιει πραγματική βιομηχανία, πιο σοβαρούς επιχειρηματίες (όχι σαν τους δικούς μας που είναι της αρπαχτής) που επενδύουν στην έρευνα , στη καινοτομία τζαι για αυτό είναι πιο ανταγωνιστικοί. Έσσιει ένα σοβαρό κρατικό τομέα, λίο ρουσφέτι κλπ που επιτρέπουν την άυξηση της ανταγωνιστικότητας.
Δεύτερο οι μισθοί στη γερμανία ήταν έτσι τζι αλλιώς πιο ψηλοί. Ακόμα τζαι σήμερα. Ακόμα τζαι αν εμεινίσκαν σταθεροί ενώ ανεβαίναν στο νότο, οι νότιοι εξακολούθησαν να αμοίβουνται πιο χαμηλά. Τζαι έστω τζι αν είσσιεν μεταφορά κεφαλαίων για να δανείζουν τους νότιους, οι γερμανοί μάλλον δεν εσηκώσαν τα εργοστάσια να τα φέρουν στο νότο. Ακόμα τζαι τωρά που ο νότιοι έχουν γίνει πλέον δούλοι - μάλλον δεν θα έρτουν τα εργοστάσια..... Άσε που οι νότιοι είχαν πιο ψηλό πλυθωρισμό όποταν αν επιάναν τζαι καμιά άυξηση τζίηνη εξανεμίζετουν.
Το μεγάλο ερώτημα βεβαίως, είναι κατα πόσο οι μισθοί στο νότο όντως αυξηθήκαν. Γιατί σύμφωνα με την αρχική ανάλυση, οι πραγματικοί μισθοί υποτίθεται εππέσαν.
Ίσως κάτι να μου φέφκει αλλά σίγουρα μου προκαλεί απορείες το σχήμα χαμηλοί μισθοί = ανταγωνιστηκότητα.
Το άλλο ενδιαφέρον που αναφέρθηκε ήταν ότι η αλλάγη του φόρου για τις κυπριακές εταιρείες εμειώθηκεν από το 25% στο 10% το 2002. Αν εκατάλαβα σωστά, ο συντελεστής για τες ξένες ήταν που πριν στο 10% τζαι αφού ήταν να μπούμε στην ευρώπη τζαι έπρεπε να έχουμε ένα μόνο συντελεστή για ούλλους αποφασίσαμεν να το κάμουμε 10% για ούλλες.
Κομβικό σημειο η απόφαση, που μάλλον εκαθόρισε τες οικονομικές εξελίξεις της επόμενης δεκαετίας.
Θα ήταν ενδιαφέρον αν εμπορούσαμεν να μάθουμεν ας πούμε:
1. Στη συγκεκριμένη απόφαση υπερ του πλούτου είσσιεν κανένα εκπρόσωπο του λαού που είπεν ΟΧΙ ; Ο νόμος τζίηνος εψηφίστηκε ομόφωνα ;
2. Η προφανείς μείωση εσόδων ποθεν εκαλύφθηκε ; Έγινε χρέος ; Εφορτώσαν μας την εμάς ; Η μήπως η μείωση της φορολογίας τελικά αυξάνει τα έσοδα, αφού αυξάνουνται τα κίνητρα όπως προβλέπουν οι νεοφιλελευθεροι ;
3. Τζαι γενικά, επειδή πάντα μας φοβίζει ο παμπούλας του "θα φύουν οι ξένες εταιρείες" , υπάρχει τρόπος τελικά να καθορίσουμε με νούμερα τι επροσφέραν τούτες οι εταιρειές - τζαι ευρήτερα τούτο το μοντέλο ; Δηλαδή, πόση φορρολογία πληρώνουν, πόσες καταθέσεις εφέραν, πόσες (καλές) δουλειές εδημιουργήσαν, πόσον ίσα διανείμεται ο πλούτος που φέρνουν ; Απλά έτσι για να έχουμε μιαν ιδέα του μεγέθους του τέρατος.
