Σχολική Ιστορία Ι

Και είπεν ο υπουργός (γεια σου ρε υπουργέ!) στόχος της φετινής χρονιάς (μεταξύ άλλων) είναι ανάγκη για καλλιέργεια κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης μεταξύ Ε/κ και Τ/κ»!

Έγκλημα!

Και είπεν θα αλλάξουμεν τα βιβλία της ιστορίας!

Φέρτε τες κρεμμάλες.

Η κριτική που εδέχτηκεν, όπως το βλέπω εγώ είναι διπλή.

Η πρώτη θεωρεί ότι ο υπουργός σκοπεύει να αφελληνίσει την παιδεία/ την ιστορία και τα λοιπά γνωστά. Αυτή τουλάχιστο αναγνωρίζει ότι ο στόχος της ιστορίας είναι η δημιουργία εθνικής συνείδησης.

Η δεύτερη ισχυρίζεται κάτι ακόμα πιο τρελό:

Τι έχει η ιστορία ΜΑΣ ; Δεν είναι γραμμένη με γεγονότα ; Η ιστορία είναι γεγονότα. Και αυτό κάνουν τα σχολικά βιβλία. Μάλιστα κάποιοι εκφράζουν και απόψεις περί επιστημοσύνης και μεθοδολογίας την οποία προφανώς θεωρούν ότι είναι παρούσες στα βιβλία της ιστορίας.

Θα ξεκινήσω με τη δεύτερη Να δούμε κάποια πράγματα που κυκλοφορούν σήμερα στα σχολεία. Ας υποθέσουμε ότι η ιστορική αλήθεια υπάρχει. Και ας υποθέσουμε ότι η ιστορία είναι η παρουσίαση των γεγονότων. Να δούμε έτσι ενδεικτικά τι κάνουν τα σημερινά βιβλία ιστορίας.

Άνοιμα λοιπόν τες κάσσιες, τζαι ανακατώνουμεν να έβρουμεν τα βιβλία της ιστορίας. Μόνο τζίηνα του δημοτικού εν αρκετά (για να πούμε την αλήθεια, του λυκείου είναι πολύ πιο σοβαρά γραμμένα). Τα εξ ελλάδος βιβλία της 4^ης, 5^η και 6^ης : «στα αρχαία χρόνια», στα βυζαντινά χρόνια», «στα νεότερα χρόνια», τα οποία ..... μια δόση εθνικισμού την έχουν. Άμαν δε πιάσεις το εκ κύπρον γραφόμενο «ιστορία της κύπρου για την Ε και ΣΤ’ Δημοτικού» όπως και το ελληνικόν «εκκλησιαστική ιστορία για την Ε τάξη του δημοτικού σχολείου», είναι για να πιάνεις τη κελλέ σου να τη φακκάς πα στο τοίχο – τζι αν μεν τσακιστεί που τη πρώτη, να παίρνεις φόρα τζαι να της ξαναδιάς ώστι να τη κάμεις κομμάθκια, που την πολλήν την αντικειμενικότητα τζίαι την ιστορική αλήθεια.

Δεν θα ασχοληθώ καν με το γνωστό «τι δεν μας λένε» (που είναι και το πιο βασικό), ούτε και με τους τούρκους.

Μόνο έτσι δυο –τρία, αντικειμενικά αντικειμενικά.

Δύο τρία κυρίως γι αυτούς που θεωρούν ότι η ιστορία ως έχει είναι αντικειμενική και σωστή.

Αλλά και κυρίως για τύπους όπως αυτούς του ΔΗΣΥ που θέλει να το παίζει και ευρωπαϊκό κόμμα, ή της ΕΔΕΚ που αύριο μεθαύριο θα θέλει και ψήφους για να με αντιπροσωπεύσει στο ΕΣΚ.

Και ωρύονται όχι μόνο ο κομματάρχες. Και «ακαδημαϊκοί» μάλιστα!! Οι οποίοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τα σημερινά βιβλία. Η οποίοι θεωρούν προφανώς ότι η « Ιστορία είναι επιστήμη που διέπεται από επιστημονικούς νόμους κι εξελίσσεται με βάση την εκάστοτε επιστημονική γνώση και όχι με βάση πολιτικές αποφάσεις Υπουργείων».

http://www.phileleftheros.com/main/main.asp?gid=474&id=577438&issuenum=17567

Να δούμε λίγο τους επιστημονικούς νόμους και την επιστημονική γνώση που υποστηρίζει ο εν λόγω ακαδημαϊκός....

