Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009

Ασφυκτικά χρονοδιαγράματα.

Τι σκατά είναι ένα χρονοδιάγραμμα ; Στο λεξικό λέει: πίνακας, στον οποίο καταγράφονται τα προγραμματίσμένα εκ των προτέρων χρονικά όρια για την πραγματοποίηση των επιμέρους φάσεων ενός έργου.


Αυτά στα λεξικά. Στη γλωσσολογία του Κυπριακού (κάποτε θα έπρεπε κάποιος να κάμει ένα λεξικό κυπριακού προβλήματος), ο όρος προκαλεί στους πλείστους αλλεργία.... Μακριά, φτου φτου φτου, Ιησούς χριστός νικά και όλα τα κάκα σκορπά. Εν ιξέρω, εν που θωρώ το κόσμο ανάποδα, αλλά σαν να μου τζαι.....


Είναι ένα κλασικό παράδειγμα πως ένα άσχετο θέμα, άμαν το πιππηλήσουν λίον οι πολιτικοί, βάλουν του τζαι κανένα τρομαχτικό επίθετο που ομπρός τύπου ‘‘ασφυκτικό’’ (μα σκέφτου ασφυκτικό, πα να πει κρατώ σε που το λαιμό τζαι μάχουμε να σε πνίξω!!!) , άμαν το ανακυκλώσουν τζαι κάμποσον τα ΜΜΕ, γίνεται μετά θέμα εθνικόν! Μόνο τζαι μόνο να εκφέρεις τη λέξη πα να πει υποχώρηση, πα να πει ότι κινδυνεύει το έθνος! Τζαι βεβαίως, η ανακάλυψη και η δαιμονοποίηση του όρου, ανοίκει στον αύμνειστο τζαι τη συναπρατζιά του.


Και αφού ο πρώην επέτυχε να το αναδείξει ως θέμα στο οποίο είναι απαράδεκτες οι πιέσεις, οι υποχωρήσεις, ή έστω η αναφορά του, αναπόφευκτα το συνεχίζει και ο νυν. Γιατί το να πάεις κόντρα σε εθνικούς μύθους, συνήθως το πληρώνεις σε ψήφους και.... δεν λέει.


Πότε εν που εξεκίνησε τούτη η ιστορία ;


Εξεκίνησε που τα τότε που κάποιος εσκέφτην, ότι καλά τα ψηφίσματα αλλά δεν φέρνουν τη Τουρκία στο τραπέζι. Ε αφού η Τουρκία θέλει να μπει στην Ευρώπη, τζαι μεις εννά προλάβουμε να μπούμεν πιο γλήορα που λόου τους, εννά μπορούμε να τους πούμε «ώπα κοπέλια που πάτε ; Αν θέλετε να μπείτε ελάτε κοντά να το λύσουμε».


Τούτη η ιστορία είχε δύο στάδια. Το πρώτο αφορούσε τη δική μας ένταξη, το δεύτερο την ένταξη της Τουρκίας. Το πρώτο στάδιο ήταν πιο απλό. Γιατί στο πρώτο η Τουρκία επροσπαθούσε να αποτρέψει εμάς που το να μπούμε. Κάτι που της ήταν δύσκολο, γιατί πρώτον εμείς είχαμε σύμμαχο το βέτο της ελλάδας, δεύτερο τους δείκτες τζαι τα κριτήρια πάντα επληρούσαμεν τα, τζαι τρίτο παρ όλη την ουρά του Ελσίνκι, ο ντεκτάς έστρωνεν μας το δρόμο της Ευρώπης με άσφαλτο.


Τούντη τη διαδικασία, επίσκασεν την τζαι ο ΟΗΕ τζαι εσκέφτην να την εκμεταλεφτεί. Λαλεί σου αφού η Τουρκία εν καϊλά, τωρά εν ευκαιρία, αν θέλει να μεν μπει η Κύπρος στην ΕΕ, εννα αναγκαστεί να κάμει κάποιες υποχωρήσεις. Εννά πιέσουμεν τζαι λίον τους άλλους που αν θέλουν να μπουν στην ΕΕ εννά πρέπει να κάμουν τζαι τούτοι καμιάν υποχώρηση, πέρκει ξεφορτωθούμε τούντο πελά.


