Σχολική Ιστορία Ι

Και είπεν ο υπουργός (γεια σου ρε υπουργέ!) στόχος της φετινής χρονιάς (μεταξύ άλλων) είναι ανάγκη για καλλιέργεια κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης μεταξύ Ε/κ και Τ/κ»!

Έγκλημα!

Και είπεν θα αλλάξουμεν τα βιβλία της ιστορίας!

Φέρτε τες κρεμμάλες.

Η κριτική που εδέχτηκεν, όπως το βλέπω εγώ είναι διπλή.

Η πρώτη θεωρεί ότι ο υπουργός σκοπεύει να αφελληνίσει την παιδεία/ την ιστορία και τα λοιπά γνωστά. Αυτή τουλάχιστο αναγνωρίζει ότι ο στόχος της ιστορίας είναι η δημιουργία εθνικής συνείδησης.

Η δεύτερη ισχυρίζεται κάτι ακόμα πιο τρελό:

Τι έχει η ιστορία ΜΑΣ ; Δεν είναι γραμμένη με γεγονότα ; Η ιστορία είναι γεγονότα. Και αυτό κάνουν τα σχολικά βιβλία. Μάλιστα κάποιοι εκφράζουν και απόψεις περί επιστημοσύνης και μεθοδολογίας την οποία προφανώς θεωρούν ότι είναι παρούσες στα βιβλία της ιστορίας.

Θα ξεκινήσω με τη δεύτερη Να δούμε κάποια πράγματα που κυκλοφορούν σήμερα στα σχολεία. Ας υποθέσουμε ότι η ιστορική αλήθεια υπάρχει. Και ας υποθέσουμε ότι η ιστορία είναι η παρουσίαση των γεγονότων. Να δούμε έτσι ενδεικτικά τι κάνουν τα σημερινά βιβλία ιστορίας.

Άνοιμα λοιπόν τες κάσσιες, τζαι ανακατώνουμεν να έβρουμεν τα βιβλία της ιστορίας. Μόνο τζίηνα του δημοτικού εν αρκετά (για να πούμε την αλήθεια, του λυκείου είναι πολύ πιο σοβαρά γραμμένα). Τα εξ ελλάδος βιβλία της 4^ης, 5^η και 6^ης : «στα αρχαία χρόνια», στα βυζαντινά χρόνια», «στα νεότερα χρόνια», τα οποία ..... μια δόση εθνικισμού την έχουν. Άμαν δε πιάσεις το εκ κύπρον γραφόμενο «ιστορία της κύπρου για την Ε και ΣΤ’ Δημοτικού» όπως και το ελληνικόν «εκκλησιαστική ιστορία για την Ε τάξη του δημοτικού σχολείου», είναι για να πιάνεις τη κελλέ σου να τη φακκάς πα στο τοίχο – τζι αν μεν τσακιστεί που τη πρώτη, να παίρνεις φόρα τζαι να της ξαναδιάς ώστι να τη κάμεις κομμάθκια, που την πολλήν την αντικειμενικότητα τζίαι την ιστορική αλήθεια.

Δεν θα ασχοληθώ καν με το γνωστό «τι δεν μας λένε» (που είναι και το πιο βασικό), ούτε και με τους τούρκους.

Μόνο έτσι δυο –τρία, αντικειμενικά αντικειμενικά.

Δύο τρία κυρίως γι αυτούς που θεωρούν ότι η ιστορία ως έχει είναι αντικειμενική και σωστή.

Αλλά και κυρίως για τύπους όπως αυτούς του ΔΗΣΥ που θέλει να το παίζει και ευρωπαϊκό κόμμα, ή της ΕΔΕΚ που αύριο μεθαύριο θα θέλει και ψήφους για να με αντιπροσωπεύσει στο ΕΣΚ.

Και ωρύονται όχι μόνο ο κομματάρχες. Και «ακαδημαϊκοί» μάλιστα!! Οι οποίοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τα σημερινά βιβλία. Η οποίοι θεωρούν προφανώς ότι η « Ιστορία είναι επιστήμη που διέπεται από επιστημονικούς νόμους κι εξελίσσεται με βάση την εκάστοτε επιστημονική γνώση και όχι με βάση πολιτικές αποφάσεις Υπουργείων».

http://www.phileleftheros.com/main/main.asp?gid=474&id=577438&issuenum=17567

Να δούμε λίγο τους επιστημονικούς νόμους και την επιστημονική γνώση που υποστηρίζει ο εν λόγω ακαδημαϊκός....