Κάποιες έτσι απλές ερωτήσεις:

Στη αντικειμενική ιστορία των γεγονότων υπάρχουν Θεοί ; Υπάρχουν μύθοι και θρύλοι ; Υπάρχουν θαύματα;

Στην ιστορία της κύπρου για την Ε και ΣΤ’ Δημοτικού, «ο Παύλος με θαύμα τύφλωσε τον Ελύμα» (σελ.23) «μια λάμψη φάνηκε τότε πέρα μακριά, στην κορφή ενός βουνού....κρατούν στα χέρια τους το Σταυρό και ανακοινώνουν πως τον βρήκαν εκεί που έβλεπαν το φως! Τι να συμβαίνει άραγε; Ποιο θέλημα θεού είναι;» (σελ.29)...και για όσους έχουν ένα κόλλημα με τα γεγονότα «αν λάχει να βρεθείτε κάποτε στο χρυσό ακρογιάλι της Αμμόχωστου, θα ακούσετε το κύμα πότε γαληνεμένο κι ήρεμο και πότε ανταριασμένο, σαν ατίθασο άλογο να μουρμουρίζει τον αιώνιο ύμνο της περήφανης Κυπριωπούλας που προτίμησε το θάνατο αντί τη σκλαβιά και την ατίμωση» (σελ 73).

Ο Θουκυδίδης είναι αμείλικτος: «Κι όσο στο ακούει κανείς την αφήγηση μου, επειδή λείπει από αυτή το μυθικό, ίσως θα φανεί λιγότερο ευχάριστη...»[1]. Γι αυτό ο Θουκυδίδης είναι ο πατέρας της ιστορίας και όχι ο Ηρόδοτος. Γιατί αφαίρεσε τους θεούς από την ιστορία. Απλά: «Δεν πρέπει να εισάγεται στην ιστορία το στοιχείο του θαύματος....Ο θεός δεν είναι ιστορικό πρόσωπο»[2].

Αλλά πέρα από θείο, δεν γίνεται καμία προσπάθεια του διαχωρισμού του γεγονότος από το θρύλο. Θυμούμαι τα γερμανάκια, ένα που τα πρώτα τους μαθήματα ήταν οι δράκοι και δεινόσαυροι – μπορεί να μοιάζουν.... αλλά οι μεν υπήρξαν οι δε όχι. Θα μάθουμε για τους δράκους αφού είναι κομμάτι της παράδοσης μας, αλλά πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε το πραγματικό από το μυθικό. Καμία προσπάθεια στο βιβλίο της 6^ης . Ο θρύλος και η πραγματικότητα διαδέχουνται η μια την άλλη χωρίς τη ελάχιστη προσπάθεια διαχωρισμού των δύο.

Στην αντικειμενική ιστορία υπάρχει ο όρος ήρωας (ήρωας ποιανού); Υπάρχει η γενναιότητα, η πίστη, ο φανατισμός, το θάρρος ; Και τι σημαίνει ο όρος «επιδρομή», «κατάκτηση» «απελευθέρωση» και άλλα συναφή;

Εδώ δεν χρειάζεται να πούμε τα αυτονόητα: Σύμφωνα με τη ΜΙΑ ιστορική αλήθεια ήρωες έχουμε μόνο εμείς, η γενναιότης είναι καθαρά δικό μας προνόμια ενώ οι άλλοι είναι φανατικοί .... να διαβάσουμε λίγο.....ξανά τη κυπριακή ιστορία της 6^ης : «οι χριστιανοί δέχονταν με θάρρος και καρτερία τα βασανιστήρια και τους εξευτελισμούς» (σελ.23) «που οφείλεται κατά τη γνώμη σας η γενναιότητα και η αντοχή των υπερασπιστών της Αμμόχωστου;» (σελ82) «Οι μουσουλμάνοι τυφλοί από θρησκευτικό φανατισμό ξεχύνονται σαν αστραπή εναντίων των γειτονικών λαών.... Ο στρατός του Βυζαντίου δεν μπορούσε να προστατέψει τις νότιες περιοχές του κράτους. Η Συρία, η Παλαιστήνη και η Αίγυπτος χάθηκαν οριστικά....Οι άραβες με ορμητήριο τις νέες κατακτήσεις διενεργούσαν συχνά επιδρομές....ρημάζοντας το τόπο και αιχμαλωτίζοντας χριστιανούς» (σελ.36).....

