Η κρίση...... (ιδωμένη από υποβρύχιο)

Δυστηχώς ο χρόνος περιριοσμένος.
Ετσί αντί για γραφή θα προτιμίσω την αντιγραφή.
Από ένα από τους καλύτερους
Με απίστευτη ροή, και μια γνώση της ελληνικής που πρέπει να το παραδεκτώ ότι τη ζηλεύω.
Με αφορμή τη κρίση είναι ένας χείμαρος....
κάποια επιλεγμένα από το στάθη (από τη στήλη ναυτίλος στην ελευθεροτυπία):

«Οπως καταλάβατε, θα πληρώςουμε τοις μετρητοίς τις τράπεζες για να μπορούμε να ξεπληρώνουμε με δόσεις τα δάνειά μας». Ο «Νεόκοπος» στα χθεσινά «ΝΕΑ». Τα είπε όλα με δυο λόγια.

*****

Λεφτά, λεφτά, λεφτά! Λεφτά που βγάζετε εσείς με τον ιδρώτα σας - αυτά τα λεφτά είναι τώρα ο στόχος των κυβερνήσεων για να σωθούν οι Τράπεζες.

Λεφτά από τα κέρδη των Τραπεζών για την Παιδεία δεν υπήρχαν.

Λεφτά από τις περικοπές των κονδυλίων για την Παιδεία, υπάρχουν για τις Τράπεζες!

Λεφτά για την υγεία δεν υπάρχουν, λεφτά για τις Τράπεζες υπάρχουν.

Μονά ζυγά δικά τους.

Με την «κρίση» (πυραμίδα) του Χρηματιστηρίου έφαγαν οι Μάγκες τα λεφτά του κοσμάκη, τώρα με την κρίση (πυραμίδα) του χρηματοπιστωτικού συστήματος ο κοσμάκης πληρώνει τις Τράπεζες για να μην του φάνε τα λεφτά!

Τέτοιο νταβατζιλίκι!

Πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπινου γένους πραγματοποιείται σεισάχθεια υπέρ του τοκογλύφου και όχι υπέρ του δανειολήπτη! Μάλιστα

σε ένα δεύτερο δε επίπεδο, εναντίον του!


«Θρηνούν» τώρα οι νεοφιλελεύθεροι μαζεμένοι γύρω από τα κλισέ τους (ώσπου να μηχανευθούν νέα). Ομως απορώ! Πιστεύουν πράγματι πολλοί απ' αυτούς τις μπαρούφες που αμόλαγαν προς άγραν κερδών; Είναι δυνατόν να λένε ότι, «η Οικονομία βασίζεται στην Πίστη» και ότι «αν η Πίστη καταρρεύσει καταρρέει και η Οικονομία;».

Ποια πίστη; των επιθετικών εξαγορών; της επιχειρηματικής κατασκοπείας; του ανταγωνισμού; της αγοράς παραγώγων; ποια πίστη;

Οι «ασυνείδητοι Τραπεζίτες» φταίνε, λέει ο κ. Ανδριανόπουλος.

Είχε κάνει συμβόλαιο ο νεοφιλελευθερισμός, κ. Ανδριανόπουλε, με τους Τραπεζίτες ότι θα είναι ευσυνείδητοι;

Και τι ακριβώς σημαίνει «ευσυνείδητος» για έναν Τραπεζίτη; Μήπως το να βγάλει όσο πιο πολύ κέρδος μπορεί; Και ποια είναι η «κόκκινη γραμμή» για τα γκόλντεν μπόυς; Οι καρχαρίες έχουν «κόκκινη γραμμή», όταν χορταίνουν - οι Τράπεζες πότε χορταίνουν;

Αλλά γιατί να μην είναι παιδαριώδεις (στην αθώα τους εκδοχή) τέτοιες αναλύσεις, όταν αυτοί που τις κάνουν βλέπουν στην 30ετία του μονεταρισμού «επαναστατική αύξηση της ευημέριας στις τέσσερις γωνιές της γης»!!

Σε ποιες γωνιές ακριβώς; εκεί που ενδημεί πόλεμος; Εκεί που δισεκατομμύρια ανθρώπων ζουν με ένα δολάριο την ημέρα; Στους νεόπτωχους των ΗΠΑ μήπως; στους αναλφάβητους; στην εξάπλωση της πορνείας και των ναρκωτικών; στους ανθρώπους-εμπορεύματα; πού;

Λίγη ντροπή.

*****

Μιλούσαμε για την καταστροφή του περιβάλλοντος -«μπα! καταστροφολογία!» μας έλεγαν.

Λέγαμε για την πείνα στον πλανήτη -«ναι, αλλά είναι πιο φθηνά τα ψυγεία» μας απαντούσαν.

Λέγαμε για πάρκα στην Αθήνα -για τις αξίες της γης μάς φώτιζαν.

