Κάπου κρυμμένο εκεί στη πιο κιτς γιορτή του τόπου της «γιορτής του κρασιού», βρίσκεται μια κρητική ταβέρνα. Το υπόλοιπο παναύριν πήγε για ύπνο γύρω στις 11. Η λύρα, οι μαντινάδες και το κρασί δεν σταμάτησαν μέχρι τις πρωινές ώρες.
Έτσι η αγαπημένη ενασχόληση της κυριακής – ανάγνωση των κυριακάτικων εφημερίδων- γίνεται κάτω από την επίδραση του αλκοόλ της προηγουμένης και μιας αφόρητης δίψας. Και σε όλα τα τρελά που κατακλύζουν το κυριακάτικο τύπο – από τη νέα κατεύθυνση της παιδείας (τσιάκκος ο υπουργός), τις συνομιλίες, τις αναλύσεις της Μοντ, πως κατάφερα να κολλήσω στη συνέντευξη του Μαρκίδη στο πολίτη, και δύο συνεντεύξεις του Κώστα Φέρρη στον φιλελεύθερο και πολίτη. Μα είναι δυνατόν να τα διαβάζω και να συμφωνώ και με τους δύο; Συνέπειες του αλκοόλ; Απόλυτα φυσιολογικό;
Διαβάζω τον Μαρκίδη και σκέφτομαι, ότι αυτός ο άνθρωπος πέραν των νομικών του γνώσεων είναι και ένα τέρας πολιτικής σκέψης (για τα κυπριακά δεδομένα τουλάχιστο). Και να αναρωτιούμαι, τι κάνει ο Χριστόφιας με αυτή την απίστευτη μετριότητα που φέρει το όνομα Γ. Ιακώβου ως κύριο διαπραγματευτή;
Και μετά ο Φέρης, να ανεβάζει το «ρεμπέτικο» στην άγκυρα και μετά στη κατεχόμενη Λευκωσία... και να σιγοτραγουδώ ένα τραγούδι του ξυδάκη:
Γέμισε μου το ποτήρι
Βάλε μου να πιω
Κι αν είναι ψέματα τι σημασία
Κι αν ειν' για λίγο, αχ τι αδικία.
Ορθολογισμός και ανορθολογισμός μαζί λοιπόν, και μια αφόρητη δίψα, σε ένα μεθυσμένο copy-paste:
Όπως όμως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, έστω και μετά την είσοδό μας στην Ευρώπη ζυγίζει περισσότερο το γεγονός ότι οι συγκυρίες σήμερα δεν είναι το ίδιο ευνοϊκές επειδή δεν διακρίνω να υπάρχει το κίνητρο για να αλλάξει πολιτική η Τουρκία.
έχουν δημιουργηθεί παρά πολλά ερωτηματικά κατά πόσο η Τουρκία θα κατορθώσει να γίνει μέλος της ΕΕ. Έχουν δημιουργηθεί ερωτηματικά κατά πόσον η ίδια η Τουρκία θέλει την ένταξη.