και βεβαίως

«Κατά τη βασιλεία των τεσσάρων πρώτων χαλίφιδων πραγματοποιήθηκε η απελευθέρωση των αραβικών περιοχών από τον ρωμαϊκό ιμπεριαλισμό... Στη Συρία πολλές φορές ξεσηκώθηκαν κατά του βυζαντινού αυτοκράτορα και όταν εμφανίστηκε το αραβικό ισλαμικό έθνος ο Προφήτης κατόρθωσε να ενώσει ολόκληρο τον αραβικό πληθυσμό, γεγονός που προκάλεσε τέτοιον ενθουσιασμό, ώστε εύκολα απελευθερώθηκαν όλοι οι αδελφοί που ζούσαν κάτω από ξένη κυριαρχία» (Marc Ferro σελ.100-101)...... συγνώμη .... από την αλήθεια της σχολικής ιστορίας της αιγύπτου.

Τους πιο κάτω χαρακτηρισμούς φαντάζομαι ότι είναι γεγονότα (για στερεότυπα δε, ούτε λόγος):

Ιστορία της κύπρου της 6^ης συνέχεια:

Αυτοί που από τη σελίδα 5 εώς και την 20^η ονομάζονται άλλοτε κύπριοι και άλλοτε έλληνες με πολιτισμό από τη σελίδα 26 και μετά γίνονται ειδωλολάτρες.

«Αντίθετα οι ρωμαίοι ειδωλολάτρες που έφευγαν από την ύπαιθρο και πλημμύριζαν τη Ρώμη εδώ και κει ακαμάτηδες και ζούσαν για άρτον και θεάματα» (σελ26) «Οι άραβες ήταν αναγκασμένοι να ακολουθούν τα κοπάδια τους από πρόβατα, καμήλες και άλογα στην αναζήτηση της τροφής τους. Ζούσαν δηλαδή νομαδική ζωή. Έτσι ζουν σήμερα οι πιο πολλοί»(!!!!) (σελ35) (classic :-)

Στα βυζαντινά χρόνια δε «Οι άραβες με σύνθημα να υποτάξουμε τους άπιστους όρμησαν εναντίων των ανατολικών πληθυσμών της αυτοκρατορίας» (σελ.95) «Οι σλάβοι ήρθαν σε επαφή με τον πολιτισμό, τη νομοθεσία και τη τέχνη των βυζαντινών και εντυπωσιάστηκαν» (σελ.110) «Οι ρώσοι ...βαπτίστηκαν χριστιανοί, γνώρισαν το βυζαντινό πολιτισμό και προόδεψαν» (σελ114) (αλίμονο!)

Και βεβαίως

«Διότι, σου λέει ο απλός πολίτης μας: πόσο θα τους ταΐζουμε ακόμα τους αχαΐρευτους; Δεν σταματά ποτέ, αγαπητέ μου εξ Αθηνών δημοσιογράφε, το τούρκικο ραχάτι. Μια ζωή τεμπέληδες ήταν. Θέλουν λύση οι Τουρκοκύπριοι για να απομυζούν την οικονομική ικμάδα των Ελληνοκυπρίων.» αρχιεπίσκοπος νεάς ιουστινιανής και πάσης κύπρου Χρυσο – στόμος στην ελευθεροτυπία

http://www.enet.gr/online/online_text/c=110,dt=19.04.2004,id=48069764

Θέλετε το Ferro να σας το πει:

«Ας μη γελιόμαστε: η εικόνα που έχουμε για τους άλλους λαούς ή και για εμάς τους ίδιους συνδέεται με την ιστορία που μας έχουν αφηγηθεί όταν είμασταν παιδιά. Η ιστορία αυτή μας σημαδεύει σε ολόκληρη μας τη ζωή.»[3]

Στην Ιστορία η αφήγηση γίνεται με το συναισθηματικό τρόπο που δείχνουν τα παραπάνω παραδείγματα ; (για να μεν κάθουμαι να γράφω άλλα).