Λέγαμε για τα καρτέλ -«πού τα είδατε;»· λέγαμε για τους ανθρώπους, μας απαντούσαν «υπέρ μετόχων».

Λέγαμε για τον υπερδανεισμό των νοικοκυριών, μας απαντούσαν ότι πρόκειται για «ελκυστικά προϊόντα». Οι Ηλίθιοι. Οι Απληστοι Ηλίθιοι. Οι Επικίνδυνοι Ηλίθιοι. Οι μοιραίοι ηλίθιοι...

http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/dt=14.10.2008,id=10911712

Το κατ' εξοχήν κρίσιμο οικονομικό φαινόμενο της εποχής μας είναι η εφ' όρου ζωής υποδούλωση της εργατικής και της μεσαίας τάξης στους όρους λειτουργίας και στην ιδεολογία του συστήματος, μέσω των δανείων και των πιστωτικών καρτών.

Ως εκ τούτου, όχι μόνον τα μεγάλα θύματα της κρίσης θα 'ναι οι εργαζόμενοι και οι μικροαστοί, αλλά θα τους είναι δύσκολο έως αδύνατον στο βάθος της κρίσης να λειτουργήσουν ως κάτι περισσότερο από υπόδουλοι των χρεών τους, από πελάτες των πολιτικών τους, από κολλήγοι της πολιτικής των δυνατών.

Αν κάποτε οι εργάτες δεν είχαν τίποτε να χάσουν, τώρα τρέμουν μπροστά στα χρέη τους, τα οποία δεν αντιλαμβάνονται ως αλυσίδες, αλλά ως την πιο σοβαρή κατά συνθήκην υποχρέωσή τους. Η υπερχρέωση ως υποχρέωση είναι το μεγαλύτερο εύρημα του συστήματος από γενέσεώς του...

http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/dt=13.10.2008,id=86171040

Ο Πλάτωνας έλεγε ότι ο άνθρωπος γεννιέται αγαθός κι ο Αριστοτέλης ότι ο άνθρωπος γίνεται (ή δεν γίνεται) αγαθός· αναλόγως της παιδείας, του πολιτεύματος κι άλλων παραγόντων,

ήτοι ο Θεός ή το γονίδιό μας στην πρώτη περίπτωση, η πάλη των τάξεων (και τι παιδεία ή πολιτεύματα παράγει) στη δεύτερη.

Ετσι λοιπόν έχω γνωρίσει και καλούς καπιταλιστές στη ζωή μου, όπως κι αισχρούς εργάτες. Οχι όμως καλόν καπιταλισμό και αισχρή εργατική τάξη...

.....................................

Ουδείς εξ όσων χρόνια τώρα έκαναν κριτική στο μοντέλο της «ελεύθερης αγοράς», θριαμβολογεί σήμερα - πλην ολίγων Κλαζομενίων. (Οι οποίοι επιχαίρουν μάλλον επειδή όχι μόνον δεν έχουν καταλάβει τη φύση της κρίσης, αλλά

κυρίως επειδή και η κριτική τους πιθανόν να μην ήταν μετά λόγου γνώσεως). Αλλωστε, συνήθως χαιρέκακοι μπορούν να είναι αυτοί που αντιλαμβάνονται τα πράγματα ως οπαδοί.

Οσοι χαίρονται τώρα με την κρίση, διέρχονται απ' την ίδια κοιλάδα στην οποία περιδιάβαινε με υπερφίαλη έπαρση η δογματική ανοησία των νεοφιλελεύθερων, όταν

δεν άκουγαν κουβέντα απ' την εν λόγω κριτική, όταν λοιδορούσαν όσους προέλεγαν για την κρίση και την προέβλεπαν. Μιλάμε για τα χάπατα και τα παπαγαλάκια του νεοφιλελευθερισμού

διότι οι ασκούντες την πραγματική εξουσία νεοφιλελεύθεροι, και στην πολιτική, και στην οικονομία ήξεραν πού το πάνε το πράγμα, ήξεραν για την καταστροφή που επέρχεται και συνειδητώς επέλεξαν τον δρόμο που θα την έφερνε πάνω μας, διότι στο μεταξύ πλούτισαν, λήστεψαν, άρπαξαν. Ηταν επιλογές τους

η καταλήστευση του περιβάλλοντος, η διασπορά του πολέμου, η αφαίμαξη των φτωχών, η διάβρωση της παραγωγής, η καθαίρεση της εργασίας. Δεν ήταν λάθος. Ηταν συγγνωστή επιλογή. Ο βραχύς ορίζοντας του κέρδους πρυτάνευσε, διότι ακριβώς αυτό το κέρδος δεν είναι βραχυπρόθεσμο, αλλά για τους περισσότερους απ' τους καπιταλιστές (ή μάλλον τους καλύτερους, ήγουν πιο φονικούς) εξασφαλισμένο. Μπορεί ορισμένοι από δαύτους

να πληρώσουν την κρίση (όπως ο «τελευταίος» πληρώνει τον λογαριασμό σε ένα τραπέζι), αλλά το πραγματικό της κόστος θα το πληρώσει ο κόσμος της εργασίας και του παραγωγικού επιχειρείν.