Όταν βγήκε (το ρεμπέτικο)και διαδόθηκε, ενδιαφέρθηκαν αμέσως και οι Τούρκοι για να την προβάλουν στη χώρα τους. Τη δώσαμε, αλλά προς έκπληξή μας την έκοψε η λογοκρισία. Αναρωτιόμασταν για αρκετά χρόνια γιατί. Στο μεταξύ, Τούρκοι σκηνοθέτες και διαννοούμενοι οργάνωναν στην Τουρκία κρυφές προβολές και είχε δημιουργηθεί ένα κίνημα θαυμαστών για το «Ρεμπέτικο». Κάποιοι έφτασαν να με επισκέπτονται τακτικά στην Ελλάδα. Μια μέρα, ανακαλύψαμε ότι ο Ελληνοαμερικάνος διανομέας που έστειλε την κόπια από τη Γερμανία στην Τουρκία, είχε προσθέσει στην αρχή ένα «συρτό» πρόλογο που έκανε λόγο για εθνοκάθαρση των Ελλήνων από τους Τούρκους το 1922, τις σφαγές χιλιάδων Ελλήνων από τους αιμοσταγείς Τούρκους κ.λπ. Πήρα αμέσως τηλέφωνο και τους είπα «βρε παιδιά κόψτε το αυτό, δεν είναι δικό μου και άλλωστε δεν αφορά την ταινία»
Η Ευρώπη ασφαλώς θέλει επίλυση του κυπριακού προβλήματος, αλλά οι δυνατότητές της να επιβάλει λύση είναι μηδαμινές. Εμείς πιστεύουμε ότι μπορούν να επιβάλουν τη λύση, ενώ γενικώς έχουμε κατασκευάσει μια θεωρία ή καλύτερα μια "πίστη" ότι ο λόγος που δεν λύνεται το Κυπριακό είναι διότι δεν πιέζουν όσο θα έπρεπε την Τουρκία ή αρνούνται να την "πιάσουν από το λαιμό" για να χρησιμοποιήσω αυτή την έκφραση. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Εδώ πέρα η μία κοινότητα της Κύπρου, η ελληνική κοινότητα δεν πιέστηκε σε βαθμό τόσο ώστε να δεχθεί το σχέδιο Ανάν. Αν δεν μπόρεσαν να πιέσουν μια κοινότητα στην Κύπρο πώς μπορούν έτσι απλά να πιέσουν την Άγκυρα; Είναι άξιο απορίας πως κατασκευάσαμε στο μυαλό μας τη θεωρία ότι μπορεί οι ξένοι να καθυποτάξουν την Τουρκία. Πού το βρίσκουμε γραμμένο αυτό το πράγμα; Άστε που δεν έχουν διάθεση για κάτι τέτοιο. Αλλά και να είχαν διάθεση τι αναμέναμε να μπορούσαν να κάνουν; Πιέσεις, κάποιες δυσκολίες σε κάποιο διεθνή οργανισμό ή σε ένα δεύτερο διεθνή οργανισμό μπορεί να ασκηθούν. Αλλά τα συμφέροντα τα μεγάλα πού πάνε; Όταν θα έρθει η ώρα να περάσουν αγωγοί από την Τουρκία για τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο όλα αυτά θα εξαφανιστούν για χάρη του Κυπριακού και θα συνεχίζουν να πιέζουν την Τουρκία;
Ο ίδιος άνθρωπος που έχει κατάλοιπα από το ζώο, εξωτερικεύει τη βία και φτάνει σε πολέμους, έχει την ικανότητα δια του λόγου να μετατρέπει τη βία σε τέχνη, δηλαδή σε απλή αναπαράσταση της βίας. Εκεί τα πράγματα λύνονται αυτόματα, με την απλή λογική και το απλό συναίσθημα. Πρέπει να ξαναβρεθεί στον πολιτικό λόγο το συναίσθημα. Να αναγνωρίσουμε λοιπόν ότι όλοι είμαστε άνθρωποι, είμαστε γείτονες, είμαστε φίλοι και πρέπει να έχουμε αλληλεγγύη μεταξύ μας
Κέρδισε μια μάχη αυτή η κυβέρνηση, φαίνεται ότι υπάρχει δυνατότητα να κερδίσει τον εσωτερικό πόλεμο αλλά τα πράγματα ακόμη δεν είναι ξεκάθαρα. Είναι δύσκολο να πει κάποιος αυτή την στιγμή ότι ο κ. Ερντογάν είναι εδραιωμένος σε βαθμό που να μπορεί να καθυποτάξει τους στρατιωτικούς. Μπορεί αύριο ένας πληθωρισμός, που να μην είναι δημιουργία εσωτερικών παραγόντων, αλλά κάποιων άλλων συγκυριών να τον οδηγήσουν στην απώλεια των ερεισμάτων του στο εκλογικό σώμα
Κυριαρχεί, ωστόσο, η άποψη ότι η καρδιά του πολιτικού πρέπει να είναι στο κεφάλι και ότι στην πολιτική προτεραιότητα έχει η λογική και η σκοπιμότητα έναντι του ήθους. Μα επιτέλους γιατί δεν καταλαβαίνουμε όλοι ότι η άποψη αυτή έχει χρεωκοπήσει; Η λογική του «είμαστε μαζί και πρέπει να γλεντήσουμε μαζί και πρέπει να αισθανθούμε όμορφα μαζί» είναι η απλή λογική που περιλαμβάνει και το συναίσθημα. Λογική χωρίς συναίσθημα δεν είναι ολοκληρωμένη, δεν είναι λογική. Γι' αυτό και η πολιτική αποξενώνεται ολοένα από τον άνθρωπο. Ευτυχώς, όμως, τώρα πια τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Τουρκία, η πολιτική (-οι) απομυθοποιείται όλο και περισσότερο.
