Ξήγα από την αρχή

Σήμερα στου στροβωλιώτη, είχαμε μια συζήτηση για την αχαπαροσύνη του σύριζα αφενός,
και για την αδυναμία της ταξικής ανάλυσης αφετέρου.... κουβέντα η οποία συνεχίζεται.

και την ίδια ακριβώς μέρα έδωκα πάνω σε τούτο.....
τζαι δεν ήξερα που να το βάλω....
για να εξηγήσει ίνταλως στ ανάθεμα συμβαίνει τζαι ανεβαίνει ο σύριζα με τούτες τες "πελλάρες" που λαλεί,
ή για να δούμε τελικά αν ο κόσμος έχει μια ταξική διάσταση...

Πάντως ξηγημένα πράματα.
Το διαβασα αρχικά εδώ και πρωτοδημοσιεύτηκε εδώ

Της Διαλεκτής Αγγελή

Οδηγίες προς ναυτιλλομένους απέστειλε η διοίκηση της εταιρείας «Πλαίσιο» στους υπεύθυνους καταστημάτων για τον χειρισμό των εργαζομένων 4ωρης απασχόλησης, οι οποίοι «πλέον θα είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση», όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο ενδοεταιρικό ηλεκτρονικό μήνυμα που είδε, χθες, το φως της δημοσιότητας. Η εταιρεία κάνει λόγο για ανάγκη κάλυψης των ωρών αιχμής και αρνείται κατηγορηματικά ότι οι προσλήψεις ημιαπασχολούμενων γίνονται κατόπιν απολύσεων εργαζομένων πλήρους απασχόλησης.

H ώρα του peak

Στο εν λόγω ηλεκτρονικό μήνυμα τονίζονται τα «οφέλη» από την απασχόληση ημιαπασχολούμενων τους οποίους: «α. Τους χρησιμοποιούμε στην ώρα peak, οπότε έχουμε το μέγιστο προσωπικό την ώρα που το χρειαζόμαστε, β. Είναι πάντα φρέσκοι μιας και δουλεύουν μόλις 4 ώρες και είναι πάντα στην τσίτα και δεν ρουτινιάζουν με άλλα πράγματα σε non peak, γ. Οι 4ωροι σε ώρα peak φέρνουν πολύ μεγαλύτερο τζίρο από ό,τι δύο 8ωροι ανά πάσα στιγμή».

Λίγο πιο κάτω ξεδιπλώνεται ολόκληρη η εικόνα της πραγματικότητας που βιώνουν καθημερινά οι «4ωροι εργαζόμενοι» που απασχολούνται στην εταιρεία. «Τους γίνεται ξήγα από την αρχή πως α. Θα πάνε σε όποιο μαγαζί τους χρειαστούμε, β. Πως θα δουλεύουν τα ωράρια που τους χρειαζόμαστε εμείς και δεν θα φτιάχνουμε το πρόγραμμα σύμφωνα με τις δικές τους ανάγκες και γ. Πως δεν παίζουν φοιτητικές άδειες (αν χρειαστούν μία μέρα μόνο όταν δίνουν, ναι, αλλά δεν παίζει να πάρουν φοιτητική άδεια)».

«Είναι λεκτικά άστοχο» λέει στην «Εφ.Συν.» ο κ. Κώστας Γεράρδος, διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας. «Το ύφος είναι απόλυτο σε μία προσπάθεια του συντάκτη του μηνύματος να πείσει τους διευθυντές των καταστημάτων να δεχθούν τους 4ωρους, καθώς αντιδρούν. Προτιμούν να δουλεύουν με επαγγελματίες που γνωρίζουν καλά τη δουλειά και όχι με νεαρούς που ανά πάσα στιγμή μπορούν να φύγουν και να πάνε στη Μύκονο να γίνουν μπάρμεν».