Πάμε πίσω στο Θουκυδίδη

«Αν όμως κανείς (..) θαρούσε κάπου τέτοια γεγονότα τα οποία εξιστόρησα και δεν πίστευε τόσο ότι αυτά είναι όπως τα τραγούδησαν οι ποιητές, που τα μεγαλοποίησαν και τα στόλισαν, ή όπως τα εκθέσανε οι λογογράφοι, που περισσότερο ζήτησαν να τέρψουν τους ακροατές τους παρά να πουν την αλήθεια – γιατί πρόκειται για πράγματα αξεδιάλυτα και που τα περισσότερα απ τη πολυκαιρία έχουν καταντήσει μυθικά ώστε να είναι απίστευτα – (..) δεν θα έπεφτε έξω»[4]

Και τέλος η αποθέωση της επιστημοσύνης.

Οι στημένες ερωτήσεις:

Στην εκκλησιαστική ιστορία της 5^ης

Ποιές αρετές (του Μέγα Αντώνιου) θαυμάζεται ; (σελ134)

Ποιες υπηρεσίες του μοναχισμού θαυμάζεται πιο πολύ; (σελ136)

Ο θαυμασμός είναι και αναγκαστικός και επιβεβλιμένος

Στην ιστορία της κύπρου της 6^ης

«Η Ιστορία ονόμασε τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο «Μεγάλο». Η Εκκλησία τον ανακύρηξε «άγιο και ιεραπόστολο». Συμφωνείς ή διαφωνείς; Ανάπτυξε τις απόψεις σου με επιχειρήματα.»

Και βεβαίως το κεφάλαιο βρίθει από επιχειρήματα που μπορεί να βρει ο μαθητής της 6^ης για να διαφωνήσει.....

Και ένα τελευταίο από εκκλησιαστική ιστορία της 5^ης

α) τι ήταν οι Οικουμενικές Συνόδοι ;

β) πως λέγονται οι αποφάσεις τους και γιατί είναι αλάθητες ; (σελ 105)

Αυτό όχι μόνο είναι στημένη ερώτηση.

Είναι χειρότερο.

Διδάσκουν το αλάθητο!!!

Μα εν άρρωστοι τούτοι!!!

Και δεν έχει σημασία αν το «αλάθητο» είναι εκκλησιαστικό.

Διδάσκουν ότι υπάρχει το αλάθητο!!!

Με μια κίνηση επατάξαμεν στο κάλαθο των αχρήστων τη γαλική επανάσταση, το διαφωτισμό, την ελληνική σκέψη..... και βεβαίως που επιστημοσύνη σκίζουμε.

Αυτά για την ιστορία ως έχει σήμερα.

Για τη δική μου άποψη, και γιατί θεωρώ ότι ο διάλογος διεξάγεται σε λάθος βάση..... στο επόμενο άρθρο – τούτο είναι είδη μακρύ.

.....

Εν άντεξα :-)

Η εισαγωγή για το επόμενο (όμως είναι επιβεβλιμένη απάντηση για τον κύριο ακαδημαικό) από τον ιστορικό Marc Ferro (Πως αφηγούνται την ιστορία στα παιδία σε ολόκληρο το κόσμο 2001 Μεταιχμιο)

«Ελεγχοντας το παρελθόν μπορεί κανεία να κυριαρχήσει έυκολοτερα πάνω στο παρόν, να νομιμοποιήσει εξουσίες και διαμφισβητήσεις. ... Η ιστορία στην πράξη, ανεξάρτητα από τον επιστημονικό της προορισμό, ασκεί διπλή λειτουργία, παρηγορητική και στρατευμένη....Η θεσμοθετημένη ιστορία, (...)κυριαρχεί επείδη εκφράζει ή νομιμοποιεί μια ορισμένη πολιτική, μια ιδεολογία ή ένα καθεστώς. Είτε βρίσκεται στην υπηρεσία του Χριστού είτε του σουλτάνου, της δημοκρατίας ή κάποιας εκκλησίας, για να μην πούμε ενός κόμματος, αυτή η ιστοριογραφία παγιδευεται στην ιστορία εν τω γίγνεσθαί»[5].

Έτσι είναι κύριε καθηγητά «Ο επιστημονισμός και η μεθοδολογία λειτουργούν ως φύλο συκής της ιδεολογίας»[6]

κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τον σημερινό υπουργό. ισχύει και σήμερα - στα σημερινά βιβλία.

---

[1] Θουκιδίδης : ΑΠΑΝΤΑ Ιστοριων Α , σελ55 (ΚΑΚΤΟΣ).

