Τα αδιέξοδα σου όλα γλέντα

Τα πιο κάτω είναι λογικόν, ορθολογικόν, νούσιμον.

Ενώ όλοι παραδέχονται ότι μεγάλος μέρος του προβλήματος των ακινήτων (των μη εξυπηρετούμενων κλπ) δημιουργήθηκε από τη φούσκα (η οποία σε πείσμα της ελευθερης αγοράς και του ανταγωνσιμού όλο που κάπου μς προκύπτει).....
Κανένας δεν θέλει να σπάσει η φούσκα.....
Γιατί αν σπάσει....
 τότε θα πέσσουν οι τιμές και άρα οι έγγυησεις των δανείων, και έτσι τα χαρτοφυλάκια των τραπεζών θα δεκτούν παραπάνω πίεση, ενώ αρκετοί από όσους χρωστούν θα έχουν κίνητρο να μεν πληρώσουν ένα δάνειο για ένα ακίνητο που πλέον δεν έχει την αξία του δανείου.


Και αφού  δεν πληρώνουν οι μεγαλοοφειλέτες (ή δεν μπορεί τράπεζα και πολιτεία να τους κάμει ζάφτι), και το πρόβλημα προκύπτει (τάχα) που τον προβληματικό υπάρχον νόμο περι εκποιήσεων , θα κάμουμε νόμο για εκποιήσεις για να εκποιηθούν τζαι τα σπίθκια των φτωχών.

Χωρίς τις εκποιήσεις θεωρούν ότι οι τράπεζες δεν θα πιάσουν πίσω τα ρυάλια τους.
Με μαζικές εκποιήσεις, θεωρούν ότι θα σπάσει η φούσκα με τα προβήματα που αναφέρουμε πιο πάνω.
τζαι μάχουνται να τετραγωνίσουν το κύκλο.


Ο χούριγκαν λαλεί ότι θέλει το νόμο αλλά έτσι τζι αλλιώς δεν θα προχωρήσει σε μαζικές εκποιήσεις αφού δεν τους συφέρει (για τους λόγους που αναφέραμεν πιο πάνω).... Ε, ίντα τον θέλετε τον νόμο ;

Έσσιει τζαι το χάζιν του, να βλέπεις που καιρού εις καιρόν, άρθρα με αγωνιώδεις τίτλους στες εφημερίδες κάθε φορά που οι τιμές των ακινήτων πέφτουν....
Εννοώντας ότι η "κατρακύλα" των τιμών δεν είναι καλή...
Τη στιγμή που το πιο βασικό πράμα που μας υπόσχεται το σύστημα είναι χαμηλές τιμές ;
Δεν είναι αυτό το μεγαλείο της ελευθερης αγοράς ;
Ο ανταγωνισμός οδηγεί σε πιο καλές τιμές (φούσκες) και πιο καλες υπηρεσίες (πέτε μας πόσοι εγοράσετε σπίθκια τούτη τη περιόδο χωρίς προβλήματα)
Και αν υπάρχει και καμία φουσκούδα δεν είναι τίποτε άλλο από μια μικρη στρεβλωσούδα, αφήστε την αγορά ελεύθερη και θα το διορθώσει.... Αλλά έλα που της αγοράς δεν της συφέρει  να ππέσουν κάτω...



Που την άλλη αν μείνουν ψηλές οι τιμές....
σε επίπεδα δηλαδή φούσκας (της φούσκας που επροκάλεσε τη κρίση)... άτε κάτιτις πιο κάτω ....
Πως θα ανακάμψει η αγορά ακινήτων ;
Αφού του δημοσίους υπαλλήλους με μίσος τους εκόψαν τους μισθούς
Ενώ στον ιδιωτικό τομέα με  χαρά τους κάμνουν τους μισθούς τους πιο "ανταγωνιστικούς"
Ενώ όλοι ζουν στην ανασφάλεια
Ποιος θα αγοράσει σπίτι ;
Αφού για αύξηση μισθών ούτε λόγος.... περιμένουν να τους σώσουν οι καταργιανοί τζαι οι κινέζοι...