Εξού τζαι τα σχέδια Ανναν επροτείνουνταν κάθε φορά που υπήρχε κομβικό σημείο στη διαδικασία ένταξης: Χάγη, Κοπεγχάγη. Τα οποία τελικά, απορίψε ο ντεκτας. Το άλλο κομβικό σημειό ήταν η ένταξη. Ε τζαμέ εγελάσαν του τάσσου, έστειλεν επιστολή, εξαναγελάσαν του στη Νέα Υόρκη, τζαι εβάλαν του .... ΧΡΟΝΟΔΙΑΓΡΑΜΜΑ..... δηλαδή εμπήκε σε μια διαδικασία Λευκωσία (που ήταν όντως άνευ νοήματος) τζαι Μπουρκενστοκ, που επεριλάμβανε διαπραγματεύσεις και επιδιαιτησία (τωρά αν το τελικό αποτέλεσμα ήταν ετεροβαρές, τζαι ποιός ο λόγος που τζίηνο εκατάληξε έτσι εν άλλου παπά ευαγγέλιο). Το θέμα είναι ότι που τότε ο Τάσσος έστειλεν τη λέξη στο πυρ το εξώτερο.


Μετά την ένταξη μας τα πράματα αλλάσσουν. Γιατί τωρά εν εμείς που προσπαθούμε να κόψουμε τη Τουρκία. Τζαι η κατάσταση τωρά εν πιο σύνθετη. Γιατί τωρά υπάρχουν πολλές μεταβλητές, που ενεν στο σιέρι μας. Καταρχή δεν ξέρουμε αν η Τουρκία τελικά θα θέλει να μπει, αν τελικά μπορεί να μπει, αν η Ευρώπη θα θέλει τη τουρκία να μπει, πως θα είναι η ευρώπη που εννά ρτει τζίηνη η ώρα, αν η ΕΕ θέλει να τη βάλει, αν θα τη βάλει ποιο στάτους εννα της δώκει κλπ.


Πολλά πιο δύσκολο, γιατί για να δουλέψει, ούλλοι άλλοι πρέπει να θέλουν να τη βάλουν, η τουρκία να θέλει τζαι να μπορεί να μπει, τζαι να μείνουμεν εμείς με το βέτο μας προσμένοντας σε ανταλλάγματα.


Μια φορά είχαμε τούτην την ευκαιρία ως τωρά, αλλά παρόλες τες απειλές λιλλήκα και τάσσου (για να τες ανακυκλώνει ο φιλελευθερος τζαι να χαριεντίζεται), ανταλλάγματα δεν επιάμεν, αντίθετα μόνο υποσχέσεις που τη τουρκία. Η αλήθκεια είναι ότι μετά το όχι, δεν τους έπαιρνε του πατριώτες να πα να πουν τζαι ακόμα ένα όχι στην εναξιακή της τουρκίας.


Τωρά αλλάξαμεν πρόεδρο, εξεκίνησε ένας νέος γύρος συνομιλιών, τζαι ήβραμεν άλλον ορόσημο μπροστά μας που λέγεται δεκέμβρης..... τότε κατά που λαλούν θα κριθεί η τουρκία.....


Τζαι αρκέψαμεν τα ίδιαααα. Δεν δεχόμαστε χρονοδιαγράμματα. Δεν δεχόμαστε ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα. Δεν δεχόμαστε τεχνιτά χρονοδιαγράμματα τζαι πάει το φκιολί.....