Την περασμένη Πέμπτη το Σωματείο Εργαζομένων στην εταιρεία «Πλαίσιο», σε σχετική ανακοίνωσή του, έκανε λόγο για «εργασιακό μεσαίωνα». «Η εταιρεία είναι (…) πρωτοστάτης στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Με ενοικιαζόμενους εργαζομένους. Εχοντας 4ωρους εργαζόμενους των οποίων τα βασικά δικαιώματα καταπατούνται με τον πιο βάναυσο τρόπο. Ατομικές συμβάσεις “υποχρεωτικών” 10ωρων που έχουν “κενά σημεία” στη θέση των ωρών παραπάνω δουλειάς. “Πρωταθλήματα” ανταγωνισμού μεταξύ των υπαλλήλων με έπαθλο τη μη απόλυσή τους, μηχανάκια χρονομέτρησης της παραγωγικότητας, που μετράνε ακόμα και την ώρα που θα πάνε στην τουαλέτα και ένα σωρό άλλες πρακτικές που καθιστούν τη ζωή των εργαζομένων της μαρτύριο».

Ζητούν διάλογο

«Εχουμε ζητήσει διάλογο με τη διοίκηση με συγκεκριμένη ατζέντα και περιμένουμε απάντηση μέσα στη βδομάδα» λέει στην «Εφ.Συν.» ο κ. Βασίλης Μπέκας, γενικός γραμματέας του Σωματείου Εργαζομένων στην εταιρεία «Πλαίσιο». Ο κ. Γεράρδος μας πληροφόρησε ότι η εταιρεία έχει δεχτεί να συναντηθεί με το σωματείο των εργαζομένων, αλλά όχι με τους όρους που αυτό έχει θέσει, ενώ αρνείται κατηγορηματικά τον ισχυρισμό του σωματείου ότι η εταιρεία προφασίζεται αφορμές και απολύει «8ωρους» για να τους αντικαταστήσει με «4ωρους» εργαζόμενους.

................

Σχόλια ιστολογίου

Τι ήβραν άξιον σχολιασμού τούτοι οι δημοσιογράφοι απορώ.

Εϊναι εξάλου γνωστόν ότι το σύστημα δίνει επιλογές.

Επιλογή του εργοδότη να επιλέγει όποιον εργαζόμενο θέλει με ότι όρους θέλει και με ότι συμπεριφορά θέλει, αλλά και του εργαζομένου (ή 4ώρο ή 4ώρο ότι επιλέξεις).

Τζαι τζιαμέ που πάω να κατασταλάξω ότι βραχυπρόθεσμα ή και μεσοπρόθεσμα οι επαναστάσεις δεν εκάμαν τα πράματα καλύττερα, 

λαλείς αξίζει το κόπο.

Μόνο τζαι μόνο για κτηνά όπως τούτοι, αξίζει τον κόπο....

Πέθανε ο χασάνης

Μια συγκινιτική ιστορία και ένα εξίσου συγκινιτικό άρθρο.
Χωρίς άλλα σχόλια δικά μας



"Ο φίλος μου ο Χασάνης"

Ενα ιδιαίτερα συγκινητικό άρθρο έγραψε ο φίλος του SigmaLive, Πανίκος Χρυσάνθου, για το χαμό του φίλου του Χασάνη από την Αντρόλυκου. O κ. Χρυσάνθου μιλά για ένα άνθρωπο σοφό ο οποίος όταν το 1975 οι Τουρκοκύπριοι εγκατέλειψαν την Αντρολύκου ήταν ο μόνος που έμεινε. Ο Χασάνης έζησε με την Χαμπού σε ένα έρημο χωριό, που μετατράπηκε σε μια απέραντη μάντρα.

Σας το παρουσιάζουμε αυτούσιο:

"Πέθανε χτες ο φίλος μας ο Χασάνης από την Αντρολύκου. Τον θάβουμε στο χωριό του σήμερα το απόγευμα στις 4. Επειδή έχω την αίσθηση ότι μας έφυγε ακόμα ένας από τους τελευταίους του «κόσμου της Κύπρου», νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις, που έφερε μαζί του ο θάνατος.