Πώς τότε προέκυψε σχέδιο το 2002 αφού δεν έγινε διαπραγμάτευση; Διότι τότε οι διεθνείς συγκυρίες ήθελαν να δώσουν εξουσίες στο γ.γ του ΟΗΕ. Να θέσει ο ίδιος τις προτάσεις του πάνω στο τραπέζι, να χρησιμοποιήσει την μέθοδο της επιδιαιτησίας και αυτό ήταν όλο.
Δεν μπορώ να δεχτώ ότι λαοί με τέτοιο πολιτισμό και τέτοια παράδοση έχουν ανάγκη από ξένους μεσολαβητές, και μάλιστα από Δυτικούς μεσολαβητές που τους λείπει και η σοφία του Ανατολίτη. Ο Ανατολίτης έχει μια σοφία δικιά του. Οι Δυτικοί είναι προσβλητικοί απέναντί μας, δεν μας καταλαβαίνουν, ούτε εμάς ούτε τους Τούρκους. Εμείς τους Τούρκους τους καταλαβαίνουμε καλύτερα. Αυτοί με βάση τον οριενταλισμό και όλα τα εργαλεία του ιμπεριαλισμού έχουν απομυθοποιήσει την Ανατολή και την έχουνε κάνει φολκλόρ για να μπορέσουν να την κατακτήσουν πιο εύκολα. Και σ' αυτό περιλαμβάνεται και η Ελλάδα, η οποία είναι επίσης θύμα του οριενταλισμού. Κάθε φορά λοιπόν που ακούω ότι ο ξένος μεσολαβητής, ο κύριος Νίμιτς ή ο κύριος Κόφι Ανάν αποφασίζει να μεσολαβήσει, γίνομαι έξαλλος.
Ωραία εγώ συμφωνώ ότι θα πρέπει να το λύσουν οι Κύπριοι. Αλλά με αυτή την λογική τι γύρευε ο Πρόεδρος αυτή την βδομάδα στη Σουηδία να ζητά από την πολιτική ηγεσία της χώρας να ασκήσει την επιρροή της στην Άγκυρα;.... Ή μήπως ο Αλεξάντερ Ντάουνερ θα παρακολουθεί απλώς τι γίνεται στις διαπραγματεύσεις; Είναι δυνατόν να μην έχει ανάμιξη επί της διαδικασίας, με την λογική ότι μπορεί να συγκεράσει θέσεις και αντιθέσεις αναζητώντας κοινά σημεία; Αν εισέλθει ο εκπρόσωπος του ΟΗΕ σε μια τέτοια πρακτική θα του πούμε άραγε, πως κακώς μας συμβουλεύεις;
Θα ήθελα πάρα πολύ ο κ. Χριστόφιας και ο κ. Ταλάτ να λειτουργήσουν και λίγο συναισθηματικά. Να πάνε και σε μια ταβέρνα το βράδυ μαζί. Να τα πιούνε μαζί. Να θυμηθούν και λίγο την παιδική τους ηλικία. Να μιλήσουν και για τον εαυτό τους. Το λέω αυτό με κάθε σεβασμό. Ας δοκιμάσουν και λίγο το συναίσθημα και δεν θα χάσουνε. Είμαι σίγουρος πως δεν θα χάσουνε. Και μαζί τους θα βγούμε και οι υπόλοιποι κερδισμένοι. Το λέει ένας άνθρωπος που υποστήριξε το "όχι" πριν από τέσσερα χρόνια. Αλλά τώρα, σαφώς κι από τότε λέγαμε: απευθείας συνομιλίες. Ποιος Ανάν ξέρει τα τραγούδια μας, τους καρσιλαμάδες, τα ζεϊμπέκικα, τα τσιφτετέλια; Δεν τα ξέρουν οι άνθρωποι. Πώς να καταλάβουν την ψυχολογία μας; Απευθείας συνομιλίες, ναι. Με συναίσθημα, παρακαλώ