Φκαίνει ο χριστόφιας, ο εκπρόσωπος του, ο υπεξ, τέλος πάντων η νεα συναπαρτζιά, τζαι κάθε φορά πρέπει να το πουν!! Βρε γιε μου θέλεις να πεις κάτι για να σε δείξουν τα κανάλια ; Πε ξέρω γω: Θέλουμε μια λύση που θα εξασφαλίσει το καλώς νοούμενο συμφέρων των δύο κοινοτήτων.... ακόμα κάτι ; στη βάση της ΔΔΟ όπως αυτή καθορίζεται από τα ψηφίσματα του ΣΑ..... ακόμα κάτι ; και όπως καθορίστηκε στις συμφωνίες κορυφής και στη συμφωνία της 23 Μαίου..... ακόμα κάτι ; με μια κυριαρχία, μια ιθαγένια και μια διεθνή προσωπικότητα (ίνταλλώς τα εμάθαμεν α; ) ..... εν ανάγκη κάθε φορά να πιντώνεις τζαι στο τέλος το «χωρίς ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα ;»


Ως ένα σημείο καταλάβω μας....είμαστεν λίον μεσογειακός λαός, θέλουμε τη σιέστα μας, θέλουμεν να το παίρνουμε ριλαντί, να μεν μας πιέζουν, να καθούμστεν να τους εξηγούμε τι έγινε το 1571, τζαι τι το 60, τζαι τι προβλέπει η τάδε διάταξη του διεθνούς δικαίου, εφοίτσιασεν μας και ο πρώην, ε που να προσαρμοστούμεν σε χρονοδιάγραμμα ;


Που τούτην την έννοια όμως, εν τζαι υπήρχε ποττέ ούτε υπάρχει χρονοδιάγραμμα. Υπήρχαν παράθυρα ευκαιρίας τα οποία ανοίαν τζαι εκλείαν. Τα οποία είτε θα εκμεταλεφκούμασταν ή όχι. Καλή ώρα όπως τωρά. Εν τζαι χρησιμοποιά κανένας ξένος το χρόνο χρονοδιάγραμμα. Εν μόνοι μας που τον ανακαλύψαμε, που εκτίσαμεν γυρόν του ένα φόβο τζαι τον θκιαολοστέλλουμε. Αφού βλέπουμε τζαι που μόνοι μας ότι ούλλον τον υπόλοιπο τζαιρό η τουρκία εν τζαι έρκεται κοντά σοβαρά για να το λύσει. Μόνο αν έχει να χάσει έρκεται κοντά, τζαι εμείς αντί να το θωρούμεν ως ευκαιρία, μας προκαλεί φόβο.


Τζαι σε τούτη την ιστορία με τα χρονοδιαγράμματα ο χριστόφιας κάμνει κατά τη γνώμη μου δύο βασικά λάθη. Άτε να τον πιστώσω, ότι επικοινωνιακά, αφού το ανέδειξε ο πρώην ως θέμα μείζονος σημασίας εν μπορεί ο ίδιος να φκει τζαι να παραδεκτεί την ύπαρξη χρονοδιαγράμματος. Αλλά είναι δύο πράματα που με προβληματίζουν.


Το πρώτο: Φκαίνει ο Ταλατ τζαι μερικές φορές τζαι ο Αναστασιάδης τζαι ζητούν εντατικοποίηση της διαδικασίας. Καλά να δεκτώ ότι ο Ταλάτ βλέπει το προσωπικόν του συμφέρον. Θωρεί ότι αν μεν το λύσει ως τες επόμενες εκλογές, εννά χάσει τη καρέκλα. Για τον Αναστασιάδη στα @@ μας. Αφήνουν μεν τον σε διάφορους δημοσιαγρφίσκους, να του σύρουν μια εξυπνάδα του τύπου «βιάζεται να μας ξαναφέρει το αναν», τζαι εξοφλίσαμεν.


Το ερώτημαν είναι: Τι τον κολιεί ;

Ρε κουμπάρε, ενοχλήσε αντίς να βρέθεσαι μιαν κάθε θκύο εφτομάδες, μιαν φορά την έφτομάδα ; ή θκύο φορές την έφτομάδα ; ή κάθε μέρα ;

Στο κάτω κάτω η δουλειά σου ποιά εν πο ναι ;

Αφού εβάλαμεν σε τζιαμέ για τούντον σκοπόν – να το λύσεις το μαυρογέριμο.