Ο Αντρέας Παναγιώτου ως κοινονιολόγος εστιάσεν αλλού.
Κυρίως στο πως παρουσιάζουν τη κρίση τα ΜΜΕ....τα οποία η αλήθεια να λέγεται έχουν ξεφύγει ως προς τη παραπληροφόρηση. Το πως καταχονιάζουν ότι έσσιει να κάμει με ευθύνες των τραπεζών βαθιά στις εσωτερικές σελίδες είναι όντως τρομαχτικό.
Που την άλλη, ο αντρέας κάμνει τζαι μάθημα. Οι πληροφορίες που παρουσιάζει βρισκει τες που τες εφημερίδες. Που τες καθοδηγούμενες εφημερίδες. Η πληροφορία εν τζιαμέ - αν κάμεις το κόπο να θκιεβάσεις πέρα που το τίτλο.... Αν σκεφτείς δε, ότι το κοινό ήταν κατά κανόνα εκπαιδευτικοί (δηλαδή μορφωμένοι), τζαι ενιώθαν ότι τα πλείστα πρώτη φορά τα ακούαν - ίσως να ήταν τζαι για τους ίδους εκπαιδευτικό - να μάθουν πως να θκιεβάζουν μια εφημερίδα.
Δύο πράματα για τη παρουσιάση.
Ο αντρέας το είπεν 2-3 φορές ότι αν δεν ήταν οι τράπεζες δεν θα είχαμε προβλημα... Δεν μειώνουμε τις ευθύνες των τραπεζών αλλά άμαν το παρουσιάζουμεν έτσι, ίσως στο τέλος να μεν μεταφέρουμε μιαν ολοκληρωμένη εικόνα. Όταν λέμε ότι φταιν μόνο οι τράπεζες στην ουσία, αναιρεί την ανάλυση του σταύρου (που δεν νομίζω να ήταν τζαι ο στόχος. Αντίθετα όπως είπα οι δύο παρουσιάσεις αλληλοσυμπληρόνουνταν).
Δεν τίθεται θέμα ότι αν δεν ήταν τα κουμάρκα των τραπεζών το πρόβλημα θα έρκετουν σε άλλο χρόνο και σίγουρα δεν θα είσσιεν το μέγεθος που έσσιει σήμερα.
Τα πόσα των κουμαρκών που την άλλη εν συγκεκριμένα: Τόσα στα ελληνικά ομόλογα, τόσα η γιουνιαστρομ, τόσα η μαρφιν εγνατία κλπ.
Υπάρχουν τζαι τα μη-εξυπηρετούμενα, που είναι μεν ευθύνη των τραπεζών, αλλά τζαι της δομής του όλου συστήματος. Δεν μπορούμε να φκάλουμε έξω την εργοδοσια που έσσιει 10 χρόνια, (πριν τη κρίση, πριν τα ομόλογα, πριν τες τράπεζες πριν τη τροικα) που ρίφκει τους μισθούς.
Ακόμα τζι αν δεν εκαταρέαν οι τράπεζες, ακόμα τζι αν δεν επάττιζεν το κράτος, ο κόσμος έξω στο παζάρι έσσιει πρόβλημα. Ακόμα τζι αν δεν τα επαίζαν στο κουμάρι οι τράπεζες - τζαι είχαν ρευστότητα έτο ήταν να φέσώσουν το κόσμο αλλό τρια τέσσερα χρόνια με παραπάνω δάνεια.... Που ο κόσμος πάλε δεν θα είσσιεν να αποπληρώσει.....
Το άλλο που έντονα παρουσιάζει ο αντρέας στη προσπάθεια να απαντήσει σε κάποια νεοφιλελευθερα επιχειρήματα, είναι ότι αν δεν ήταν ο χριστόφιας τα πράματα θα ήταν σιηρότερα.... ή τα μέτρα θα επέρνουνταν πριν 2 χρονια - ενώ ο χριστόφκιας "αντιστάθηκε" τόσο τζαιρό τζαι τωρά τα πράματα είναι πιο ευνοηκά.