[2] Marc Ferro (Πως αφηγούνται την ιστορία στα παιδία σε ολόκληρο το κόσμο 2001 Μεταιχμιο)σελ167

[3] Marc Ferro (Πως αφηγούνται την ιστορία στα παιδία σε ολόκληρο το κόσμο 2001 Μεταιχμιο) σελ1

[4]Θουκιδίδης : ΑΠΑΝΤΑ Ιστοριων Α , (ΚΑΚΤΟΣ).σελ 53

[5] Marc Ferro (Πως αφηγούνται την ιστορία στα παιδία σε ολόκληρο το κόσμο 2001 Μεταιχμιο)

[6] Στο ίδιο

Hangover

Κάπου κρυμμένο εκεί στη πιο κιτς γιορτή του τόπου της «γιορτής του κρασιού», βρίσκεται μια κρητική ταβέρνα. Το υπόλοιπο παναύριν πήγε για ύπνο γύρω στις 11. Η λύρα, οι μαντινάδες και το κρασί δεν σταμάτησαν μέχρι τις πρωινές ώρες.

Έτσι η αγαπημένη ενασχόληση της κυριακής – ανάγνωση των κυριακάτικων εφημερίδων- γίνεται κάτω από την επίδραση του αλκοόλ της προηγουμένης και μιας αφόρητης δίψας. Και σε όλα τα τρελά που κατακλύζουν το κυριακάτικο τύπο – από τη νέα κατεύθυνση της παιδείας (τσιάκκος ο υπουργός), τις συνομιλίες, τις αναλύσεις της Μοντ, πως κατάφερα να κολλήσω στη συνέντευξη του Μαρκίδη στο πολίτη, και δύο συνεντεύξεις του Κώστα Φέρρη στον φιλελεύθερο και πολίτη. Μα είναι δυνατόν να τα διαβάζω και να συμφωνώ και με τους δύο; Συνέπειες του αλκοόλ; Απόλυτα φυσιολογικό;

Διαβάζω τον Μαρκίδη και σκέφτομαι, ότι αυτός ο άνθρωπος πέραν των νομικών του γνώσεων είναι και ένα τέρας πολιτικής σκέψης (για τα κυπριακά δεδομένα τουλάχιστο). Και να αναρωτιούμαι, τι κάνει ο Χριστόφιας με αυτή την απίστευτη μετριότητα που φέρει το όνομα Γ. Ιακώβου ως κύριο διαπραγματευτή;

Και μετά ο Φέρης, να ανεβάζει το «ρεμπέτικο» στην άγκυρα και μετά στη κατεχόμενη Λευκωσία... και να σιγοτραγουδώ ένα τραγούδι του ξυδάκη:

Γέμισε μου το ποτήρι

Βάλε μου να πιω

Κι αν είναι ψέματα τι σημασία

Κι αν ειν' για λίγο, αχ τι αδικία.

Ορθολογισμός και ανορθολογισμός μαζί λοιπόν, και μια αφόρητη δίψα, σε ένα μεθυσμένο copy-paste:

Όπως όμως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, έστω και μετά την είσοδό μας στην Ευρώπη ζυγίζει περισσότερο το γεγονός ότι οι συγκυρίες σήμερα δεν είναι το ίδιο ευνοϊκές επειδή δεν διακρίνω να υπάρχει το κίνητρο για να αλλάξει πολιτική η Τουρκία.

έχουν δημιουργηθεί παρά πολλά ερωτηματικά κατά πόσο η Τουρκία θα κατορθώσει να γίνει μέλος της ΕΕ. Έχουν δημιουργηθεί ερωτηματικά κατά πόσον η ίδια η Τουρκία θέλει την ένταξη.

Όταν βγήκε (το ρεμπέτικο)και διαδόθηκε, ενδιαφέρθηκαν αμέσως και οι Τούρκοι για να την προβάλουν στη χώρα τους. Τη δώσαμε, αλλά προς έκπληξή μας την έκοψε η λογοκρισία. Αναρωτιόμασταν για αρκετά χρόνια γιατί. Στο μεταξύ, Τούρκοι σκηνοθέτες και διαννοούμενοι οργάνωναν στην Τουρκία κρυφές προβολές και είχε δημιουργηθεί ένα κίνημα θαυμαστών για το «Ρεμπέτικο». Κάποιοι έφτασαν να με επισκέπτονται τακτικά στην Ελλάδα. Μια μέρα, ανακαλύψαμε ότι ο Ελληνοαμερικάνος διανομέας που έστειλε την κόπια από τη Γερμανία στην Τουρκία, είχε προσθέσει στην αρχή ένα «συρτό» πρόλογο που έκανε λόγο για εθνοκάθαρση των Ελλήνων από τους Τούρκους το 1922, τις σφαγές χιλιάδων Ελλήνων από τους αιμοσταγείς Τούρκους κ.λπ. Πήρα αμέσως τηλέφωνο και τους είπα «βρε παιδιά κόψτε το αυτό, δεν είναι δικό μου και άλλωστε δεν αφορά την ταινία»