Έσιεις καμιάν καλύτερη δουλειά να κάμεις ;

Μεν έσσιεις ένοια εν τζαι έχουμε ψευδαισθήσεις ότι εννα αλλάξει κάτι στην εσωτερική διακυβέρνηση. Πόσην ώρα να σου φάει το θκιαμίρασμα των ημικρατικών ; Ε, την υπόλοιπη αφιέρωστην τζι που πρέπει.

Πραγματικά αδυνατώ να αντιληφθώ τι στα ανάθεμαν τον ενοχλεί !!!

Εκαταντήσαμεν να βιάζουνται οι τούρτζιοι παραπάνω που λόου μας!!

Τζαι στο κάτω κάτω αφού εσύ ο ίδιος με δεκάδες δηλώσεις σου ισχυρίζεσαι ότι άλλο ταλάτ τζαι άλλον έρογλου, γιατί δεν δέχεσαι να βρέθεστε πιο συχνά, για να τον ευκολύνεις τζαι τζίηνο , να ευκοληνθείς τζαι συ ;


Το δεύτερον, τζαι το πιο σημαντικόν, είναι πως εκμεταλευκούμαστεν το ορόσημο του Δεκέβρη, τζαι την αξιολόγηση της Τουρκίας.


Όπως το βλέπω εγώ, αν η διαδικασία εν τελιωμένη π.χ. που τον Νιόβρη, τζαι δούμεν ότι στο πάρε δώσε, η Τουρτζίοι εν διούν, τότε κάμνουμεν το εξής απλόν: Διαμηνύουμεν προς του εταίρους μας, ότι αν η Τουρκία δεν κάμει υποχωρήσεις σε 2-3 βασικά πράματα που θέλουμεν, τότε λυπούμεθα αλλά δεν προχωρά. Π.χ. δεν γίνεται να έρκεται ο ταλατ τζαι να μεν δια τη μόρφου, τη στιγμή που με τη μόρφου οι εκ απορρίψαν το σχέδιο. Κάμετε ίντα που να κάμετε πιέστε τους, να δώκουν τζαι του μόρφου τζαι το καρπάσι, ιδαλλιώς..... Βετο. Ξακαθαρίζεις τη θέση σου, τζαι σύρνεις τη μαππα στη Τουρκία τζαι τους εταίρους.


Έτσι ή θα πιάσεις τζίηνα που θέλεις τζαι υπογράφεις πλέον μια συμφωνημένη λύση ή γίνεται παραδεκτό ότι η διαδικασία εκατέρευσε τζαι τραβάς τους ένα βέτο να στανιάρουν τζαι ότι ανάθεμα θέλει ας γινεί. Άσε που θα λυθεί τζαι το μυστήριο του ποίες τελικά είναι οι πραγματικές θέσεις της τουρκίας τζαι ποιές τίθενται για διαπραγματευτικούς σκοπούς.


Ενώ αν μεν εν λυμένο τα πράματα θα ένι πολλά πιο περίπλοκα. Καταρχή τζαμέ δεν θα παίζουν μόνο δύο σενάρια αλλά τρία. Βέτο, όχι βέτο, τζαι αναστολή. Η τουρκία θα μπορεί να δώκει ανταλάγματα, μπορεί να μεν δώκει, μπορεί αν μας πιέσουν εμάς αρκετά να δώκει μόνο υποσχέσεις.


Άσε που αν η διαδικασία παραμένει ανοικτή τζαι συ βάλεις βέτο, εν τζαι ξέρεις μετά τι ακριβώς εννά συμβεί. Μπορεί να βάλουν νου τζαι να ρτουν κοντά να το λύσουν. Μπορεί να πέσουν σε κανένα εθνικιστικό ντελίριο, ο στρατός με τους εθνικιστές εναντιών του ερτογάν, ή ακόμα τζαι ερτογάν ο ίδιος να σύρει το χορό, τζαι αντί να κάμουν υποχωρήσεις να το πάρουν τζαι τζίηνοι στο κόντρα. Να σου φέρουν τζι άλλο στρατό, τζι άλλους έποικους, να σε παρενοχλούν στα πετρέλαια..... ή ακόμα σε περίοδο οικονομικής κρίσης να κερτίσουν δυνάμεις που ενάντια στην ένταξη τζαι τότε ίντα χαπάρκα κουμπάρε ; Αλλά ζαι κόντρα να μεν το πάρουν, άμαν τους βάλεις βέτο μεσούσης της διαδικασίας, ύστερα που πόσον τζαιρό εννά ξανακριθεί η τουρκία ; στα θκύο χρόνια ; στα τρία; Στα τέσσερα ; Ε, ίντα να κάμει που τα τωρά υποχωρήσεις ;