Το πλεονέκτημα της σημερινής διαδικασία είναι ότι τώρα στην άλλη πλευρά υπάρχει ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ και όχι ο Ραούφ Ντενκτάς. Και ειλικρινά μου προκαλεί κατάπληξη που κάποιοι έχουν βαλθεί να εξομοιώνουν τον σημερινό ηγέτη των Τ/Κ με τον Ντενκτάς ή να τον αποκαλούν πιόνι της Άγκυρας. Ποια είναι η ουσία; Ο Ταλάτ χειρίζεται το Κυπριακό κατά τρόπο διαφορετικό από ό,τι ο Ντενκτάς. Ο Ντενκτάς δεν έκαμνε διαπραγμάτευση. Δεν έθετε θέσεις πάνω στο τραπέζι. Είχε μια γραμμή μόνιμη: " Εγώ", έλεγε, "θέλω αναγνώριση του κράτους και να συναχθεί συμφωνία δύο κρατών κάποιας χαλαρής συνεργασίας όπου μάλιστα οι αποφάσεις θα λαμβάνονται στην βάση του 50- 50%" Αυτή ήταν μια μόνιμη επωδός του κ. Ντενκτάς. Ουδέποτε έκανε λόγο για το εδαφικό πέραν μιας αορίστου διαβεβαίωσης ότι δέχεται ορισμένες " συνοριακές αναπροσαρμογές", ουδέποτε δέχθηκε να συζητήσει θέμα εποίκων, ουδέποτε δέχτηκε να συζητήσει θέματα ομοσπονδίας, δομής κεντρικής κυβέρνησης, ενώ για το περιουσιακό είχε μια μόνιμη θέση να γίνει μια ολική ανταλλαγή περιουσιών και να τελειώνουμε.
Δεν είναι συγκλονιστικό να βλέπεις στην Άγκυρα ένα γεμάτο θέατρο και να ακούς τους Τούρκους ηθοποιούς να τραγουδούν "Της αμύνης τα παιδιά" το '19 για την απελευθέρωση της Σμύρνης από τον ελληνικό στρατό και στην επόμενη σκηνή να ακούγονται φωνές ότι "η Σμύρνη καίγεται" και να προχωρούν όλοι οι ηθοποιοί μπροστά ως πρόσφυγες και να τραγουδούν "Σμύρνη μου, καημένη Σμύρνη"; Και να συγκινούνται. Είναι ακριβώς το σημείο όπου το συναίσθημα αγγίζει τον κάθε άνθρωπο, που καταλαβαίνει ότι ο κάθε πρόσφυγας, είτε Τούρκος είναι είτε Έλληνας είτε Αμερικάνος ή Εβραίος, είναι πρόσφυγας. Και είναι δυστυχισμένος και πληρώνει τη νύφη της Ιστορίας χωρίς να φταίει σε τίποτα. Δεν μπορεί να υπάρξει φιλία στην ανθρωπότητα; Να τελειώνει, να ησυχάσουμε; Φταίει το Ιράκ, φταίει το Αφγανιστάν, τώρα φταίει η Ρωσία... Εγώ δεν είμαι υπέρ κανενός, αλλά, εν πάση περιπτώσει, νισάφι.
Και μέσα σε όλα αυτά το συμπέρασμα του κ. Σέρτη στο «Φ» :
ΠΑΕΙ, άλλη μια... κλοπή των ημερών! Μας... τρώνε και το «Ρεμπέτικο» -διά του σκηνοθέτη του, κιόλας. Εκείνη «η μάνα, η κυνηγημένη από την κούνια της στη Μενεμένη» που ανατάραζε τις ψυχές της προσφυγιάς, δεν εκδιώχθηκε, λέει, από την τουρκική βαρβαρότητα, αλλά ήταν ανάμεσα σε αυτές που... συνωστίστηκαν στο λιμάνι της Σμύρνης για να... υμνήσουν την «ελληνοτουρκική φιλία»
Τι τόπος και τούτος....ορθολογισμός, ανορθολογισμός, εθνικισμός, το απόλυτο κιτς και κάτι κρητικοί να υμνούν τον έρωτα μέχρι τις πρωινές ώρες.... και μια αφόρητη δίψα....λένε ότι τα τανκερ κουβαλούν ακατάλληλο νερό.