Ήταν ένας σοφός άνθρωπος. Όταν μιλούσε, νόμιζες πως ακούεις τον Όμηρο. Ήταν μια σοφία που γεννούσε κάποτε ο τόπος μας. Την μπόλιαζαν οι μεγάλοι στους μικρούς και την επεξεργαζόταν η ζωή με τον μοναδικό τρόπο που τη βιώνει ο καθένας μέσα από τις προσωπικές του εμπειρίες. Κι η ζωή ήταν πολύ γενναιόδωρη σε εμπειρίες και μαθήματα για τον φτωχό βοσκό Χασάνη από την Αντρολύκου. Δέκα χρονών ο πατέρας του τον έδωσε μισταρκό σε Έλληνες φίλους του μέσα στον Ακάμα. Του είπε πως αυτοί θα είναι πια σαν τους γονιούς του. Και να μην ανησυχεί που βάζουν τον σταυρό τους και λένε « Χριστέ μου» και «Παναγία μου». «Ο Θεός είναι ένας, αυτοί τον λένε Χριστό, εμείς Αλλάχ».

Κι όμως, δέκα χρόνια μετά, αυτή η απλή ερμηνεία των πραμάτων της ζωής, που εξέφραζε τόσο παραστατικά ο αγράμματος πατέρας του Χαράνη, φάνταζε ολότελα ξένη στην νέα πραγματικότητα της Κύπρου. Ήμαστε στα μισά της δεκαετίας του 50 κι είχε ήδη φυσήξει άλλος αέρας. Εθνικοί στόχοι, φανατισμός, διακοινοτικές εντάσεις. Όταν ο Χασάνης και η Χαμπού αγαπήθηκαν, δυο χωριά βρέθηκαν στα πρόθυρα του πολέμου. Οι Δρουσιώτες κατέβηκαν με δικράνια, σιηπέττους και τσάππες στην Αντρολύκου να πάρουν πίσω τη γυναίκα «τους» από τον «Τούρκο». Κανένας δε διανοήθηκε να σεβαστεί την επιθυμία δυο ανθρώπων να ζήσουν μαζί.

Η αγάπη τους έγινε ένας αγώνας και μια περιπέτεια. Κι επειδή ήταν μεγάλη κατάφεραν να περάσουν από τη σκύλλα και τη χάρυβδη και να ζήσουν μαζί.

Όταν το 1975 οι Τουρκοκύπριοι της Αντρολύκου έφυγαν για το βορρά, ο Χασάνης ήταν ο μόνος που έμεινε. Για το χατίρι και την αγάπη της Χαμπούς, που δεν ήθελε να φύγει. Έζησαν μόνοι σε ένα έρημο χωριό, που μετατράπηκε σε μια απέραντη μάντρα. Ήταν ένα είδος εξορίας, επειδή αγάπησαν. Στον τοίχο του σπιτιού τους ήταν παντα πρεμασμένες εικόνες της Παναγίας. «Η γεναίκα μου εν Χριστιανή», ελάλεν ο μουσουλμάνος Χασάνης. «Ο άθρωπος ό,τι πιστεύκει πιστεύκει». Η ανοχή κι ο σεβασμός της διαφορετικότητας ήταν πράξη της ζωή του.