Εν γι αυτό που συχνά στη πολιτική λεν τζαι ξαναλέν ότι η απείλη του βέτο μπορεί να αποδειχθεί πιο παραγωγική από τη χρήση του βέτο. Άμαν το βάλεις το μαυρογέριμο, μετά οι εξελίξεις που θα ακολουθήσουν φέφκουν που το σιέρι σου. Τζαι η κουβέντα είναι όσον γίνεται τες έχεις στο σιέρι σου.


Τζιαι εν γι αυτό που ακόμα μια φορά συμφωνώ με τον αναστασιάδη (εννα μας κάμει να γινούμεν δεξιοί στο τέλος τούτος ο άθρωπος!!!) .


Ο Δεκέβρης είναι για να τον αξιοποιήσουμεν όι για να τον φοούμαστεν.

Αλλά τζαι πιο σημαντικό


Το βετο εν τζιαμέ για να μας βοηθήσει να το λύσουμε, όχι για να μας δώκει τη πρόσκερη χαρά ότι ετιμωρήσαμε τη Τουρκία. Ούτε ο σκοπός είναι να μας αναγνωρίσει η Τουρκία, αλλά να κάμει τες υποχωρήσεις που πρέπει για να λυθεί.


Άφηκε που χωρίς να ολοκληρωθεί η διαδικασία, η Τουρκία εννά έχει τζαι άλλοθι τες δεκάδες δηλώσεις του ταλατ για εντατικοποίηση τζαι δεκάδες δικές μας που απορίπτουν τέθκιον αίτημα. Τζαι ίσως να πιο εύκολο να κλώσει με υποσχέσεις χωρίς να σου δώκει απτά αναταλλάγματα.


Όπως τζαι να χει ο χειρισμοί που εννά χρειαστούν άμαν η διαδικασία εν ανοιχτή θα είναι πολλά πιο δύσκολοι, τζαι εν τζαι βλέπω μας να έχουμε ηγέτες που μπορούν να χειριστούν έτσι καταστάσεις.


Εν ίξερω, ίσως να έχει τους λόγους του ο χριστόφιας που εγώ δεν το βλέπω.

Αν κάποιος μπορεί να μου εξηγήσει γιατί αποφεύγουμεν την εντατικοποίηση της διαδικασίας ας μου τον πει.

Αν κάποιος βλέπει πλεονεκτήματα στο να ρτει ο δεκέβρης τζαι η διαδικασία των συνομιλιών να μεν έχει ολοκληρωθεί να μου τα παραθέσει.

Ποιός ξέρει, μπορεί τζαι να με πείσει.

Μπορεί να έχει πλεονεκτήματα που εγώ δεν τα βλέπω, τζαι να μου διασκεδάσει τες ανησυχίες μου.

Όπως τζαι να χει, ο δεκέβρης εν ευκαιρία, όχι «χρονοδιάγραμμα», τζαι καλόν είναι να ξεκινήσουμεν να τον βλέπουμεν ως τέθκιο.