Τα αδιέξοδα σου όλα γλέντα



Ο άλλοτε προστάτης των τραπαζών ν.αβέρωφ θα προτείνει λαλεί νομοσχέσιο για τες υπερχρεώσεις των τραπεζών..... Σε αυτό το μπογκ τα εγγράφαμεν πριν 6 χρόνια εδώ αλλά ουδείς βολευτής έπαιρνε χαπάρι.... τζαι είχαμεν μιαν πενταετία αριστεράς.....Τωρά φούλακη μου, τούτα εν μιλοσφοτζίσματα.... Άμαν μετά το πάρτυ ανακάλυψες τα "υπερπρόνομια" των τραπεζών, ενώ έσσιει μια πενταετία που μόνη εγνοια ήταν τα υπερπρονόμια των δημοσιών υπαλλήλων - τζίηνο που έπρεπε να κάμεις είναι να παραιτηθείς όι να κατεβάζεις νομοσχέδια.
Ενώ μερικές μέρες μετά θκιεβάζουμε ότι, οι μικροεπιχιερηματίες θα κινηθούν νομικά εναντίων των τραπεζών για τες υπερχρεώσεις, με σκοπό (μταξύ άλλων) νομικίστικα να καθυστερούν τες εκποιήσεις...
Λαλείτε να εν γι αυτό που εγνιάστηκε ο φούλης να καταθέσει νομοσχέδιο για τούτα



Τα αδιεξοδα σου όλα γλέντα

Σε αντίθεση με τη τροίκα εμείς τελικά προτιμούμε αποικιοκρατία....
Στράφη και αγών, και η ελευθερία και η δημοκρατία...


όλα τα πιο κάτω σε ένα ενδιαφέρον άρθρο εδώ


Επιλέξαμε πιο κάτω ένα κομμάτι, που αφορά στο τι έκαμνε όμως η αποκιακή κυβέρνηση.....
Που παρόμοια δεν τολμούν να κάμουν οι σημερινές εκλελεγμένες κυβερνήσεις μας....
προσέξτε ότι το λέει ξεκάθαρα... Είχε στόχο η διοικηση να χτυπήσει τους τοκογλύφους... Οι οποίοι φαίνεται ξεκάθαρα ότι ήταν τροχοπέδη για την οικονομία....
Τζαι εφέραμεν τη δημοκρατία, για να δικαιούται ο τραπεζίτης που εγώ δεν ψηφίζω να παίξει σε ότι (νομιμότατα) κουμάρκα θέλει, με δικό του ρίσκο μηδέν, αλλά εγγυημένες τες καταθέσεις που το κράτος (δηλαδή εμένα) ως 100,000ευρά.
Είναι γνωστό εξάλλου, ότι δημοκρατία και ελεύθερη αγορά παν χέρι χέρι...
Τζαι έτσι τζίηνος που εγγυάται (και τελικά πληρώνει) δεν μπορεί να ασκήσει κανένα έλεγχο, ούτε να εκλέξει τζίηνο που παίζει κουμάρκα πάνω στη ράσσιη των άλλων. Ο έλεγχος εξ άλλου δεν είναι τίποτε άλλο από κρατικος παρεμβατισμό που μόνο στρεβλώσεις μπορεί να δημιουργήσει/

Τέλος πάντων...Ενώ σήμερα εκποιούμεν, είναι ενδιαφέρον πως αντιμετώπιζαμεν παρόμοια προβλήματα πιο παλιά....  οι αποικιοκράτες !!!