Οι συνεντευξεις εδώ:
http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=817962&-V=articles
http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=818540&-V=articles
http://www.phileleftheros.com/main/main.asp?gid=546
http://www.phileleftheros.com/main/main.asp?gid=554
13 σχόλια:
νόμιζα ότι έφταιγε και το δικό μου hangover, όταν πέρασε κατεληξα ότι είναι τα θέματα των εφημεριδων που φταίνε!
μετά άκουσα και τον τομη Β να μιλά-άστα! ανυπομονω για τη επόμενη ζιβανιοκατανυξη
πολύ απογοητευτηκα με τον Φερρη
από τον δημιουργό του Ρεμπέτικου περιμενεις να είναι λίγο πιο ελευθερος κι όχι χαζοπατριωτης..
δεν ξερω τι τους πιάνει όλους όταν έρχονται στην Κύπρο και γίνονται βασιλικότεροι του βασιλέως..
του είπε κανείς τι σημαίνει να είναι μαζί με τις ιδέες του Τασσου;
γιατί η προπαγάνδα που πέρασε για το σχεδιο Αναν, στην ελλάδα τότε, δεν ήταν άλλη απο αυτη που Γλυκηρά και Ανθηρά προωθούσε ο Τασσος.
κάποιοι εδώ ξύπνησαν έστω κι αργά..
κάθε φορά που βλέπω καλλιτεχνες από Ελλάδα να έρχονται και συναντουν τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας ακολουθώντας την όποια τρέχουσα γραμμή απογοητευομαι γιαιτ επιβεβαιώνεται ότι καρφί δεν τους καίγεται να μαθουν τι πραγματικά συμβάινει στην Κύπρο..
Οι Ελλάδίτες δημιουργοι και γενικοτερα οι Έλληνες έχουν άποψη επι παντώς επιστητου. Στην Κύπρο φαίνεται βαριουνται να κάνουν την κατ οικον εργασία τους ή απλά γλύφουν χωρίς να ενδιαφέρονται
τζαι γω θα επροτιμουσα η κατανυξη να ήταν με κάποιο άλλο ποτό, αλλά δυστηχώς στο "κρασί" , μόνο κρασί σερβίρεται.
για το φέρρη θα συμφωνήσω εν μέρη.
συμφωνώ ότι οι διάφοροι καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, πολιτικοί εξ ελλάδος δεν εχουν ιδέα για το κυπριακό.
θυμάμαι πόσο με εκνερίζαν οι λίστες "προσωπικοτήτων" που υπογράφαν υπερ του ναι ή του όχι.
φυσικά τούτο είναι ενδιαφέρον στην ελλάδα, ότι για κάθε θέμα ας πούμε πρέπει να μετρά η άποψη του ....ξέρω γω... του Θεοδωράκη. Όχι πως διαφωνώ με πολλά από όσα λέει, αλλά σε κάποιο σημείο επαραχέστηκε η κατάσταση: είπεν το ο Μικης - τέλος.
που την άλλη βεβαίως, παρά να ακουεις το γιωργάκη, εε... καλύτερα το μίκη :-)
γι αυτό μου αρέσανν και οι δύο συνεντευξεις. το κράμα του ρεαλισμού με το παράλογο.
Πριν κλείσω με τους εξ ελλάδος, να πω ότι ενώ συμφωνώ ότι οι πλείστοι δεν έχουν ιδέα, η αλήθεια είναι ότι σε επιστημονικό επίπεδο οι πιο οσοβαρές αναλύσεις για διάφορες σκοπιές του κυπριακού έρχονται από έλληνες καθηγητές. Που είναι μια ανάσα στην εθνικιστική κυπριακή βιβλιογραφία.
τώρα στο φέρρη,
δεν είδα στη συνεντευξη να το παίζει χαζοπατριώτης.