Κυριακή 16 Αυγούστου 2009

Επιστροφή

Το μπλογκ εκαλόκατσε το τελευταίο δίμηνο. Η αλήθεια είναι ότι, λίγο διακοπές, λίον η δεύτερη δουλειά που αγκωνιστήκαμεν κατά το τελευταίο δίμηνο, δεν άφηνε τζαι πολλά περιθώρια για να κάτσω να γράψω. Όι πως δεν έχω διάφορα στο θέματα στο νου... αλλά χάτε, αφού οι αναρτήσεις καταλήγουν πάντα να ναι ατελίωτες, θέλω να χω το χρόνο μου για να προσθέσω μιαν νέα ανάρτηση. Για να συντομέφκουμεν, το μπλογκ επανέρχεται, και αν δεν προκύψει κάτι άλλο πιο συναρπαστικό, οι επόμενες αναρτήσεις θα ασχοληθούν με την έμμονη μας ίδεα, με την αρρώστια που κουβαλούμεν ούλλοι..... ξέρετε... το πιο βαρυλάτικο πρόβλημα των διεθνών σχέσεων;..... ε, τζίηνο :-)

Αρχικά ήταν να σταματήσω δαμέ, αλλά μια εμπειρία που έζησα πρόσφατα, αξίζει το κόπο να τη μοιραστώ.... αν τζαι ίσως να μεν έπρεπε. Πόσο μαλάκας πρέπει να σαι, να σου φκάλει ο άλλος στα σώψυχα του τζαι συ να τα γράφεις στο μλογκ ; ούτε δημοσιογράφος που γυρέφκει τηλεθέαση να ήμουν!


Που λαλείτε.... με σε τούντο δίμηνο απουσίας, έτυχε μια νύχτα να γνωρίσω ένα τύπο. Με το που τον θωρείς, φέρνει έναν άνθρωπον, λεβέντη. Τζαι στη πορεία εφκήκεν μας τζαι πολλά μερακλής. Θεικός συνδιασμός. Έπεζεν, ετραγούδαν..... τι άλλο να γυρέψεις σε ένα άνθρωπο; Προς στιγμή εφέφκαν του τζαι κάτι ψιλοαμανέδες... επαράσυρνεν μας.... ήταν όμορφη νύχτα.... δροσιούα (μες τούντες πυράες), αλκοόλ, καμιά τσιαρκά, ο ουρανός έναστρος τζαι τα φώτα της πόλης πολλά μάκρυα. Τζαι ακριβώς τζαμέ που είσαι έτοιμος να φκάλεις τη ψυσσίην σου τζαι να τη φείκεις πα στο τραπέζι, τι γυρίζει τζαι λαλεί μας ;


- έτσι μέρες έσφαξα τούρκους.


Ούτε καν προλαβαίνεις να σκεφτείς «μα τι λαλεί τούτος τωρά;», τζαι συνεχίζει....


- ούτε ξέρω πόσους. Στη δεύτερη εισβολή... είδα μια γεναίκα.... εκρατούσε στα σσιέρκα της ένα μωρό πεθαμένο, τζαι λαλεί μας... εσκοτώσαν τον άντρα μου τζαι τα θκύο παιθκιά μου. Επεριμέναμεν του πρόσφυγες να φύουν, τζαι επίαμε για εκκαθάριση, με τη διαταγή να αφήκουμεν ούτε κάττο να νιαουρίσει. Εμπήκαμε σε τρία χωρκά, τζαι εσφάξαμεν. Άντρες γεναίτζιες, κοπολούθκια.... αποχτηνωθήκαμε.....


Αν το εσταμάταν κάπου δαμέ, θα εφκένα σήμερα τζαι θα το ανάλυα, με κάτι κουβέντες του τύπου: ο πόλεμος αποχτηνώνει τους ανθρώπους. Θα έβαλα τζαι κανένα ρητορικό ερώτημα του τύπου: εγώ αν έβλεπα μια τέτοια σκηνή θα εσυμεριφέρουμουν διαφορετικά ; ....


Αλλά όχι, εσυνέχιζε.....


- Τζαι θέλω τζι άλλους. Διψώ.... Μισώ τούντη ράτσα.....