Κάποιες έτσι απλές ερωτήσεις:

Στη αντικειμενική ιστορία των γεγονότων υπάρχουν Θεοί ; Υπάρχουν μύθοι και θρύλοι ; Υπάρχουν θαύματα;

Στην ιστορία της κύπρου για την Ε και ΣΤ’ Δημοτικού, «ο Παύλος με θαύμα τύφλωσε τον Ελύμα» (σελ.23) «μια λάμψη φάνηκε τότε πέρα μακριά, στην κορφή ενός βουνού....κρατούν στα χέρια τους το Σταυρό και ανακοινώνουν πως τον βρήκαν εκεί που έβλεπαν το φως! Τι να συμβαίνει άραγε; Ποιο θέλημα θεού είναι;» (σελ.29)...και για όσους έχουν ένα κόλλημα με τα γεγονότα «αν λάχει να βρεθείτε κάποτε στο χρυσό ακρογιάλι της Αμμόχωστου, θα ακούσετε το κύμα πότε γαληνεμένο κι ήρεμο και πότε ανταριασμένο, σαν ατίθασο άλογο να μουρμουρίζει τον αιώνιο ύμνο της περήφανης Κυπριωπούλας που προτίμησε το θάνατο αντί τη σκλαβιά και την ατίμωση» (σελ 73).

Ο Θουκυδίδης είναι αμείλικτος: «Κι όσο στο ακούει κανείς την αφήγηση μου, επειδή λείπει από αυτή το μυθικό, ίσως θα φανεί λιγότερο ευχάριστη...»[1]. Γι αυτό ο Θουκυδίδης είναι ο πατέρας της ιστορίας και όχι ο Ηρόδοτος. Γιατί αφαίρεσε τους θεούς από την ιστορία. Απλά: «Δεν πρέπει να εισάγεται στην ιστορία το στοιχείο του θαύματος....Ο θεός δεν είναι ιστορικό πρόσωπο»[2].

Αλλά πέρα από θείο, δεν γίνεται καμία προσπάθεια του διαχωρισμού του γεγονότος από το θρύλο. Θυμούμαι τα γερμανάκια, ένα που τα πρώτα τους μαθήματα ήταν οι δράκοι και δεινόσαυροι – μπορεί να μοιάζουν.... αλλά οι μεν υπήρξαν οι δε όχι. Θα μάθουμε για τους δράκους αφού είναι κομμάτι της παράδοσης μας, αλλά πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε το πραγματικό από το μυθικό. Καμία προσπάθεια στο βιβλίο της 6^ης . Ο θρύλος και η πραγματικότητα διαδέχουνται η μια την άλλη χωρίς τη ελάχιστη προσπάθεια διαχωρισμού των δύο.

Στην αντικειμενική ιστορία υπάρχει ο όρος ήρωας (ήρωας ποιανού); Υπάρχει η γενναιότητα, η πίστη, ο φανατισμός, το θάρρος ; Και τι σημαίνει ο όρος «επιδρομή», «κατάκτηση» «απελευθέρωση» και άλλα συναφή;

Εδώ δεν χρειάζεται να πούμε τα αυτονόητα: Σύμφωνα με τη ΜΙΑ ιστορική αλήθεια ήρωες έχουμε μόνο εμείς, η γενναιότης είναι καθαρά δικό μας προνόμια ενώ οι άλλοι είναι φανατικοί .... να διαβάσουμε λίγο.....ξανά τη κυπριακή ιστορία της 6^ης : «οι χριστιανοί δέχονταν με θάρρος και καρτερία τα βασανιστήρια και τους εξευτελισμούς» (σελ.23) «που οφείλεται κατά τη γνώμη σας η γενναιότητα και η αντοχή των υπερασπιστών της Αμμόχωστου;» (σελ82) «Οι μουσουλμάνοι τυφλοί από θρησκευτικό φανατισμό ξεχύνονται σαν αστραπή εναντίων των γειτονικών λαών.... Ο στρατός του Βυζαντίου δεν μπορούσε να προστατέψει τις νότιες περιοχές του κράτους. Η Συρία, η Παλαιστήνη και η Αίγυπτος χάθηκαν οριστικά....Οι άραβες με ορμητήριο τις νέες κατακτήσεις διενεργούσαν συχνά επιδρομές....ρημάζοντας το τόπο και αιχμαλωτίζοντας χριστιανούς» (σελ.36).....