Η Ευρώπη ασφαλώς θέλει επίλυση του κυπριακού προβλήματος, αλλά οι δυνατότητές της να επιβάλει λύση είναι μηδαμινές. Εμείς πιστεύουμε ότι μπορούν να επιβάλουν τη λύση, ενώ γενικώς έχουμε κατασκευάσει μια θεωρία ή καλύτερα μια "πίστη" ότι ο λόγος που δεν λύνεται το Κυπριακό είναι διότι δεν πιέζουν όσο θα έπρεπε την Τουρκία ή αρνούνται να την "πιάσουν από το λαιμό" για να χρησιμοποιήσω αυτή την έκφραση. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Εδώ πέρα η μία κοινότητα της Κύπρου, η ελληνική κοινότητα δεν πιέστηκε σε βαθμό τόσο ώστε να δεχθεί το σχέδιο Ανάν. Αν δεν μπόρεσαν να πιέσουν μια κοινότητα στην Κύπρο πώς μπορούν έτσι απλά να πιέσουν την Άγκυρα; Είναι άξιο απορίας πως κατασκευάσαμε στο μυαλό μας τη θεωρία ότι μπορεί οι ξένοι να καθυποτάξουν την Τουρκία. Πού το βρίσκουμε γραμμένο αυτό το πράγμα; Άστε που δεν έχουν διάθεση για κάτι τέτοιο. Αλλά και να είχαν διάθεση τι αναμέναμε να μπορούσαν να κάνουν; Πιέσεις, κάποιες δυσκολίες σε κάποιο διεθνή οργανισμό ή σε ένα δεύτερο διεθνή οργανισμό μπορεί να ασκηθούν. Αλλά τα συμφέροντα τα μεγάλα πού πάνε; Όταν θα έρθει η ώρα να περάσουν αγωγοί από την Τουρκία για τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο όλα αυτά θα εξαφανιστούν για χάρη του Κυπριακού και θα συνεχίζουν να πιέζουν την Τουρκία;

Ο ίδιος άνθρωπος που έχει κατάλοιπα από το ζώο, εξωτερικεύει τη βία και φτάνει σε πολέμους, έχει την ικανότητα δια του λόγου να μετατρέπει τη βία σε τέχνη, δηλαδή σε απλή αναπαράσταση της βίας. Εκεί τα πράγματα λύνονται αυτόματα, με την απλή λογική και το απλό συναίσθημα. Πρέπει να ξαναβρεθεί στον πολιτικό λόγο το συναίσθημα. Να αναγνωρίσουμε λοιπόν ότι όλοι είμαστε άνθρωποι, είμαστε γείτονες, είμαστε φίλοι και πρέπει να έχουμε αλληλεγγύη μεταξύ μας

Κέρδισε μια μάχη αυτή η κυβέρνηση, φαίνεται ότι υπάρχει δυνατότητα να κερδίσει τον εσωτερικό πόλεμο αλλά τα πράγματα ακόμη δεν είναι ξεκάθαρα. Είναι δύσκολο να πει κάποιος αυτή την στιγμή ότι ο κ. Ερντογάν είναι εδραιωμένος σε βαθμό που να μπορεί να καθυποτάξει τους στρατιωτικούς. Μπορεί αύριο ένας πληθωρισμός, που να μην είναι δημιουργία εσωτερικών παραγόντων, αλλά κάποιων άλλων συγκυριών να τον οδηγήσουν στην απώλεια των ερεισμάτων του στο εκλογικό σώμα

Κυριαρχεί, ωστόσο, η άποψη ότι η καρδιά του πολιτικού πρέπει να είναι στο κεφάλι και ότι στην πολιτική προτεραιότητα έχει η λογική και η σκοπιμότητα έναντι του ήθους. Μα επιτέλους γιατί δεν καταλαβαίνουμε όλοι ότι η άποψη αυτή έχει χρεωκοπήσει; Η λογική του «είμαστε μαζί και πρέπει να γλεντήσουμε μαζί και πρέπει να αισθανθούμε όμορφα μαζί» είναι η απλή λογική που περιλαμβάνει και το συναίσθημα. Λογική χωρίς συναίσθημα δεν είναι ολοκληρωμένη, δεν είναι λογική. Γι' αυτό και η πολιτική αποξενώνεται ολοένα από τον άνθρωπο. Ευτυχώς, όμως, τώρα πια τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Τουρκία, η πολιτική (-οι) απομυθοποιείται όλο και περισσότερο.