"Ή παρέμβαση της αποικιοκρατικής Διοίκησης, μέσω της Γεωργικής Τράπε­ζας, στα τέλη της δεκαετίας του '40, είχε φτάσει σε διακηρυγμένη αποτυχία· όμως οι προθέσεις παρέμεναν και «ή μάχη κατά της φαγαίδνης της τοκογλυ­φίας» έμελλε να συνεχιστεί, με πιο βίαιο και αποφασιστικό τρόπο. Το 1940, θεσπίζεται ο «Νόμος περί ανακουφίσεως των γεωργών χρεωστών». 'Ορίζεται ένα συμβούλιο με έδρα την Λευκωσία, με σκοπό να εξετάσει τα χρέη πού οφείλονται σε «ιδιώτες», έπειτα από αιτήσεις των ενδιαφερομένων. Ή διαδικασία αυτή θα καταφέρει ένα σημαντικό χτύπημα στο τοκογλυφικό κεφάλαιο· τα χρέη ελαττώ­θηκαν, μέχρι το 1942, σε ποσοστό 33,2% κατά μέσο όρο, και με ευνοϊκούς όρους αποπληρωμής, αφού ο τόκος καθορίστηκε στο 5% και ή περίοδος άποπληρωμής στα 15 έτη.

Ή παρέμβαση, όμως της Διοίκησης παίρνει και άλλες μορφές. Αφού εκτι­μώνται τα αίτια της αποτυχίας της Γεωργικής Τράπεζας, στις αρχές του 1938, ιδρύεται ή Συνεργατική Κεντρική Τράπεζα. Ή νέα τράπεζα συνεχίζει την πολιτι­κή της χρησιμοποίησης των «συνεργατικών εταιρειών», πού φαίνεται ότι μπο­ρούν να πλησιάζουν και να φέρνουν προς το μέρος της τις λαϊκές τάξεις της υπαίθρου, αλλά πλαταίνοντας τη λειτουργία τους. οι συνεργατικές εταιρείες —γίνεται προσπάθεια— εκτός από πιστωτικές πράξεις να αναλάβουν και άλλες δραστηριότητες, εμπορικές, μίσθωσης, πώλησης και εκμετάλλευσης γαιών, κλπ. Στην Έκθεση του Εφόρου του Συνεργατισμού για το 1936, διαβάζουμε: «Εις πολλά χωρία είναι τώρα παραδεκτόν, ότι ή παρασκευή οίνων συνεταιρικώς είναι άμειπτική και ότι ο καλύτερος τρόπος απαλλαγής από την έκμετάλλευσιν του εγχωρίου παντοπώλου-τοκογλύφου είναι ή ίδρυσις συνεταιριστικού παντοπω­λείου, ότι ή αποταμίευσης είναι αξία ενθαρρύνσεως και ότι μία πιστωτική εται­ρεία ή ένα συνεργατικόν ταμιευτήριον εις ένα χωρίον αποτελεί ίδρυμα, το όποιον πρέπει να άπολαύη υποστηρίξεως με κάθε τρόπον».¹⁶

Κατ' αρχάς οι συνεργατικές εταιρείες παρέχουν πλέον, κατά κύριο λόγο βραχυπρόθεσμες πιστώσεις, και ο όγκος τους αυξάνει από 28 χιλ. λ. το 1935, Στις 136,2 χιλ. το 1943, ενώ οι μακροπρόθεσμες πιστώσεις πέφτουν την ίδια περίοδο, από 307 χιλ. λ. Στις 27,6 χιλ. λ. οι πιστωτικές συνεργατικές εταιρείες δανείζονται πλέον από τη Συνεργατική Τράπεζα με τόκο 6%, και οι πιστώσεις τους παρέχονται προς 7 και 8%, συνήθως. Επίσης, οι εταιρείες αρχίζουν να προσελκύουν καταθέσεις, κάτι πού δεν είχαν κατορθώσει την προηγούμενη περίοδο· το σύνολο των καταθέσεων από 22 χιλ. λ. το 1935, αυξάνεται Στις 372,4 χιλ. λ. το 1943, με ευεργετικές επιπτώσεις στο κυκλοφοριακό κεφάλαιο των πιστωτικών εταιρειών. Παράλληλα, αυξάνονται και τα αποθεματικά τους κεφάλαια, και ή αναλογία των αποθεματικών επί του ολικού κυκλοφοριακού κεφαλαίου αυξάνει από 5,8% (1934), σε 24,5%, το 1940. Έτσι λοιπόν, το σύνο­λο του κυκλοφοριακού κεφαλαίου των πιστωτικών εταιρειών παρουσιάζει συνε­χώς θετική εξέλιξη, και θα φτάσει Στις 489 χιλ. λ. το 1943, έναντι 394 χιλ. λ. το 1934.