το αντίθετο μάλιστα,
αν σκεφτεί και κάποιος ότι ανέβασε το έργο και στη κατεχόμενη λευκωσία,
αν δεις και την αντίδραση του σερτη,
και τα όσα λέει για τη διαφήμιση ας πούμε, δεν φαίνεται άνθρωπος ο οποίος να κουβαλά εθνικιστικά κουσούρια.
ο φέρρης την έπαθεν αλλού.
κάτι που λίγο πολύ το παθαίνουμε όλοι συχνά.
Ο γνώμωνας του (όπως λέει ο ίδιος) ήταν το τι στήριζε ο γιωργάκης και η ντόρα - που ήταν του Ναι.
άρα αυτός έπρεπε να είναι εναντιον.
τέτοιες αναλύσεις τις κάνουν συχνά οι εξ αριστερών. Αναλύσεις του τύπου:
- Τι υποστηρίζουν οι αμερικάνοι;
-Ασπρο
- ε τότε μαυρο εμεις.
Που και γω το κανα.
Γιατί θυμάμαι ότι το 2004 ήμουν του όχι, και με ενοχλούσε από τότε ότι συμφωνούσα με τους χρυσαυγήτες, τους κουλίες, τον αρχιεπίσκοπο, τη σημερινή κλπ κλπ.
αλλά αυτός δεν ήταν λόγος να αλλάξω άποψη.
μετά βρήκα τους ορθολογικούς λόγους
για να αλλάξω :-)
τώρα τουλάχιστο μπορώ να το κάμω με επιχειρήματα.
:-)
μ' αρεσε το τελευταίο!
"μετά βρήκα τους ορθολογικούς λόγους για να αλλάξω :-)
τώρα τουλάχιστο μπορώ να το κάμω με επιχειρήματα."
κάτι σαν "γεια σας, είμαι ο στελιος και είμαι καλά" ένα πράγμα :-) (για να δανειστω το χαιρετισμό των Α.Α. στις ομαδικές συνεδρίες)
Στέλιο υποψιάζομαι ότι σαν καλός αριστερός ο Φερης ρώτησε και τώρα τη γνωμη ορισμενων πριν παει στα κατεχόμενα.
Ο Μίκης εχει πει πολλές τσόφτες και για το Μακεδονικό και άλλα θεματα.. και ουδείς τόλμησε να πει τίποτα.
Ο Λαζόπουλος δε, τον έκαμε φοινιτζια στην εκπομπή του.. Μεγαλη ντοπα το πατριωτικό αίσθημα, ανατριχιάζεις και νομίζεις ότι αυτο είνια το κριτήριο της ορθοτητας της σκεψης..
"κάτι σαν "γεια σας, είμαι ο στελιος και είμαι καλά" ένα πράγμα"
:-)))))
ωραίο!!
Εδώ πιστεύω γίνεται μία υπερεκτίμηση του κ. Μαρκίδη. Μπορεί ο άνθρωπος να είναι ειδήμων στα νομικά, αλλά στην πολιτική αποδείκτηκε λίγος, πολύ λίγος. Του δόθηκε η ευκαιρία να διαπραγματευτεί για πέντε λεπτά το κυπριακό (χωρίς καμία επιτυχία...) και καμάρωνε μπροστά στις κάμερες παρουσιάζοντας το για μέρες ως κατόρθωμα σα γυμνασιόπαιδο. Μόλις αντιλήφθηκε ότι δεν έπειθε κανένα για υποψήφιος πρόεδρος, έβαλε από μόνος του υποψηφιότητα το 2003, διασπάζοντας έτσι την παράταξη του. Κι όλα αυτά σε μία πολύ κρίσιμη στιγμή του κυπριακού. Έθεσε εαυτόν και φιλοδοξίες υπεράνω της χώρας και της υποτιθέμενης ΄ιδεολογίας΄ του. Πίστεψε πραγματικά ότι θα τις κέρδιζε κιόλας τις εκλογές; Αυτό κι αν είναι έλλειψη διορατικότητας, εξυπνάδας κι επαφής με την πραγματικότητα. Να μας λείπει ο κ. Μαρκίδης με τους παλιμπαιδισμούς του. Χρειαζόμαστε σοβαρούς και ευσταθείς πολιτικούς κι όχι νομικίζοντα ιδιοτελή άτομα.