Το 2007 πέθανε η Χαμπού. Υπήρξα μάρτυρας μιας μικρής συγκλονιστικής ιστορίας γύρω από αυτό το θάνατο. Όταν η Χαμπού ήταν στο γενικό νοσοκομείο της Λευκωσίας με μετρημένες μέρες ζωής, έπαιρνα που και που τον Χασάνη να την επισκεφτεί. Άφηνε τα ζώα του μέσα στη μάντρα ή κανόνιζε κάποιος να τα φροντίζει. Έμενε όλη τη μέρα δίπλα της και το βράδυ επιστρέφαμε μαζί στην περιοχή της Πόλης. Σε ένα από αυτά τα ταξίδια ο Χασάνης της μίλησε με πολλή διακριτικότητα για το θάνατο. Ήμουν μπροστά. Της είπε περίπου τα εξής: «Ρε γεναίκα, να σε ρωτήσω κάτι τζιαι μεν με παρεξηγήσεις. Εν τζιαι ξέρουμεν ποιος εννά πεθάνει πρώτος τζιαι ποιος δεύτερος. Μπορεί να πεθάνω εγιώ, μπορεί να πεθάνεις εσού. Ο γιος μας είπεν μου πως του είπες ότι αν πεθάνεις, θέλεις να θαφτείς εις το χωρκόν σου. Εν αλήθκεια, πε μου να ξέρω». Η Χαμπού είπε πως δεν είναι αλήθεια. «Τζιαμαί ποννά θαφτείς εσού θέλω να θαφτώ τζι εγιώ, είπε. Μαζίν τζιαι στην ζωήν τζιαι στον θάνατον». Μόνο μια χάρη ζήτησε. Να της κάμουν χριστιανική κηδεία. Ο Χασάνης της το υποσχέθηκε. Ήταν ευχαριστημένος από την απόφαση της γυναίκας του. Ένιωθε πως το χωριό της την απαρνήθηκε, όταν αποφάσισε να ζήσει μαζί του, κι έβρισκε δίκιο να τη θάψει στην Αντρολύκου. Όταν η Χαμπού πέθανε, οι παπάδες αρνήθηκαν να τη θάψουν χριστιανικά. «Δεν είναι χριστιανή, είπαν. Απόδειξη πως δε βάφτισε τα παιδιά της». Ο μουσουλμάνος Χασάνης έκαμε πόλεμο να τη θάψει χριστιανικά, όπως αυτή επιθυμούσε κι όπως της υποσχέθηκε. Σουρρεαλιστικά πράγματα στην σχιζοφρενική μας χώρα: Ένας μουσουλμάνος πολεμά να θάψει χριστιανικά τη χριστιανή γυναίκα του κι οι χριστιανοί αρνούνται. Ένας μουσουλμάνος γίνεται στην πράξη υπέρμαχος της αγάπης, κι αυτοί που εκπροσωπούν - υποτίθεται - τη θρησκεία της αγάπης αποδεικνύονται ζηλωτές του μίσους και της μισαλλοδοξίας. Ο Χασάνης έφτασε μέχρι τον αρχιεπίσκοπο με μια ταυτότητα της Χαμπούς στο χέρι, εκδομένη από το επίσημο κράτος, που έγραφε «Χαραλαμπία Μουσταφά». Ακόμα και το όνομα της αποδείκνυε ότι η Χαμπού ήταν χριστιανή. Ο αρχιεπίσκοπος συγκατένευσε. Η Χαμπού κηδεύτηκε στην εκκλησία του διπλανού χωριού και τάφηκε στην Αντρολύκου. Ο «αγράμματος» βοσκός, ο
Χασάνης, ο μορφωμένος πιο πολύ και από τους “μορφωμένους” βρήκε τη χρυσή τομή: Στο μουσουλμανικό νεκροταφείο του χωριού θα ήταν προσβολή να τη θάψει. Ανήκει στους μουσουλμάνους. Έφτιαξε ένα μικρό χώρο κολλητά πάνω στο νεκροταφείο, το έφραξε και την έθαψε εκεί. Της έφτιαξε τζιβούρι και σταυρό και πάει κάθε πρωί και την επισκέπτεται. Έδωσε εντολή, όταν έρθει κι η σειρά του – όπως τους Εγγλέζους θα πρόσθετα, που πιάννουν τον σιηπέττον τους ή το φαϊν τους – να τον θάψουν δίπλα στην Χαμπού και να βάλουν στον τάφο του τη μουσουλμανική πέτρα – ruhuna fatiha. Σε μένα ανέθεσε να βάλω στον τάφο και των δυο τους μια κυπριακή σημαία. Ερμηνεύω την επιθυμία του όχι σαν μια άρνηση της εθνικής ταυτότητας. Αλλά σαν μια άρνηση του εθνικισμού, που εκφράστηκε με την υπερβολή των σημαιών.

Αδέρφιν, αν δεν πεθάνω πριν από σένα, σου υπόσχομαι ότι θα υψώσω τη σημαία στον τάφο σου, όπως επιθυμείς. Και σκέφτουμαι, αν πιο πολλοί άνθρωποι σκεφτόντουσαν και ζούσαν όπως εσείς σκεφτόσαστε και ζήσατε, ο κόσμος μας θα ήταν πολύ καλύτερος"

Στην φωτογραφία ο Χασάνης στο βουνό πάνω από την Αντρολύκου 11.01.1997

πηγή