Πώς τότε προέκυψε σχέδιο το 2002 αφού δεν έγινε διαπραγμάτευση; Διότι τότε οι διεθνείς συγκυρίες ήθελαν να δώσουν εξουσίες στο γ.γ του ΟΗΕ. Να θέσει ο ίδιος τις προτάσεις του πάνω στο τραπέζι, να χρησιμοποιήσει την μέθοδο της επιδιαιτησίας και αυτό ήταν όλο.

Δεν μπορώ να δεχτώ ότι λαοί με τέτοιο πολιτισμό και τέτοια παράδοση έχουν ανάγκη από ξένους μεσολαβητές, και μάλιστα από Δυτικούς μεσολαβητές που τους λείπει και η σοφία του Ανατολίτη. Ο Ανατολίτης έχει μια σοφία δικιά του. Οι Δυτικοί είναι προσβλητικοί απέναντί μας, δεν μας καταλαβαίνουν, ούτε εμάς ούτε τους Τούρκους. Εμείς τους Τούρκους τους καταλαβαίνουμε καλύτερα. Αυτοί με βάση τον οριενταλισμό και όλα τα εργαλεία του ιμπεριαλισμού έχουν απομυθοποιήσει την Ανατολή και την έχουνε κάνει φολκλόρ για να μπορέσουν να την κατακτήσουν πιο εύκολα. Και σ' αυτό περιλαμβάνεται και η Ελλάδα, η οποία είναι επίσης θύμα του οριενταλισμού. Κάθε φορά λοιπόν που ακούω ότι ο ξένος μεσολαβητής, ο κύριος Νίμιτς ή ο κύριος Κόφι Ανάν αποφασίζει να μεσολαβήσει, γίνομαι έξαλλος.

Ωραία εγώ συμφωνώ ότι θα πρέπει να το λύσουν οι Κύπριοι. Αλλά με αυτή την λογική τι γύρευε ο Πρόεδρος αυτή την βδομάδα στη Σουηδία να ζητά από την πολιτική ηγεσία της χώρας να ασκήσει την επιρροή της στην Άγκυρα;.... Ή μήπως ο Αλεξάντερ Ντάουνερ θα παρακολουθεί απλώς τι γίνεται στις διαπραγματεύσεις; Είναι δυνατόν να μην έχει ανάμιξη επί της διαδικασίας, με την λογική ότι μπορεί να συγκεράσει θέσεις και αντιθέσεις αναζητώντας κοινά σημεία; Αν εισέλθει ο εκπρόσωπος του ΟΗΕ σε μια τέτοια πρακτική θα του πούμε άραγε, πως κακώς μας συμβουλεύεις;

Θα ήθελα πάρα πολύ ο κ. Χριστόφιας και ο κ. Ταλάτ να λειτουργήσουν και λίγο συναισθηματικά. Να πάνε και σε μια ταβέρνα το βράδυ μαζί. Να τα πιούνε μαζί. Να θυμηθούν και λίγο την παιδική τους ηλικία. Να μιλήσουν και για τον εαυτό τους. Το λέω αυτό με κάθε σεβασμό. Ας δοκιμάσουν και λίγο το συναίσθημα και δεν θα χάσουνε. Είμαι σίγουρος πως δεν θα χάσουνε. Και μαζί τους θα βγούμε και οι υπόλοιποι κερδισμένοι. Το λέει ένας άνθρωπος που υποστήριξε το "όχι" πριν από τέσσερα χρόνια. Αλλά τώρα, σαφώς κι από τότε λέγαμε: απευθείας συνομιλίες. Ποιος Ανάν ξέρει τα τραγούδια μας, τους καρσιλαμάδες, τα ζεϊμπέκικα, τα τσιφτετέλια; Δεν τα ξέρουν οι άνθρωποι. Πώς να καταλάβουν την ψυχολογία μας; Απευθείας συνομιλίες, ναι. Με συναίσθημα, παρακαλώ