και βεβαίως

«Κατά τη βασιλεία των τεσσάρων πρώτων χαλίφιδων πραγματοποιήθηκε η απελευθέρωση των αραβικών περιοχών από τον ρωμαϊκό ιμπεριαλισμό... Στη Συρία πολλές φορές ξεσηκώθηκαν κατά του βυζαντινού αυτοκράτορα και όταν εμφανίστηκε το αραβικό ισλαμικό έθνος ο Προφήτης κατόρθωσε να ενώσει ολόκληρο τον αραβικό πληθυσμό, γεγονός που προκάλεσε τέτοιον ενθουσιασμό, ώστε εύκολα απελευθερώθηκαν όλοι οι αδελφοί που ζούσαν κάτω από ξένη κυριαρχία» (Marc Ferro σελ.100-101)...... συγνώμη .... από την αλήθεια της σχολικής ιστορίας της αιγύπτου.

Τους πιο κάτω χαρακτηρισμούς φαντάζομαι ότι είναι γεγονότα (για στερεότυπα δε, ούτε λόγος):

Ιστορία της κύπρου της 6^ης συνέχεια:

Αυτοί που από τη σελίδα 5 εώς και την 20^η ονομάζονται άλλοτε κύπριοι και άλλοτε έλληνες με πολιτισμό από τη σελίδα 26 και μετά γίνονται ειδωλολάτρες.

«Αντίθετα οι ρωμαίοι ειδωλολάτρες που έφευγαν από την ύπαιθρο και πλημμύριζαν τη Ρώμη εδώ και κει ακαμάτηδες και ζούσαν για άρτον και θεάματα» (σελ26) «Οι άραβες ήταν αναγκασμένοι να ακολουθούν τα κοπάδια τους από πρόβατα, καμήλες και άλογα στην αναζήτηση της τροφής τους. Ζούσαν δηλαδή νομαδική ζωή. Έτσι ζουν σήμερα οι πιο πολλοί»(!!!!) (σελ35) (classic :-)

Στα βυζαντινά χρόνια δε «Οι άραβες με σύνθημα να υποτάξουμε τους άπιστους όρμησαν εναντίων των ανατολικών πληθυσμών της αυτοκρατορίας» (σελ.95) «Οι σλάβοι ήρθαν σε επαφή με τον πολιτισμό, τη νομοθεσία και τη τέχνη των βυζαντινών και εντυπωσιάστηκαν» (σελ.110) «Οι ρώσοι ...βαπτίστηκαν χριστιανοί, γνώρισαν το βυζαντινό πολιτισμό και προόδεψαν» (σελ114) (αλίμονο!)

Και βεβαίως

«Διότι, σου λέει ο απλός πολίτης μας: πόσο θα τους ταΐζουμε ακόμα τους αχαΐρευτους; Δεν σταματά ποτέ, αγαπητέ μου εξ Αθηνών δημοσιογράφε, το τούρκικο ραχάτι. Μια ζωή τεμπέληδες ήταν. Θέλουν λύση οι Τουρκοκύπριοι για να απομυζούν την οικονομική ικμάδα των Ελληνοκυπρίων.» αρχιεπίσκοπος νεάς ιουστινιανής και πάσης κύπρου Χρυσο – στόμος στην ελευθεροτυπία

http://www.enet.gr/online/online_text/c=110,dt=19.04.2004,id=48069764

Θέλετε το Ferro να σας το πει:

«Ας μη γελιόμαστε: η εικόνα που έχουμε για τους άλλους λαούς ή και για εμάς τους ίδιους συνδέεται με την ιστορία που μας έχουν αφηγηθεί όταν είμασταν παιδιά. Η ιστορία αυτή μας σημαδεύει σε ολόκληρη μας τη ζωή.»[3]

Στην Ιστορία η αφήγηση γίνεται με το συναισθηματικό τρόπο που δείχνουν τα παραπάνω παραδείγματα ; (για να μεν κάθουμαι να γράφω άλλα).

Πάμε πίσω στο Θουκυδίδη

«Αν όμως κανείς (..) θαρούσε κάπου τέτοια γεγονότα τα οποία εξιστόρησα και δεν πίστευε τόσο ότι αυτά είναι όπως τα τραγούδησαν οι ποιητές, που τα μεγαλοποίησαν και τα στόλισαν, ή όπως τα εκθέσανε οι λογογράφοι, που περισσότερο ζήτησαν να τέρψουν τους ακροατές τους παρά να πουν την αλήθεια – γιατί πρόκειται για πράγματα αξεδιάλυτα και που τα περισσότερα απ τη πολυκαιρία έχουν καταντήσει μυθικά ώστε να είναι απίστευτα – (..) δεν θα έπεφτε έξω»[4]

Και τέλος η αποθέωση της επιστημοσύνης.