Δεν είναι ο «κακός» καπιταλισμός που καταρρέει, ο «καπιταλισμός-καζίνο», ούτε οι αισχρές του παρεκβάσεις, η «απληστία», η «ασυδοσία» και η «αλητεία», είναι το ίδιο το σύστημα

που αναδιατάσσει τη δομή του

η ίδια η ασθένεια που επανατοποθετείται μέσα στο σώμα που αποτελεί την τροφή της.

Η κρίση αυτή θα παράξει τους νέους πλούσιους όπως και τις νέες στρατηγικές κυβερνητικής.

*****

Από την εποχή τού «laissez faire», της πρώτης «παγκοσμιοποίησης», του «ελεύθερου εμπορίου» στις αρχές του 20ού αιώνα, από την μπελ επόκ επαναλαμβάνεται με εφιαλτική ομοιότητα η ίδια σπείρα στην εξέλιξη του καπιταλισμού.

Ούτε το κραχ του 1929, ούτε το εργατικό κίνημα, ούτε η δημιουργία των εργατικών κρατών (πόσω μάλλον η κατάρρευσή τους), έχουν εμποδίσει τον καπιταλισμό να ανεβάζει στη σκηνή της ανθρώπινης κωμωδίας το ίδιο έργο.

Οι διαφορές βρίσκονται στη ρητορική κάθε εποχής: «πόλεμος των πολιτισμών» σήμερα, εισβολή των δυτικών δυνάμεων στο Πεκίνο τότε· αποικιοκρατία μέσω των κανονιοφόρων τότε, αποικιοκρατία μέσω των γιάπηδων τώρα· «ζωτικός χώρος» τότε, «ανθρωπιστικοί βομβαρδισμοί» σήμερα· φτώχεια τύπου Ντίκενς τότε, «διαβίωση κάτω απ' το όριο της φτώχειας» σήμερα. Ουκ έστι τέλος στις ομοιότητες και την ανακύκλωση των συνεπειών τους. Απλώς σήμερα τα μεγέθη έχουν πλέον γιγαντωθεί. Οσον η διαφορά ενός Πάντσερ της Βέρμαχτ που σήμερα μοιάζει με κονσερβοκούτι μπροστά σε ένα Αμπρααμς των ΗΠΑ.

Ομως «νέα τάξη» τότε, «νέα τάξη» και τώρα. Μάλιστα επί τα βελτίω, καθ' ότι, υποθέτω, ούτε οι ναζί θα τσιτσίδωναν ηλεκτρονικώς τους ταξιδιώτες στα αεροδρόμια, όπως κάνουν τώρα οι ΗΠΑ ή η δημοκρατική Ολλανδία (αυτό το αγλάισμα του πιο αντιδραστικού κοσμοπολιτισμού σε όλη την οικουμένη από κτίσεως κρατών).

Δεν είναι η παθολογία του καπιταλισμού που καταρρέει (για μιαν ακόμα φορά), αλλά το ίδιο το σύστημα που ανασυντάσσεται για να προκαλέσει ακόμα περισσότερον όλεθρο, όταν «ξανασταθεί στα πόδια του», ακόμα πιο άρρωστο, ακόμα πιο τέλειο.

*****

Το ειρωνικόν είναι ότι ο καπιταλισμός υφίσταται κριτική ήδη 2.000 χρόνια πριν να γεννηθεί, αν λάβουμε υπ' όψιν την αποστροφή των ανθρώπων απέναντι σε ό,τι γεννά ακραίον πλούτο κι ακραία φτώχεια ταυτοχρόνως, έτσι όπως την εξέφρασαν οι φιλόσοφοι (ακόμα και οι θρησκείες) από την κλασσική κιόλας εποχή.

Δεν είναι η ανθρώπινη φύση που συνάδει με τον καπιταλισμό, είναι ο καπιταλισμός που απάδει της ανθρώπινης φύσης -όχι όμως και με την ταξική φύση των ανθρώπινων κοινωνιών. Οι τάξεις είναι ο καταλύτης της metamorphosis, όπως θα λέγαμε ελληνιστί.

Είμαστε στην άμπωτιν των επαναστάσεων και των κινημάτων του 20ού αιώνα κι αυτό ίσως να οδηγήσει, εν μέσω της νέας κρίσης, τις εργαζόμενες μάζες σε μια νέα στάση απέναντι στα πράγματα. Προς τη βαρβαρότητα ή τον εξανθρωπισμό; αυτό είναι πάντα το ερώτημα της ταξικής πάλης...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 10.Χ.2008 stathis@enet.gr

http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/dt=10.10.2008,id=13249584