από Λεμεσό
Ανωνυμε απο Λεμεσό
να ναι καλά ο καναλάρχης που τους κουρντιζει ούλους και του κρόνοντε
@ από λεμεσό.
1. εμ.... αν αθυμούμαι καλά δεν εδιαπραγματευτηκε τίποτε ο μαρκίδης.
2. πράγματι ήταν λάθος εκτίμηση να τα βάλει με το κληρίδη - κυρίως αφού είμαστουν τόσο κοντα στη λύση.
βεβαίως για να πούμε και την αλήθεια,
το 2003 κανένας δεν επίστεφκεν ότι θα ελύετουν (αφού ο ντεκτας είχα είδη τουμπάρει τα υπόλοιπα, και ερτογάν δεν είχε ακόμα κάμει τη μεγάλη στροφή)
ο κληρίδης δεν έχασε λόγω του κυπριακού.
ο κληρίδης έχασε, γιατί τη δευτερη πεντραετία, όσον αφορά τη εσωτερική διακυβέρνηση εκτός που ρουσφέττι δεν έκαμνε τίποτε άλλο.
τζαι οι άλλοι τρεις που εκόψαν έξω, εσσυμαχήσαν .
όξα θεωρείς ότι το ακελ εψηφισεν το τάσσο για το κυπριακό ;
τζαι τζίνοι του συναγερμού τα ίδια - πόσοι εψηφίσαν κληρίδη για το κυπριακό ;
τζαι εκτός τούτου, τζαι τους ψήφους του μαρκίδη να έπιανε , πάλε δεν έφκαινεν.
παρό αυτά, πράγματι, έκαμεν λάθος εκτίμηση.
2. όλιγον με απασχολεί αν όποιαδήποτε που τες παρατάξει διασπαστεί.
3. στο τελευταίο δε που λέεις θα διαφωνήσω κάθετα.
δεν έχει μόνο νομικές γνώσεις.
είναι από τους ελάχιστους που έχουν πολιτική κρίση. μόλις προχτές τον έβλεπα στην τηλεόραση με το λουκαίδη. και κάθε φορά έχει κάτι νέο να πει.
εγώ για παράδειγμα, πρώτη φορά άκουσα να γίνεται διαχωρισμός του "χαρτιού της ΕΕ" πριν και μετά το 2004. δεν γνωρίζω αν εσύ το έχεις ξανακούσει, εμένα πάντως μου ξαναπόδειξε ότι είναι ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους με σε τούτο το τόπο που έχει θκυο δράμια νου.
@Στέλιο
Επρόκειτο για ένα πεντάλεπτο διαπραγμάτευσης στην Κοπεγχάγη, αν θυμάμαι καλά, λίγοι το θυμούνται.
΄βεβαίως για να πούμε και την αλήθεια, το 2003 κανένας δεν επίστεφκεν ότι θα ελύετουν΄
Κι όμως υπήρξαν άνθρωποι που πρόβλεψαν τη λύση. Αλλοιώς δε θα έβαζε υποψηφιότητα ο υπέργηρος Κληρίδης για 16 μήνες θητεία.
Έχασε τις εκλογές για λόγους κυρίως εσωτερικής πολιτικής και γιατί οι υπόλοιποι δε νοιάζονταν αν το κυπριακό ήταν στα πρόθυρα λύσης, απλά δεν άντεχαν άλλο μακρυά από την εξουσία. Να τους χαιρόμαστε! Η τριμερής ήταν η μεγαλύτερη δυστυχία σε αυτό τον τόπο μετά την εισβολή. Και σίγουρα όλοι εκείνοι οι παραπονεμένοι συναγερμικοί που δεν ικανοποίησαν τις προσωπικές φιλοδοξίες τους κατά τη διάρκεια της δεκαετίας (βλέπε ρουσφέτι όπως κι ο ίδιος γράφεις), δεν ψήφισαν Κληρίδη.