Οι στημένες ερωτήσεις:

Στην εκκλησιαστική ιστορία της 5^ης

Ποιές αρετές (του Μέγα Αντώνιου) θαυμάζεται ; (σελ134)

Ποιες υπηρεσίες του μοναχισμού θαυμάζεται πιο πολύ; (σελ136)

Ο θαυμασμός είναι και αναγκαστικός και επιβεβλιμένος

Στην ιστορία της κύπρου της 6^ης

«Η Ιστορία ονόμασε τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο «Μεγάλο». Η Εκκλησία τον ανακύρηξε «άγιο και ιεραπόστολο». Συμφωνείς ή διαφωνείς; Ανάπτυξε τις απόψεις σου με επιχειρήματα.»

Και βεβαίως το κεφάλαιο βρίθει από επιχειρήματα που μπορεί να βρει ο μαθητής της 6^ης για να διαφωνήσει.....

Και ένα τελευταίο από εκκλησιαστική ιστορία της 5^ης

α) τι ήταν οι Οικουμενικές Συνόδοι ;

β) πως λέγονται οι αποφάσεις τους και γιατί είναι αλάθητες ; (σελ 105)

Αυτό όχι μόνο είναι στημένη ερώτηση.

Είναι χειρότερο.

Διδάσκουν το αλάθητο!!!

Μα εν άρρωστοι τούτοι!!!

Και δεν έχει σημασία αν το «αλάθητο» είναι εκκλησιαστικό.

Διδάσκουν ότι υπάρχει το αλάθητο!!!

Με μια κίνηση επατάξαμεν στο κάλαθο των αχρήστων τη γαλική επανάσταση, το διαφωτισμό, την ελληνική σκέψη..... και βεβαίως που επιστημοσύνη σκίζουμε.

Αυτά για την ιστορία ως έχει σήμερα.

Για τη δική μου άποψη, και γιατί θεωρώ ότι ο διάλογος διεξάγεται σε λάθος βάση..... στο επόμενο άρθρο – τούτο είναι είδη μακρύ.

.....

Εν άντεξα :-)

Η εισαγωγή για το επόμενο (όμως είναι επιβεβλιμένη απάντηση για τον κύριο ακαδημαικό) από τον ιστορικό Marc Ferro (Πως αφηγούνται την ιστορία στα παιδία σε ολόκληρο το κόσμο 2001 Μεταιχμιο)

«Ελεγχοντας το παρελθόν μπορεί κανεία να κυριαρχήσει έυκολοτερα πάνω στο παρόν, να νομιμοποιήσει εξουσίες και διαμφισβητήσεις. ... Η ιστορία στην πράξη, ανεξάρτητα από τον επιστημονικό της προορισμό, ασκεί διπλή λειτουργία, παρηγορητική και στρατευμένη....Η θεσμοθετημένη ιστορία, (...)κυριαρχεί επείδη εκφράζει ή νομιμοποιεί μια ορισμένη πολιτική, μια ιδεολογία ή ένα καθεστώς. Είτε βρίσκεται στην υπηρεσία του Χριστού είτε του σουλτάνου, της δημοκρατίας ή κάποιας εκκλησίας, για να μην πούμε ενός κόμματος, αυτή η ιστοριογραφία παγιδευεται στην ιστορία εν τω γίγνεσθαί»[5].

Έτσι είναι κύριε καθηγητά «Ο επιστημονισμός και η μεθοδολογία λειτουργούν ως φύλο συκής της ιδεολογίας»[6]

κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τον σημερινό υπουργό. ισχύει και σήμερα - στα σημερινά βιβλία.

---

[1] Θουκιδίδης : ΑΠΑΝΤΑ Ιστοριων Α , σελ55 (ΚΑΚΤΟΣ).

[2] Marc Ferro (Πως αφηγούνται την ιστορία στα παιδία σε ολόκληρο το κόσμο 2001 Μεταιχμιο)σελ167

[3] Marc Ferro (Πως αφηγούνται την ιστορία στα παιδία σε ολόκληρο το κόσμο 2001 Μεταιχμιο) σελ1

[4]Θουκιδίδης : ΑΠΑΝΤΑ Ιστοριων Α , (ΚΑΚΤΟΣ).σελ 53

[5] Marc Ferro (Πως αφηγούνται την ιστορία στα παιδία σε ολόκληρο το κόσμο 2001 Μεταιχμιο)

[6] Στο ίδιο