Ρε θκιάολε , εν εσταμάταν! Ούτε καν επρολάβεννες να σκεφτείς: μα τι κάμνω εγώ με τούτο φασίστα ; κανονικά πρέπει να σηκωστώ να φύω ή να στήσω καφκά τρικούβερτο. Αλλά ούτε επρολάβαμε. Ούτε καν μας επέρασεν που το νου. Τζίηνος εσυνέχιζε τη περιγραφή, στα ενδιάμεσα αμολούσε τις πεποιθήσεις του για τους τούρκους, εξήγαν μας τι εβίωσε για να φτάσει σε τούντο συμπέρασμα, κατά διαστήματα η περιγραφή εδιακόπτετουν που κανένα τραγούδι... εξεχνιούμαστουν.... τζαι εσυνέχιζε.... ούτε καν επρόλαβα να σιοκκαριστώ. Μόνο να ρωτώ, να ρωτώ, ήθελα να ακούσω τζι άλλα!!! Αρρώστια!! Δεν τα λαλεί σε διάφορους που έρκουνται τζι αρωτούν τον. Τι του ανάδωξεν τζαι άρκεψεν τζίην τη νύχτα, ένα θεός ξέρει.


Τελικά ποιός ξέρει; μπορεί ναν τζαι λαφαζάνης... μπορεί τζαι όι. Εκατάφερεν να μας γλυκάνει τη ψυσσιή μας τζαι να μας τη κάμει μάυρη, την ίδιαν ώρα.


Τζαι όσες φορές τζαι αν το εσκέφτηκα... όσες φορές τζι αν έκαμνα φανταστικούς διαλόγους, τι θα έλεα αν ετύγχαινε ποττέ να γνωρίσω κάποιον, της γενιάς του 60 του 70, κάποιον που τούτα τα εθνίκια.... δεν μου εφκήκε τίποτε.


- να ρτετε στο χωρκό να πιούμε καφέ τζαι να τραουδήσουμε.


Εννα μεν πάω ;


Ανακάτωσεν μας το νου μας, έκαμεν τον σαλάτα.


Να το μισήσεις, να τον λατρέψεις, να τον αποδεχτείς όπως ένι ; Τι σκατά να κάμεις ;

Τελικά αν υπάρχει ψυσσιή, με οι θρησκίες με οι φιλόσοφοί, με οι διάφορες κοινωνικές θεωρείες, με η βιολογία θα καταφέρει ποττέ να τη καταλάβει.

Ποττέ. Όσον τζαι να προσπαθούν.

........................


Τούτο το εθκιέβασα το 2005, τζαι μου έμεινε χαραγμένο που τότε στο νου:

ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΚΑΚΟΥ.

"Εξακολουθώ να μην μπορώ να καταλάβω πώς ο χειρότερος άνθρωπος στον κόσμο μπορεί να δημιουργήσει ένα έργο αγάπης. Μου έχει γίνει μια αρρωστημένη, έμμονη ιδέα. Ο αξιωματικός των SS που το πρωί βασάνιζε μέχρι θανάτου τους έγκλειστους του στρατοπέδου και το βράδυ άκουγε με τα παιδιά του lieder του Σούμπερτ, διαβάζοντάς τους ποιήματα του Ρίλκε και του Σίλερ. Δεν το καταλαβαίνω και κανείς δεν έχει μπορέσει να μου το εξηγήσει, ούτε οι λακανιστές ούτε οι αποδομιστές ούτε κανένας. Δεν πιστεύω στον διχασμό του εγκεφάλου, αυτά είναι βλακείες. Αν πραγματικά δίπλα στους θαλάμους αερίων έπαιζαν κομμάτια του Μπαχ, επιτρέψτε μου αυτή τη βλακώδη παρατήρηση: γιατί η μουσική δεν είπε 'όχι'; Αυτή η σκέψη με καταδιώκει. Είμαι 77 ετών και θα πεθάνω σύντομα χωρίς να το έχω καταλάβει. Η μουσική δεν είπε 'όχι' ούτε η ζωγραφική ούτε η ποίηση. Είναι το ερώτημα των ερωτημάτων".



Από τη συνέντευξη που έδωσε ο Τζωρτζ Στάινερ στον βιβλιοκριτικό της "Μοντ" Πιερ Ασουλίν, στο πλαίσιο της σειράς "Η προσωπική μου βιβλιοθήκη")».


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 07/06/2005