Το πλεονέκτημα της σημερινής διαδικασία είναι ότι τώρα στην άλλη πλευρά υπάρχει ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ και όχι ο Ραούφ Ντενκτάς. Και ειλικρινά μου προκαλεί κατάπληξη που κάποιοι έχουν βαλθεί να εξομοιώνουν τον σημερινό ηγέτη των Τ/Κ με τον Ντενκτάς ή να τον αποκαλούν πιόνι της Άγκυρας. Ποια είναι η ουσία; Ο Ταλάτ χειρίζεται το Κυπριακό κατά τρόπο διαφορετικό από ό,τι ο Ντενκτάς. Ο Ντενκτάς δεν έκαμνε διαπραγμάτευση. Δεν έθετε θέσεις πάνω στο τραπέζι. Είχε μια γραμμή μόνιμη: " Εγώ", έλεγε, "θέλω αναγνώριση του κράτους και να συναχθεί συμφωνία δύο κρατών κάποιας χαλαρής συνεργασίας όπου μάλιστα οι αποφάσεις θα λαμβάνονται στην βάση του 50- 50%" Αυτή ήταν μια μόνιμη επωδός του κ. Ντενκτάς. Ουδέποτε έκανε λόγο για το εδαφικό πέραν μιας αορίστου διαβεβαίωσης ότι δέχεται ορισμένες " συνοριακές αναπροσαρμογές", ουδέποτε δέχθηκε να συζητήσει θέμα εποίκων, ουδέποτε δέχτηκε να συζητήσει θέματα ομοσπονδίας, δομής κεντρικής κυβέρνησης, ενώ για το περιουσιακό είχε μια μόνιμη θέση να γίνει μια ολική ανταλλαγή περιουσιών και να τελειώνουμε.

Δεν είναι συγκλονιστικό να βλέπεις στην Άγκυρα ένα γεμάτο θέατρο και να ακούς τους Τούρκους ηθοποιούς να τραγουδούν "Της αμύνης τα παιδιά" το '19 για την απελευθέρωση της Σμύρνης από τον ελληνικό στρατό και στην επόμενη σκηνή να ακούγονται φωνές ότι "η Σμύρνη καίγεται" και να προχωρούν όλοι οι ηθοποιοί μπροστά ως πρόσφυγες και να τραγουδούν "Σμύρνη μου, καημένη Σμύρνη"; Και να συγκινούνται. Είναι ακριβώς το σημείο όπου το συναίσθημα αγγίζει τον κάθε άνθρωπο, που καταλαβαίνει ότι ο κάθε πρόσφυγας, είτε Τούρκος είναι είτε Έλληνας είτε Αμερικάνος ή Εβραίος, είναι πρόσφυγας. Και είναι δυστυχισμένος και πληρώνει τη νύφη της Ιστορίας χωρίς να φταίει σε τίποτα. Δεν μπορεί να υπάρξει φιλία στην ανθρωπότητα; Να τελειώνει, να ησυχάσουμε; Φταίει το Ιράκ, φταίει το Αφγανιστάν, τώρα φταίει η Ρωσία... Εγώ δεν είμαι υπέρ κανενός, αλλά, εν πάση περιπτώσει, νισάφι.

Και μέσα σε όλα αυτά το συμπέρασμα του κ. Σέρτη στο «Φ» :

ΠΑΕΙ, άλλη μια... κλοπή των ημερών! Μας... τρώνε και το «Ρεμπέτικο» -διά του σκηνοθέτη του, κιόλας. Εκείνη «η μάνα, η κυνηγημένη από την κούνια της στη Μενεμένη» που ανατάραζε τις ψυχές της προσφυγιάς, δεν εκδιώχθηκε, λέει, από την τουρκική βαρβαρότητα, αλλά ήταν ανάμεσα σε αυτές που... συνωστίστηκαν στο λιμάνι της Σμύρνης για να... υμνήσουν την «ελληνοτουρκική φιλία»

Τι τόπος και τούτος....ορθολογισμός, ανορθολογισμός, εθνικισμός, το απόλυτο κιτς και κάτι κρητικοί να υμνούν τον έρωτα μέχρι τις πρωινές ώρες.... και μια αφόρητη δίψα....λένε ότι τα τανκερ κουβαλούν ακατάλληλο νερό.

Οι συνεντευξεις εδώ:

http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=817962&-V=articles

http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=818540&-V=articles

http://www.phileleftheros.com/main/main.asp?gid=546

http://www.phileleftheros.com/main/main.asp?gid=554