Αλλά, το θέμα μας είναι ο κ. Μαρκίδης. Μπορεί σε άλλες εποχές να μη θεωρούσα ούτ΄εγώ τόσο σημαντικό τη διάσπαση μιας κυβερνητικής παράταξης. Τη συγκεκριμένη στιγμή όμως στις εκλογές του 2003 ήταν καταστροφικό και ο κ. Μαρκίδης έδωσε τη χαριστική βολή. Η πενταετία που ακολούθησε δυστυχώς επιβεβαιώνει την τραγικότητα των συνεπειών αυτής της επιλογής.
Δεν αμφιβάλλω το γεγονός ότι μπορεί να σε εντυπωσιάζει σε τηλεοπτικές του εμφανίσεις, αλλά στην πράξη αποδείχτηκε σκέτη απογοήτευση.
από Λεμεσό
πολύ κρατάει το hangover σου ρε στέλιο..
πιες καθαρά ποτά την άλλη φορά
Συμβαίνει να συνδέομαι με τον Κώστα τον Φέρρη από τις αρχές της δεκαετίας του 80 και είχα την τύχη να ζήσω από μέσα όλη τη διαδικασία "τοκετού" του Ρεμπέτικου. Παρόλο που η ταινία και βραβεία μάζεψε και έγινε "φετιχ" για πολλούς που την είδαν αλλά και για τον ίδιο τον δημιουργό της, προσωπικά δεν την θεωρώ ως την καλύτερή του, ούτε κατά διάνοια. Ίσως φταίει κιόλας πως γενικά θεωρώ το Ρεμπέτικο (ως είδος) εξαιρετικά υπερεκτιμημένο και ίσως γιατί γενικώς η Ανατολή (η συγκεκριμένη) δεν με συγκινεί.
Από κει και πέρα, δεν διέκρινα κανέναν "χαζοπατριωτισμό" στασ λεγόμενα του, μάλλον είδα την γνώριμη απολιτική αφέλεια που διακρίνει πολλούς-ότι τάχα όλα θα τα λύσουμε γενικώς και αορίστως αν πάμε στις ταβέρνες και πιούμε ένα κρασάκι και νοσταλγήσουμε την εποχή που ως παιδιά παίζαμε στις ίδιες γειτονιές κλπ κλπ κλπ. Κατά τη γνώμη μου (και μόνο) αυτά είναι συμπαθητικά, αλλά γραφικά και άσχετα.
Αυτά που λέει ο Φέρρης- είναι καλά και άγια και αν θέλετε πολύτιμα αν έρθουν σε ένα επίπεδο Κοινωνίας- στη συμπεριφορά απλών Πολιτών. Εκεί, ναι. Αν συνέβαιναν αυτά στην Κοινωνία, τότε θα είχαμε ιστορικό μομέντουμ που θα ωθούσε τη διαδικασία Επίλυσης του Κυπριακού με μεγαλύτερη ταχύτητα-ίσως. Το μομέντουμ, υπήρξε κάποτε, όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα, αλλά οι Ηγεσίες το μπλόκαραν, δεν το χρησιμοποίησαν. Ίσως γιατί οι συνθήκες ήταν ανώριμες ίσως γιατί δεν ήθελαν για λόγους που δεν γνωρίζω. Τώρα πια, με τις δύο κοινωνίες μουδιασμένες για διαφορετικούς λόγους, οι Χριστόφιας και Ταλάτ κινούνται μόνο σε ένα γήπεδο απόλυτα εκλογικευμένο , χωρίς συναίσθημα και μόνο με γνώμονα το Λογικό Πάρε Δώσε και τις διεθνείς παραμέτρους.
Σε κάθε περίπτωση το κατεβατό του Φέρρη, δεν νομίζω να πρόσθεσε τίποτα, εκτός ίσως από μία ανάσχεση στον Κυνισμό των ημερών και ο λόγος του κου Μαρκίδη ακριβώς το αντίθετο. Προσωπικά έχω κουραστεί από τα χοροπηδητά μεταξύ αυτών των
To rempetiko einai o Ntinos Xristianopoulos pou to anakalipse kai to apoenoxopoiise me dialekseis kai arthra.
kai ke Pitta ti allo einai to rempetiko apo ta ellinika blues?
oxi sto eidos tis mousikis alla sto koinoniko epipedo.
o politis pippas!
Δημοσίευση σχολίου