Σημαντική προσπάθεια γίνεται, για να αναλάβουν οι συνεργατικές εταιρείες και άλλες, μη πιστωτικές δραστηριότητες. Έτσι, μέχρι το 1941 έχουν ιδρυθεί αρκετές, συνεργατικές εταιρείες, πού ασχολούνται με το εμπόριο, τις εξαγωγές κύρια αγροτικών προϊόντων, την εκμίσθωση και την αγορά γαιών, καθώς και βιομηχανικές δραστηριότητες κατεργασίας προϊόντων, με πιο σημαντικές τις οινοποιητικές. Ταυτόχρονα, ή Συνεργατική Τράπεζα, αναλαμβάνει τον κύριο όγκο των εισαγόμενων προϊόντων.

Το σύνολο των οικονομικών δραστηριοτήτων, πού περιγράφουμε, βρίσκεται υπό την προστασία και την «καθοδήγηση» της Συνεργατικής Κεντρικής Τράπε­ζας. Ό μεγαλύτερος αριθμός των συνεργατικών εταιρειών είναι μέλη της, τους παρέχονται πιστώσεις, εισαγόμενα προϊόντα σε κανονικές τιμές, βοηθούνται προστατευτικά στο εμπόριο των προϊόντων τους, τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό.

Έτσι λοιπόν, ή παρέμβαση της Διοίκησης, αυτή τη δεύτερη περίοδο πού εξετάζουμε φαίνεται να επιτυγχάνει στο στόχο της. Το κοινωνικό δίκτυο και οι σχέσεις πού είχε εγκαθιδρύσει ή «αγροτική αστική τάξη», δέχεται αλλεπάλληλα χτυπήματα, και σιγά-σιγά αρχίζει να αποδιαρθρώνεται. οι «έκτακτες» και τοκο­γλυφικές μορφές πίστωσης, αντικαθίστανται από σύγχρονες τραπεζιτικές μορ­φές, πού δουλεύουν και κερδίζουν από νόμιμα και σχετικά χαμηλά επιτόκια. Ό «μαγαζάτορας» του χωριού, απειλείται πλέον από τις συνεργατικές μονάδες πώ­λησης, τους νέους φορείς του εμπορικού κεφαλαίου. Ή ήττα της «αγροτικής αστικής τάξης» θα συνεχιστεί μέχρι τη δεκαετία του '60. Προχωράει ή «αποσύν­θεση», ή εμπορευματοποίηση και ο εκχρηματισμός της γεωργίας. Ό κυπριακός αστικός πληθυσμός από 16% του συνόλου, πού είναι το 1931, θα φτάσει το 37% του συνόλου στη δεκαετία του '60. Ό ενεργός οικονομικά πληθυσμός από 135 χιλ. το 1931, σχεδόν διπλασιάζεται φτάνοντας τις 265 χιλ. το 1956. Παράλληλα, αναπτύσσεται και το βιομηχανικό κεφάλαιο του νησιού· οι απασχολούμενοι στη βιομηχανία-μεταποίηση από 17.327 το 1931, ανέρχονται σε 36.200 το 1956. Αυξάνονται οι επενδύσεις στα ορυχεία-μεταλλεία του νησιού, όπου προσελκύε­ται κύρια το «ξένο» κεφάλαιο, διπλασιάζοντας την απασχόληση την περίοδο 1931-1956, πού τελικά φτάνει στις 6.300.^17"