Χμμμ.
Καταρχή δεν ξέρω κατά πόσο η δεξιά θα ακολουθούσεν κατά γράμμα τες συνταγές αβέρωφ/ νικολάκη. Σήμερα το πρωι άκουα το λευτεράκη να μιλά (στο σούγλη) για τις αποτυχυμένες υφεσιακές πολιτικές τις τροικας (αν είναι ποτέ δυνατόν)!!! Έσσιει τζαι η δεξιά τες δικές τις αντιφάσεις να διαχειριστεί - εν τζαι εν μόνο ο αβέρωφ. Εν τζαι η ΣΕΚ τζαι η πασυδη.... (Μπορεί να ζούμε σε ένα φαντασιακό ότι το ΑΚΕΛ είναι το κόμμα της εργατιάς - αλλά όλες οι έρευνες δείχνουν ότι οι εργάτες ψηφίζουν όλα τα κόμματα). Δαμέ για να τα έβρουν με το δηκο, εκπαραθυρώσαν τα διδυμα, τζαι εσυμφωνήσαν ότι δεν θα πουλήσουν κερδοφόρους ημικρατικούς.... Όπως τζαι να σσιει , τα μακρά κοντά εγίναν - εννα δούμε τζαι τα χαήρκα του νικαρου τωρά που εννα φκει.
Το ότι αντιστάθηκε τζαι εγλύτωσεν ο κόσμος θκυο χρόνια ύφεσης, εν σαν το επιχείρημα των φιλελευθερων που την ανάποδη: " Αν έπαιρνε μέτρα πριν θκυο χρόνια σήμερα δεν θα χαμε πρόβλημα" (μα εισαστε σοβαροί ρε - εν θωρείται τα νούμερα ;). Το ότι εγλυτώσαν θκυο χρόνια περικοπές, τζαι τρων τωρά (όχι έκτακτες) αλλά μόνιμες περικοπές (για μια ζωή!!!) εν τζαι κανένα κατόρθωμα.
Το παιχνίδι με το χρόνο είναι ένα κουμάρι. Οι νεοφιλελευθεροι εφυρτηκαν θέλουν τα μέτρα εχτές. Που την αλλή εν τζαι σημαίνει ότι η καθυστέρηση εν απαραίτητα υπερ μας... Μπορεί έτσι να φαίνεται τωρά , αλλά γενικά καλό είναι να έχουμε υπόψιν μας ότι
1. Οι ευνοηκές ή αρνητικές συνθήκες που θα διαμορφωθούν στο μέλλον είναι εντελώς εκτός που το σσιέρι μας. Δεν τις ελέγχουμε, δεν μπορούμε να ξέρουμε αν η ευρώπη θα οδηγηθεί σε παραπάνω ενοποίηση ή διάλυση, όποταν ότι τζαι να κάμουμε εν κουμάρι.
2. Το θέμα του χρόνου στην οικονομία είναι μάλλον δευτερεύον. Χρειάζεται να δούμε το χρόνο της οικονομίας πιο μακροχρονια (ως πολιτική οικονομία ίσως) τζαι όχι με τον χρηματηστηριακό χρόνο των νεοφιλελευθερων. Ούτε επιτυχία ούτε αποτυχία είναι αν θα πάρει τα μέτρα ένα θκύο μήνες πρώτα ή ύστερα. Το θέμα είναι τι μέτρα θα πάρει. Από την αρχή της κρίσης το ερώτημα είναι κυρίως ποιός θα τη πληρώσει και όχι το πότε. Αν τα μέτρα θα φέρουν αποτέλεσμα ή θα κάμουν τα πράματα σειρότερα.
Ακόμα τζαι να θέλουμε να του πιστώσουμε την "επιτυχία" του "πότε επήραν τα μέτρα" θα χρεωθεί δυστηχώς το "τι μέτρα επήρεν τζαι τι συνέπειες θα έχουν"
